Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy___________________ w Gliwicach Wydział IX

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

przy udziale ./.

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2017 r. w Rybniku

sprawy z odwołania Z. S. (1) ( S. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o ponowne ustalenie wysokości emerytury

na skutek odwołania Z. S. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 24 kwietnia 2017 r. Znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu Z. S. (1) ( S. ) prawo do ponownego przeliczenia emerytury na podstawie art. 110 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS począwszy od dnia (...)

Sędzia

Sygn. akt: IX U 743/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 kwietnia 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił ubezpieczonemu Z. S. (1) ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji ZUS wskazał, iż wyliczony dla ubezpieczonego, w oparciu o przedstawione przez niego dowody, maksymalny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie przekroczył 250% .

W odwołaniu od powyższej decyzji, ubezpieczony wniósł o jej zmianę i przeliczenie świadczenia w myśl art. 110a., z odtworzeniem zarobków za lata 1971-1979 .

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo podniósł, iż badając wskaźnik wysokości podstawy ubezpieczonemu z 20 najkorzystniejszych lat, uznał, że wynosi on 195,85%.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony Z. S. (1) urodził się w dniu (...), prawo do emerytury górniczej uzyskał z dniem 1 czerwca 1990r.

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenie z lat 1986-1988 r., gdzie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 387,72 % i zgodnie z przepisami został ograniczony do 250%.

Po uzyskaniu prawa do emerytury górniczej ubezpieczony pozostawał w zatrudnieniu aż do dnia 29 lipca 1990r. w zakładzie pracy gdzie pracował od 25.07.1961r. tj. w KWK „(...)”.

W dniu 5 kwietnia 2017r. ubezpieczony wniósł o przeliczenie emerytury, powołując się na nowelizację ustawy o emeryturach i rentach z dnia 5 marca 2015r., tj. na podstawie art. 110a ustawy emerytalno – rentowej. Do wniosku załączył zaświadczenia Rp-7 potwierdzające osiągane przez niego wynagrodzenia za lata 1980-1990r..

Decyzją z dnia 24 kwietnia 2017r Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił ubezpieczonemu ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji ZUS wyjaśnił, iż wyliczony dla ubezpieczonego, w oparciu o przedstawione przez niego dowody, maksymalny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru okazał się niższy od 250%.

(dowód: akta rentowe)

Ubezpieczony od 25.07.1961r do 29 lipca 1990r.. pracował w KWK „(...)” na następujących stanowiskach pracy: do 29.02.1965r. jako nadgórnik oddziału górniczego , od 1.03.1965 sztygar zmianowy oddziału wydobywczego i przewozu , od 1.06.1967 –sztygar oddziałowy oddziału przewozu

W 1963 r. ubezpieczony zawarł związek małżeński i od tej pory uprawniony był do 8 ton węgla.

Ubezpieczony pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, w systemie trzyzmianowym, we wszystkie soboty oraz w niedziele zgodnie z zapisami w kartach ewidencyjnych za lata 1971-1979 . Kopania „(...)” była kopalnią metanową i otrzymywał dodatki za pracę szkodliwą i niebezpieczną.

Odtwarzając wynagrodzenie ubezpieczonego za lata 1971-1979 organ rentowy uwzględnił wynagrodzenie zasadnicze Z. S. wynikające z karty przebiegu pracy które wynosiło;

-od 1.01.1971 -4200 zł

-od 1.11.1971- 4600 zł

-od 1.02.1974r- 5000 zł plus dodatek funkcyjny 1500 zł

- od 1.04.1974r- 4300 zł plus dodatek funkcyjny 1500 zł

-od 1.10.1974r- 5000 zł

- od 1.04.1975r- 4300 zł plus dodatek funkcyjny 1500 zł

- od 1.09.1978r- 4600 zł plus dodatek funkcyjny 1500 zł

-od 1.09.1978- 5000 zł plus dodatek funkcyjny 1500 zł

-od 1.11. 1979- 5700 zł plus dodatek funkcyjny 2000 zł

Ponadto ZUS uwzględnił zapisy wynikające z kart zasiłkowych i ewidencyjnych zawartych w aktach osobowych odnośnie ilości przepracowanych dniówek i pracy w niedziele.

W Zbiorowym Układzie Pracy dla pracowników fizycznych i umysłowych zatrudnionych w zakładach pracy Ministerstwa Górnictwa i Energetyki obowiązującym od dnia 1 kwietnia 1957 roku była wymieniona kopalnia (...) jako kopalnia która wypłaca pracownikom dodatek szkodliwy, który dziennie wynosił 9 zł. i był jeszcze drugi dodatek tzw. dodatek niebezpieczny, gdyż kopalnia (...) była w IV kat. zagrożenia metanowego .Dodatek niebezpieczny wynosił 8 % stawki wynagrodzenia zasadniczego i obowiązywał on w latach 1958 do 1974.W kolejnych latach wysokość tego dodatku regulowały stosowne przepisy UZP z dn.1.01.1975r. i wynosił on 10% stawki wynagrodzenia zasadniczego a zatem organ rentowy zgodnie z zaleceniem Sadu doliczył te dodatki do wynagrodzenia ubezpieczonego .

(dowód: akta osobowe ubezpieczonego, w szczególności karta przebiegu pracy i karty ewidencyjne , karty zasiłkowe, zeznania ubezpieczonego k. 19 akt,).

