Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Krzysztofa Gruda Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Raciborzu

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2018 r.

sprawy: Z. W. /W./,

syna F. i S.,

ur. (...) w Z.

oskarżonego o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 163 § 1 pkt 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 4 października 2017r. sygn. akt II K 419/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że za podstawę wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego przyjmuje art. 14 §1 kk w zw. z art. 163 §1 pkt 1 kk,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 640/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 października 2017 r. Sąd Rejonowy w Raciborzu uznał Z. W. za winnego tego, że w dniu 4 maja 2017r. w N. przy ul. (...) we własnym mieszkaniu działając w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem zmierzał bezpośrednio do jego dokonania poprzez sprowadzenie zdarzenia zagrażającego mieniu wielkich rozmiarów mającego postać pożaru wewnątrz budynku i budynku przyległego, znajdujących się na terenie posesji, poprzez obłożenie słomą otwartej butli gazowej wypełnionej gazem propan-butan o wadze 10,8 kg, który się ulatniał, i podpaleniu słomy co spowodowało jej spalenie i palenie się drewnianej szafki wewnątrz mieszkania, czym działał na szkodę Urzędu Gminy N., a do realizacji zdarzenia nie doszło z uwagi podjęcia działań gaśniczych przez sąsiadów, tj popełnienia czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 163 § 1 pkt 1 i za to na podstawie art. 163 § 1 pkt 1 kk skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 24.05.2017r. godz. 11,00.

Na podstawie art. 627 § 1 kpk w zw. z art. 617 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych obciążył oskarżonego kosztami postępowania w sprawie, tj. opłatą w wysokości 300zł i wydatkami postępowania w kwocie 982zł.

Apelację od tego wyroku wnieśli prokurator oraz oskarżony Z. W..

Prokurator zaskarżył wyrok w części co do kary zarzucając obrazę prawa materialnego, a to przepisu art. 14 § 1 kk, polegającą na błędnym powołaniu go jako podstawy wymiaru kary orzeczonej wobec Z. W. w sytuacji gdy obligatoryjnym było wymieniony przepis zastosować. W oparciu o w/w zarzut wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie, iż podstawą orzeczonej wobec oskarżonego kary 2 lat pozbawienia wolności jest art. 14 § 1 kk w zw. z art. 163 § 1 pkt 1 kk.

Oskarżony Z. W. w swojej osobistej apelacji zaskarżył wyrok w całości zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu stanu faktycznego na zeznaniach świadków które zdaniem oskarżonego nie zasługują na wiarę oraz o naruszenie jego prawa do obrony polegające na odmowie przyznania mu obrońcy z urzędu. W oparciu o w/w zarzuty oskarżony Z. W. wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja oskarżonego Z. W. nie zasługuje na uwzględnienie, natomiast apelacja prokuratora jest zasadna. W pierwszej kolejności sąd odwoławczy omówi apelację oskarżonego jako dalej idącą. Podniesiony w apelacji przez oskarżonego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego , albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Oskarżony w swojej apelacji twierdzi, że zeznania świadków nie podając konkretnych osób są zmyślone i nieprawdziwe. Jednak poza ogólnymi zarzutami podniesionymi w swojej apelacji oskarżony nie wskazuje szczegółowo na czym błąd w ustaleniach faktycznych sądu i instancji miał polegać. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk. Wskazać należy, iż jest ona wszechstronna i obiektywna oraz, że nie narusza granic swobodnej oceny dowodów, pozostając w zgodzie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd rejonowy przedstawiając ocenę dowodów w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, stosownie do wymogów z art. 424 kpk , szczegółowo wskazał, na których dowodach się oparł, dlaczego poszczególnym dowodom, i w jakim zakresie dał wiarę oraz dlaczego uznał wyjaśnienia oskarżonego Z. W. uznał za niewiarygodne. Słuchani w niniejszej sprawie świadkowie A. I., S. P., W. L., E. L. oraz R. B. zeznali, że oskarżony groził wcześniej podpaleniem swojego mieszkania. W tym celu oskarżony obłożył butlę gazową, która znajdowała się w szafce słomą a następnie podpalił. Wcześniej, jak zeznali sąsiedzi oskarżony spakował swoje rzeczy i wywiózł je do swojego znajomego S.. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art.163§ 1 pkt 1 kk opisanego w akcie oskarżenia. Wymierzonej oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surową, biorąc pod uwagę, że czyn z art. 163 § 1 pkt 1 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 1 roku do lat 10. Dolegliwość tej kary zdaniem sądu odwoławczego nie przekracza stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Nie trafny również okazał się zarzut naruszenia prawa do obrony oskarżonego poprzez braku obrońcy. Oskarżony przed sądem rejonowym nie zgłaszał wniosku o wyznaczenie mu obrońcy z urzędu, trudno zatem czynić zarzut sądowi I instancji, że oskarżony nie miał obrońcy. Jeżeli chodzi o apelację prokuratora to sam sąd I instancji w swoim uzasadnieniu przyznał, że dopuścił się obrazy prawa materialnego a to art. 14 § 1 kk poprzez nie powołanie tego przepisu w podstawie skazania. Skoro oskarżonemu zarzucono usiłowanie popełnienia przestępstwa z art. 163 § 1 pkt 1 kk to zgodnie z art. 14 § § 1 kk „sąd wymierza karę za usiłowanie w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa”. Mając to na uwadze, uznając zasadność wniosków prokuratora w jego apelacji sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że za podstawę wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego przyjął art. 14 § 1 kk w zw. z art. 163 pkt 1 kk, w pozostałej zaś części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 624 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki