Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Jacek Matusik

Protokolant: sekr.sądowy Anna Rusak

przy udziale prokuratora Wojciecha Groszyka

po rozpoznaniu dnia 16 października 2017 r. w Warszawie

sprawy S. P., syna I. i A., ur. (...) w N.

oskarżonego z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 14 listopada 2016 r. sygn. akt II K 55/16

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu
w Legionowie.

Sygn. akt VI Ka 157/17

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedziona przez obrońcę oskarżonego apelacja zasługiwała na uwzględnienie o tyle, że doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Zgodzić należy się, co do zasady z autorem apelacji, że ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy nie spełnia wymogów art. 7 k.p.k., a co za tym idzie również ustalenia faktyczne poczynione na podstawie wadliwie ocenionych dowodów muszą być, na obecnym etapie postępowania, uznane za błędne. Jednocześnie, niezależnie od słuszności podniesionych w apelacji zarzutów, wskazać należy, iż rozpoznając niniejszą sprawę Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy prawa procesowego, a mianowicie art. 5 § 1 k.p.k. oraz art. 41 § 1 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Wskazać bowiem należy, iż oskarżonemu zarzucono dokonanie przestępstwa z art. 158 § 1 k.p.k. wspólnie i w porozumieniu z L. W., R. J. i innymi nieustalonymi osobami, przy czym wniesiony pierwotnie akt oskarżenia dotyczył oskarżonego oraz R. J. i L. W., którym zarzucono popełnienie tożsamych przestępstw. Na skutek podjętej w sprawie mediacji doszło do pojednania R. J. i L. W. z pokrzywdzonym w wyniku czego postanowieniem z dnia 21 stycznia 2016r., sygn. akt II K 1078/14 Sąd Rejonowy w Legionowie w składzie takim samym, jak ten rozpoznający niniejszą sprawę, umorzył postępowanie przeciwko R. J. i L. W. na podstawie art. 59a § 1 k.k. Takie rozstrzygnięcie jednoznacznie świadczy, iż Sąd doszedł do wniosku, że R. J. i L. W. popełnili zarzucany im czyn, albowiem w innym przypadku winien był umorzyć postępowanie na innej podstawie albo też uniewinnić ich od jego popełnienia. Tym samym również wydając postanowienie o umorzeniu postępowania, co do pozostałych współoskarżonych o ten sam, w istocie, czyn Sąd dał wyraz temu, że w jego ocenie okoliczności popełnienia tego czynu w kształcie zaproponowanym w akcie oskarżenia (a więc wspólnie i w porozumieniu z S. P.) nie budzą wątpliwości. Powyższa okoliczność, zdaniem Sądu Okręgowego obligowała sędziego uczestniczącego w wydaniu postanowienia o umorzeniu postępowania, co do R. J. i L. W., do złożenia wniosku w trybie art. 41 § 1 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 k.p.k. o wyłącznie go od rozpoznania sprawy S. P., albowiem już wcześniej de facto przesądził o jego winie wydając omawiane postanowienie w sprawie II K 1078/14, co niewątpliwie mogło wywołać uzasadnioną wątpliwość, co do jego bezstronności w rozumieniu art. 41 § 1 k.p.k. Już tylko ta okoliczność, którą Sąd Okręgowy uwzględnił z urzędu skutkowała koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Niezależnie jednak od powyższego stwierdzić należy, iż rację ma obrońca kwestionując ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy. Zwrócić bowiem należy uwagę, iż pomimo dosyć obszernego materiału dowodowego i dużej ilości świadków przesłuchanych w toku postępowania, jedynymi dowodami obciążającymi oskarżonego S. P. są zeznania pokrzywdzonego oraz świadków K. S. (1) i K. S. (2). Pozostałe dowody nie potwierdzają udziału oskarżonego w przedmiotowym zdarzeniu lub też wprost udziałowi takiemu zaprzeczają. W tej sytuacji obowiązkiem Sądu było szczególne wnikliwe zweryfikowanie zeznań pokrzywdzonego i wskazanych wyżej świadków, w szczególności poprzez bezpośrednie przesłuchanie ich przed Sądem, co umożliwiłoby po pierwsze - wyjaśnienie rozbieżności w ich zeznaniach, co do okoliczności zdarzenia, a po drugie – realizację oskarżonemu jego prawa do obrony poprzez zadawanie świadkom pytań i ewentualne wykazanie ich nieprawdziwości. Tymczasem Sąd Rejonowy bezpośrednio przesłuchał jedynie K. S. (1), zaś co do pokrzywdzonego i K. S. (2) – poprzestał na odczytaniu ich zeznań złożonych w toku dochodzenia. Oczywiście Sąd Okręgowy ma świadomość, że doręczenie wezwań wskazanym osobom było znacznie utrudnione, jednakże należy wziąć pod uwagę, iż akt oskarżenia wpłynął w grudniu 2014r., a świadkowie odbierali osobiście wezwania jeszcze w grudniu 2015r. – D. D. (1) i sierpniu 2016r. – K. S. (2), a więc istniała możliwość bezpośredniego przesłuchania ich przed Sądem, gdyby rozprawa w sprawie przeciwko oskarżonemu rozpoczęła się wcześniej. Kwestia ta jest o tyle istotna, że jak słusznie podnosi obrońca pomiędzy zeznaniami wskazanych osób pojawia się szereg sprzeczności (np. kwestia tego, czy i ile razy oskarżony miał uderzyć pokrzywdzonego w pierwszej fazie zdarzenia to jest na posesji S., czy też, czy oskarżony po ucieczce pokrzywdzonego z posesji pozostał w grupie osób stojących na zakręcie - jak zeznawał K. D. na rozprawi, czy też ruszył dalej w pościg za pokrzywdzonym – jak wynika to z zeznań D. D. (1)), których wyjaśnienie niewątpliwie będzie miało wpływ na ewentualną odpowiedzialność oskarżonego za zarzucane mu przestępstwo.

Powyższe okoliczności skutkują koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Rozpoznając sprawę ponownie Sąd winien przeprowadzić postępowanie dowodowe w całości, w szczególności zaś podjąć wszelkie starania zmierzające do bezpośredniego przesłuchania pokrzywdzonego oraz świadków K. S. (1) i K. S. (2), w celu wyjaśnienia sprzeczności w ich zeznaniach. Jeżeli będzie to niemożliwe, to Sąd dokonując, zgodnej z art. 7 k.p.k. i zasadą obiektywizmu, kompleksowej oceny wszystkich ujawnionych dowodów, winien wziąć to pod uwagę, mając na względzie zasadę wynikającą z treści art. 5 § 2 k.p.k. Dopiero po dokonaniu takiej oceny materiału dowodowego będzie bowiem możliwe wydanie prawidłowego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok w całości
i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Z uwagi na powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie.