Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Goldschneider

Protokolant: Karolina Jeżowska

przy udziale Prokuratora: Iwony Tryfon

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2017 r. w Warszawie na rozprawie sprawy:

P. K.
syna K. i W. z d. K.
ur. dnia (...) w W.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 14.02.2014 r. w sprawie o sygn. akt. IV K 925/13 za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. popełnione w dniu 20.10.2013 r. na karę 80 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda z nich, przy czym na poczet orzeczonej kary zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19.10.2013 r. do dnia 20.10.2013 r.; zaś na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, nieprawomocnym postanowieniem z dnia 24 marca 2017 roku orzeczono wobec skazanego zastępczą karę 8 miesięcy prac społecznie użytecznych polegających na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym; skazany nie rozpoczął wykonywania kary do chwili obecnej;

2.  Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 5 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt IV K 57/14 za: czyn I - przestępstwo z art. 226§ 1 k.k. popełnione dniu 30/31.12.2013 r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności; czyn II - przestępstwo z art. 224 § 2 k.k. w zb. z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnione dniu 30/31.12.2013 r. r. na karę 9 miesięcy pozbawienia wolności; za które to czyny wymierzono karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat próby; na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł każda, na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 31 grudnia 2013 roku; postanowieniem z dnia 16 lutego 2016 roku zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności; skazany przedmiotową karę odbywa od dnia 09.08.2016r. do chwili obecnej;

3.  Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 28.04 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 974/15 za przestępstwo z art. 178a § 4 popełnione w dniu 14 sierpnia 2015 na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzeczono dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów, na mocy art. 43a § 2 k.k. orzeczono świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10.000 zł, zaliczając na poczet kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 14.08.2015 r.; skazany nie rozpoczął odbywania kary pozbawienia wolności do chwili obecnej;

4.  Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 2 czerwca 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 846/15 za przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. popełnione w dniu 19 lipca 2015 r. na karę 100 stawek dziennych grzywny po 20 zł każda z nich, solidarne naprawienie szkody na rzecz pokrzywdzonego, na poczet grzywny zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 26.07.2015r.; przedmiotowa grzywna nie została do chwili obecnej uiszczona;

5.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 15 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt IV K 728/16 za przestępstwo z art. 244 k.k. popełnione w dniu 24 lipca 2015 r. na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym; przy czym na poczet orzeczonej kary zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 24 lipca 2015 roku; skazany nie rozpoczął wykonywania kary do chwili obecnej;

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

orzeka

I.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 4k.k. i art. 87 § 1 k.k. i art. 85a k.k. w zw. z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 2015, poz. 396) łączy kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności wymierzone wyrokami opisanymi w punktach 2., 3. i 5., to jest wyrokami:
- Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 5 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt IV K 57/14 - Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 28.04 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 974/15
- Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 15 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt IV K 728/16

i wymierza skazanemu P. K. karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. i art. 85a k.k. w zw. z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 2015, poz. 396) łączy kary grzywny wymierzone wyrokami opisanymi w punktach 1. i 4., to jest wyrokami:
- Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 14.02.2014 r. w sprawie o sygn. akt. IV K 925/13
- Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 2 czerwca 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 846/15

i wymierza skazanemu P. K. karę łączną grzywny w wymiarze 160 (stu sześćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość każdej z nich na 10 (dziesięć) złotych;

III.  na podstawie art. 577 k.p.k. w zw. z art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w pkt I kary łącznej pozbawienia wolności zalicza skazanemu:

- ze sprawy Sądu Rejonowego w Wołominie o sygn. akt IV K 57/14 [2] okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okres zatrzymania w dniu 31.12.2013 r. oraz okres odbywania kary pozbawienia wolności od dnia 09.08.2016 r. do dnia 09.05.2017 r.;

- ze sprawy Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim o sygn. akt II K 974/15 [3] okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okres zatrzymania w dniu 14.08.2015 r.;

- ze sprawy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie o sygn. akt IV K 728/16 [5] okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okres zatrzymania w dniu 24.07.2015 r.;

IV.  na podstawie art. 577 k.p.k. w zw. z art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w pkt II kary łącznej grzywny zalicza skazanemu:

- ze sprawy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie o sygn. akt. IV K 925/13 [1] okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19.10.2013 r. do dnia 20.10.2013 r.;

- ze sprawy Sądu Rejonowego w Wołominie o sygn. akt II K 846/15 [4] okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania w dniu 26.07.2015r.;

V.  w pozostałym zakresie wyżej wymienione wyroki podlegają odrębnemu wykonaniu;

VI.  zasądza o Skarbu Państwa na rzecz adw. M. O. kwotę 177, 12 (stu siedemdziesięciu siedmiu i 12/00) złotych – zawierającą należny podatek VAT – tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną skazanemu z urzędu w sprawie o wydanie wyroku łącznego;

VII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w całości, przejmując wydatki na rachunek Skarb Państwa.

Sygn. akt IV K 1104/ 16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wołominie pismem z dnia 27 grudnia 2016 r. (data wpływu) zawiadomił tut. Sąd w trybie art. 12b k.k.w., iż wobec skazanego P. K. mogą zachodzić warunki do wydania wyroku łącznego. Wobec powyższego, stosownie do treści art. 570 k.p.k., w myśl którego wyrok łączny sąd wydaje z urzędu lub na wniosek skazanego albo prokuratora, wszczęto postępowanie w sprawie o wydanie wyroku łącznego wobec ww. skazanego.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Skazany P. K. był kilkukrotnie skazany wyrokami różnych sądów na kary pozbawienia wolności, ograniczenia wolności oraz kary grzywny. W zakresie niezbędnym do wydania wyroku łącznego w niniej-szej sprawie należało wskazać, że został on skazany wyrokami:

6.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 14.02.2014 r. w sprawie o sygn. akt. IV K 925/13 za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. popełnione w dniu 20.10.2013 r. na karę 80 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda z nich, przy czym na poczet orzeczonej kary zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19.10.2013 r. do dnia 20.10.2013 r.; zaś na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, nieprawomocnym postanowieniem z dnia 24 marca 2017 roku orzeczono wobec skazanego zastępczą karę 8 miesięcy prac społecznie użytecznych polegających na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym; skazany nie rozpoczął wykonywania kary do chwili obecnej;

(z akt sprawy o sygn. IV K 925/11; wyrok z dnia 14.02.2014r. – k. 43, postanowienie w przedmiocie orzeczenia kary zastępczej w sprawie IV Ko 1396/17 – k. 80)

7.  Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 5 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt IV K 57/14 za: czyn I - przestępstwo z art. 226§ 1 k.k. popełnione dniu 30/31.12.2013 r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności; czyn II - przestępstwo z art. 224 § 2 k.k. w zb. z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnione dniu 30/31.12.2013 r. r. na karę 9 miesięcy pozbawienia wolności; za które to czyny wymierzono karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat próby; na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł każda, na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 31 grudnia 2013 roku; postanowieniem z dnia 16 lutego 2016 roku zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności; skazany przedmiotową karę odbywa od dnia 09.08.2016r. do chwili obecnej;

(z akt sprawy o sygn. IV K 57/14; wyrok z dnia 05.12.2014 r. – k. 56-57, postanowienie w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności w sprawie II Ko 135/16 – k. 80)

8.  Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 28.04.2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 974/15 za przestępstwo z art. 178a § 4 popełnione w dniu 14 sierpnia 2015 na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzeczono dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów, na mocy art. 43a § 2 k.k. orzeczono świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10.000 zł, zaliczając na poczet kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 14.08.2015 r.; skazany nie rozpoczął odbywania kary pozbawienia wolności do chwili obecnej;

(z akt sprawy o sygn. II K 4974/15; wyrok z dnia 28.04.2016 r. – k. 51-51v)

9.  Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 2 czerwca 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 846/15 za przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. popełnione w dniu 19 lipca 2015 r. na karę 100 stawek dziennych grzywny po 20 zł każda z nich, solidarne naprawienie szkody na rzecz pokrzywdzonego, na poczet grzywny zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 26.07.2015r.; przedmiotowa grzywna nie została do chwili obecnej uiszczona;

(z akt sprawy o sygn. IV K 846/15; wyrok z dnia 02.06.2016 r. – k. 49)

10.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 15 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt IV K 728/16 za przestępstwo z art. 244 k.k. popełnione w dniu 24 lipca 2015 r. na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym; przy czym na poczet orzeczonej kary zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 24 lipca 2015 roku; skazany nie rozpoczął wykonywania kary do chwili obecnej;

(z akt sprawy o sygn. IV K 728/16; wyrok z dnia 15.09.2016 r. – k. 105)

Powyższych ustaleń Sąd Rejonowy dokonał na podstawie: znajdujących się w aktach ww. spraw, na przywołanych powyżej kartach, wyroków i postanowień, jak również informacji o odbytych karach wraz z opinią o skazanym (k. 11-13), informacji o karalności skazanego (k. 17-18, 42-43).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Rozważając kwestie istotne dla rozpoznania sprawy w przedmiocie wydania wyroku łącznego, w pierwszej kolejności należało ustalić, czy zachodzą podstawy do wydania takiego wyroku. Odnośnie możliwości połączenia kar orzeczonych wobec skazanego przede wszystkim wskazać należy, iż wobec wejścia w życie – z dniem 01 lipca 2015 r. – przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 396) i zmiany w tejże dacie stanu prawnego dotyczącego instytucji wyroku łącznego, Sąd zobligowany był do zbadania czy w niniejszej sprawie zastosować przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01 lipca 2015 r. czy te aktualnie obowiązujące. Konieczność taka wynika bowiem z treści art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 396), zgodnie z którym przepisów rozdziału IX ustawy Kodeks karny w brzmieniu nadanym tą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem, mającym miejsce po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

P. K. został jak dotąd skazany pięcioma wyrokami, spośród których dwa chronologicznie pierwsze dotyczyły skazań za czyny popełnione przed wejściem w życie ustawy zmieniającej zasady wymierzania wyroków łącznych. Zważyć jednak należy, że wyrok skazujący Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 28.04.2016 r., zapadły w sprawie o sygn. akt II K 974/15, prawomocny z dniem 20 maja 2016 r., wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 2 czerwca 2016 r. zapadły w sprawie o sygn. akt II K 846/15, prawomocny z dniem 27 lipca 2016 r. oraz wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 15 września 2016 r. zapadły w sprawie o sygn. akt IV K 728/16, prawomocny z dniem 14 października 2016 r., zostały wydane po wejściu w życie w/w nowelizacji. W myśl art. 85 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu aktualnie obowiązującym, jedynym warunkiem do orzeczenia kary łącznej jest to, by kary te podlegały wykonaniu i były karami tego samego rodzaju bądź podlegającymi łączeniu. W efekcie uznać należało, iż potrzeba orzeczenia kary łącznej zaistniała w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, a tym samym na mocy art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, Sąd zastosował przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu nadanym przez tę ustawę.

Następnie w niniejszej sprawie zbadać należało, czy na podstawie aktualnie obowiązujących przepisów zachodziły podstawy do wydania wyroku łącznego. W myśl art. 570 k.p.k. sąd wydaje wyrok łączny z urzędu lub na wniosek skazanego albo prokuratora, przy czym orzekając na wniosek skazanego sąd nie jest związany treścią złożonego wniosku i bierze pod uwagę także wyroki, niepowołane we wniosku, a znane sądowi z urzędu (podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach 24.04.2007 r., II AKa 52/07, LEX 330999). Wyrok łączny jest instytucją karnoprocesową, której zadaniem jest realizacja prawa karnego materialnego w zakresie kary łącznej wobec osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów na ka-ry tego samego rodzaju lub inne podlegające łączeniu. W myśl art. 569 § 1 k.p.k. i art. 85 § 1 i 2 k.k. przesłanki wydania wyroku łącznego są spełnione wtedy, gdy zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej i gdy oskarżony został już prawomocnie skazany lub wobec którego orzeczono karę łączną wyrokami różnych sądów. Natomiast warunki do orzeczenia kary łącznej uznaje się za spełnione wówczas, gdy sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, przy czym podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne. Możliwość połączenia orzeczonych kar zachodzi wówczas, gdy są to kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu. W szczególności dopuszczalne jest połą-czenie kary pozbawienia wolności oraz kary ograniczenia wolności i wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności, według zasad przewidzianych w art. 87 kk. Stosownie natomiast do brzmienia art. 86 § 1 in principio k.k., Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności; karę łączną pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach. Sądem właściwym do wydania wyroku łącznego, stosownie do treści art. 569 § 1 k.p.k. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 2015, poz. 396) jest sąd, który wydał ostatni wyrok skazujący lub łączny w pierwszej instancji, orzekający kary podlegające łączeniu.

Mając powyższe na względzie, Sąd zważył, iż po-łączeniu podlegają kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności wymierzone wyrokami:

.



[2] Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 5 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt IV K 57/14,



[3] Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 974/15,



[5] Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 15 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt IV K 728/16,

albowiem stanowią one kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, o których mowa w art. 85 § 1 k.k. Nie ulega wątpliwości, iż łączeniu podlegać będą: kara łączna 10 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczona wyrokiem wymienionym w pkt 2., kara 10 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczona wyrokiem wymienionym w pkt 3., jak również kara 8 miesięcy ograniczenia wolności, orzeczona wyrokiem wymienionym w pkt 5. Taką możliwość przewiduje bowiem art. 87 § 1 k.k., zgodnie z którym skazanie za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności, skutkuje obligatoryjnym wymierzeniem przez Sąd kary łącznej pozbawienia wolności, przy czym przyjmuje się, że miesiąc ograniczenia wolności równy jest 15 dniom pozbawienia wolności. Należy wskazać, że o ile w sprawie wymienionej w pkt 2, skazanemu wymierzona została kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary, to jednak stwierdzić należy, iż w odniesieniu do niej zapadło następnie postanowienie o zarządzeniu jej wykonania (postanowienie Sądu Rejonowego w Wołominie II Wydział Karny z dnia 16 lutego 2016 r., sygn. akt II Ko 135/16). Stosownie zatem do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2009 roku, sygn. akt IV KK 273/08 (Biul. PK 2009/3/28), kary takie w toku postępowania o wydanie wyroku łącznego należy postrzegać jako kary bezwzględne pozbawienia wolności.

W rezultacie Sąd Rejonowy dokonał połączenia w wyroku łącznym ww. kar pozbawienia wolności oraz kary ograniczenia wolności i wymierzył skazanemu P. K. karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolnoś-ci, albowiem żadna z tych kar nie została jak dotąd wykonana w całości.

Nadto, uwzględniając treść art. 85 § 1 i 2 k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. Sąd zważył, iż połączeniu podlegają również kary grzywny wymierzone skazanemu wyrokami:

.



[1] Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 14 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt. IV K 925/13;



[4] Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 2 czerwca 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 846/15.

Stwierdzić należy, że zarówno kara 80 stawek dziennych grzywny, dla której wysokość jednej stawki dziennej ustalono na kwotę 10 zł - orzeczona wyrokiem wymienionym w pkt 1, jak i kara 100 stawek dziennych grzywny, dla której wysokość jednej stawki dziennej ustalono na kwotę 20 zł - orzeczona wyrokiem opisanym w pkt 4, nie zostały jak dotąd przez skazanego wykonane; skazany nie uiścił zasądzonych wobec niego grzywien, ani nie wykonał ww. kar w żadnej innej, przewidzianej przez przepisy ustawy karnej wykonawczej formie zastępczej. Bez znaczenia dla orzeczenia kary łącznej pozostawała w tym przypadku okoliczność, iż w sprawie o sygn. IV K 925/13 w stosunku do skazanego zarządzono wykonanie kary zastępczej prac społecznie użytecznych w zamian za karę grzywny (nieprawomocne postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie IV Wydział Karny z dnia 24 marca 2017., sygn. akt IV Ko 396/17). Jak wynika bowiem z aktualnego orzecznictwa Sądu Najwyższego, Kodeks karny nie przewiduje możliwości orzekania kary łącznej co do kar zastępczych, określonych w miejsce zasadniczych kar ograniczenia wolności lub grzywny (wyrok SN z 09 marca 2016 r., V KK 452/15, L. Numer (...)).

W przeciwieństwie do kar ww., brak było natomiast możliwości połączenia węzłem kary łącznej, kary grzywny orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 5 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt IV K 57/14. Łączenie grzywny orzeczonej na mocy art. 71 § 1 k.k. z jakąkolwiek inną grzywną jest bowiem niedopuszczalne po uprawomocnieniu się postanowienia o zarządzeniu wykonania kary warunkowo zawieszonej (wyrok SN z dnia 14 maja 2003 r., IV KK 122/03, Legalis nr 90980). Powyższe wynika z faktu, że kara grzywny, orzekana obok kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (tzw. grzywna akcesoryjna), nie podlega wykonaniu w przypadku zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności. W przypadku zaś, gdy skazany uiścił tę grzywnę w części lub w całości, kara pozbawienia wolności ulega skróceniu o okres odpowiadający połowie liczby uiszczonych stawek dziennych grzywny z zaokrągleniem w górę do pełnego dnia. Skoro zatem wobec skazanego prawomocnie zarządzono wykonanie kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem zapadłym w sprawie IV K 57/14. (o czym była już mowa), przy orzekaniu w przedmiocie kary łącznej grzywny w wyroku łącznym, Sąd obowiązany był pominąć akcesoryjną karę grzywny.

W aspekcie wysokości kary łącznej pozbawienia wolności orzekanej wyrokiem łącznym Sąd Rejonowy upraw-niony był do wymierzenia kary w granicach od 10 miesięcy pozbawienia wolności (jest to minimum wyznaczone przez najsurowszą karę jednostkową) do 2 lat pozbawienia wolności (suma wszystkich kar). W myśl bowiem art. 86 § 1 k.k., dolną granicę kary łącznej powstałej z połączenia kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności stanowi najwyższa z kar podlegających łączeniu, którą może być jednostkowa kara pozbawienia wolności albo kara pozbawienia wolności będąca efektem określonego w art. 87 k.k. przeliczenia jednostkowej kary ograniczenia wolności, a górną suma tych kar (wyrok SN z 7 stycznia 2009 r., III KK 247/08, Biul. PK 2009, nr 2, s. 13).

Co zaś dotyczy wymiaru kary łącznej grzywny, Sąd uprawniony był wymierzyć skazanemu karę łączną w minimalnej wysokości 100 stawek dziennych grzywny, nie przekraczając jednak maksymalnej dopuszczalnej ilości 180 stawek dziennych. Jednocześnie zgodnie treścią art. 86 § 2 k.k. Sąd określił na nowo wysokość stawki dziennej, kierując się wskazaniami określonymi w art. 33 § 3 k.k., bacząc by wysokość stawki dziennej nie przekroczyła najwyższej ustalonej poprzednio.

Rozważając, która z zasad wymiaru kary łącznej powinna być zastosowana wobec skazanego, Sąd kierował się przede wszystkim tzw. ogólnymi dyrektywami wymiaru kary łącznej, wymienionymi w art. 85a k.k. (wprowadzonym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw). W myśl omawianego przepisu, orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa . W ten sposób ustawodawca wskazuje na prewencję indywidualną, jako jeden z podstawowych elementów decydujących o surowości represji orzeczonej kary łącznej. Sens zapobiegawczego oddziaływania kary sprowadzać się powinien zatem do odstraszenia sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa albo uniemożliwienia mu jego popełnienia, wychowawcze cele kary być zaś realizowane przez kształtowanie postawy sprawcy, do której istoty należeć powinien krytyczny stosunek do własnego czynu oraz do przestępstwa w ogóle. W konsekwencji, wymierzając skazanemu karę łączną Sąd powinien baczyć, by jej wymiar zezwolił na wychowanie sprawcy na pełnowartościowego członka społeczeństwa.

Redakcja art. 85a k.k. jednoznacznie przesądza, że przepis ten nie zawiera wyczerpującego katalogu dyrektyw wymiaru kary łącznej, wskazując jedynie na te, które mają być w szczególności przez sąd uwzględniane przy jej wymiarze. W związku z powyższym, Sąd miał również na uwadze poglądy wyrażone w orzecznictwie Sądu Najwyższego, w tym również zapatrywanie, zgodnie z którym wydając wyrok łączny Sąd orzekający powinien rozważyć przede wszystkim czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono te kary istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak, a ponadto powinien rozważyć czy okoliczności, które zaistniały już po wydaniu poprzednich wyroków przemawiają za korzystnym lub niekorzystnym ukształtowaniem kary łącznej (wyrok SN z dnia 25 października 1983 roku, sygn. akt IV KR 213/83, OSNKW 1984 z. 5-6, poz. 65). Sąd rozpoznający sprawę uwzględnił jednak również pogląd, zgodnie z którym orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić skazanemu korzyści, to jest orzeczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar, czy też poprzez zastosowanie zasady absorpcji. Wymiar kary łącznej zależy bowiem od stopnia związku przedmiotowego i podmiotowego zbiegających się przestępstw. Nadto, popełnienie przez skazanego wielu przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzeczeniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 20 września 2001 roku, sygn. akt II AKa 154/01).

Zdaniem Sądu Rejonowego w realiach niniejszej sprawy najwłaściwszym było wymierzenie skazanemu:



kary łącznej pozbawienia wolności w wysokości 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności;



kary łącznej grzywny w wysokości 160 stawek dziennych grzywny, dla której wysokość jednej stawki dziennej ustalono na kwotę 10 zł;

- przy zastosowaniu w obu przypadkach zasady asperacji, zbliżonej do pełnej kumulacji kar.

Wymierzając P. K. poszczególne kary łączne Sąd uwzględnił przede wszystkim treść dotyczącej go opinii Zakładu Karnego we W.. Z opinii tej wynika, że skazany był jak dotychczas trzykrotnie nagradzany, ale i trzykrotnie karany dyscyplinarnie, m.in. za używanie słów wulgarnych wobec funkcjonariusza Służby Więziennej oraz z powodu pozytywnego wyniku testu na obecność środków odurzających w organizmie. W listopadzie 2016 r. skazany został zdegradowany z Zakładu Karnego typu półotwartego z uwagi na brak samodyscypliny i naganne zachowanie. Ww. często nie przestrzega ustalonego porządku wewnętrznego; wobec przełożonych przyjmuje postawy nieregulaminowe, bywa wulgarny i arogancki. Zgodnie funkcjonuje jedynie w środowisku współosadzonych; nie deklaruje przynależności do podkultury przestępczej. W stopniu dobrym dba o wygląd osobisty oraz ład i estetykę celi mieszkalnej. W zakładzie karnym P. K. nie jest zatrudniony odpłatnie; pracuje natomiast jako skazany funkcyjny przy wydawaniu posiłków. Z powierzonych mu obowiązków wywiązuje się sumiennie. Posiada wykształcenie zawodowe o kierunku lakiernik samochodowy, którego jak dotychczas nie udokumentował. W rozmowach wychowawczych deklaruje krytycyzm wobec popełnionych przez siebie przestępstw – do popełnienia których się przyznaje – oraz stylu życia przed umieszczeniem w zakładzie karnym. Zapadłe wobec niego wyroki uważa za sprawiedliwe. Mimo to, w ocenie wychowawców skazanego aktualna prognoza penitencjarna kształtuje się w odniesieniu do ww. negatywnie. Zdaniem Sądu tak sformułowana, negatywna opinia o skazanym w zasadzie przesądza o braku możliwości orzeczenia wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności lub kary łącznej grzywny na zasadzie absorpcji, albowiem zachowanie skazanego w okresie odbywania kary, a więc w momencie, w którym skazany powinien dogłębnie przemyśleć i zmodyfikować swoje dotychczasowe zachowanie, dalekie jest od poprawnego. Przebywanie w warunkach izolacji, jako najsurowsza forma represji karnej, winna uświadomić skazanemu nieopłacalność zachowań, które legły u podstaw jego dotychczasowych skazań. Tymczasem, jak wynika z opinii skazany deklaruje wprawdzie pewien krytycyzm w stosunku do swojego zachowania i popełnionych przez siebie przestępstw, jednak wciąż przejawia postawę konfliktową, nieregulaminową i nawet w jednostce penitencjarnej dopuszcza się czynów zbliżonych do tych, za które orzeczono względem niego kary pozbawienia wolności, podlegające łączeniu wyrokiem łącznym wydanym w niniejszej sprawie. Zważyć bowiem należy, że ww. był skazywany m.in. za przestępstwo z art. 226 § 1 k.k., polegające na używaniu wobec funkcjonariuszy Policji słów powszechnie uznanych za obelżywe. Podobne zachowania skazany prezentuje wobec funkcjonariuszy Służby Więziennej, co nakazuje sądzić, iż cele kary nie zostały wobec niego jeszcze osiągnięte. Z powyższych względów Sąd wymierzył skazanemu kary łączne w wysokości zbliżonej do górnej granicy ustalonej przez ustawodawcę.

Przy wymiarze kary łącznej Sąd miał również na względzie dotychczasowy sposób życia P. K.. I tak należy wskazać, że skazany był kilkukrotnie karany za przestępstwa przeciwko godności funkcjonariusza publicznego, przeciwko mieniu oraz bezpieczeństwu w komunikacji, w tym dwukrotnie za przestępstwo prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, które charakteryzuje się znacznym stopniem szkodliwości społecznej. Przeciwko zastosowaniu zasady całkowitej absorpcji przemawia zatem dotychczasowy sposób życia skazanego, czego dowodem jest załączona do akt sprawy informacja z KRK (k. 42 - 43). Wymierzane wobec skazanego kary, w tym orzeczona jako druga kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, nie spowodowały u skazanego zmiany zachowania i nabrania poszanowania dla wartości chronionych przez obowiązujący porządek prawny. Powyższe świadczy o znacznym stopniu jego demoralizacji i zdaniem Sądu nie uzasadnia zastosowania najkorzystniejszego dla skazanego połączenia kar. W ocenie Sądu kara łączna inna, aniżeli orzeczona w zaproponowanym przez Sąd wymiarze, nie spełniłaby swoich funkcji w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej, a także nie byłaby sprawiedliwa w odczuciu społecznym, gdyż prowadziłaby do nieuzasadnionego „premiowania” skazanego i nadmiernej redukcji orzeczonych wobec niego kar. Należy zauważyć, iż sądy orzekające w poszczególnych sprawach, w których P. K. został skazany dostosowały wymiar kary nie tylko do celów prewencyjnych, ale także do stopnia winy i społecznej szkodliwości jego czynów. Sąd wydający obecnie wyrok łączny nie jest uprawniony do ponownego rozważania tych okoliczności, które legły u podstaw wymiaru kar w sprawach osądzonych. P. K. skazywany był pięciokrotnie, należało zatem brać pod uwagę stojące przed karą cele prewencyjne, jak również kwestie związane z kształtowaniem świadomości prawej społeczeństwa (jako dyrektywy wymiaru kary łącznej wskazane także w treści art. 85a k.k.), nie do pogodzenia z którymi byłoby swoiste nadmierne premiowanie sprawcy, który dopuścił się kilku poważnych przestępstw, tylko dlatego, że złożony został wniosek o wydanie wyroku łącznego w czasie umożliwiającym zastosowanie instytucji kary łącznej. Instytucja kary łącznej nie jest i nie może być formą automatycznego łagodzenia skutków odpowiedzialności karnej, albowiem trudno przyjąć, aby zasadnym było premiowanie skazanego ulgą za to, że dopuścił się wielu przestępstw na przestrzeni kilku kolejnych lat. Tym samym całkowicie nieuzasadnionym byłoby wymierzenie skazanemu kary zbliżonej do dolnego progu wymiaru kary łącznej, gdyż w istocie prowadziłoby to do darowania skazanemu części kar. Z uwagi na wskazane powyżej okoliczności w przedmiotowej sprawie Sąd nie znalazł zatem jakiegokolwiek powodu, dla którego skazanego należałoby premiować poprzez zastosowanie zasady całkowitej absorpcji.

Nadto, Sąd uwzględnił postulaty orzecznictwa nakazujące rozważyć stopień związku przedmiotowego i podmiotowego w odniesieniu do zbiegających się przestępstw. Okoliczność ta (podobnie do pozostałych, już podniesionych argumentów), zdecydowała o zastosowaniu przy określaniu wymiaru kary łącznej, zasady zbliżonej do pełnej kumulacji. Kara łączna pozbawienia wolności orzeczona w wymiarze 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności uwzględnia okoliczność, że przestępstwa popełnione przez P. K., za które ww. skazano wyrokami opisanymi w pkt 2., 3. i 5. części wstępnej, godziły w zupełnie różne dobra prawnie chronione. Pomiędzy przestępstwami tymi istniała również znaczna, bo blisko dwuletnia rozbieżność czasowa. Wyjątek od powyższego stanowiły jedynie czyny opisane w wyrokach wymienionych w pkt 3. i 5., popełnione przez skazanego odpowiednio w dniu 14.08.2015 r. oraz w dniu 27 lipca 2015 r.

Brak związku podmiotowo-przedmiotowego cechował również czyny, za które skazano P. K. na podlegające łączeniu kary grzywny. Przestępstwo opisane w wyroku wymienionym w pkt 1. części wstępnej wyroku, zostało popełnione w dniu 20 października 2013 r. i godziło w dobro, jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji. Z kolei czyn zabroniony objęty wyrokiem opisanym w pkt 5., popełniony w dniu 24 lipca 2015 r., stanowił występek przeciwko wymiarowi sprawiedliwości. Powyższa okoliczność uzasadniała zdaniem Sądu wymierzenie skazanemu kary łącznej kary grzywny w wysokości 160 stawek dziennych grzywny.

