Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 4 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Skierniewicach, w sprawie z powództwa A. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności 3 w W. przeciwko pozwanej M. G. o zapłatę kwoty 137,53 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając go w całości.

Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego skarżący zarzucił:

I/. naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1). art. 339 § 2 k.p.c. przez jego niezastosowanie i oddalenie powództwa w sytuacji, gdy skoro strona pozwana nie stawiła się na rozprawę, to wówczas Sąd I instancji powinien przyjąć za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, ponieważ nie budziły one uzasadnionych wątpliwości oraz nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa,

2) art. 232 k.p.c. przez nieuzasadnione przyjęcie, że strona powodowa nie wywiązała się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z których wywodzi skutki prawne, w szczególności w zakresie legitymacji czynnej powoda, istnienia i wysokości dochodzonego roszczenia, podczas gdy powód przedstawił dowody wykazujące przejście wierzytelności, które wobec niestawienia się pozwanej na rozprawę i niezajęcia stanowiska w sprawie powinny być uznane za dowody wystarczające do udowodnienia wysokości i zasadności dochodzonego roszczenia,

3) art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 231 k.p.c. przez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonaną w sposób wybiórczy, a przez to uznanie przez Sąd I instancji, że powód nie udowodnił istnienia i wysokości roszczenia oraz, że przysługuje mu legitymacja czynna, podczas gdy powód przedłożył do akt niniejszej sprawy dokumenty wykazujące przejście wierzytelności, jak również wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, które to dokumenty wprost wskazują na legitymację czynną powoda oraz istnienie i wysokość dochodzonego roszczenia,

4) art. 309 k.p.c. przez jego niezastosowanie i przyjęcie, że przedłożone kserokopie wykazujące legitymację czynną powoda oraz pozostałe dokumenty załączone niepoświadczone za zgodność z oryginałem nie stanowią dowodu na przysługiwanie powodowi legitymacji czynnej istnienia i wysokości roszczenia, podczas gdy w/w kserokopie stanowią inny środek dowodowy, co jednoznacznie wskazuje na brak rozpoznania przez Sąd I instancji istoty sprawy;

II/. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1) art. 6 k.c. przez jego niewłaściwą wykładnię polegająca na uznaniu, że powód nie zadośćuczynił spoczywającemu na nim ciężarowi dowodu i nie udowodnił faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym w szczególności w zakresie legitymacji czynnej powoda oraz w zakresie w zakresie wysokości i zasadności dochodzonego roszczenia, co stoi w sprzeczności z przedłożonymi do pozwu dokumentami, a w konsekwencji nierozpoznanie istoty sprawy i zaniechanie przez Sąd I instancji zbadania podstaw żądania powoda,

2) z art. 511 k.c. przez jego błędną wykładnię objawiającą się przyjęciem, że załącznik konkretyzujący przelewaną wierzytelność powinien być opatrzony podpisem stron, a zatem zostać sporządzony w formie pisemnej, podczas gdy przepisy prawa materialnego przewidują wyłącznie, aby przelew był stwierdzony pismem, pojęć tych zaś nie można interpretować tożsamo.

W konkluzji skarżący wniósł o:

1/. zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości,

2/. ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, wraz z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia co do kosztów postępowania apelacyjnego,

3/. zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli sąd ten nie przeprowadził postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, podziela i przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku.

Podkreślenia wymaga, że część zarzutów apelacji w ogóle nie odpowiada ustalonemu przez Sąd Rejonowy stanowi faktycznemu ani poczynionym przez tenże Sąd rozważaniom prawnym. Otóż, Sąd I instancji oddalił powództwo, albowiem nie ustalił, aby (...) Spółka Akcyjna w W. była wierzycielem pozwanej, a także aby przysługująca (...) Spółce Akcyjnej w W. wierzytelność rzeczywiście została przeniesiona na rzecz powoda. Powództwo opierało się bowiem na twierdzeniu, że pierwotnemu wierzycielowi (cedentowi) przysługiwała wierzytelność względem pozwanej. Istnienie wierzytelności powinno być zatem wykazane przez powoda (art. 6 k.c.), powód zaś temu obowiązkowi nie sprostał, a nawet nie próbował przedstawić dowodów, które by okoliczność tę wykazały (dowody takie nie zostały również załączone do apelacji, aczkolwiek byłyby one i tak spóźnione – art. 381 k.p.c.).

Prawidłowo zatem Sąd I instancji konstatuje, że taka sytuacja procesowa, w myśl art. 339 § 2 k.p.c., wyłącza możliwość wydania wyroku zaocznego uwzględniającego powództwo.

Uwzględniając powyższe oraz brak ujawnienia okoliczności, które podlegają uwzględnieniu w postępowaniu odwoławczym z urzędu Sąd Odwoławczy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację.