Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko K. K.

o zapłatę 2.106,30 zł

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.217 zł (jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 2009/16

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2016 roku powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wytoczył przeciwko pozwanej K. K. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 2.106,30 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 1.800 zł od dnia 30 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 48 zł i kwoty 66 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwaną kwoty z tytułu zawartej z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. umowy pożyczki. Przed zawarciem umowy pozwana dokonała rejestracji na stronie internetowej pożyczkodawcy, a następnie przelała na jego konto kwotę 0,01 zł lub 1 zł celem weryfikacji. W ramach zawartej w powyższy sposób umowy pozwana złożyła kolejny wniosek o przyznanie pożyczki, który to wniosek został zaakceptowany i na konto pozwanej została przelana wnioskowana kwota. Kwotę pożyczki wraz z prowizją pozwana zobowiązała się spłacić do dnia 1 lutego 2015 roku. W przypadku braku spłaty zaciągniętego zobowiązania pozwana zobowiązała się do zapłaty odsetek za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP oraz kosztów wezwań do zapłaty przesłanych drogą pocztową. Pozwana nie spłaciła pożyczki w terminie, na skutek czego pożyczkodawca przesłał pozwanemu trzy wezwania do zapłaty, które nie doprowadziły jednak do spłaty zadłużenia.

Ponadto powód wskazał, że po bezskutecznej windykacji w dniu 31 maja 2015 roku pożyczkodawca dokonał cesji opisanej powyżej wierzytelności na rzecz powoda. Podstawą cesji były następujące czynności prawne: zawarcie przez powoda z pożyczkodawcą umowy ramowej kredytowego instrumentu pochodnego, na podstawie której powód miał zarządzać ryzykiem kredytowym pożyczkodawcy związanym z udzielaniem przez pożyczkodawcę pożyczek krótkoterminowych na rzecz osób fizycznych (umowa ramowa). Zgodnie z postanowieniami umowy ramowej, w związku ze zdarzeniem kredytowym w postaci niespłacenia pożyczki przez pozwaną, w dniu 31 stycznia 2014 roku została zawarta na podstawie umowy ramowej transakcja swapu kredytowego. Następnie w dniu 31 maja 2015 roku pożyczkodawca działając zgodnie z postanowieniami umowy ramowej, w związku z potwierdzeniem dokonania swapu kredytowego, scedował przysługującą wobec pozwanej wierzytelność na mocy umowy oznaczonej jako „Porozumienie o rozliczeniu z fizyczną dostawą”. W pakiecie wierzytelności, które zostały objęte transakcją była także wierzytelność jaką posiadał pożyczkodawca w stosunku do pozwanej. (pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-5)

W dniu 29 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził w przedmiotowej sprawie brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, zaś sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi. (postanowienie k. 6)

Po przekazaniu sprawy z e.p.u. powód uzupełnił braki pozwu i podtrzymał powództwo w całości. Podkreślił, że pozwana na podstawie wniosku z dnia 17 lutego 2014 roku otrzymała pożyczkę w wysokości 1.000 zł, a następnie na podstawie wniosku z dnia 8 maja 2014 roku otrzymała kwotę 800 zł. Przedmiotowe kwoty składają się na jedną pożyczkę nr (...) o łącznej wysokości 1.800 zł. Ponadto podniósł, że obecne zadłużenie pozwanej wynosi 2.149,99 zł. (pismo procesowe powoda k. 8)

W dniu 6 maja 2016 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który pozwana zaskarżyła sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości.

W sprzeciwie pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, podniosła zarzut braku legitymacji czynnej, nieudowodnienia roszczenia co do wysokości i zarzut spełnienia świadczenia przed wytoczeniem powództwa, a także wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 36, sprzeciw k. 61-67) .

W odpowiedzi na sprzeciw powód, w uzupełnieniu wcześniejszych twierdzeń podniósł, że pozwana w tytule przelewu weryfikacyjnego wskazała przejściowy numer techniczny/rejestracyjny (...), który występuje wyłącznie przy pierwszej pożyczce, a po zaksięgowaniu kwoty 0,01 zł przybiera formę właściwego numeru pierwszej pożyczki, który jest następnie wpisywany w tytule przelewu pożyczki dokonywanego na konto pożyczkobiorcy (zostało to potwierdzone przelewem wychodzącym z dnia 17 lutego 2014 roku na kwotę 1.000 zł oraz z dnia 8 maja 2014 roku na kwotę 800 zł, w których został wskazany właściwy numer pożyczki (...)).

Ponadto powód wyjaśnił, że udzielona pozwanej pożyczka na łączną kwotę 1.800 zł wynika ze złożenia przez pozwaną kolejnego wniosku o udzielenie pożyczki. Pozwana dokonała rejestracji oraz przelewu kwoty 0,01 zł w dniu 7 stycznia 2013 roku. Zgodnie z § 5 ramowej umowy pożyczki, pożyczkobiorca może się ubiegać o udzielenie kolejnej pożyczki po całkowitej spłacie pierwszej udzielonej mu pożyczki. W związku z tym, że pozwana dokonała spłaty pierwszej pożyczki, pożyczkodawca udzielił jej kolejnej pożyczki odnawialnej V..pl (najpierw na kwotę 1.000 zł, a później po złożeniu przez pozwaną kolejnego wniosku, na kolejne 800 zł). Pożyczkodawca na wniosek pozwanej przelał łączną kwotę 1.800 zł na rachunek pozwanej, a pozwana kwotę pożyczki wykorzystała. Pozwana zobowiązała się zwrócić całą kwotę udzielonej pożyczki w wysokości 1.800 zł do dnia 2 lutego 2015 roku wraz z należną prowizją. Warunki pożyczki przewidywały termin spłaty pożyczki do dnia 18 maja 2014 roku, jednakże pozwana przedłużyła termin spłaty pożyczki do dnia 2 lutego 2015 roku. W dniu 19 lutego 2016 roku powód złożył pozew w e.p.u., przerywając bieg terminu przedawnienia.

Pozwana nie spłaciła pożyczki, wobec tego powód wezwał pozwaną do dobrowolnego spełnienia świadczenia pismem z dnia 27 grudnia 2014 roku stanowiącym upomnienie, a następnie kolejnymi wezwaniami do zapłaty z dnia 20 marca 2015 roku i 4 kwietnia 2015 roku (3 wezwania do zapłaty).

Na dochodzoną pozwem kwotę składają się: należność główna – 1.800 zł, odsetki umowne naliczone na dzień 7 lipca 2016 roku – 289,55 zł, prowizja za udzielenie pożyczki – 48 zł oraz opłaty manipulacyjne z tytułu czynności windykacyjnych – 66 zł (15 zł za pierwsze wezwanie, 15 zł za drugie wezwanie, 15 zł za trzecie wezwanie do zapłaty, 16 zł za monit sms oraz 5 zł za monit telefoniczny). Ponadto powód wskazał, że dowodem na skuteczne zawarcie umowy pożyczki jest wyciąg z rachunku bankowego. (pismo procesowe powoda k. 79-85)

Na rozprawie w dniu 24 listopada 2017 roku pełnomocnik powoda i pełnomocnik pozwanej nie stawili się, zostali prawidłowo zawiadomieni o terminie rozprawy. (protokół rozprawy k. 109)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 lutego 2014 roku z rachunku bankowego o numerze (...) na rachunek bankowy pozwanej K. K. o numerze (...) dokonano przelewu kwoty 1.000 zł tytułem „vivus.pl umowa pożyczki (...) K. Ł. G.-R. 17/24 93-217”.

W dniu 8 maja 2014 roku z rachunku bankowego o numerze (...) na rachunek bankowy pozwanej K. K. o numerze (...) dokonano przelewu kwoty 800 zł tytułem „vivus.pl umowa kwoty dodatkowej (...) (4) K. Ł. W. 8/50 93-218”. (wyciągi z rachunku bankowego k. 20-21)

W dniach 27 grudnia 2014 roku, 20 marca 2015 roku i 4 kwietnia 2015 roku (...) Finanse Sp. z o.o. sporządził pisma skierowane do pozwanej K. K. z wezwaniami do zapłaty, w których wskazano, że kwota udzielonej pożyczki wynosiła 1.800 zł, a prowizja od jej udzielenia 148 zł. (wezwania do zapłaty k. 25-27)

W dniu 10 czerwca 2015 roku powód sporządził pismo skierowane do pozwanej z „powiadomieniem dłużnika o przelewie wierzytelności i wezwaniem do zapłaty”. (pismo k. 29)

W dniu 14 stycznia 2016 roku powód sporządził pismo skierowane do pozwanej z przesądowym wezwaniem do zapłaty, w którym wskazano, że kwota pożyczki wynosiła 1.800 zł, a kwota prowizji 48 zł. (przesądowe wezwanie do zapłaty k. 28)

Na rachunek bankowy o numerze (...) pozwana dokonała następujących wpłat:

- w dniu 19 marca 2014 roku – wpłaty 150 zł tytułem „nr poż. (...) przedłużenie terminu spłaty”,

- w dniu 18 czerwca 2014 roku – wpłaty 270 zł tytułem „przedłużenie terminu spłaty pożyczki numer (...)”,

- w dniu 22 lipca 2014 roku – wpłaty 270 zł tytułem „przedłużenie terminu spłaty pożyczki numer (...)”,

- w dniu 22 sierpnia 2014 roku – wpłaty 270 zł tytułem „przedłużenie terminu spłaty pożyczki numer (...)”,

- w dniu 24 września 2014 roku – wpłaty 189 zł tytułem „przedłużenie terminu spłaty pożyczki numer (...)”,

- w dniu 9 października 2014 roku – wpłaty 189 zł tytułem „przedłużenie terminu spłaty pożyczki numer (...)”,

- w dniu 4 listopada 2014 roku – wpłaty 189 zł tytułem „przedłużenie terminu spłaty pożyczki numer (...)”,

- w dniu 27 listopada 2014 roku – wpłaty 189 zł tytułem „przedłużenie terminu spłaty pożyczki numer (...)”,

- w dniu 3 stycznia 2015 roku – wpłaty 270 zł tytułem „przedłużenie terminu spłaty pożyczki numer (...)”,

- w dniu 4 maja 2015 roku – wpłaty 100 zł tytułem „wpłata na poczet spłaty pożyczki numer (...)”. (okoliczności bezsporne, kserokopie dowodów wpłat k. 49-53, k. 71-75)

W dniu 31 stycznia 2015 roku powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna z siedzibą w W. zawarł z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. transakcję kredytowego instrumentu pochodnego, tj. swapu ryzyka kredytowego (...), na podstawie której powód miał zarządzać ryzykiem kredytowym pożyczkodawcy związanym z udzielaniem przez pożyczkodawcę pożyczek krótkoterminowych na rzecz osób fizycznych (umowa ramowa). Zgodnie z postanowieniami umowy ramowej, w związku ze zdarzeniem kredytowym w postaci niespłacenia pożyczki, w dniu 31 maja 2015 roku pożyczkodawca działając zgodnie z postanowieniami umowy ramowej, w związku z potwierdzeniem dokonania swapu kredytowego, scedował przysługującą wobec pozwanej wierzytelność na rzecz powoda na mocy umowy oznaczonej jako „Porozumienie o rozliczeniu z fizyczną dostawą”. W pakiecie wierzytelności, które zostały objęte transakcją była także wierzytelność pożyczkodawcy w stosunku do pozwanej, wynikająca z umowy pożyczki z dnia 17 lutego 2014 roku nr (...), jak wskazano w załączniku – w kwocie 1.800 zł. (kserokopia porozumienia o rozliczeniu z fizyczną dostawą k. 22 wraz z kserokopią wyciągu z załącznika A k. 23-24)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie jest zasadne i jako nieudowodnione nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód twierdził, że jego roszczenie znajduje swoje źródło w umowie pożyczki nr (...) zawartej przez pozwaną z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. Strona powodowa nie załączyła jednak do akt sprawy żadnych dokumentów, które wskazywałyby na to jakie były warunki umowy pożyczki bądź pożyczek zawartej pomiędzy w/w podmiotami.

Nie może budzić wątpliwości, że pozwana K. K. w dniu 17 lutego 2014 roku zawarła jakąś umowę pożyczki o numerze (...) z (...) Sp. z o.o., na mocy której otrzymała przelew kwoty 1.000 zł na swój rachunek bankowy, skoro do akt sprawy załączono dowód dokonania takiego przelewu, a pozwana złożyła dowody wpłat, z których wynika, że na ten sam numer rachunku, z którego otrzymała przelew kwoty 1.000 zł w dniu 17 lutego 2014 roku tytułem „V..pl umowa pożyczki (...)” dokonywała kilku wpłaty, w tym jednej wpłaty w dniu 4 maja 2015 roku tytułem „spłaty pożyczki nr (...)”, zaś pozostałych wpłat w okresie od 19 marca 2014 roku do 3 stycznia 2015 roku tytułem „przedłużenia spłaty pożyczki nr (...)”. Jednocześnie pozwana wnosiła o oddalenie powództwa, kwestionując m.in. udowodnienie dochodzonego roszczenia co do jego wysokości.

Nie może także budzić wątpliwości, że pozwana K. K. w dniu 8 maja 2014 roku zawarła jakąś „umowę kwoty dodatkowej (...) (4)” z (...) Sp. z o.o., na mocy której otrzymała przelew kwoty 800 zł na swój rachunek bankowy, skoro do akt sprawy załączono dowód dokonania takiego przelewu, a dotyczył on tych samych numerów rachunków bankowych, co przelew z dnia 17 lutego 2014 roku, zatem rachunku pozwanej i pierwotnego wierzyciela. Także jednak w tym zakresie pozwana wnosiła o oddalenie powództwa, jak wyżej. Należy przy tym zauważyć, że w treści tego przelewu nie wskazano, że był on dokonany tytułem umowy „pożyczki”, lecz „umowy kwoty dodatkowej (...) (4)”, zatem powód nie wykazał nawet, że w dniu 8 maja 2014 roku została zawarta przez pozwaną z pierwotnym wierzycielem umowa pożyczki, która ze swej istoty zawiera w sobie zobowiązanie do zwrotu pieniędzy.

Należy także podkreślić, że twierdzenia powoda o zawarciu umowy pożyczki na kwotę 1.800 zł w kontekście złożonych do akt sprawy wydruków bądź dowodów z dokumentów prywatnych, budziły wątpliwości Sądu, były bowiem niejasne i częściowo ze sobą sprzeczne.

Z jednej strony do akt sprawy zostały złożone potwierdzenia przelewów na kwotę 1000 zł w dniu 17 lutego 2014 roku i na kwotę 800 zł w dniu 8 maja 2014 roku, w odpowiedzi na sprzeciw powód twierdził, że pożyczka w wysokości 1.800 zł zaciągnięta przez pozwaną miała być spłacona do dnia 18 maja 2014 roku, a pozwana przedłużyła termin jej spłaty do 2 lutego 2015 roku, zaś z drugiej strony z wydruków „Twoje warunki umowy pożyczki w V..pl” złożonych przez powoda wynikało, że pożyczka z daty 17.02.2014 roku miała być w kwocie 1.000 zł na okres 30 dni z terminem spłaty do 19 marca 2014 roku, zaś pożyczka z daty 08.05.2014 roku miała być na kwotę 1.800 zł na okres 30 dni z terminem spłaty do dnia 18 maja 2014 roku, przy czym z potwierdzenia przelewu wynikało, że w dniu 8 maja 2014 roku został wykonany przelew na kwotę 800 zł, a nie 1.800 zł, a sam powód twierdził, że warunkiem udzielenia kolejnej pożyczki była całkowita spłata poprzedniej (ponadto od 8 maja do 18 maja niewątpliwie nie mija 30 dni, a taki miał być według wydruku okres udzielenia pożyczki). Wreszcie wątpliwości budzi twierdzenie, że była to jedna umowa pożyczki, bądź umowa pożyczki odnawialnej. Kolejne wątpliwości wzbudza twierdzenie, że pozwana dokonała przedłużenia terminu spłaty pożyczki do dnia 2 lutego 2015 roku, dlaczego zatem pierwotny wierzyciel wystosował do pozwanej w dniu 27 grudnia 2014 roku wezwanie do zwrotu pożyczki, skoro nie nadszedł jeszcze termin jej płatności. Powód nie wykazała także w żaden sposób, że pozwana dokonała przelewu weryfikacyjnego kwoty 0.01 zł.

