Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński

Protokolant: Karolina Kowalczyk

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 sierpnia 2017 roku w W.

sprawy L. O.

syna I. i I.

urodzonego dnia (...) w M.

obwinionego o to, że:

1. w dniu 4 maja 2016 roku około godziny 17:50 w W. przy ul. (...)/ (...), kierując pojazdem marki M. o nr. rej. (...), dokonał postoju na „powierzchni wyłączonej” P-21,

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw,

2. w miejscu i czasie jak w pkt. 1, kierując pojazdem marki M. o nr. rej. (...), dokonał postoju na skrzyżowaniu,

tj. za wykroczenie z art. 97 kw w związku z art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym,

I. obwinionego L. O. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, w punkcie 1 stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw i za to na tej podstawie skazuje go, w punkcie 2 stanowiącego wykroczenie z art. 97 kw i za to na tej podstawie skazuje go, zaś na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw w zw. z art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia kary;

II. na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Sygn. akt XI W 1583/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 maja 2016 roku około godz. 17:50 w W. na skrzyżowaniu ulicy (...) podczas patrolu funkcjonariusze Straży Miejskiej (...) W.: R. G. i P. K. dostrzegli samochód osobowy marki M. o numerze rejestracyjnym (...), zaparkowany na powierzchni wyłączonej z ruchu, oznaczonej znakiem poziomym P-21 Na miejscu zdarzenia funkcjonariusze sporządzili dokumentację fotograficzną. W toku czynności wyjaśniających na podstawie informacji uzyskanej z Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców ustalono, że właścicielem pojazdu jest (...) Spółka z o.o., którą wezwano do wskazania użytkownika pojazdu. Właściciel pojazdu poinformował, że użytkownikiem pojazdu jest T. O. (...) – Handlowa (...). T. O. pismem z dnia 16 czerwca 2017 r. udzielił informacji, że pojazd zaparkowany był obok miejsca wydzielonego dla osób niepełnosprawnych przez L. O. - osobę niepełnosprawną, posiadającą kartę parkingową dla osób niepełnosprawnych. Obwiniony L. O. w odpowiedzi na wezwanie straży miejskiej, w piśmie z dnia 5 lipca 2016 r. wyjaśnił, że jako osoba niepełnosprawna zaparkował w tym miejscu ponieważ, miejsce parkingowe przeznaczone dla pojazdów takich osób, znajdujące się obok, było już zajęte. Powyższe wyjaśnienia obwiniony potwierdził w postępowaniu sądowym. L. O. jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym i do dnia 6 grudnia 2016 r. legitymował się kartą parkingową dla osób niepełnosprawnych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 37, 76);

- zeznań świadka R. G. (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 25 lipca 2017 roku znajdujący się na płycie CD k. 83);

- notatki urzędowej (k. 1, 4);

- wydruków fotografii (k. 2-3);

- wydruku maila (k. 13);

- orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (k. 19);

- karty parkingowej dla osób niepełnosprawnych (k. 21);

- sprzeciwu od wyroku nakazowego (k. 64);

- danych z KRK ( k. 74);

- danych z rejestru wykroczeń drogowych ( k. 75).

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W sprzeciwie od wyroku nakazowego z dnia 12 czerwca 2017 r. twierdził, że zakwalifikowanie jego zachowania jako wykroczenie jest bezzasadne, ponieważ nie można w tym samym czasie jednocześnie dokonać postoju na powierzchni wyłączonej z ruchu oraz na skrzyżowaniu. Obwiniony podkreślił, że z samochodu korzystała osoba niepełnosprawna z aktualnym orzeczeniem o niepełnosprawności stopnia znacznego, a w samochodzie była wyłożona Karta Parkingowa osoby niepełnosprawnej. Jednocześnie wskazał, iż postój wymuszony stanem zdrowia osoby niepełnosprawnej nie oznacza parkowania i nie powinien być powodem karania.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w części, w której wskazał, iż jest on osobą niepełnosprawną i w części, w której potwierdził, iż dnia 4 maja 2016 roku zaparkował pojazd w miejscu wyłączonym z ruchu, albowiem znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie, a w szczególności korespondują z dokumentami w postaci: orzeczenia o niepełnosprawności, kartą parkingową dla osoby niepełnosprawnej, zeznaniami świadka R. G., a także notatką urzędową oraz dokumentacją fotograficzną. Obwiniony tej okoliczności nie kwestionował na żadnym etapie postępowania.

Obwiniony zaprzeczał jedynie temu, iż pojazd zaparkowany był na skrzyżowaniu. Według obwinionego pojazd nie mógł być zaparkowany jednocześnie na powierzchni wyłączonej z ruchu i zarazem na skrzyżowaniu. W tym zakresie z założenia błędne stanowisko obwinionego wynika, w ocenie Sądu z niewłaściwego rozumienia przez obwinionego pojęcia skrzyżowania, które utożsamia on jedynie z tym miejscem gdzie przecinać mają się jezdnie, a nie drogi.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka R. G.. Świadek, potwierdził, iż podejmował interwencję wobec pojazdu obwinionego wskutek zaparkowania na miejscu przeznaczonym dla osoby niepełnosprawnej i postoju na skrzyżowaniu w tym wykonaniu dokumentacji fotograficznej pojazdu. Świadek nie pamiętał, czy w pojeździe była Karta Parkingowa. Świadek zeznał, że miejsce parkingowe przeznaczone dla osób niepełnosprawnych nie było zajęte.

Zdaniem Sądu zeznania świadka w pełni zasługują na wiarę. Świadek przedstawił przebieg zdarzenia, w którym podejmował czynności, w sposób bezstronny. Podał jedynie okoliczności, które pamiętała. Świadek jako osoba obca dla obwinionego przedstawił zdarzenie w sposób obiektywny, a podejmowane przez niego czynności wynikały z pełnionych obowiązków służbowych. Zeznania tego świadka są spójne logiczne i nie zawierają wewnętrznych sprzeczności. Zdaniem Sądu świadek wykonywał swoje obowiązki służbowe zgodnie z najlepszą wiedzą i w oparciu o przepisy prawne, a podjęte przez niego czynności stanowiły reakcję na popełnione przez obwinionego wykroczenia.

Sąd dał wiarę dowodom ujawnionym na rozprawie bez ich odczytywania w trybie art. 76 § 1 kpw w postaci: notatki urzędowej (k. 1, 4); wydruków fotografii (k. 2-3); wydruku maila (k. 13); orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (k. 19); karty parkingowej dla osób niepełnosprawnych (k. 21); danych z KRK ( k. 74); danych z rejestru wykroczeń drogowych ( k. 75). Dokumenty te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami, przez uprawnione do tego osoby i instytucje, a ich treść nie była kwestionowana przez strony.

Art. 92 § 1 kw penalizuje zachowanie niestosowania się do znaków lub sygnałów drogowych albo do sygnałów lub poleceń osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub kontroli ruch drogowego. Podkreślić należy, iż przepis ten ma charakter formalny, więc nie wymaga skutku w postaci spowodowania jakiegokolwiek zagrożenia, chodzi natomiast o sam fakt niezastosowania się do znaku drogowego. Znaki drogowe i sygnały drogowe oraz ich znaczenie określa Rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Pierwszy z czynów zarzucanych obwinionemu polegał na nie zastosowaniu się do znaku drogowego P-21. Zgodnie z § 90 ust. 5 powyższego Rozporządzenia znak P- 21 „powierzchnia wyłączona” oznacza powierzchnię drogi, na którą wjazd i zatrzymanie są zabronione. W świetle art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, osoba niepełnosprawna legitymująca się kartą parkingową, kierująca pojazdem samochodowym oznaczonym tą kartą, może nie stosować się do niektórych znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju, w zakresie określonym przepisami o których mowa w art. 7 ust. 2 w/w ustawy. W § 33 ust. 2 ww. Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych (stanowiącego własnie te przepisy o których mowa w art. 7 ust. 2 w/w ustawy) wskazano, że uprawniona osoba niepełnosprawna o obniżonej sprawności ruchowej, kierująca pojazdem samochodowym, oraz kierujący pojazdem przewożący taką osobę mogą, pod warunkiem zachowania szczególnej ostrożności, nie stosować się do zakazów wyrażonych znakami: B-1, B-3, B-3a, B-4, B-10, B-35, B-37, B-38 i B-39.

Czyn z art. 97 kw popełnia uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Sprawca tego wykroczenie podlega karze grzywny do 3000 złotych lub karze nagany. Przedmiotem ochrony określonym w dyspozycji art. 97 kw jest bezpieczeństwo i porządek ruchu na drogach publicznych. Art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowi, iż zabrania się zatrzymania pojazdu: na przejeździe kolejowym, na przejeździe tramwajowym, na skrzyżowaniu oraz w odległości mniejszej niż 10 m od przejazdu lub skrzyżowania.

Materiał dowodowy zebrany w niniejszym postępowaniu, w sposób jednoznaczny wskazuje na to, iż L. O. w dniu 4 maja 2016 roku o godzinie 17:50 w W. na skrzyżowaniu ulic (...), kierując pojazdem marki M. o numerze rejestracyjnym (...), zatrzymał pojazd na powierzchni wyłączonej oznaczonej znakiem P-21. Obwiniony jako uprawniona niepełnosprawna osoba, prowadząc samochód mógł, gdy była taka potrzeba, nie stawać się jedynie do znaków drogowych enumeratywnie wyliczonych w § 33 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych, wśród których nie ma znaku P-21. Wskazuje to jasno na obowiązek stosowania się przez obwinionego do tego znaku.

Także zatrzymanie przez obwinionego w tym czasie samochodu na skrzyżowaniu ulic (...) nie budzi wątpliwości, jeżeli uwzględni się ustawową definicję skrzyżowania i drogi. Zgodnie z art. 2 pkt 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym, skrzyżowanie to przecięcie się w jednym poziomie dróg mających jezdnię, ich połączenie lub rozwidlenie, łącznie z powierzchniami utworzonymi przez takie przecięcia, połączenia lub rozwidlenia. Z kolei „droga” to według art. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt. Miejsce w którym dokonał postoju obwiniony stanowi cześć drogi ul. (...), tworzącą powierzchnie skrzyżowania z drogą ul. (...). Miejsce oznaczone znakiem P-21, na którym parkował obwiniony krzyżuje się z chodnikiem ul, W., czyli stanowi powierzchnie skrzyżowania tych ulic. Podkreślić jednocześnie należy, iż zgodnie z powołanym wyżej Art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zabronione jest także zatrzymywanie w odległości mniejszej niż 10 m skrzyżowania. Nie można mieć więc wątpliwości, iż obwiniony naruszył zakaz określony w treści art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Sąd uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, odstąpił od wymierzenia kary.

Warunkiem stosowania instytucji odstąpienia od wymierzenia kary, jako łagodzącej konsekwencje odpowiedzialności jest - stosownie do § 1 art. 39 kw - zaistnienie tzw. wypadku zasługującego na szczególne uwzględnienie. Ocena czy sytuacja taka zaistniała należy do sądu, a ustawa zakłada tu dwa alternatywne kryteria, przedmiotowe i podmiotowe, pozwalające na ustalenie czy wypadek taki zachodzi. To pierwsze, to "charakter i okoliczności czynu", a więc elementy związane z samym czynem, choć nie tylko te, które wchodzą w zakres jego znamion (jak rodzaj naruszonego dobra, rozmiar szkody czy sposób działania sprawcy), a więc i np. przypadkowość zachowania, waga naruszonych reguł ostrożności, czy reagowanie na krzywdzące zachowanie innej osoby itd., te drugie to "właściwości i warunki osobiste", a więc okoliczności związane z osobowością sprawcy, jego poziomem intelektualnym, warunkami bytowymi, socjalnymi itd. (por. Tomasz Grzegorczyk, Komentarz do art. 39 kodeksu wykroczeń, Program LEX).

Sąd uznał, iż w stosunku do osoby obwinionego w kontekście oceny jego zachowania na płaszczyźnie wymiaru kary zaistniały przesłanki o charakterze przedmiotowym uzasadniające skorzystanie z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary. Obwiniony, jako osoba niepełnosprawna dokonała postoju w tym miejscu bowiem na znajdującym się obok miejscu przeznaczonym dla osób niepełnosprawnych stał już inny pojazd. W takich warunkach obwiniony, wobec swoich ograniczeń wynikających z niepełnosprawności, dokonał postoju auta, w miejscu gdzie nie powinien był tego robić. Sąd zauważa, że społeczna szkodliwość czynu obwinionego była na tyle niska, że wymierzenie nawet najniżej kary grzywny byłoby tutaj w ocenie Sądu nieadekwatne, z punktu widzenia zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej. Sąd uwzględnił także to, że obwiniony jest osobą niekaraną, także w zakresie wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu ruchu drogowego (k. 35-36). Sąd uznał zatem, iż w niniejszej sprawie samo skazanie obwinionego będzie wystarczającą dla niego przestrogą na przyszłość.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r. Nr 118, poz. 1269).