Wynagrodzenie ubezpieczonego w latach 1971-1979 wynosiło:

⚫

1971 63.759 zł

⚫

1972 67.460 zł

⚫

1973 68.131 zł

⚫

1974 81.620 zł

⚫

1975 84.842 zł

⚫

1976 88.610 zł

⚫

1977 86.620 zł

⚫

1978 90.441 zł

⚫

1979 98.538 zł

(dowód: wyliczenia wynagrodzenia ubezpieczonego przez organ rentowy, k. 28-34 akt )

Za okres 1980-1990 wynagrodzenie ubezpieczonego zostało wykazane w wystawionym ubezpieczonemu zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp 7 z dn.16.03. 2017 r.

(dowód: druk Rp 7 akta emerytalne ubezpieczonego)

Najkorzystniejszy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, wyliczony z 20 najkorzystniejszych lat, tj. z lat 1971-1990 z uwzględnieniem podstawy wymiaru przypadającej w części po przyznaniu świadczenia tj. 1990r, przy odtworzeniu zarobków ubezpieczonego z okresu jego pracy w KWK „(...) za lata 1971-1979 w oparciu o dane zawarte w aktach rentowych, aktach osobowych, kartach zasiłkowych i innej dokumentacji płacowej z uwzględnieniem obowiązujących w tym okresie uregulowań płacowych, wynagrodzenia za lata 1980-1990 wykazanego w wystawionym Rp-7 z KWK „(...)” wynosi 261,54 %, a więc jest wyższy niż 250%.

(dowód: wydruk komputerowego wyliczenia WWPW przez organ rentowy, k. 35-36 akt )

Zgromadzony materiał dowodowy, Sąd uznał za kompletny, wiarygodny i mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że ubezpieczony jest uprawniony do emerytury górniczej obliczonej w oparciu o wynagrodzenie z lat 1986-1988 r., gdzie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 387,72 % i i zgodnie z przepisami został ograniczony do 250%. Bezspornie ubezpieczony po uzyskaniu prawa do emerytury pozostawał w zatrudnieniu.

Przedmiotem sporu jest wysokość emerytury ubezpieczonego. Ubezpieczony złożył bowiem w dniu 5 kwietnia 2017 r. wniosek o przeliczenie emerytury w związku ze zmianą przepisów ustawy emerytalno-rentowej z dniem 1 maja 2015r. i wprowadzeniem art. 110a.

Ustawą z dnia 5 marca 2015r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015r. poz. 552) wprowadzono zmiany w przepisach ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Zgodnie z wprowadzonym wskazaną wyżej nowelizacją art. 110a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015r., poz.748 ze zm.) wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.

Zgodnie z ust. 2 ustalenie wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 może nastąpić tylko raz.

Art. 110a znajduje zastosowanie do przeliczenia emerytur przyznanych na starych zasadach tj. obliczonych w myśl art. 53 ustawy emerytalno-rentowej, gdzie bezpośredni wpływ na wysokość świadczenia ma kwota bazowa oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia.

Bezspornie ubezpieczony pobiera emeryturę obliczoną na starych zasadach. Nadto kontynuował zatrudnienie i wskazał podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne przypadającą w części po przyznaniu świadczenia, gdzie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.

Art. 110a ustawy, znajdzie zatem zastosowania do ubezpieczonego, który spełnił wymagane w nim przesłanki.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była wysokość emerytury ubezpieczonego, któremu zaskarżoną decyzją odmówiono przeliczenia świadczenie, gdyż przyjęto wynagrodzenie minimalne za lata 1961-1979 i stąd wwpw wyniosło poniżej 250%.

Organ rentowy odmawiając wliczenia do podstawy wymiaru świadczenia wynagrodzenia za sporny okres w kwotach wnioskowanych przez ubezpieczonego, kierował się treścią § 21 ust. 1 rozporządzenia z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412), zgodnie z którym środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Niemniej jednak przepisy rozporządzenia regulującego postępowanie o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym, zawierające ograniczenia dowodowe, nie mają zastosowania w postępowaniu sądowym, opartym na zasadzie swobodnej oceny dowodów. Dopuszczalnym jest, więc ustalenie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dowody zastępcze (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006r. w sprawie I UK 179/06, opubl. w LEX nr 342283; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi, z dnia 21 sierpnia 2013r., III AUa 1768/12).

Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni akceptuje stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Lublinie z dnia 4 października 2012r., w sprawie III AUa 305/12, gdzie wskazano, iż w przypadku braku dokumentacji płacowej istnieje możliwość ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dokumentację zastępczą znajdująca się w aktach osobowych, takich jak umowy o pracę, angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia, wówczas można uwzględniać tylko takie składniki, które są pewne, wypłacane były w danym okresie stale i w określonej wysokości.

Jak wykazało przeprowadzone postępowanie dowodowe ubezpieczony spełnia warunki umożliwiające przeliczenie emerytury na podstawie art.110a ustawy emerytalnej, gdyż ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przekracza 250%.

Organ rentowy dokonał wyliczenia wynagrodzenia ubezpieczonego na podstawie angaży ubezpieczonego i deputatu węglowego w ilości 8 ton, dodając dodatki szkodliwe, niebezpieczne , nocne, za prace na II-gą zmianę i za pracę w niedziele a następnie obliczył najkorzystniejszy wwpw , z uwzględnieniem wystawionego zaświadczenia Rp-7 i z uwzględnieniem zarobków osiągniętych w części po przyznaniu emerytury.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony z 20 najkorzystniejszych lat, tj. z lat1971-1990r wynosi 261,54%, czyli uzasadnia przeliczenie emerytury ubezpieczonego na zasadzie art. 110 a ustawy emerytalnej od (...) , tj. od miesiąca złożenia wniosku.

Mając powyższe na uwadze Sąd kierując się powołanymi przepisami, z mocy art.477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Joanna Smycz

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu

2.  kal. 14 dni.

R., dnia: 20 listopada 2017r. Sędzia