Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa T. W.

przeciwko R. S. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą P.H.U. (...)_ (...) w B.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 28 października 2015 roku, sygn. akt I C 68/15

oddala apelację.

S. Ł.

Sygn. akt II Ca 217/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 października 2015 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie zasadził od pozwanego R. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą P.H.U. (...)_ (...) w B. na rzecz powoda T. W. kwotę 1.900 z ustawowymi odsetkami od dnia 17 listopada 2014 roku do dnia zapłaty z tytułu należnego mu wynagrodzenia oraz kwotę 30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd ten ustalił, że w dniu 17 października 2014 roku strony powód T. W. oraz pozwany P.H.U. (...)_ (...) w B. Książęcych zawarli umowę, nazwaną przez strony jako umowa o dzieło, na mocy której powód zobowiązał się do wykonania dzieła, które strony określiły jako kierowanie pojazdem o nr rej. (...) należącym do pozwanego o (...) do 3,5 t, na terenie PL i EU na każde polecenie pozwanego. Umowa ta przewidywała szereg obowiązków powoda dokładnie wymienionych przez Sąd w uzasadnieniu.

Przedmiotowa umowa została zawarta na okres od 17 października do 16 listopada 2014 roku. Strony uzgodniły, iż za wykonanie dzieło powód otrzyma wynagrodzenie w wysokości 130 zł za każdy dzień. Powód przepracował 22 dni. Na jego konto została przelana kwota 272 zł i 400 € z tytułu mandatu. W dniu 30 października 2014 roku powód został ukarany mandatem za nieprawidłowo zabezpieczony towar.

Zdaniem sądu mimo, że strony łączącą ich umowę nazwały umową o dzieło, to jednak w rzeczywistości była to umowa o świadczenie usług do której stosuje się przepisy o zlecenie. Była to umowa starannego działania a nie umowa rezultatu. Dla prawidłowej oceny charakteru łączącego strony stosunku prawnego decydujące znaczenie mają ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności zawarcia umowy i sposobu jej wykonania. Sąd podkreślił, że powód podjął się kierowania samochodem o nr rej. (...) i ze swoich czynności wywiązał się prawidłowo. Ukaranie go mandatem w wysokości 400 € w ocenie sądu nie może go obciążać z uwagi na to, że do jego obowiązków nie należało zabezpieczenie towaru. W myśl prawa polskiego taki obowiązek spoczywa na spedytorze, który zgodnie z art. 794 § 1 kc. zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swojego

przedsiębiorstwa do wysyłania lub odbioru przesyłki albo do dokonywania innych usług związanych z jej przewozem.

Z okoliczności sprawy niewątpliwie wynika, iż obowiązek powoda sprowadzał się do transportu samochodem dostawczym, natomiast umowa o korzystanie przez wykonawcę z pojazdu należącego do pozwanego w ramach zawartej umowy sprowadza się do wykonania wytycznych w zakresie zabezpieczenia ładunku przewidzianych w § 4 umowy o korzystanie z pojazdu, których powód w ocenie sądu nie naruszył.

Pozwany nie miał prawa zakwalifikowania uiszczonego przez powoda mandatu na poczet wynagrodzenia za pracę. Swoje roszczenie powinien kierować do strony, z którą łączył go obligacyjny odbiór towaru.

W okolicznościach sprawy niewątpliwym jest, iż pozwany do chwili obecnej nie uiścił powodowi wynagrodzenia do którego zobowiązał się w zawartej umowie, dlatego też należało zasądzić brakującą kwotę 1900 zł.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył pozwany. W apelacji zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

1)  art. 233kpc przez pominięcie zgłoszonego przez pozwanego dowodu w postaci rachunku dotyczącego umowy o dzieło z dnia 17.10.2014 r., co skutkowało błędnym ustaleniem, iż R. S. zobowiązany jest wypłacić sumę 1900 zł , przez błędne przyjęcie, iż powód nie ponosi odpowiedzialności za mandat, przez danie wiary wyłącznie twierdzeniom strony powodowej przy bezpodstawnej odmowie wiarygodności okolicznościom przytaczanym przez pozwanego, rozstrzyganie wątpliwości występujących w sprawie wyłącznie na niekorzyść pozwanego,

2)  art. 217 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez uniemożliwienie stronie pozwanej przytaczania okoliczności faktycznych wraz z dowodem na ich poparcie, co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia przez Sąd l instancji błędnego ustalenia odnośnie odpowiedzialności pozwanego

3)  art.328 § 2 k.p.c. przez niewyjaśnienie motywów zasądzenia kwoty 1900 zł

Występując z tymi zarzutami wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest uzasadniona.

Skarżący w apelacji nie kwestionuje przyjętej przez Sąd pierwszej instancji wysokości mandatu, który został uiszczony przez powoda w związku z nieprawidłowym zabezpieczeniem przewożonego towaru - 400 €. Jednocześnie jak przyznał na wstępie zeznania złożonego przed sądem dochodzona przez powoda kwota to suma, jaką przesłał powodowi celem uregulowania mandatu, a która w końcowym rozliczeniu została zarachowana, jako zaliczka na poczet wynagrodzenia powoda.

Wobec powyższego wyjaśnienia wymaga prawidłowość stanowiska sądu pierwszej instancji, iż skutki mandatu nie powinny obciążać powoda, gdyż do jego obowiązków nie należało zabezpieczenie towaru podczas załadunku.. Wskazane w apelacji postanowienia umowne (§ 2 ust. 2 pkt 2, 4; ust. 3 pkt 1 lit a) oraz § 4 umowy o korzystanie przez wykonawcę z pojazdu nie prowadzą do wniosków odmiennych, niż przyjął sąd pierwszej instancji. Nie wynika z nich, że to na powodzie ciążył obowiązek załadunku towaru na samochód i właściwego ułożenia i zabezpieczenia towaru przed przemieszczaniem się na skrzyni ładunkowej. Wobec powyższego stanowisko sądu pierwszej instancji, że pomniejszenie należnego powodowi wynagrodzenia o kwotę, jaką pozwany przesłał powodowi przekazem Wester Uunion na pokrycie mandatu, nie było prawidłowe, podlega akceptacji przez sąd drugiej instancji.

Ocena dowodów zaprezentowana przez sąd jest oceną prawidłową. Akcentowany przez skarżącego w apelacji dowód w postaci rachunku był znany sądowi i jego treść nie wpływa na końcowe rozstrzygnięcie, skoro jak trafnie przyjął sąd obowiązek właściwego załadowania i zabezpieczenia towaru nie spoczywał na powodzie.

Z tych względów apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385kpc..