Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Jacek Matusik

Sędziowie: SO Anita Jarząbek - Bocian

SO Ludmiła Tułaczko (spr.)

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Renata Szczegot

przy udziale prokuratora Mariusza Ejflera oraz oskarżycieli subsydiarnych A. Ł. i L. Ł.

po rozpoznaniu dnia 11 października 2017 r. w Warszawie

sprawy M. B. (1), syna J. i S., ur. (...) w G.

oskarżonego o czyn z art. 300§2kk

A. G. (1), córki W. i M., ur. (...)

w W.

oskarżonej o czyn z art. 18§3kk w zw. z art. 300§2kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego M. B. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 8 września 2016 r. sygn. akt III K 9/14

wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że w punkcie V obniża opłatę nałożoną na oskarżonego M. B. (1) do kwoty 180 zł; w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od M. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty za II instancję oraz pozostałe koszty sądowe w postępowaniu odwoławczym w części na niego przypadającej; w pozostałym zakresie wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

SSO Anita Jarząbek - Bocian SSO Jacek Matusik SSO Ludmiła Tułaczko

Sygn. akt VI Ka 1576 16

UZASADNIENIE

M. B. (1)

został oskarżony o to, że:

1. w okresie co najmniej od dnia 29 grudnia 2011 r. do dnia 06 stycznia 2012 r. działając w zamiarze bezpośrednim, w celu udaremnienia zaspokojenia swoich wierzycieli – A. i L. Ł., których wierzytelności zastały stwierdzone tytułami wykonawczymi wydanymi przez sądy cywilne i z których wniosku wszczęte zostało przez Komornika Sądowego w L. A. W. za sygn. akt: KM 1625/11 postępowania egzekucyjne przeciwko oskarżonemu, najpierw ukrył, a następnie zbył składniki swego majątku w postaci odzieży na rzecz swojej konkubiny - A. G. (1), za łączną kwotę 6.848,64 zł, a otrzymanym w gotówce wynagrodzeniem rozporządził we własnym zakresie, choć wiedział, że jest przeciwko niemu prowadzone postępowanie egzekucyjne,

tj. o czyn opisany w przepisie art. 300 § 2 k.k.

2. w dniu 28 września 2012 r. działając w zamiarze bezpośrednim, w celu udaremnienia zaspokojenia swoich wierzycieli – A. i L. Ł., których wierzytelności zostały stwierdzone tytułami wykonawczymi wydanymi przez sądy cywilne, w toku czynności egzekucyjnych prowadzonych w sprawie o sygn. akt KM 4153/12 przez Komornika Sądowego M. L. ( Kancelaria (...) w L.) bez zgody organu prowadzącego egzekucję oddalił się z miejsca, w którym miały być przeprowadzane czynności, tj. z lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., przez co uniemożliwił przeprowadzenie czynności egzekucyjnych, a w konsekwencji udaremnił, lub co najmniej uszczuplił zaspokojenie swoich wierzycieli,

tj. o czyn opisany w przepisie art. 300 § 2 k.k.

A. G. (1) została oskarżona o to, że:

w okresie co najmniej od dnia 29 grudnia 2011 do dnia 06 stycznia 2012 r. w lokalu przy ul. (...) w W., działając w zamiarze bezpośrednim, w celu udzielenia M. B. (1) pomocy w udaremnieniu zaspokojenia jego wierzycieli – A. i L. Ł., których wierzytelności zostały stwierdzone tytułami wykonawczymi wydanymi przez sądy cywilne i z których wniosku wszczęte zostało przez Komornika Sądowego w L. A. W. za sygn. akt: KM 1625/11 postępowanie egzekucyjne przeciwko oskarżonemu nabyła składniki majątku dłużnika i zapłaciła w gotówce na jego rzecz łączną kwotę 6.848,64 zł (brutto), pomimo tego, że wiedziała, że w stosunku do M. B. (1) prowadzona jest egzekucja komornicza i że nabywając ten towar za gotówkę ułatwia udaremnienie, lub co najmniej uszczuplenie zaspokojenia wierzycieli,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi -Północ w Warszawie wyrokiem z dnia 8 września 2016r. w sprawie sygn. akt III K 9/14 orzekł:

I.  w ramach czynu zarzuconego oskarżonemu M. B. (1) w punkcie pierwszym uznał go za winnego tego, że w okresie, co najmniej od dnia 29 grudnia 2011 r. do dnia 06 stycznia 2012 r. działając w zamiarze bezpośrednim, w celu udaremnienia wykonania orzeczeń sądowych uszczuplił zaspokojenie swoich wierzycieli – A. i L. Ł., w ten sposób, że ukrył, a następnie zbył składniki swego majątku w postaci odzieży na rzecz swojej konkubiny - A. G. (1), za łączną kwotę 6.848,64 zł, choć wiedział, że jest to mienie zagrożone zajęciem tj. czynu z art. 300 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 300 § 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  oskarżonego M. B. (1) uniewinnił od popełnienia zarzuconego mu w pkt drugim czynu;

III.  w ramach czynu zarzuconego oskarżonej A. G. (1) uznał ją za winną tego, że w okresie co najmniej od dnia 29 grudnia 2011 do dnia 06 stycznia 2012 r. w lokalu przy ul. (...) w W., działając w celu udzielenia M. B. (1) pomocy w udaremnieniu wykonania orzeczeń sądowych i uszczuplenia zaspokojenia jego wierzycieli – A. i L. Ł., nabyła składniki majątku dłużnika za łączną kwotę 6.848,64 zł (brutto), pomimo tego, że wiedziała, że jest to mienie zagrożone zajęciem tj. czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k i za to na podstawie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k. skazuje ją, a na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierzył jej karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

IV.  na podstawie art. 628 k.p.k. zasądził od oskarżonych, na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. i L. Ł. kwoty po 462 (czterysta sześćdziesiąt dwa) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego powiększone o należny podatek od towarów i usług;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa:

- M. B. (1) 300 złotych tytułem opłaty,

- A. G. (1) 200 złotych tytułem opłaty

na rzecz oskarżycieli posiłkowych, zasądza od oskarżonych, po 150 zł od każdego z nich tytułem zwrotu wydatków.

Od powyższego wyroku apelację wnieśli prokurator oraz obrońca oskarżonego M. B. (1).

Prokurator zaskarżył wyrok i na korzyść oskarżonych M. B. (1) w punkcie I w zakresie skazania za przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. / i A. G. (1) / w punkcie III w zakresie skazania za przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 300§ 2 k.k. i zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa karnego materialnego tj. art. 300 § 2 k.k. poprzez wyrażenie błędnego poglądu prawnego i dokonanie nieprawidłowej wykładni znamion udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia swojego wierzyciela, co w konsekwencji doprowadziło do skazania oskarżonych M. B. (1) i A. G. (1) za przestępstwa zarzucane im subsydiarnym aktem oskarżenia.

2.  obrazę przepisu postępowania karnego, mogącą mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 14 § 1 k.p.k. polegającą na przekroczeniu granic oskarżenia i skazaniu oskarżonych M. B. (1) i A. G. (1) za udaremnienie wykonania orzeczeń sądowych, nie objętych subsydiarnym aktem oskarżenia.

3.  obrazę przepisu postępowania karnego, mogącą mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. polegającą na niedokładnym opisie czynów zabronionych przypisanych oskarżonym M. B. (1) i A. G. (1) poprzez nieprecyzyjne wskazanie orzeczeń sądowych, których wykonanie zostało udaremnione.

Podnosząc powyższe zarzuty na zasadzie art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego M. B. (1) zaskarżyła wyrok w zakresie punktu I wyroku Sądu I instancji i powyższemu wyrokowi zarzuciła :

a/ obrazę przepisów postepowania tj. art. 17 §1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 439 §1 pkt 9 k.p.k. i art. 14 § 1 k.p.k. poprzez skazanie oskarżonego za czyn nie objęty skargą oskarżycieli subsydiarnych,

b/ na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 300 § 2 k.k. poprzez wyrażenie rażąco błędnego poglądu prawnego oraz błędną wykładnię zawartego w tym przepisie znamienia udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela,.

c/ obrazę art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez niewskazanie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu M. B. (1) orzeczeń sądowych, których udaremnienia miał się dopuścić.

W konkluzji wniosła o umorzenie postępowania lub uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Żadna z wniesionych apelacji nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie zaś zgromadzony materiał dowodowy ocenił zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W ten sposób w pełni respektował zasady wyrażone w art. 7 kpk. Oskarżyciele subsydiarni, już w toku postępowania przygotowawczego wskazywali, że poprzez sprzedaż ubrań w dniu 6.01.2012r. /k- 113 faktura (...) kwotę 6 317,28 zł i w dniu 29 grudnia 2011r./k-114 faktura (...) za kwotę 432 zł A. G. (1) oskarżony M. B. (1) uszczuplił zaspokojenie swoich wierzycieli, o czym nabywca towaru wiedziała i w ten sposób pomagała oskarżonemu. W dniu 16.12.2011 r. oskarżona A. G. (1) otworzyła działalność gospodarczą pod nazwą (...) i zakupione towary zasiliły zasoby tej firmy. Zasadnie Sąd I instancji opierając się na zeznaniach świadków ustalił, że chociaż firma (...) została zarejestrowana na nazwisko A. G. (1) to faktycznie prowadził ją oskarżony M. B. (1). A. G. (1) była w okresie objętym zarzutami partnerką życiową oskarżonego i wiedziała o jego procesach z wierzycielami, z którymi wcześniej prowadził półkę (...), a w której także pracowała. Sąd I Instancji ustalił, że oskarżona podjęła działalność gospodarczą z uwagi na toczące się wobec M. B. (1) postępowanie egzekucyjne. Z zeznań A. Ł. wynika, że oskarżona w dniu 20.01.2012 r. składała pismo do sądu i zwolnienie lekarskie oskarżonego. Do akt dołączyła kopię pisma do spraw o sygnaturze I C 1036 /11 i I C 1006 /11
(k - 249) . Oskarżona tej okoliczności nie kwestionowała. W tej sytuacji Sąd I Instancji doszedł do słusznego wniosku, że oskarżona wiedziała, że przeciwko M. B. (1) oprócz postępowania egzekucyjnego toczą się też postępowania przed sądem cywilnym. Jednocześnie Sąd Rejonowy nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, co do sposobu prowadzenia tej działalności gospodarczej. W czasie rzekomego prowadzenia firmy (...) oskarżona pracowała zawodowo. Nie potrafiła logicznie wytłumaczyć szeregu okoliczności, o których prowadzący firmę musi wiedzieć np. szczegóły zatrudnienia pracowników i wynajmu pomieszczenia przeznaczonego na sklep. A. G. (1) przyznała, że w sklepie często przebywał M. B. (1), ale nie potrafiła wytłumaczyć co tam robił. W tej sytuacji należało podzielić wnioski Sądu I instancji, iż oskarżona w istocie nie prowadziła działalności gospodarczej, lecz założona przez nią firma miała służyć dalszej działalności oskarżonego, prowadzonej w sposób uniemożliwiający egzekucję roszczeń jego wierzycieli, z tak uzyskanych dochodów. Oskarżony M. B. (1) sprzedając ubrania A. G. (1) uczynił, to w sytuacji gdy rzeczy, którymi rozporządził zagrożone były zajęciem z powodu toczących się postępowań cywilnych z powództwa A. i L. Ł.. O tym, że Sąd I instancji nie wyszedł poza granice aktu oskarżenia świadczą następujące okoliczności: ten sam okres działania oskarżonych, te same strony procesowe i ten sam cel działania w postaci uszczuplenia zaspokojenia swoich wierzycieli, poprzez sprzedaż towaru, przy czym chodzi o ten sam towar i takiej samej wartości. Zarzuty skarżących – prokuratora i obrońcy oskarżonego, dotyczące przekroczenia granic oskarżenia są niesłuszne gdyż w istocie Sąd I instancji przypisał oskarżonym M. B. (1) i A. G. (1) przestępstwo ujęte w tym samym przepisie prawnym - art. 300 § 2 k.k., który stanowił podstawę oskarżenia. Zmienił jedynie opis tego czynu, wskazując na inny sposób jego popełnienia. Należy powołać się na wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 lutego 2016 r. sygn. II AKa 367/15, z którego wynika, że:

1. Przedmiotem procesu jest ujęte w akcie oskarżenia zdarzenie historyczne. Znaczenie określenia "zdarzenie historyczne" obejmuje opisane w skardze wniesionej przez prokuratora zdarzenie faktyczne. Zdarzenie historyczne jest przy tym pojęciem o szerszym znaczeniu niż pojęcie "czynu" oskarżonego, polegającego na jego działaniu lub zaniechaniu. Sąd, w następstwie wyników postępowania dowodowego, może inaczej, w porównaniu z twierdzeniami oskarżyciela w akcie oskarżenia, dokonać ustaleń w sprawie, o ile porusza się w granicach wyznaczonych zdarzeniem ujętym w akcie oskarżenia.

2. Granice oskarżenia są zachowane wtedy, gdy w miejsce czynu (bądź czynów) zarzuconego, w ramach tego samego zdarzenia faktycznego (historycznego) można przypisać oskarżonemu czyn ze zmienionym opisem, czy nawet oceną prawną, ale mieszczący się w tym samym zespole zachowań człowieka, które stały się podstawą poddania w akcie oskarżenia przejawów jego działalności wartościowaniu z punktu widzenia przepisów prawa karnego materialnego.

