Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Anna Zawadka

Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Anna Tarasiuk

przy udziale Prokuratora Iwony Zielińskiej

po rozpoznaniu dnia 27 listopada 2017 r. w Warszawie

sprawy P. K. s. T. i E. ur. (...) w W. oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 13 stycznia 2017 r. sygn. akt II K 334/14

wyrok w zaskarżonej części uchyla i przyjmując, iż wartość roweru marki U. (...) wynosiła 500 zł, a czyn oskarżonego P. K. przypisany w pkt. II wyroku stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 i 2 kw, na podstawie art. 5 § 1 pkt. 4 kpw w związku z art. 45 § 1 kw postępowanie umarza; na podstawie art. 44 § 5 kpw orzeka zwrot dowodów rzeczowych wymienionych w wykazie na k. 147: opisanego pod pozycją 1 – Centrum (...) w M., zaś opisanego pod pozycją 2 – H. G.; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. C. P. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę oskarżonego z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT; kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

VI Ka 594/17

UZASADNIENIE

P. K. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 05 października 2013 roku w miejscowości M. powiatu (...), województwa (...), sprzed centrum (...) wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą usiłował dokonać kradzieży roweru marki U. (...) o wartości 800 zł poprzez przecięcie linki zabezpieczającej o wartości 80 zł na szkodę H. G., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję osób postronnych;

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k.

2.  w dniu 10 września 2013 roku w miejscowości M. powiatu (...), województwa (...), sprzed centrum (...) po uprzednim przecięciu linki zabezpieczającej dokonał kradzieży roweru marki K. koloru czerwonego o wartości 700 zł na szkodę T. L. (1);

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.,

Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2017r. w sprawie II K 334/14 Sąd Rejonowy w Wołominie

I.  ustalając w ramach czynu zarzuconego oskarżonemu P. K. w punkcie 2 aktu oskarżenia, iż polegał on na kradzieży w dniu 10 września 2013 r. w M. roweru marki K. o wartości 350 złotych na szkodę T. L. (1) i wyczerpywał znamiona wykroczenia z art. 119 § 1 k.w., na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. umarzył postępowanie, zaś na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. określił, że koszty postępowania w powyższym zakresie ponosi Skarb Państwa;

II.  oskarżonego P. K. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie 1 aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że wartość roweru, którego kradzieży usiłował dokonać wynosiła 700 złotych, i za to na podstawie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 5 października 2013 r. (co odnosi się również do wszystkich zastosowanych w dalszej części niniejszego wyroku przepisów ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny) skazał go, zaś na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz H. G. kwoty 80 (osiemdziesięciu) złotych;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 5 października 2013 r. do dnia 7 października 2013 r. oraz w dniu 8 kwietnia 2014 r.;

V.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowód rzeczowy szczegółowo opisany pod poz. 1 w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/13 na karcie 147 akt sprawy nakazał zwrócić Centrum (...) w M., zaś opisany pod pozycją 2 wykazu zwrócić H. G.,

VI.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. C. P. kwotę 852 (ośmiuset pięćdziesięciu dwóch) złotych powiększoną o 23% VAT z tytułu wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu,

VII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zakresie czynu, za który P. K. został skazany, zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od wyroku złożył obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w części dotyczącej pkt II na korzyść oskarżonego. Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 201 kpk poprzez oparcie ustalenia wartości roweru U. (...) na opinii biegłego w której brak jest dokładnych danych źródłowych, na których oparł się biegły, a więc wyników przeprowadzonych konsultacji, informacji o wartości, stanie i okresie użytkowania rowerów użytych do porównania, informacji o weryfikacji wartości początkowej roweru, przez co powyższa opinia jest niepełna, niewiarygodna i nieweryfikowalna,

2.  w konsekwencji powyższego, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na bezzasadnym uznaniu, iż wartość roweru U. (...) wynosiła 700 zł, podczas gdy w rzeczywistości była znacznie niższa, co skutkować powinno zakwalifikowaniem przedmiotowego czynu jako wykroczenia.

Z ostrożności procesowej, na podstawie art. 427 § 1 kpk w zw. z art. 438 pkt 4 kpk obrońca zarzucił rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonemu za przypisane przestępstwo kary 5 miesięcy pozbawienia wolności, a więc w wymiarze nieuwzględniającym stopnia zawinienia sprawcy, niskiej społecznej szkodliwości czynu, postawy w trakcie postępowania przez Sądem tj. przyznania się do winy i okazania szczerej skruchy, jak i wcześniej po popełnieniu przestępstwa.

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 kpk w zw. z art. 437 § 1 i 2 kpk skarżący wnosił o :

1)  zmianę niniejszego wyroku w zaskarżonej części poprzez zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu w pkt II czynu jako wykroczenia z art. 11 § 1 kw w zw. z art. 119 § 1 kw i umorzenie postępowania;

2)  ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary grzywny zamiast kary pozbawienia wolności;

3)  dopuszczenie i przeprowadzenie dowozu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości na okoliczność ustalenia rzeczywistej wartości roweru U. (...) na dzień 5 października 2013r.;

4)  zasądzenie na rzecz adw. C. P. kosztów obrony udzielonej z urzędu według norm przepisanych, które nie zostały uiszczone ani w całości ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy podnosi zasadne zarzuty, co skutkowało uchyleniem wyroku w zaskarżonej części i umorzeniem postępowania zgodnie z wnioskiem zawartym w apelacji obrońcy oskarżonego.

Rację ma przede wszystkim obrońca kwestionując, dokonaną przez Sąd Rejonowy wycenę wartości roweru U. (...) na podstawie opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości A. M., który wprawdzie wskazuje na zastosowanie metody porównawczej i podaje ogólnie źródła danych merytorycznych, to jednak ogranicza się do ogólnikowego opisania na czym polega zastosowana metoda bez podania danych uzyskanych w toku konsultacji oraz w jaki sposób wycenił wartość rynkową roweru na kwotę 700 zł. Na podstawie tak ogólnej opinii trudno zweryfikować przebieg procesu myślowego i prawidłowość wyliczeń. Rację ma więc skarżący, iż przedmiotowa opinia budzi uzasadnione wątpliwości co do rzetelności wyliczenia wartości roweru opisanego w zarzucie z pkt 1.

Wniosek zawarty w apelacji o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości zasługiwał na uwzględnienie dlatego skutkował uzupełnieniem przewodu sądowego przez Sąd odwoławczy poprzez zasięgnięcie opinii innego biegłego z zakresu wyceny ruchomości.

Wskazać w tym miejscu należy, że uzupełnienie przewodu sądowego przez Sąd Okręgowy w toku postępowania odwoławczego poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego R. W. zmieniło w istotny sposób wymowę materiału dowodowego zebranego przez Sąd Rejonowy.

Biegły z zakresu wyceny ruchomości na podstawie analizy akt sprawy po przeanalizowaniu ofert sprzedaży rowerów marki U. modelu (...) przy uwzględnieniu współczynnika negocjacyjnego określił wartość przedmiotowego roweru na kwotę 500 złotych.

W ocenie Sądu Okręgowego opinia biegłego zasługuje na wiarygodność, jest pełna, jasna i nie nasuwa wątpliwości. Przyjęte przez biegłego parametry potrzebne do wyliczeń wartości średnich cen rynkowych oraz metoda wyliczeń (str. 7 opinii) jest najbardziej miarodajna i nie wzbudza zastrzeżeń, dlatego może stanowić podstawę do poczynienia w tej sprawie ustaleń faktycznych odnośnie wartości roweru opisanego w zarzucie z pkt 1. Należy bowiem podkreślić, że zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury szkodą jest równowartość rzeczywistej szkody wynikłej bezpośrednio z przestępstwa.

W realiach niniejszej sprawy, jak trafnie wywiódł obrońca w swojej apelacji, istniały uzasadnione podstawy do przyjęcia niższej niż Sąd meriti wartości roweru, którego zaboru oskarżony usiłował dokonać.

W związku z powyższym, czyn przypisany oskarżonemu w pkt II zaskarżonym wyroku, ze względu na wartość mienia, nie stanowi przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k., a wykroczenie z art. 119 § 1 i 2 k.w., gdyż jak wskazano wcześniej, rzeczywista wartość tego mienia, którego usiłowanie kradzieży można przypisać oskarżonemu wynosi 500 zł, a zatem nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia na dzień orzekania.

Rację ma więc skarżący zarzucając obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez oparcie ustaleń na niewiarygodnej opinii biegłego, a w konsekwencji powyższego, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na bezzasadnym uznaniu, iż wartość roweru wynosiła 700 zł. Wobec uwzględnienia obu zarzutów podniesionych w apelacji wyrok w zaskarżonej części należało uchylić i postępowanie umorzyć. Na mocy ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 1247) z dniem 9 listopada 2013 r. wszedł w życie m.in. znowelizowany art. 119 § 1 k.w. Zgodnie z jego treścią sprawca popełnia wykroczenie jeżeli kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, której wartość nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia, ustalanego na podstawie ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. nr 200,poz.1679). W wydanym na podstawie wyżej przywołanego aktu prawnego rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 września 2016 r. w sprawie minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2017 r. (Dz. U. z 2016r. poz. 1465), od dnia 1 stycznia 2017r. wynagrodzenie to zostało ustalone w wysokości 2000 zł, a zatem ¼ tego wynagrodzenia wynosiła 500 zł. Okoliczność ta miała istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż należy kierować się minimalnym wynagrodzeniem z daty orzekania w przedmiocie odpowiedzialności za taki czyn, a nie z daty jego popełnienia. Oznacza to, że kradzież mienia o wartości nie przekraczającej 500 złotych stanowi obecnie wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. Sąd Odwoławczy ustalił, iż oskarżony usiłował dokonać kradzieży roweru o wartości 500 zł. Tym samym w chwili obecnej czyn oskarżonego stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 i 2 k.w.

Zgodnie z dyspozycją art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok. Jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie to karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu. P. K. dopuścił się usiłowania zaboru roweru marki U. (...) w dniu 5 października 2013r., zatem z dniem 5 października 2016 roku nastąpiło przedawnienie karalności tego wykroczenia i dlatego Sąd Okręgowy umorzył postępowanie, a kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Z powodu zakończenia postępowania i braku konieczności dalszego dysponowania dowodami rzeczowymi w postaci płyty z nagraniem monitoringu oraz linki zabezpieczającej, Sąd Okręgowy orzekł ich zwrot podmiotom uprawnionym do odbioru.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.