Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz

Sędziowie: SO Beata Tymoszów

SO Zenon Stankiewicz (spr.)

Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Sylwester Sykut

przy udziale prokuratora Iwony Zielińskiej

po rozpoznaniu dnia 25 października 2017 r.

sprawy P. K. syna K. i W. ur. (...) we W. skazanego wyrokiem łącznym

na skutek apelacji wniesionych przez skazanego i obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie

z dnia 9 maja 2017 r. sygn. akt IV K 1104/16

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia skazanego od uiszczenia wydatków
w postępowaniu odwoławczym przejmując je na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. O. kwotę 147,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz podatek od towarów i usług.

SSO Beata Tymoszów SSO Maciej Schulz SSO Zenon Stankiewicz

Sygn. akt VI Ka 993/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 25 października 2017r.

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie
z dnia 9 maja 2017r. został zaskarżony przez skazanego oraz jego obrońcę. Apelacje te nie są zasadne. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się dowolności w ocenie zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta, dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nie wykracza poza ramy sędziowskiego uznania, nakreślone w art.
7 kpk.

W pierwszym rzędzie odnieść się należy do alternatywnego żądania skazanego, który podnosząc, że to nie on wystąpił o wydanie wyroku łącznego, pociągającego niekorzystne dlań skutki, wniósł o przywrócenie stanu poprzedniego, tj. umożliwienia odrębnego wykonania orzeczonych kar. Żądanie to nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach. Zgodnie z treścią art. 85§1 kk, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju lub inne podlegające łączeniu, obowiązkiem
(a nie tylko uprawnieniem) sądu jest orzeczenie kary łącznej.

Z uwagi na zbieżność pozostałych zarzutów apelacji zasadne jest odniesienie się do nich łącznie. W będącej przedmiotem rozpoznania sprawie rozważaniom w przedmiocie połączenia kar podlegały kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 5 grudnia 2014r. (II K 57/14) oraz Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 28 kwietnia 2016r. (II K 974/15), a także kara ograniczenia wolności wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 15 września 2016r. (IV K 728/16). Z uwagi na uprawomocnienie się dwóch
z tych orzeczeń po dniu 1 lipca 2015. tj. po nowelizacji przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego (dotyczących nowych zasad orzekania kary łącznej), obowiązkiem Sądu Rejonowego, wynikającym z nakazu art. 4§1 kk, było rozważenie, którą ustawę (nową czy starą) należy stosować jako bardziej dla skazanego korzystną. I tak, wedle przepisów obowiązujących przed dniem
1 lipca 2015r. połączeniu podlegałyby kary wymierzone wyrokami II K 974/15 oraz IV K 728/16, natomiast kara łączna wymierzona wyrokiem w sprawie II K 57/14 podlegałaby odrębnemu wykonaniu. W konsekwencji, realna dolegliwość dla skazanego mieściłaby się w granicach od 1 roku i 8 miesięcy do 2 lat pozbawienia wolności. W rezultacie natomiast zastosowania ustawy nowej (połączenia wszystkich wskazanych kar), wymiar kary łącznej zakreślony
jest granicami od 10 miesięcy do 2 lat pozbawienia wolności. Sąd I instancji przyjął drugie ze wskazanych rozwiązań, stąd też nietrafny jest zarzut apelacji nie stosowania ustawy względniejszej.

Kwestii dostosowania dyrektyw wymiaru kary do prawno-faktycznej sytuacji skazanego poświęcił Sad Rejonowy znaczną część rozważań. Nie powtarzając logicznych i wyczerpujących rozważań uzasadnienia w tej mierze, które sąd odwoławczy podziela w całości, wystarczy tylko wskazać na następujące okoliczności. Zastosowanie przez sąd jednej z trzech zasad łączenia kar tj. absorpcji, asperacji czy kumulacji uzależnione jest od szeregu okoliczności występujących w każdej konkretnej sprawie. Kara łączna nie może być postrzegana jako instytucja prawna promująca powtarzające się zachowania przestępcze tylko z uwagi na ich bliskość czasowo - przedmiotową. Jej ostateczny rozmiar uwarunkowany jest okolicznościami, które powinny być brane pod uwagę przy każdym wymiarze kary. Wyrokując w trybie art. 85 k.k. należy mieć na względzie dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 53 k.k. a więc również oceniać właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed
i po popełnieniu przestępstwa, a nade wszystko uwzględnić konieczność osiągnięcia celu zapobiegawczego i wychowawczego.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy miarkując wymiar kary łącznej wziął pod uwagę te wszystkie okoliczności i słusznie doszedł do wniosku, iż w stosunku do skazanego P. K. nie sposób kierować się zasadą znacznej absorpcji. Za takim rozstrzygnięciem przemawia szereg okoliczności, które Sąd ten w uzasadnieniu logicznie wykazał. Przypomnieć tylko należy, iż skazany jest sprawcą licznych przestępstw o charakterze umyślnym, co wskazuje na wysoki stopień demoralizacji. Decydującym w tej sytuacji kryterium oceny trafności sposobu łączenia kar winna być postawa skazanego
w trakcie odbywania kary, pod kątem realizowania celów resocjalizacyjnych. Z aktualnej opinii zakładu karnego wynika, że zachowania skazanego nie sposób ocenić jako prawidłowe. Był karany dyscyplinarnie, min. za używanie środków odurzających oraz używanie słów wulgarnych wobec funkcjonariusza służby więziennej, co – w sytuacji odbywania kary za popełnienie występków
z art.222§1 i art. 226§1 kk, a więc o charakterze podobnym – świadczy o braku postępów w procesie resocjalizacji. Trafnie zatem odmówił Sąd Rejonowy zastosowania najkorzystniejszego dla skazanego sposobu łączenia kar. Wskazać tu należy, że kara łączna jest swego rodzaju podsumowaniem działalności przestępczej skazanego i nie jest to sposób na premię dla sprawcy większej ilości przestępstw. Wielokrotna karalność, zwłaszcza za przestępstwa umyślne, nie może stanowić pozytywnego czynnika prognostycznego. Winna skłaniać do odstępstwa od absorpcji kar, niż za nią przemawiać. Pogląd odmienny uzasadniał by w istocie premiowanie sprawcy popełniającego nie jedno, a więcej przestępstw, zatem prowadził by praktycznie do bezkarności innych zachowań zabronionych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia
19 października 2007 roku, sygn. II AKa 183/07 – Lex nr 360095).

Zarówno w przypadku orzeczenia łącznej kary pozbawienia wolności jak
i grzywny skazany znalazł się w sytuacji korzystniejszej niż przed wydaniem wyroku łącznego. Z powodów wskazanych wyżej nie znajduje Sąd Okręgowy podstaw do dalszego łagodzenia sytuacji prawnej skazanego. Utrzymano zatem zaskarżony wyrok w mocy.