Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Otwocku w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Sereda

Protokolant: Ewa Szczepańska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Otwocku – Roberta Pyszniaka

po rozpoznaniu w dniach 09 lutego 2016 roku, 18 października 2016 roku i 17 stycznia 2017 roku

sprawy V. M., s. A. i H. zd. T., ur. (...) w miejscowości B. na (...)

oskarżonego o to, że w miesiącu sierpniu 2013 r. daty dziennej nie ustalono w W., woj. (...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, udzielił jednorazowo małoletniej N. R. środka odurzającego w postaci marihuany w ilości nie większej niż 0,5 grama

tj. o czyn z art. 58 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

orzeka:

1.  oskarżonego V. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 58 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje go, a na podstawie art. 58 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przy zastosowaniu art. 37a kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

2.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 500 zł. (pięćset złotych) na rzecz Ośrodka (...) w K. – filia w K. przy ul. (...);

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. T. wynagrodzenie w kwocie 723,24 zł. (siedemset dwadzieścia trzy złote 24/100) w tym 23 % podatku VAT w kwocie 135,24 zł. (sto trzydzieści pięć złotych 24/100) tytułem nie opłaconej przez oskarżonego pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

4.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego w całości od kosztów sądowych obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 889/15

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 31 stycznia 2017 roku

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nieustalonego dnia w sierpniu 2013 roku oskarżony V. M. spotkał się w W. ze swoją znajomą - trzynastoletnią N. R.. Oboje udali się do piwnicy w bloku, w którym zamieszkiwał oskarżony. Oskarżony udzielił wówczas małoletniej N. R. środka odurzającego w postaci marihuany. V. M. nabił fifkę marihuaną i poczęstował nią N. R.. Wspólnie wypalili około 0,5 grama marihuany. Dziewczyna nie płaciła oskarżonemu za środek odurzający, którym ją poczęstował.

Oskarżony V. M. nie był dotychczas karany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

⚫

częściowych wyjaśnień oskarżonego V. M. (k. 12-13 akt sprawy Sądu Rejonowego w Otwocku sygn. II K 889/15 oraz k. 49-50 i k.112-113 akt sprawy Sądu Rejonowego w Otwocku sygn. II K 1019/13 /II K 701/16/) ,

⚫

częściowych zeznań świadka N. R. (k. 68-69 akt sprawy Sądu Rejonowego w Otwocku sygn. II K 889/15, k. 44-45 akt sprawy Sądu Rejonowego w Otwocku sygn. II K 1019/13 /II K 701/16/),

⚫

innych dowodów ujawnionych na rozprawie tj.:

- z akt sprawy Sądu Rejonowego w Otwocku sygn. akt II K 1019/13 (II K 701/16): kserokopii notatnika służbowego (k. 15-17), protokołu zatrzymania osoby (k. 25), skierowania nr 483/13 (k. 43), informacji z KRK dot. oskarżonego (k. 96, k. 167), kwestionariusza wywiadu środowiskowego (k. 171-173),

- z akt sprawy Sądu Rejonowego w Otwocku sygn. akt II 889/15: informacji z KRK dot. oskarżonego (k. 17, k. 48, k. 73), dokumentacji medycznej dot. świadka N. R. (k. 50), opinii sądowo – psychologicznej dot. świadka N. R. (k. 79).

Oskarżony V. M. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. W postępowaniu przygotowawczym oskarżony wyjaśnił, iż w sierpniu 2013 roku w piwnicy w jego bloku poczęstował N. R. marihuaną. We dwoje wypalili około 0,5 grama marihuany. Sytuacja taka miała miejsce tylko jeden raz. Oskarżony zaznaczył, że nie nakłaniał do niczego koleżanki, sama tego chciała. Stwierdził, iż wiedział, że N. ma 13 lat. Przyznał, że marihuanę kupił od kolegi o ksywce (...), zapłacił mu 20 zł. umawiali się telefonicznie, oskarżony dzwonił pod numer (...), pytał czy załatwi mu marihuanę, po czym się umawiali i oskarżony płacił 40 złotych. Marihuanę kupił 2 razy, raz 1 gram na początku roku 2013, a drugi raz właśnie te 0,5 grama, które wypalił z N. R..

Na rozprawie przed Sądem oskarżony częściowo zmienił swoje wyjaśnienia i stwierdził, że w czasie popełnienia czynu miał 16 lat i nie myślał nad tym co robi. Był to głupi wybryk, którego bardzo żałuje. Oskarżony stwierdził, że zdarzenie nie miało miejsca w sierpniu, tylko wcześniej, około 20 czerwca. Spotkali się ze znajomymi w 5-6 osób, kolega wyjął fifkę, nabili jedną „wbitę” i zapalili. Oskarżony jednocześnie nie pamiętał kto był z nimi, ani kto przyniósł narkotyki. Stwierdził, że palili jedną „wbitę”, na pewno nie było to 0,5 grama. Oskarżony wyjaśnił, że kiedy został zatrzymany był wystraszony i może dlatego powiedział, że sytuacja miała miejsce w sierpniu. Na pewno też mówił, że było kilka osób, widocznie ktoś źle to zapisał.

Wyjaśnienia oskarżonego częściowo zasługują na wiarę. Za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym oraz zgodną z nimi część wyjaśnień złożonych przed Sądem. W tej części są one bowiem spójne i logiczne, a ponadto korelują z wiarygodną częścią zeznań świadka N. R.. Natomiast w pozostałym zakresie Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. Są one bowiem nielogiczne i sprzeczne z wiarygodnym materiałem dowodowym. Oskarżony zmienił wcześniejszą relację twierdząc, że zdarzenie miało miejsce w czerwcu, a nie w sierpniu, że nie wie kto przyniósł marihuanę, oraz że w spotkaniu udział brało 5-6 osób. Naiwne i nielogiczne są tłumaczenia oskarżonego, iż w postępowaniu przygotowawczym powiedział, że zdarzenie było w sierpniu ponieważ był wystraszony, natomiast od początku twierdził, że w spotkaniu udział wzięło kilka osób, a jedynie ktoś źle to zapisał. Jednocześnie oskarżony utrzymywał, że nie pamięta kto wówczas z nim był. Dla oceny tej części wyjaśnień oskarżonego nie bez znaczenia jest również to, że przed Sądem także świadek N. R. zmieniła swoje wcześniejsze zeznania, usiłując potwierdzić nową wersję zdarzeń przedstawioną przez oskarżonego. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tej części stanowią jedynie przyjętą przez niego linię obrony zmierzającą do uniknięcia grożącej mu odpowiedzialności karnej za popełniony czyn. Mając na uwadze powyższe Sąd w opisanej wyżej części odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego.

Zeznania świadka N. R. również tylko częściowo zasługują na wiarę. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka złożone w postępowaniu przygotowawczym oraz zgodną z nimi część zeznań złożonych bezpośrednio przed Sądem. Zeznania świadka w tej części są bowiem spójne, konsekwentne i logiczne, a ponadto znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego. Natomiast w pozostałej części zeznaniom świadka N. R. złożonym przed Sądem, Sąd odmówił wiarygodności. Są one bowiem nielogiczne oraz sprzeczne z wiarygodnym materiałem dowodowym. Świadek zmieniła zeznania twierdząc, że zdarzenie miało miejsce w czerwcu, że spotkali się z oskarżonym z większą grupą znajomych, nie pamiętała czy siedzieli w piwnicy i kto jej udzielił marihuany. Twierdzenia świadka, że początkowo mówiła co innego, ponieważ była zła na oskarżonego po tym jak się pokłócili są gołosłowne, tym bardziej że nie była w stanie wskazać o co się pokłócili. Trudno jednocześnie uwierzyć w to, że coś co świadek rzekomo wymyśliła chcąc zemścić się na oskarżonym, znajdowało potwierdzenie i odzwierciedlenie w wiarygodnej części wyjaśnień samego oskarżonego. W ocenie Sądu zmiana zeznań złożonych przez świadka miała na celu ochronę oskarżonego, który jest jej znajomym i stanowiła próbę potwierdzenia jego nowej wersji zdarzenia celem uniknięcia przez oskarżonego grożącej mu odpowiedzialności karnej. Ocenę Sądu potwierdza opinia biegłego psychologa D. P. dotycząca świadka N. R.. Biegły stwierdził, iż w trakcie przesłuchania przed Sądem w dniu 18 października 2016 roku świadek nie ujawniała skłonności do fantazjowania i pokrywania luk pamięciowych konfabulacjami. Ujawniła natomiast skłonności do celowego deformowania odtwarzanych spostrzeżeń, wyłącznie w momentach ujawniania jej sprzeczności w zeznaniach. W ocenie biegłego wskazuje to na celową strategię obronną uruchamianą w celu wywarcia określonego wrażenia na osobach biorących udział w przesłuchaniu (prezentowania się jako szczery świadek). Biegły zaznaczył, że zeznania N. R. w zakresie udziału oskarżonego w paleniu przez nią marihuany nie spełniają psychologicznych kryteriów szczerości. Na postawę świadka podczas przesłuchania oraz relacjonowane treści mogło mieć wpływ środowisko, w którym świadek przebywa, co oznacza iż mogła się ona kierować poczuciem lojalności wobec grupy rówieśniczej, w tym oskarżonego będącego jej znajomym. Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej argumenty Sąd odmówił wiarygodności opisanej części zeznań N. R..

Sąd w całości dał wiarę opinii sądowo – psychologicznej dotyczącej świadka N. R. sporządzonej przez biegłego D. P.. Należy zaznaczyć, iż opinia biegłego jest pełna, jasna, spójna, logiczna i należycie umotywowana, sporządzona została w sposób sumienny i rzetelny w oparciu o teoretyczną wiedzę oraz doświadczenie zawodowe biegłego.

Sąd uznał za wiarygodne również wszystkie pozostałe dowody z dokumentów ujawnione na rozprawie. Żadna ze stron nie kwestionowała bowiem ich wiarygodności ani autentyczności, a w połączeniu z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym, dokumenty te pozwalają na odtworzenie pełnego i rzeczywistego obrazu czynu popełnionego przez oskarżonego.

Czyn oskarżonego V. M. wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 58 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Przestępstwo z art. 58 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii popełnia ten, kto udziela środka odurzającego lub substancji psychotropowej małoletniemu lub nakłania go do użycia takiego środka lub substancji albo udziela ich w znacznych ilościach innej osobie. Udzielenie innej osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej dokonane jest z chwilą ukończenia czynności zmierzających do przekazania konkretnej osobie tego środka lub substancji. Przestępstwo to można popełnić wyłącznie umyślnie zarówno w zamiarze bezpośrednim jak i ewentualnym.

W niniejszej sprawie nie ulega żadnej wątpliwości, iż oskarżony V. M. w miesiącu sierpniu 2013 roku, daty dziennej nie ustalonej, w W., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, udzielił jednorazowo małoletniej N. R. środka odurzającego w postaci marihuany w ilości nie większej niż 0,5 grama. Oskarżony poczęstował trzynastoletnią wówczas koleżankę N. R. marihuaną, wspólnie z nią wypalając około 0,5 grama tego środka odurzającego. Oskarżony popełnił ten czyn działając umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Jak sam przyznał wiedział, że N. R. ma 13 lat, a pomimo to udzielił jej w/w narkotyku.

W powyższej sytuacji czyn oskarżonego V. M. wyczerpuje wszystkie znamiona przestępstwa z art. 58 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Mając to na uwadze Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i za to na podstawie art. 58 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go, zaś na podstawie art. 58 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przy zastosowaniu art. 37a k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

Wymierzając oskarżonemu V. M. karę Sąd kierował się zasadami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. i uwzględnił całokształt okoliczności, zarówno łagodzących jak i obciążających mających wpływ na wymiar kary.

Wymierzając oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności Sąd miał na uwadze znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, ze względu na postać zamiaru, jaki towarzyszył oskarżonemu – zamiar bezpośredni, jak też ze względu na rodzaj i charakter naruszonego dobra, jakim w tym przypadku jest zdrowie i życie ludzkie.

Wśród okoliczności łagodzących, które Sąd uwzględnił przy wymiarze kary oskarżonemu wymienić należy fakt, iż oskarżony nie był dotychczas karany, formalnie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyraził skruchę. Jednocześnie Sąd miał także na uwadze fakt, iż oskarżony jest sprawcą młodocianym i zgodnie z art. 54 § 1 kk wymierzając oskarżonemu karę, Sąd kierował się przede wszystkim tym, aby oskarżonego wychować.

Biorąc pod uwagę bilans wszystkich powyższych okoliczności, Sąd uznał, że wymierzona oskarżonemu kara 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu i spełni swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego, jak też cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa ze względu na prewencję ogólną.

Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 500 zł. (pięćset złotych) na rzecz Ośrodka (...) w K. – filia w K. przy ul. (...). Za orzeczeniem nawiązki przemawiał przede wszystkim fakt, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa określonego w art. 58 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zaś orzeczona kwota nawiązki wspomoże finansowo instytucję, której zadaniem jest zapobieganie i zwalczanie narkomanii oraz udzielanie pomocy osobom uzależnionym od narkotyków.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. T. wynagrodzenie w kwocie 723,24 zł., w tym 23 % podatku VAT w kwocie 135,24 zł. tytułem nie opłaconej przez oskarżonego pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Wartość tej kwoty obliczona została zgodnie z przepisami Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 02.163.1348 z późn. zm.).

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego w całości od kosztów sądowych obciążając wydatkami Skarb Państwa. Oskarżony ma wykształcenie podstawowe, bez zawodu, pracuje jedynie dorywczo osiągając niewysokie dochody rzędu 500-1000 zł. miesięcznie, nie posiada żadnego majątku i w takiej sytuacji Sąd uznał, że uiszczenie przez oskarżonego kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe.