Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodnicząca: SSR Magdalena Szymańska

Protokolant: Małgorzata Wadoń

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2017 r. w Warszawie, na rozprawie

sprawy z odwołania P. J.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

na skutek odwołania P. J.

od decyzji Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W.

z dnia 9 marca 2015 roku, znak (...). (...).1.375.2015

orzeka:

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Odwołaniem z dnia 17.04.2015 roku ( data prezentaty (...) ), odwołujący P. J. wniósł o zmianę decyzji z dnia 09 marca 2015 roku znak (...). (...).1.375.2015 nie uznającej jego schorzeń narządów ruchu zalizanych do symbolu 07-R i odmawiającej przyznania karty parkingowej ( odwołanie k. 2-3).

Przewodnicząca Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania i Niepełnoprawności w W., w odpowiedzi na odwołanie, wniosła o jego oddalenie w całości podnosząc, iż zaskarżona decyzja jest prawnie i faktycznie uzasadniona ( odpowiedź na odwołanie k. 4).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Wojewódzki Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. decyzją z 09 marca 2015 roku utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnoprawności z dnia 19 grudnia 2014 roku zaliczające odwołującego do umiarkowanego stopnia niepełnoprawności o symbolu 07-S na stałe nie kwalifikując odwołującego w pkt 9) orzeczenia do posiadania uprawnień do karty parkingowej ( decyzja (...) k. 8-9 i decyzja (...) k. 6-7).

Biegły sądowy ortopeda podzielił opinię (...) stwierdzając, że P. J. nie jest osobą niepełnoprawną z powodu schorzeń narządu ruchu, a schodzenie nie powoduje istotnych ograniczeń w poruszaniu się i tym samym nie uprawnia do korzystania z karty parkingowej ( opinia biegłego ortopedy k. 27).

Postanowieniem z dnia 07 października 2015 roku wydanym na rozprawie Sąd dopuścił dowód z opinii dodatkowych biegłych tj. neurologa i reumatologa celem ustalenia stopnia niepełnosprawności, ewentualnej kwalifikacji do symbolu 07-R i uprawnień do karty parkingowej ( postanowienie k. 36).

Postanowieniem z dnia 05 listopada 2015 roku Sąd dopuścił dowód z opinii dodatkowych biegłych tj. kardiologa i urologa celem ustalenia stopnia niepełnosprawności, ewentualnej kwalifikacji do symbolu 07-R i uprawnień do karty parkingowej ( postanowienie k. 45), przy czym dowód z opinii pisemnej urologa postanowieniem z dnia 30 czerwca 2016 roku postanowiono przeprowadzić w drodze pomocy sądowej w L. ( postanowienie k. 108).

Biegły neurolog stwierdził, że w ocenie neurologicznej P. J. jest osobą niepełnosprawną w stopniu lekkim, brak jest podstaw do przyznania karty parkingowej z przyczyn neurologicznych ( opinia biegłego sądowego k. 57).

Biegły kardiolog uznał, że odwołujący jest osobą niepełnosprawną w stopniu lekkim oraz że brak jest podstaw, aby orzec spełnienie przesłanek co do karty parkingowej ( opinia biegłego sądowego k. 61-64).

Biegły reumatolog uznał, że odwołujący jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym oraz że brak jest podstaw, aby przyznać mu kartę parkingową ( opinia biegłego sądowego k. 93-94).

Biegły urolog uznał, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy z powodu choroby układu moczowego ( opinia biegłego sądowego k. 123, 131), a w opinii uzupełniającej, że u badanego brak jest podstaw do uznania niepełnosprawności z powodu układu moczowo-płciowego a także brak podstaw do przyznania karty parkingowej (opinia uzupełniająca k. 182).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w sprawie dokumentów i akt dotyczących niepełnoprawności odwołującego, którym dał wiarę w pełni, wobec braku podstaw do kwestionowania ich rzetelności.

Sąd dał wiarę opiniom biegłych sądowych z zakresu ortopedii, kardiologii, urologii, reumatologii, które zostały sporządzone przez biegłych zgodnie z przepisami kodeksu postępowania cywilnego w sposób jasny, logiczny. Ich treść zawiera odpowiedź na pytania postawione przez Sąd, a opinia łączna oraz opinia gastroenterologa są spójne i zbieżne w swoich wnioskach.

Odwołujący się nie zgadzał się z opinią ortopedy, neurologa, kardiologa, reumatologa, urologa (k. 52, 83, 102, 149) stwierdzając, że „po zapoznaniu się z treścią opinii lekarzy specjalistów sądowych odniosłem wrażenie, że wykonując swą pracę w gmachu Sądu stają się nie fachowcami z dziedziny medycyny, lecz urzędnikami wykonującymi polecenie szefa” ( pisownia oryginalna k. 83). Sąd uznał stanowisko odwołującego jako stanowiące jedynie polemikę z ustaleniami lekarzy sądowych.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 27.08.1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację (Dz.U.2011.127.721 j.t. ze zm.).

Stosownie do dyspozycji art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku ( Dz.U. z 2012 roku, poz. 1137) kartę parkingową wydaje się osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się.

Dokonując subsumpcji powyższych norm prawnych na ustalony w sprawie stan faktyczny Sąd zważył, że w przedmiotowej sprawie – na podstawie opinii biegłych – nie zachodziły przesłanki do uznania, iż spełnia przesłanki do posiadania karty parkingowej i do zmiany decyzji (...) w zakresie symbolu niepełnosprawności na 07-R.

W świetle powyższego decyzja (...) z dnia 9 marca 2015 roku była zasadna, a zatem Sąd na podstawie art. 477(14)§1 kpc nie uwzględnił odwołania („Sąd oddala odwołanie, jeżeli nie ma podstaw do jego uwzględnienia”).