Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie XII Wydział Gospodarczy – Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Bożena Cincio-Podbiera

Protokolant: osobiście

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2017 r. w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa G. G.

przeciwko M. P.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

z dnia 8 marca 2017 r. sygn. akt V GC 757/16

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda koszty postępowania apelacyjnego w kwocie 300,00 zł (trzysta złotych).

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 marca 2017 roku Sąd Rejonowy w Nowym Sączu zasądził od pozwanego M. P. na rzecz powoda G. G. kwotę 1160 zł ze stosownymi odsetkami i kosztami procesu na podstawie art. 627 k.c. w związku z art. 735 § 1 k.c. oraz art. 481 § 1 k.c. W sprawie tej powód domagał się bowiem pozostałej części wynagrodzenia za wykonanie i utrzymanie prezentacji w serwisie internetowym, z zaznaczeniem, iż w ramach zapłaty pozwany uiścił jedynie kwotę 1300 zł umówionego wynagrodzenia.

Sąd Rejonowy ustalił, iż strony łączyła umowa z dnia 19 marca 2013 roku na wykonanie i utrzymanie prezentacji firmy, produktów, usług w serwisie internetowym www.ipolska. info, która została podpisana przez pozwanego i opatrzona pieczęcią jego firmy z numerem NIP (...). Ustalił też Sąd, że w dniu 15 marca 2013 roku pozwany zaakceptował treść i projekt graficzny ogłoszenia w domenach (...) i (...)., którą to czynność przewidywała umowa, posługując się wówczas pieczątką z numerem NIP (...), takim jaki pozwany ma wpisany w CEDIG. Sąd Rejonowy nie potwierdził stanowiska pozwanego, że do zawarcia umowy nie doszło albowiem pozwany przecząc dokumentowi w postaci umowy i akceptacji z dnia 15 maja 2013 roku nie zaoferował w tym zakresie żadnych dowodów, nie stawił się na przesłuchanie, na które otrzymał wezwanie pod rygorem pominięcia dowodu, nie wpłacił zaliczki na poczet kosztów dowodu z opinii biegłego grafologa, ani nie zaprzeczył by częściowo uiścił powodowi wynagrodzenie. Sąd Rejonowy wskazał, że wbrew twierdzeniom pozwanego jakoby nie posługiwał się on pieczątką odbitą na akceptacji treści projektu graficznego, zawiera ona NIP na jaki powołuje się pozwany, a ponadto na pieczątce znajduje się adres pozwanego. Nie wskazał też pozwany wskazane przez powoda dokumenty, faktury dotyczyły innych umów ponieważ nie wyjaśnił jakie inne umowy miałyby wiązać go z powodem, zaś na wszystkich tych dokumentach widnieją dane osobowe pozwanego imię, nazwisko, miejscowość i numer domu.

W apelacji od tego wyroku pozwany zarzucił Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie dowolnej oceny dowodów i przyjęcie legitymacji procesowej biernej pozwanego w sprawie, oparcie się na odpisie a nie na oryginale umowy, a także naruszenie art. 316 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. w związku z art. 232 k.p.c. przez ich niewłaściwe zastosowanie i uwzględnienie powództwa, choć powód nie udowodnił roszczenia. Zarzucono naruszenie art. 117 § 2 k.c. w związku z art. 646 k.c. przez ich błędną wykładnię, co doprowadziło do nieuwzględnienia zarzutu przedawnienia.

Domagając się w pierwszym rzędzie zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa skarżący analogicznie jak w toku procesu wywodził, że umowa została zawarta w z podmiotem o innym numerze NIP i REGON niż należący do pozwanego, co wynika z wydruku CIDG. Skarżący podniósł, że pieczątka widniejąca pod umową nie jest firmową pieczątką pozwanego albowiem taką się nie posługuje i pieczątka ta różni się od tej jaka widnieje na piśmie z dnia 15 maja 2013 roku. Ponadto z pisma tego wynika, że dotyczy ono strony internetowej www.stolarstwo.drewmar.pl ,natomiast faktury zostały wystawione za wykonanie i utrzymanie strony (...) (...) Dalej skarżący wskazał, że na dowodach KP brak jest podpisu i pieczątki osoby, która wpłaciła pieniądze i nie korespondują one z zapisami na fakturze nr (...). Wyjaśnił też pozwany, że cofnął wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z uwagi na swój długi pobyt za granicą. W zakresie zarzutu przedawnienia wskazywał na datę wystawienia faktury nr (...) jako datę wykonania umowy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja nie jest uzasadniona.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zabranego w sprawie materiału dowodowego. Tu wskazać należy, iż postawienie zarzutu naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez apelanta stanu faktycznego przyjętego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów/ postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 roku, I CKN 1169/99/. W sytuacji, gdy z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, jego ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, chociażby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne/ wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku, sygn. II CKN 817/00/.