3. Granice oskarżenia wyznacza przedmiot ochrony a w jego ramach także rodzaj przestępstwa, przedmiot czynności wykonawczej, miejsce i czas działania a także osoba oskarżonego i pokrzywdzonego. LEX nr 2071581

Zasadnie zmieniając opis czynu przypisanego oskarżonym M. B. (1) i A. G. (1) Sąd I instancji wskazał, że przeciwko oskarżonemu M. B. (1) toczyły się w okresie zarzutu inne postępowania sądowe. W okresie od dnia 29.12.2011r. do dnia 6.01.2012r. toczyły się między innymi postępowania w sprawach:

Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Północ w W. sygn. I C 921/11, w której pozew został złożony w dniu 19.09.2011r. Na mocy wydanego wyroku została zasądzona kwota 6428,77 zł od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych; Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Północ w Warszawie sygn. akt VII GC 1099/11, pozew w tej sprawie wpłynął w dniu 1.03.2011r., zaś wyrok został wydany w dniu 7.03.2012r. i dotyczył kwoty 32 237,17 zł. Toczyły się także postępowania egzekucyjne w sprawie wykonania wyroku w sprawie I C 61/11 Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 13 września 2011r. na mocy, którego sąd zasądził solidarnie od M. B. (1) na rzecz A. i L. Ł. kwotę 4120,30 zł i 2400 zł. oraz dotyczące wykonania nakazu zapłaty - I C 445/11 Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi -Północ w Warszawie z dnia 10 maja 2011r. o zapłatę 2.400 zł na rzecz A. i L. Ł.. /k- 55, Tom 1/ Należy podzielić wnioski Sądu I instancji, że M. B. (1) i A. G. (1) zdawali sobie sprawę, że na skutek wymienionych procesów cywilnych mogą zapaść wyroki zasądzające kwoty pieniężne na rzecz oskarżycieli subsydiarnych. Oskarżony wiedział więc, że towar, który w dniach 29.12.2011r. i 6.01.2012r. sprzedał A. G. (1) zagrożony jest zajęciem. Tym bardziej, że w dniu 6.12.2011r. w sklepie, przy ulicy (...) w W. komornik dokonał zajęcia innych ubrań, które następnie na licytacji kupiła od komornika A. G. (1) . / k- 71, Tom 1 protokół zajęcia komorniczego z dnia 6.12.2011r. dotyczy wyroku z dnia 13.09.2011 sygn. I C 61/11. Komornik zajął samochód i towar ze sklepu położonego przy ulicy (...) w W.. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17.11.2011 r. (V KK 226/11, OSNK 2012, Nr 2, poz. 21) dokonał wykładni art. 300 § 2 k.k. wskazując, że: „Przestępstwo określone w art. 300 § 2 k.k. dotyczy także mienia "zagrożonego zajęciem". Nie jest więc wymagane, aby w czasie przestępnego działania istniało już orzeczenie, którego wykonanie sprawca chce udaremnić. Przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. można się zatem dopuścić również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a więc w okresie, kiedy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej w drodze sądowej. Wystarczające jest więc, by składniki majątku były zagrożone zajęciem, jeżeli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć". Z tych powodów brak wskazania konkretnych sygnatur toczących się postępowań cywilnych nie naruszył art. 413§ 2 k.p.k. co zarzucają skarżący. Opisy czynów przyjęte przez Sąd I instancji zawierają wszystkie znamiona przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. Prokurator zarzuca, że w Prokuraturze Rejonowej W.w W. z zawiadomienia L. Ł. zostało zainicjowane 6 postępowań z art. 300 § 1 k.k. a z zawiadomienia A. Ł. zainicjowano 7 takich postępowań. Wszystkie postępowania zostały zakończone do dnia 31 marca 2014r. zaś nieprecyzyjne określenie przez Sąd I instancji czynów przypisanych oskarżonym nie pozwala ocenić czy nie doszło do skazania oskarżonych za przestępstwo rozpoznawane w innych postępowaniach karnych. Z takim zarzutem prokuratora nie można się zgodzić. Sąd odwoławczy zwracał się o nadesłanie tych postanowień, o których w sposób niedokładny, bez wskazania sygnatur, wypowiedział się prokurator w apelacji. Tymczasem z treści nadesłanych postanowień wynika, że nie dotyczą one zdarzeń historycznych objętych aktem oskarżenia w niniejszej sprawie. Zdaniem skarżących Sąd I instancji podczas dokonywania wykładni art. 300 § 2 k.k. oraz rozpoznawania skargi oskarżycieli subsydiarnych popełnił błąd, który w sposób zasadniczy wpłynął na treść zaskarżonego wyroku. Błąd ten polegał na nieprawidłowej interpretacji znamion udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia swojego wierzyciela, co w konsekwencji doprowadziło do skazania oskarżonych M. B. (1) i A. G. (1) za przestępstwa zarzucane im subsydiarnym aktem oskarżenia. Skarżący powołują się na dominujący w doktrynie i orzecznictwie sądowym pogląd , że nie każde usuniecie spod zajęcia składników majątkowych dłużnika musi skutkować niemożliwością zaspokojenia roszczeń wierzyciela bowiem postępowanie egzekucyjne może być przecież prowadzone w inny sposób. Dokładną ocenę czynu sprawcy można więc dokonać po zakończeniu prowadzenia wszystkich sposobów egzekucji jeżeli bowiem inne sposoby prowadzenia egzekucji to z chwilą dokonania czynności wykonawczych przez sprawcę nikt nie jest jeszcze w stanie stwierdzić czy osiągnięcie przez sprawcę zamierzonego skutku nie było możliwe. Jeżeli czynność rozporządzająca zajętym mieniem dłużnika nie miała realnego wpływu na zaspokojenie wierzyciela to pomimo wypełnienia pozostałych znamion stypizowanego w tym przepisie występku brak znamienia skutku w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela powoduje, że nie można uznać, że doszło do popełnienia przestępstwa określonego w art. 300 § 2 k.k. Prokurator i obrońca powołują się na treść postanowienia Komornika przy Sądzie Rejonowym w Legionowie z dnia 23 stycznia 2012 roku, z którego wynika, że zakończył postępowanie egzekucyjne o sygn. KM 1625/11 prowadzone z wniosku A. Ł. i L. Ł. przeciwko dłużnikowi M. B. (1) ponieważ całe roszczenie z tytułu wykonawczego zostało zaspokojone. /k- 307, Tom II/ Postępowanie egzekucyjne KM 1625/11 prowadzone było w oparciu o wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Północ w Warszawie z dnia 28 czerwca 2011r. sygn. I C 445/11. Postępowanie zakończyło się wypłatą w całości wyegzekwowanej kwoty. Z uwagi na zaspokojenie wierzycieli oczywiste jest, że w ramach postępowania egzekucyjnego w sprawie KM 1625/11 nie doszło do ich pokrzywdzenia. Zaspokojenie wierzycieli wyklucza możliwość przypisania oskarżonym czynów z art. 300 § 2 k.k. Tak również wypowiedział się Sąd I instancji w motywach pisemnych do zaskarżonego wyroku. Skarżący pomijają fakt, że we wskazanym w akcie oskarżenia okresie czasu tylko w sprawie egzekucyjnej Km 1625/11 wierzyciele zostali zaspokojeni. Okoliczność ta skutkowała zmianą opisu czynów przypisanych oskarżonym. Sąd I instancji wykazał, że sprzedaż ubrań w dniach 29.12.2011r. i 6.01.2012r. A. G. (1) stanowiła ukrycie rzeczy zagrożonych zajęciem i w ten sposób uszczuplenie zaspokojenia roszczeń wierzycieli, wynikających z przyszłych postępowań egzekucyjnych, które będą się toczyć w celu wykonania wyroków w sprawach cywilnych, w których oskarżony M. B. (1) brał udział w czasie gdy dokonał tej sprzedaży. Komornicy prowadzili w późniejszym czasie kilka postępowań egzekucyjnych, z których sprawy KM 4153/12 i KM 5238/13 zostały zawieszone i nie rokują na zapłatę należności wobec wierzycieli zaś sprawa KM 1819/13 została umorzona wobec bezskutecznej egzekucji. Ponadto egzekucja do rachunku bankowego nie przyniosła rezultatu zaś egzekucja z ruchomości była tylko częściowo skuteczna. Należy wskazać za Sądem I instancji, że do dnia 6.01.2014r. została wyegzekwowana na rzecz wierzycieli kwota 10 826,12 zł. z należności 40.425, 22 zł. Przypisane oskarżonym czyny doprowadziły więc do skutku w postaci uszczuplenia zaspokojenia wierzycieli. Oskarżeni zachowali się nieuczciwie wobec oskarżycieli subsydiarnych, z którymi wcześniej M. B. (1) prowadził spółkę (...). Wymierzone oskarżonym kary nie noszą cech rażącej surowości, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. Z tych też powodów Sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach Sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Mając na uwadze treść art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych y obniżył kwotę opłaty od oskarżonego M. B. (1) do kwoty 180 zł .

Mając powyższe na uwadze Sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku.

SSO Anita Jarząbek – Bocian SSO Jacek Matusik SSO Ludmiła Tułaczko