Jednocześnie jednak Sąd uwzględnił okoliczność, że P. K. jest osobą młodą, która potencjalnie ma jeszcze możliwość zmodyfikowania swojego zachowania. W związku z popełnieniem przestępstw pod wpływem alkoholu, skazany ukończył w warunkach zakładu karnego program readaptacyjno – edukacyjny dla osób skazanych pijących alkohol ryzykownie i szkodliwie oraz program narkotykowy. P. K. utrzymuje stały kontakt zewnętrzny z konkubiną, dzieckiem oraz rodzicami; po upuszczeniu jednostki penitencjarnej planuje powrócić do stałego miejsca zamieszkania konkubiny. Przed osadzeniem ww. pracował w warsztacie samochodowym jako lakiernik, stąd w ocenie Sądu istnieje realna szansa na to, że po opuszczeniu zakładu karnego skazany podejmie na powrót pracę zarobkową i będzie prawidłowo funkcjonował w społeczeństwie, w poszanowaniu zasad w tym społeczeństwie obowiązujących, jako jego pełnoprawny członek. Z powyższych względów Sąd postanowił dać szansę skazanemu i odstąpić od wymierzenia kary łącznej na zasadzie pełnej kumulacji.

Uwzględniając wszystkie ww. okoliczności, Sąd połączył kary pozbawienia wolności oraz ograniczenia wolności orzeczone wyrokami wskazanymi w pkt 2, 3 i 5 oraz kary grzywny orzeczone wyrokami wskazanymi w pkt 1 i 4 uznając, że kara łączna w wysokości 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, a nadto kara łączna grzywny w wysokości 160 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł, stanowić będzie prawidłową, syntetyczną, całościową ocenę zachowań spra-wcy, będąc właściwą oraz celową – z punktu widzenia prewencyjnego – reakcją na popełnio-ne przez niego czyny. Określając wymiar poszczególnych kar łącznych, poza wcześniej podnoszonymi okolicznościami, odnoszącymi się zarówno do dotychczasowego sposobu życia P. K., jak i czynów przez niego popełnionych, objętych ww. wyrokami, Sąd miał także na uwadze, iż kary wymierzone za czyny przypisane we wskazanych wyżej wyrokach, nie są karami nadmiernie surowymi czy dolegliwymi dla sprawcy, biorąc pod uwagę ich wymiar i wysokość. Tym samym stwierdzić należy, że brak jest jakichkolwiek podstaw do wymierzenia kary łącznej w tym zakresie na zasadzie całkowitej absorpcji.

Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zaliczył skazanemu okresy:



ze sprawy Sądu Rejonowego w Wołominie o sygn. akt IV K 57/14 [pkt 2] okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okres zatrzymania w dniu 31.12.2013 r. oraz okres odbywania kary pozbawienia wolności od dnia 09.08.2016 r. do dnia 09.05.2017 r.;



ze sprawy Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim o sygn. akt II K 974/15 [pkt 3] okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okres zatrzymania w dniu 14.08.2015r.;



ze sprawy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie o sygn. akt IV K 728/16 [pkt 5] okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okres zatrzymania w dniu 24.07.2015 r..

Nadto, a podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny Sąd zaliczył skazanemu okresy:



ze sprawy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie o sygn. akt. IV K 925/13 [pkt 1] okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19.10.2013 r. do dnia 20.10.2013 r.;



ze sprawy Sądu Rejonowego w Wołominie o sygn. akt II K 846/15 [pkt 4] okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania w dniu 26.07.2015r.;

Pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach nie objęte wyrokiem łącznym podlegają odrębnemu wykonaniu.

O wynagrodzeniu za pomoc prawną udzieloną przez obrońcę ustanowionego z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 17 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Bazując na treści art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów procesu, wydatkami obciążając Skarb Państwa. Sytuacja materialna skazanego, który od dłuższego ok-resu przebywa w warunkach izolacji penitencjarnej, nie pracuje, nie posiada majątku i docho-dów uzasadniała orzeczenie tej treści.