Zauważyć należy, że w niniejszej sprawie apelacja stanowi w istocie polemikę z ustaleniami Sądu Rejonowego, powielając w całej rozciągłości zarzuty i twierdzeniach podniesione w toku procesu. Należy mieć jednak na uwadze, że twierdzenia strony nie są dowodem.

Wskazać należy, że pod umową figuruje pieczątka z adresem pozwanego i nazwą firmy oraz podpisem pozwanego. W tym zakresie pozwany nie udowodnił aby podpis nakreślony pod umową nie był jego podpisem. Uchylił się bowiem od przeprowadzenia dowodu z przesłuchania go w charakterze strony nie stawiając się na rozprawę mimo prawidłowego zawiadomienia i opatrzenia go rygorem pominięcia dowodu oraz cofnął wniosek dowodowy z opinii biegłego grafologa. Wskazać też trzeba, że na potwierdzeniu z dnia 15 maja 2013 roku figuruje pieczątka pozwanego z właściwym numerem NIP i REGON, zgodnym z danymi ujawnionymi w CEIDG. Jeśli więc nawet nie pozwany złożył swój podpis pod przedmiotową umową- czego nie dowiódł, to w dniu 15 maja 2013 roku złożył wiążące oświadczenie woli akceptujące tą umowę w zakresie treści projektu graficznego dotyczącego dwóch domen, a to (...) i (...). W takiej sytuacji należałoby przyjąć, iż doszło do potwierdzenia umowy i jej warunków zgodnie z treścią art. 103 k.c. Należy mieć bowiem na uwadze to, iż treść umowy wskazuje jako zamawiającego pozwanego, znajduje się pod nią pieczątka dotycząca jego firmy, zaś w § 3 ust. 3 przewidziano potwierdzenie-akceptację projektów domen, co nastąpiło. Ponadto na dowodach KP, dokumentujących wpłaty 1000 zł i 300 zł, figuruje jako wpłacający pozwany, raz z zapisem zaliczka na wykonanie strony, dwa- z zapisem wykonanie strony firmowej. Na fakturze oprócz zapisu -wykonanie strony meble ogrodowe, figuruje zapis- utrzymanie strony na serwerze ze wskazaniem obu domen, tych które ujawniono w potwierdzeniu z dnia 15 maja 2013 roku. Wskazać też należy, że umowa przewidywała możliwość zmiany danych, a pozwany nie przedstawił żadnego dowodu na okoliczność by w ramach firmy (...) nie wykonywał drewnianych mebli ogrodowych, zwłaszcza że jako przeważającą działalność gospodarczą wg kodów PKD pozwany wskazał produkcja wyrobów tartacznych.

Wskazać też trzeba, że w internacie pod tym adresem (...)widnieje firma pozwanego D., jego imię, nazwisko oraz adres zgodne z danymi ujawnionymi przez pozwanego w aktach sprawy.

Odnośnie zarzutu przedawnienia wskazać należy, że umowa stron miała charakter mieszany i dopiero w dniu 15 maja 2013 roku doszło do akceptacji projektu, który w przyszłości miał być dostępny w sieci. Z kolei termin wymagalności przypadał na dzień 8 czerwca 2013 roku w związku z czym nie doszło do przedawnienia roszczenia skoro pozew został skierowany do sądu w dniu 8 czerwca 2015 roku. Pozwany bowiem nie wykazał w zakresie podnoszonego przez siebie zarzutu /art.6 kc/ kiedy doszło do oddania dzieła w rozumieniu art. 646 k.c. Pozwany wprawdzie w twierdzi, że fakt ten nastąpił w dniu 1 czerwca 2016 roku /taką datę nosi faktura/ jednakże brak podstaw by stanowisko to podzielić. W przypadku wykonania dzieła, pomijając dalszą część umowy w postaci obowiązku utrzymania domeny, za datę oddania dzieła należy uznać datę ujawnienia domeny w internecie. Brak zaś jakiegokolwiek dowodu, z którego wynikałoby w jakiej dacie fakt ten nastąpił. Wystawienie faktury z datą 1 czerwca 2013 roku kwestii tej nie przesądza, a stanowisko pozwanego w tym zakresie jest jedynie domniemaniem, nie popartym dowodem. Zresztą terminu płatności faktury pozwany nie kwestionował- art.642 par.1 k.c.

Z tych względów apelację oddalono na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z art. 108 par. 1 k.p.c. w związku z par.2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

S. Ref. I inst.: Ł. Świątkowski