Uzasadniając dochodzone roszczenie powód przedłożył: wydruk umowy pożyczki odnawialnej V..pl wraz z załącznikami, dwa wyciągi z rachunku bankowego oraz dwa wydruki zatytułowane „Twoje warunki umowy pożyczki w V..pl”. Analizując przedłożone dokumenty zauważyć należy, że wydruk umowy pożyczki nie tylko ma charakter ogólnikowy, tj. nie wskazuje ani kwoty udzielonej pożyczki, ani warunków, na jakich ta konkretna pożyczka została zawarta, ale nadto w ogóle nie zawiera w swojej treści oznaczenia pożyczkobiorcy. Wprawdzie powód w uzasadnieniu pozwu wskazywał, że umowa stanowiąca, według jego twierdzeń, źródło dochodzonego roszczenia została zawarta w formie elektronicznej, to jednak zdaniem Sądu umowa taka winna zawierać jakiekolwiek dane, które pozwoliłyby na identyfikację pożyczkobiorcy oraz przynajmniej podstawowych warunków danej pożyczki. Umowa załączona przez powoda nie tylko nie spełnia opisanych wymagań, ale nawet nie zawiera w swojej treści jakiejkolwiek daty, która wskazywałaby, że jej warunki w ogóle obowiązywały w dacie rzekomo zawartej przez pozwaną z pierwotnym wierzycielem umowy. Oczywistą jest zatem konkluzja, że przedłożona umowa nie dowodzi w żaden sposób zadłużenia pozwanej, ani faktu zawarcia przez niego umowy pożyczki. Złożone przez powoda dwa wydruki z rachunków bankowych Sąd ocenił jak wyżej, przy czym, jak już wcześniej podkreślono, sam fakt wykonania przelewu kwoty 1.000 zł na rachunek pozwanej tytułem „umowy pożyczki” nie może jeszcze dowodzić warunków zawartej umowy pożyczki, zaś fakt wykonania przelewu kwoty 800 zł na rachunek pozwanej tytułem „umowy kwoty dodatkowej” nie dowodzi ani warunków umowy dodatkowej, ani tego, że była to umowa pożyczki, a nie np. darowizny.

W tym miejscu przypomnienia wymaga, że w myśl treści przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. To zatem powód winien w przedmiotowej sprawie wykazać, że pozwanego łączyła z pierwotnym wierzycielem umowa pożyczki określonej treści, której to powinności powód jednak nie sprostał. O czym była mowa wyżej, warunków takiej umowy (których ustalenie jest niezbędne by zweryfikować twierdzenie o niewywiązaniu się przez pozwaną z zobowiązania umownego i zweryfikować ewentualną wysokość zadłużenia i prawidłowość jego rozliczenia) nie dowodzi ani wydruk umowy pożyczki k. 13-17, który z uwagi na swój, a omówiony wyżej charakter, nie ma żadnej mocy dowodowej, ani wyciągi z rachunku bankowego. Myli się przy tym powód wywodząc w oparciu o przepisy ustawy Prawo bankowe, iż wyciągi te, jako dokumenty, o których mowa w art. 7 ustawy, dowodzą faktu zawarcia spornej umowy. Powód zdaje się bowiem nie zauważać, że pierwotny wierzyciel nie jest bankiem, a zatem podejmowane przez ten podmiot czynności, nawet jeśli mieszczą się one ze względu na swój charakter w katalogu czynności z art. 5 ustawy, nie są czynnościami bankowymi w rozumieniu tejże, a zatem art. 7 ustawy nie może mieć w niniejszej sprawie zastosowania. Przedłożone wyciągi można zatem postrzegać li tylko w kategorii dokumentów prywatnych, których formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.p.c., ogranicza się do domniemania, że zbywca (pierwotny wierzyciel) złożył oświadczenie nim objęte. Tylko w takim zakresie dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu. Natomiast materialna moc dowodowa tych dokumentów bez poparcia ich odpowiednimi dokumentami źródłowymi, wobec stanowiska strony przeciwnej, jest nikła. Jednocześnie przypomnienia wymaga, że treść oświadczenia zawartego w dokumencie prywatnym nie jest objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń. Zatem dokument prywatny nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84). Tożsamy charakter Sąd przypisał dokumentom zatytułowanym „Twoje warunki umowy pożyczki w V..pl”. Dokumenty te nie zostały przez nikogo podpisane, stanowią wyłącznie wydruk komputerowy, a ich treść nie poddaje się żadnej merytorycznej weryfikacji, zarówno jeśli chodzi o kwotę pożyczki (powód nie przedłożył wniosków pozwanej o pożyczkę), jak również pozostałe jej warunki (w sprawie nie zostało wykazane, aby przedłożona ogólnikowa umowa pożyczki, zawierająca w swej treści postanowienia dotyczące m.in. prowizji, odsetek oraz opłat dodatkowych, w ogóle wiązała pozwaną). Powód nie wykazał tym samym, że pozwana wnioskowała o pożyczkę w określonej wysokości oraz zgodziła się na wskazane w omawianych dokumentach wysokości prowizji oraz odsetek. Jak już wcześniej podkreślono, dokładna analiza przedmiotowych dokumentów prowadzi ponadto do wniosku, że ich treść stoi w opozycji do twierdzeń powoda. Z uzasadnienia pozwu oraz późniejszych pism procesowych powoda wynika bowiem, że pozwana miała zawrzeć z pierwotnym wierzycielem jedną umowę pożyczki, przy czym umowa ta miała zostać zawarta w dwóch dniach (17 lutego i 8 maja 2014 roku), raz na kwotę 1.000 zł, a następnie na kwotę 800 zł, tymczasem z wydruku k. 19 opatrzonego datą 08.05.2014 roku wynika, że pozwana miała zawrzeć umowę na kwotę 1.800 zł, przy czym z wydruku tego nie wynika w żaden sposób, aby kwota ta zawierała w sobie kwotę z wydruku k. 18 opatrzonego datą 17.02.2014 roku (tj. 1.000 zł). Co więcej w wydruku z dnia 08.05.2014 roku jako okres trwania pożyczki wskazano „30 dni”, a jako termin jej spłaty „18.05.2014”, co prowadzi do wniosku, że zawarte w tym wydruku treści, mające relewantne znaczenie z punktu widzenia udzielenia pożyczki, pozostają ze sobą w wewnętrznej sprzeczności, co całkowicie dezawuuje wartość dowodową takiego dokumentu. Pokreślenia wymaga i to, że sam powód różnie oznacza termin spłaty pożyczki raz podając dzień 1 luty 2015 roku (pozew), a następnie dzień 18 maja 2014 roku (odpowiedź na sprzeciw), wskazując, że termin ten został przedłużony do dnia 2 lutego 2015 (k. 80). W kontekście dotychczasowych rozważań jedynie na marginesie zauważenia wymaga, że Sądowi ciężko jest sobie wyobrazić sytuację, w której pożyczkobiorca zawiera umowę pożyczki w dniu 17 lutego, a następnie zawiera kolejną umowę pożyczki w dniu 8 maja, która nie ma charakteru aneksu, ani w żaden sposób nie odwołuje się do pierwotnej umowy, a jednocześnie umowy te stanowią tę samą umową pożyczki. Wywodzenie twierdzenia o jedności umowy li tylko w oparciu o zgodny numer umowy podany na obu dokumentach jest przy tym działaniem w pełni chybionym.

Warunków zawarcia przez pozwaną spornej umowy/umów nie dowodzą ponadto wystawione wezwania do zapłaty, i te bowiem dokumenty, bez poparcia ich odpowiednimi dokumentami źródłowymi, wobec kategorycznego stanowiska pozwanej, mogą być postrzegane co najwyżej jako dokumenty prywatne. O czym była zaś mowa wyżej, dokument prywatny nie może stanowić i nie stanowi dowodu na wysokość zadłużenia pozwanej i na okoliczność warunków zawartej umowy ustalonych przez jej strony.

Reasumując, Sąd uznał, że powód nie wykazał zasadności dochodzonego roszczenia, także co do jego wysokości, nie przedstawił bowiem żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń w tym zakresie. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że powołanie dowodów na wykazanie zasadności roszczenia, zarówno w aspekcie „czy się należy”, jak i aspekcie „ile się należy”, obciążało powoda już w pozwie, a najpóźniej w odpowiedzi na sprzeciw. Powód powinien był w pozwie nie tylko jasno wykazać czego się domaga, ale też powołać dowody na wykazanie zasadności swojego żądania. Poza sporem bowiem pozostaje, że zawsze zachodzi obiektywna potrzeba powołania w pozwie dowodów na wykazanie zasadności swoich roszczeń w zakresie żądanej ochrony prawnej. W przedmiotowej sprawie powód nie udowodnił zasadności i wysokości swojego roszczenia nawet wraz z odpowiedzią na sprzeciw, w tym sensie, że nie powołał wszystkich niezbędnych dowodów do wykazania swoich roszczeń w żadnym ze złożonych pism procesowych. W tej sytuacji ewentualne zgłoszenie nowych wniosków dowodowych na etapie postępowania apelacyjnego winno być uznane za spóźnione. W razie zaś uznania, że dowody i twierdzenia są spóźnione, sąd na podstawie art. 207 § 6 k.p.c. pomija spóźnione dowody z urzędu obligatoryjnie. (zob. K. Weitz, P. Grzegorczyk, [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, t 1, cz. 1. Postępowanie rozpoznawcze, red. T. Ereciński, Warszawa 2012, art. 207 NB 25, s. 1005 – 1006; SSN J. Górowski, [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Tom I, Komentarz do art. 1-366, red. A. Marciniak, K. Piasecki, Warszawa 2014 r., art. 207 NB 19, s. 887).

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo w całości.