Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w W. VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Monika Louklinska

Protokolant: Paulina Więckowska, M. N., K. K., M. B., C. M.

Prokurator Prokuratury Rejonowej W.-M.: E. B., A. G., M. W., E. S. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu: 30 lipca 2015 r., 16 października 2015 r., 1 kwietnia 2016 r., 1 czerwca 2016 r., 25 lipca 2017 r., 9 lutego 2017 r., 7 kwietnia 2017 r., 1 czerwca 2017 r.

przeciwko:

S. A. (1) ,

synowi A. i S.,

urodzonemu dnia (...) w G.,

oskarżonemu o to, że w dniu 30.11.2004 r. w W. w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych sygn. XP 5709/03 udaremnił zaspokojenie swego wierzyciela w ten sposób, że zbył wyposażenie lokalu gastronomicznego znajdującego się w G. ul. (...) dla J. F., tj. o czyn z art. 300 § 2 kk

orzeka:

I) oskarżonego S. A. (1) uniewinnia od popełnienia zarzuconego mu w akcie oskarżenia czynu,

II) na podstawie art. 632 pkt 2 kpk koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VIII K 158/15

UZASADNIENIE

Na podstawie oceny całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego na rozprawie głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. A. (1) był prezesem spółki (...) sp. z o.o. z/s w W.. Spółka była właścicielem restauracji (...) mającej siedzibę w G. przy ul. (...). Formalnie restauracja była traktowana jako oddział spółki w G., którego dyrektorem był J. F., pełniący jednocześnie funkcję kierownika restauracji.

Od marca 2003 r. z uwagi na złą sytuację majątkową spółka (...) sp. z o.o. z/s w W. zaprzestała wypłacania wynagrodzenia pracownikom w siedzibie w W..

W (...) sp. z o.o. od września 2000 r. była zatrudniona E. M. najpierw jako asystentka zarządu, a później jako pracownik kadr i płac. W okresie od marca 2003 r. do października 2003 r. E. M. nie otrzymała wynagrodzenia za pracę w łącznej kwocie 27.600 zł. Wobec powyższego E. M. skierowała wobec pracodawcy pozew o zapłatę zaległego wynagrodzenia za pracę wraz z odsetkami, a wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt X P 5709/03 z dnia 12 października 2004 r. orzeczono, iż pozwana spółka (...) sp. z o.o. z/s w W. ma zapłacić E. M. łączną kwotę 27.600 zł wraz z odsetkami do dnia zapłaty.

W dniu 30 listopada 2004 r. spółka (...) sp. z o.o. z/s w W. reprezentowana przez prezesa spółki S. A. (1) zawała z J. F. umowę sprzedaży wyposażenia restauracji (...) zgodnie z załącznikiem zawierającym szczegółową specyfikację urządzeń. Ponadto tego samego dnia została wystawiona faktura VAT nr (...), która potwierdzała przeniesienie własności całego wyposażenia restauracji (...) na rzecz J. F.. Z uwagi na stan oraz zużycie poszczególnych elementów wyposażenia strony ustaliły cenę sprzedaży na łączną kwotę 45.334 zł. Następnie J. F. uregulował powyższą cenę w pięciu ratach, tj. w dniu 31 stycznia 2005 r. – w kwocie 10.000 zł (KP nr 38/1), w dniu 14 lutego 2005 – w kwocie 11.000 zł (KP nr 21/02), w dniu 16 marca 2005 r. – w kwocie 11.000 zł (KP nr 24/03), w dniu 12 kwietnia 2005 r. – w kwocie 11.000 zł (KP nr 14/04) oraz w dniu 2 maja 2005 r. – w kwocie 2334 zł (KP nr 1/05). Każdorazowo pieniądze wpłacane przez J. F. tytułem zakupu wyposażenia restauracji (...) zostały włączone do raportu kasowego restauracji, a następnie przeznaczone na bieżące potrzeby oddziału spółki (...) sp. z o.o., tj. zakupy, opłacenie rachunków i faktur, wypłatę pensji dla pracowników restauracji.

W dniu 21 lutego 2005 r. Komornik Sądowy Rewiru IV przy Sądzie Rejonowym w Gdyni w osobie asesora komorniczego P. B., dokonał czynności do sprawy o sygn. akt IV Km 229/05 w postaci zajęcia ruchomości, tj. wyposażenia restauracji (...), a z czynności tej został sporządzony protokół zawierający szczegółowy spis wyposażenia wraz z wyceną ruchomości.

Następnie J. F. wystąpił o zwolnienie spod egzekucji zajętych ruchomości stanowiących wyposażenie lokalu gastronomicznego restauracji (...) z siedzibą w G. przy ul. (...), zaś postanowieniem z dnia 22 marca 2005 r. Sąd Rejonowy w Gdyni zabezpieczył powództwo w ten sposób, że zawiesił postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika Sądowego Rewiru IV przy Sądzie Rejonowym w Gdyni w sprawie o sygn. akt IV Km 229/05.

S. A. (1) nie był dotychczas karany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień S. A. (1) (k. 419, 598-600 do słów „otrzymałem taką pożyczkę”, k. 601 od słów „Odnośnie należności długoterminowych” - 602, k. 611-613, k. 1375, k. 2184v-2185), zeznań świadka J. F. (k. 221v, k. 798-800, k. 1580, k. 2222-2224), częściowych zeznań świadka E. M. k. (k. 7-9, k. 388v-389, k. 614-616, 1383, 2237-2238), częściowych zeznań świadka A. O. (k. 315-316v, 639-643, 972, 1395, 2272-2274), częściowych zeznań świadka M. G. (k. 327-328, 618-621, 624-627, 658, 1145-1146, 1383-1384), zeznań świadka P. B. (k. 66, 671-672, 2245-2246), zeznań świadka D. D. (k. 374-375, 813), , zeznań świadka E. S. (2) (k. 158v, 672-673, 1425, 1618), zeznań świadka A. F. (k. 229v-230v, 1618), zeznań świadka W. M. (k. 301-302, 1383), zeznań świadka W. R. (k. 319-320, 875-876, 878, 1580-1581), zeznań świadka K. R. (k. 319-320, 875-876, 878, 1580-1581), zeznań świadka W. H. (k. 345v, 924, 948-949, 1581-1582), zeznań świadka J. J. (k. 366-367, 876-877, 1582), zeznań świadka J. C. (k. 949-951, 1583) zeznań świadka J. B. (k. 838), oraz zawiadomienia (k. 1), wyposażenia lokalu (k. 2-3, 63-64, 80-81, 227-228, 300, 350-351, 429), wyroków (k. 4, 93-94, 214, 307, 607, 637, 652-654), protokołu zajęcia ruchomości k. 10-12, 72-77, 382-387), pozwu (k. 13-14, 68-71, 337-339), wezwania (k. 15, 83-84, 336), odpowiedzi na pozew (k. 16-17, 9092), skargi (k. 18), umowy sprzedaży (k. 19, 61-62, 78-79, 95-96, 224-225, 298-299, 348-349, 427-428), postanowienia (k. 20, 47-50, 86-87, 156-157, 2212-213, 233, 305, 381), pisma procesowego (k. 21, 102-103, 109, 141-142), dowodu wpłaty, raportu kasowego, faktury VAT (k. 3a, 22-25, 57-60, 82, 104-108, 116-127, 132-140, 175-179, 181, 226, 295-296, 297, 347, 352-365, 426, 445-464, 478-479), pisma (k. 35, k. 46, 112, 331), sprawozdania (k. 51-53), zawiadomienia o wszczęciu egzekucji (k. 65, 306), potwierdzenia nadania (k. 80-85), protokołu (k. 98-100, 144-146), zobowiązania (k. 101), zestawienia obrotów i sald (k. 114-115, 128-131, 465-477), umowy dzierżawy (k. 148-153, 160-164, 165, 395, 801), wyciągu z konta (k. 171-174, 396-410, 421-425, 713-790,) umowy o pracę (k. 283-292, 294, 304, 330, 1103-1106), świadectwa pracy (k. 332, 1108, 1109, 1128), zaświadczenia (k. 333, 1108-1110), wniosku o wszczęcie postępowania, bankowy tytuł egzekucyjny (k. 377-380), wyciągu z Systemu (...) (k. 396-410), wypisu z KRS (k. 390-394), zajęcia komorniczego (k. 430-433), zajęcia wierzytelności (k. 434-436, 438-442, 444), nakazu zapłaty (k. 636, 1090, 1092-1093, 1124-1125), wezwania do zapłaty (k. 943-946), opinii biegłego (k. k. 1742-1767, 1829 (...), (...)- (...)), karty karnej (k. 2286).

Oskarżony S. A. (1) na początku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz odmówił składania wyjaśnień (k. 419).

Podczas rozprawy w dniu 16 września 2008 r. ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 300 § 2 kk. Oskarżony zwrócił uwagę i opisał swoje obawy, iż komornik mógł zająć wyposażenie restauracji, tj. garnki, sztućce, kubki, talerze i wówczas musiałby zamknąć restaurację i zwolnić około 20 osób, które były zatrudnione w oddziale spółki w G.. Wskazał, że podjął decyzję o sprzedaży wyposażenia kierownikowi restauracji by ta mogła dalej istnieć (k. 598-600 do słów „otrzymałem taką pożyczkę”).

Podczas tej samej rozprawy wyjaśnił ponadto, iż spółka miała także drugą restaurację w S., która była osobnym oddziałem spółki. Obie restauracje były na własnym rozrachunku, miały własną księgowość i zarabiały na siebie (k. 601 od słów „Odnośnie należności długoterminowych” - 602).

Podczas rozprawy w dniu 28 października 2008 r. kontynuując składanie wyjaśnień podał, iż w okresie 2002-2004 sytuacja finansowa spółki była zła i z tego powodu nie wypłacano wynagrodzeń pracownikom. Planował rozwiązać stosunek pracy z pracownikami, mówiąc im by zaczęli szukać nowej pracy, ale każdy z nich przeciągał to by zachować ciągłość zatrudnienia, natomiast pani E. M. zaczęła chodzić na zwolnienia lekarskie (k. 611-613).

W trakcie rozprawy w dniu 31 maja 2011 r. w wyniku prowadzenia rozprawy od początku oskarżony powtórnie nie przyznał się do zarzucanego mu czynu, a składając wyjaśnienia podał, iż nie uczynił tego specjalnie, pracownicy pracowali i nie zwolnili się z firmy, natomiast w pozostałym zakresie odmówił składania wyjaśnień (k. 1375).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy podczas rozprawy w dniu 30 lipca 2015 r. oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu z art. 300 § 2 kk i potwierdził odczytane mu wyjaśnienia, a w pozostałym zakresie odmówił składania wyjaśnień stwierdzając, że złoży je na późniejszym terminie rozprawy (k. 2184v-2185).

W toku rozprawy w dniu 16 października 2015 r. pomimo wcześniejszej woli oskarżony odmówił składania wyjaśnień podając, że zmienił zdanie (k. 2187).

Podczas rozprawy w dniu 1 kwietnia 2016 r. po złożeniu zeznań przez świadka J. F. oskarżony uzupełniająco wyjaśnił, iż restauracja (...) el T.” była oddziałem spółki (...), ale jednocześnie była na własnym rozrachunku, tj. miała własną księgowość i odrębne wydatki. Oskarżony przyznał, że zdarzały się sytuacje kiedy przyjeżdżając do oddziału w G., tj. restauracji (...) el T.” brał pieniądze na potrzeby oddziału w S., tj. restauracji (...), a rozliczano to w ten sposób, że księgowa restauracji (...) el T.” wystawiała mu fakturę i przekazywała pieniądze, a następnie rozliczał to fakturą kosztową z restauracji (...) (k. 2224).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Na wiarę zasługiwały twierdzenia oskarżonego odnośnie tego, że bał się zatrzymania wyposażenia restauracji przez komornika, co uniemożliwiłoby dalszą działalność restauracji i było to głównym impulsem do sprzedaży przedmiotowego wyposażenia J. F.. Okoliczność ta nie była kwestionowana w sprawie i znalazła potwierdzenie w treści umowy sprzedaży (k. 19) wraz z załącznikiem (k. 2-3) oraz faktury VAT (k. 3a), z których jednoznacznie wynikało, że w dniu 30.11.2004 r. spółka (...) sp. z o.o. z/s w W. reprezentowana przez S. A. (1) zawarła z J. F. umowę sprzedaży całego wyposażenia lokalu gastronomicznego, tj. restauracji (...) mieszczącej się w G. przy ul. (...), a tym samym przeniosła na kierownika restauracji prawo własności całego jej wyposażenia.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego również w zakresie, w którym twierdził on, iż w przypadku zajęcia wyposażenia restauracji (...) przez komornika, musiałby zakończyć jej działalność i zwolnić około 20 osób pracujących w tamtym czasie w oddziale w G., albowiem w przypadku zajęcia i sprzedaży wyposażenia restauracji przez komornika, oczywistym jest, że restauracja musiałaby zakończyć prowadzenie działalności, co jest równoznaczne ze zwolnieniem personelu.

Jako wiarygodne Sąd uznał również twierdzenia oskarżonego dotyczące zobrazowania prowadzenia działalności przez spółkę od marca 2004 r. kiedy to zaprzestała wypłacania wynagrodzenia pracownikom. Sposób relacjonowania tych okoliczności przez oskarżonego zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i na rozprawie przed Sądem, spójność wyjaśnień spowodowała, że Sąd obdarzył je wiarą. Z wyjaśnień oskarżonego wynikało, iż spółka zaprzestała wypłaty wynagrodzeń. Początkowo oskarżony twierdził, że ureguluje należności przy pierwszym kontrakcie jaki będzie realizowany przez spółkę jednak plany biznesowe nie pozwalały na to, wobec czego namawiał pracowników, żeby szukali nowego miejsca zatrudnienia, ale większość z nich odwlekała tę decyzję w czasie by zachować ciągłość zatrudnienia. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie znajdują potwierdzenie w uznanych przez Sąd za wiarygodne zeznaniach świadków: W. M. (k. 301-302, 1383), W. R. (k. 319-320, 875-876, 878, 1580-1581), K. R. (k. 319-320, 875-876, 878, 1580-1581), W. H. (k. 345v, 924, 948-949, 1581-1582) oraz J. J. (k. 366-367, 876-877, 1582).

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka J. F. (k. 221v, 798-800, 1580, 2222-2224). W ocenie Sądu zeznania te zasługują na wiarę, albowiem świadek wyczerpująco i szczegółowo opisał okoliczności pracy w oddziale spółki (...) sp. z o.o., tj. w restauracji (...), jej sytuację finansową oraz warunki zakupu całego wyposażenia restauracji mieszczącej się w G. przy ul. (...). Ponadto potwierdził, iż pieniądze, które spłacał w ratach tytułem zakupu wyposażenia, nigdy „nie wyszły” poza restaurację, zostały włączone do raportu kasowego, a następnie przeznaczone na jej bieżącą działalność: wydatki, zakupy, pensje dla pracowników.

Sąd miał na uwadze fakt, iż do zeznań powyższego świadka należy podchodzić z dużą ostrożnością, jako pochodzących od osoby, która po pierwsze była ówczesnym pracownikiem spółki (...) sp. z o.o., po drugie była dyrektorem oddziału tejże spółki w G. oraz kierownikiem restauracji (...), a po trzecie była nabywcą wyposażenia restauracji, a więc mogła mieć interes w korzystnym dla oskarżonego, a tym samym i dla siebie, rozstrzygnięciu sprawy. Niemniej jednak, zeznania świadka J. F. korespondowały w pełni z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie i obdarzonym przez Sąd wiarą, w tym w szczególności z opinią biegłego z zakresu wyceny ruchomości M. S. (k. 2198-2203 – opinia) w zakresie wartości nabytych ruchomości w postaci wyposażenia restauracji.

W zakresie spłaty kwoty 45.334 zł tytułem zapłaty należności w ratach Sąd dał wiarę świadkowi J. F. albowiem w tym zakresie jego zeznania korespondują w pełni z dokumentacją finansową w postaci potwierdzeń dokonania wpłaty KP (k. 22-23 - dokumenty finansowe, k. 57-59 - druki KP). Z powyższej dokumentacji wynika niezbicie, iż świadek J. F. uregulował powyższą kwotę zakupu wyposażenia w pięciu ratach, tj. 1 rata - w dniu 31 stycznia 2005 r. w kwocie 10.000 zł (KP nr 38/1), 2 rata - w dniu 14 lutego 2005 r. – w kwocie 11.000 zł (KP nr 21/02), 3 rata - w dniu 16 marca 2005 r. – w kwocie 11.000 zł (KP nr 24/03), 4 rata - w dniu 12 kwietnia 2005 r. – w kwocie 11.000 zł (KP nr 14/04) oraz 5 rata - w dniu 2 maja 2005 r. – w kwocie 2334 zł (KP nr 1/05).

Zdaniem Sądu na wiarę zasługują również świadka J. F., w których twierdził on, iż każdorazowo pieniądze wpłacane przez niego tytułem zakupu wyposażenia restauracji (...) były włączone do raportu kasowego restauracji, a następnie przeznaczone na bieżące potrzeby oddziału spółki (...) sp. z o.o., tj. zakupy, opłacenie rachunków i faktur, wypłatę pensji dla pracowników. Powyższe twierdzenia znajdują potwierdzenie w dokumentacji w postaci raportów kasowych restauracji (...) (k. 23v- 25v – raporty kasowe). Z wymienionej dokumentacji wynika, iż wpłacane przez świadka pieniądze w pięciu ratach zostały włączone do raportów kasowych restauracji, tj. raport kasowy RK nr 4/01/2005 przychód w kwocie 10.000 zł, raport kasowy RK nr 3/02/2005 przychód w kwocie 11.000 zł, raport kasowy RK nr 3/03/2005 przychód w kwocie 11.000 zł, raport kasowy RK nr 2/04/2005 przychód w kwocie 11.000 zł, raport kasowy RK nr 1/05/2005 przychód w kwocie 2.334 zł, po czym środki te zostały przeznaczone na bieżące potrzeby oddziału spółki (...) sp. z o.o., tj. zakupy, opłacenie rachunków i faktur, wypłatę pensji dla pracowników.

Co istotne, świadek przedstawiał okoliczności sprawy, w sposób nie budzący wątpliwości co do prawdziwości przedstawianych okoliczności. Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw, aby kwestionować wiarygodność zeznań złożonych przez świadka.

Zeznania świadka E. M. Sąd obdarzył wiarą w przeważającej części (k. 7-9, 388v-389, 614-616, 1383, 2237-2238). Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka w części dotyczącej jej zatrudnienia w spółce (...), braku wypłaty jej wynagrodzenia przez spółkę za okres od marca 2004 r. do października 2004 r. oraz faktu sprzedaży wyposażenia restauracji (...) J. F., albowiem w tym zakresie zeznania świadka korespondowały z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie w postaci uznanych przez Sąd za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka J. F., oraz dokumentacji, tj. wyrok (k. 4), umowa sprzedaży (k. 19) wraz z załącznikiem (k. 2-3) oraz faktura VAT (k. 3a) z których jednoznacznie wynikało, że w dniu 30.11.2004 r. spółka (...) sp. z o.o. z/s w W. reprezentowana przez S. A. (1) zawarła z J. F. umowę sprzedaży całego wyposażenia lokalu gastronomicznego, tj. restauracji (...).

Sąd natomiast nie dał wiary zeznaniom świadka E. M. w zakresie w jakim twierdziła ona, iż S. A. (1) reprezentujący spółkę (...) sp. z o.o. z/s w W. sprzedał wyposażenie restauracji (...) po zaniżonych cenach. Twierdzenia świadka w tym zakresie stoją w sprzeczności z zeznaniami świadka J. F., który opisał niektóre elementy wyposażenia oraz stopień ich zużycia, ale w głównej mierze z niebudzącą żadnych zastrzeżeń opinią biegłego M. S. (k. 2198-2203 – opinia biegłego), który w treści swojej opinii wskazał, iż gdyby wyposażenie restauracji zajęte przez komornika zostało przez niego sprzedane za kwoty wskazane w protokole zajęcia (k. 10-12 – protokół zajęcia ruchomości) wówczas uzyskałby on niższą kwotę niż wskazana na fakturze z k. 226.

Obdarzając w pozostałej części wiarą zeznania E. M., Sąd miał na uwadze, że jej zeznania są logiczne i konsekwentne zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak i przed Sądem. W tym zakresie, w ocenie Sądu, zeznania świadka E. M., pozostają w zgodzie z rzeczywistym stanem rzeczy i Sąd nie znalazł żadnych podstaw do ich zakwestionowania. Jak zostało omówione powyżej jedynie wartość sprzedanego wyposażenia restauracji (...), Sąd ustalił w oparciu o wnioski opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości, mając na względzie, że pokrzywdzona nie potrafiła podać dokładnej wartości tychże przedmiotów na dzień sprzedaży stwierdzając jedynie, że w jej ocenie kwota sprzedaży została znacznie zaniżona (k. 2237).

Z tych samych powodów, co przytoczone uprzednio w odniesieniu do zeznań świadka E. M., Sąd nie dał wiary zeznaniom A. O. (k. 315-316v, 639-643, 972, 1395, 2272-2274) w tej części jej zeznań, w której świadek opisała, iż jej zdaniem oskarżony sprzedał wyposażenie restauracji (...) poniżej jej wartości. Za bezpodstawne w ocenie Sądu należało uznać także twierdzenia świadka A. O., jakoby oskarżony miał to uczynić w celu uniknięcia regulowania zobowiązań wobec E. M.. Zdaniem Sądu, w tym zakresie na pełną wiarę zasługują wyjaśnienia oskarżonego, z których bezpośrednio wynika, że postąpił on w ten sposób, w celu umożliwienia dalszej działalności restauracji i nie doprowadzenia do konieczności zwolnienia około 20 pracowników w przypadku jej zamknięcia. Brak obdarzenia walorem wiarygodności zakwestionowanej części zeznań świadka A. O. jest efektem jednoznacznej sprzeczności z pozostałym uznanym przez Sąd za wiarygodny materiałem dowodowym. Za zajęciem przez Sąd powyższego stanowiska przemawia nie tylko treść wyjaśnień samego oskarżonego i zeznań świadka J. F., ale również treść opinii biegłego M. S. (k. 2198-2203 – opinia biegłego), który wskazał, iż gdyby wyposażenie restauracji zajęte przez komornika zostało przez niego sprzedane za kwoty wskazane w protokole zajęcia (k. 10-12 – protokół zajęcia ruchomości przez Komornika) wówczas uzyskałby niższą kwotę niż 45.334 zł. W pozostałym zakresie, jako spójne z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie i obdarzonym przez Sąd wiarą, zeznania świadka A. O. Sąd uznał za wiarygodne.

Zdaniem Sądu na przymiot wiarygodności zasługiwały zeznania świadka P. B. (k. 66, 671-672, 2245-2246). Oceniając treść zeznań tego świadka Sąd wziął pod uwagę fakt, iż świadek zetknął się z przedmiotową sprawą jedynie z racji wykonywanych czynności służbowych. Świadek opisał czynności egzekucyjne przeciwko spółce (...) sp. z o.o. prowadzone w restauracji (...), w trakcie których doszło do zajęcia wyposażenia restauracji, a następnie z uwagi na postanowienie o zabezpieczeniu powództwa doszło do zawieszenia postępowania.

Zeznania świadka P. B. Sąd obdarzył pełną wiarą, gdyż są one spójne, zbieżne na każdym etapie postępowania i znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego w tej części, zeznaniach świadka J. F. i korespondują z dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy, w tym z protokołem zajęcia ruchomości z dnia 21.02.2005 r. (k. 10-12 – protokół). Nie umknęła także uwadze Sądu, niepamięć świadka w zakresie szczegółów zajęcia ruchomości w restauracji (...), jednak powyższe wynika niewątpliwie z faktu upływu czasu od zaistnienia zdarzenia będącego przedmiotem osądu, a także mnogością podobnych czynności podejmowanych przez świadka, będącego komornikiem. Uznając zeznania świadka P. B. za w pełni wiarygodne Sąd miał na względzie przede wszystkim fakt, iż jest on osobą obcą dla oskarżonego, niezainteresowaną bezpośrednio w konkretnym rozstrzygnięciu niniejszej sprawy, a w konsekwencji osobą bezstronną. Świadek nie miał żadnego uzasadnionego interesu w tym, aby zeznawać w sposób korzystny bądź niekorzystny dla oskarżonego. Waloru wiarygodności jego zeznaniom dodaje także fakt, iż jest on komornikiem, a zatem funkcjonariuszem publicznym i brak jest podstaw do twierdzenia, aby celowo starał się kreować wersję zdarzeń.

Zeznania powyższego świadka znajdują potwierdzenie w ujawnionych w trybie art. 394 § 2 kpk zeznaniach D. D. (k. 374-375, 813), który jako komornik sądowy, z wniosku wierzyciela wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikom solidarnym (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. Świadek opisał okoliczności zajęcia wierzytelności dłużnika z tytułu płatności dokonywanych za pośrednictwem kart płatniczych (...) S.A., oraz zajęcia wierzytelności rachunku bankowego w (...) S.A. oddział w G.. Ponadto świadek w dniu 20 kwietnia 2004 r. próbował dokonać zajęcia wszystkich ruchomości w restauracji (...), jednak J. F. oświadczył, iż jest właścicielem zajętych ruchomości, a ponadto względem dłużnika prowadzone jest postępowanie przez Komornika Sądowego Rewiru IV przy Sądzie Rejonowym w Gdyni w sprawie o sygn. akt IV Km 229/05, który dokonał już zajęcia wszystkich ruchomości w restauracji (...). Wobec powyższego z uwagi na zbieg egzekucji świadek przekazał przedmiotową sprawę do prowadzenia komornikowi w G. i nie ma żadnej wiedzy dotyczącej dalszych losów ruchomości w restauracji.

Zdaniem Sądu, świadka D. D. należało uznać za w pełni wiarygodne, pozostające w zgodzie z pozostałym materiałem dowodowym obdarzonym pełną wiarą, w tym w szczególności z zeznaniami świadka P. B.. Co znamienne świadkowie P. B. i D. D. zgodnie przedstawiali okoliczności sprawy, w sposób niebudzący wątpliwości co do prawdziwości przedstawianych okoliczności. Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw, aby kwestionować wiarygodność zeznań złożonych przez powyższych świadków.

Ujawnienie w trybie art. 394 § 2 kpk zeznań świadka M. G. (k. 327-328, 618-621, 624-627, 658, 1145-1146, 1383-1384), było dopuszczalne z uwagi na okoliczność, że bezpośrednie przesłuchanie świadka było niemożliwe albowiem świadek zmarła. Także na podstawie art. 394 § 2 kpk Sąd ujawnił zeznania świadków: E. S. (2) (k. 158v, 672-673, 1425, 1618), A. F. (k. 229v-230v, 1618), W. M. (k. 301-302, 1383), W. R. (k. 319-320, 875-876, 878, 1580-1581), K. R. (k. 319-320, 875-876, 878, 1580-1581), W. H. (k. 345v, 924, 948-949, 1581-1582), J. J. (k. 366-367, 876-877, 1582), J. C. (k. 949-951, 1583) oraz J. B. (k. 838), co było dopuszczalne z uwagi na okoliczność, że bezpośrednie przeprowadzenie dowodu z zeznań tychże świadków nie było niezbędne, a obecne strony na rozprawie wnosiły o ujawnienie zeznań świadków bez odczytywania.

Zeznania świadka M. G. Sąd obdarzył wiarą w przeważającej części. Świadek M. G. była główną księgową w spółce (...) sp. z o.o., pracowała od 07.2000 r. do 01.2004 r., a zaległości spółki z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia to 83.308,41 zł. Świadek podała, że restauracje w S. i G. miały własną księgowość i nie przynosiły strat. Sąd nie dał wiary twierdzeniom świadka, w których wskazała, że spółka zainwestowała duże pieniądze w restauracje w trójmieście, a następnie oskarżony za zaniżoną kwotę sprzedał wyposażenie tej restauracji jej kierownikowi. Powyższe twierdzenia świadka stoją w sprzeczności z obdarzonymi przez Sąd pełną wiara wyjaśnieniami oskarżonego oraz zeznaniami świadka J. F., który opisał niektóre elementy wyposażenia oraz stopień ich zużycia, ale w głównej mierze z niebudzącą żadnych zastrzeżeń opinią biegłego M. S. (k. 2198-2203 – opinia biegłego), który w treści swojej opinii wskazał, iż gdyby wyposażenie restauracji zajęte przez komornika zostało przez niego sprzedane za kwoty wskazane w protokole zajęcia (k. 10-12 – protokół zajęcia ruchomości) wówczas uzyskałby on niższą kwotę niż wskazana na fakturze z k. 226.

Zeznania pozostałych świadków Sąd uznał za zasługujące na wiarę w zakresie wynikających z nich okoliczności sprawy.

Nic istotnego do sprawy nie wniosły zeznania świadka E. S. (2). Świadek potwierdziła jedynie, że pracując w Urzędzie Miasta G., podpisywała aneks do umowy dzierżawy lokalu w którym była prowadzona restauracja (...).

Podobnie nic istotnego do sprawy nie wniosły zeznania świadka A. F.. Świadek jako pracownik Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, opisała okoliczności wypłaty świadczeń dla pracowników spółki (...) sp. z o.o.

Nic ważkiego do sprawy nie wniosły także zeznania świadków będących pracownikami spółki (...) sp. z o.o., tj. W. M., W. R., K. R., J. J., którzy potwierdzili, że nie otrzymywali wynagrodzenia za pracę w danym okresie 2004 r., oraz wskazali względem nich wysokość zaległości finansowych pracodawcy, zaś kwestie związane z prowadzeniem restauracji w G. znali jedynie ze słyszenia, bowiem nie mieli w tej część osobistego kontaktu ze sprawą.

Także zeznania świadka W. H. nie wniosły nic istotnego do sprawy. Co prawda świadek zeznał, że przez okres pięciu miesięcy od stycznia do okresu świąt wielkanocnych w 2005 r. lub 2006 r. był zatrudniony w restauracji w G. na stanowisku managera i był w tym czasie świadkiem jak całe wyposażenie restauracji było używane.

Również zeznania świadka J. C., który współpracował z oskarżonym w przedsięwzięciach developerskich i ogólnie opisał sytuację finansową spółki (...) sp. z o.o., a także zeznania świadka J. B., który jako komornik sądowy z wniosku wierzyciela prowadził postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikom solidarnym (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o. i Z. B., nie wniosły nic istotnego do sprawy.

Za w pełni wiarygodną Sąd uznał opinię biegłego z zakresu wyceny rzeczy ruchomych (k. 2198-2203). Pisemna opinia biegłego M. S. w sposób niebudzący wątpliwości wykazała, że rzeczywista wartości rynkowa wyposażenia restauracji (...) odpowiadała wartości sprzedaży wyposażenia restauracji (...) na dzień 30 listopada 2004 r., tj. na dzień dokonania sprzedaży. Biegły wskazał, że opierając się na dość bogatym doświadczeniu w wycenie wyposażenia kuchni w restauracjach i barach, w jego ocenie komornik sądowy dokonujący szacowania zajętych ruchomości obniżył wartość ofertową o 25%, zatem wstępnie kierował się takimi samymi uwarunkowaniami co sprzedający przedmiotowe obiekty. Zdaniem biegłego, gdyby komornik sądowy zrealizował sprzedaż, to jest wysoce prawdopodobne, że uzyskałby kwotę niższą niż ta wskazana na fakturze sprzedaży z k. 226, tj. 45.334 zł. Co prawda biegły sporządził przedmiotową opinię bez przeprowadzania oględzin omawianych rzeczy ruchomych, ale w uwagach końcowych zawarł tezę, iż wartość kilku pozycji w załączniku do umowy sprzedaży może budzić wątpliwości, to jednak z uwagi na brak możliwości ich bliższej identyfikacji (typ, model, rok produkcji, stopień zużycia) nie można tego zweryfikować, ale ewentualna korekta nie byłaby na tyle znacząca by wpłynąć na wniosek końcowy. Zdaniem Sądu brak jest podstaw do zakwestionowania sposobu przeprowadzenia opinii i wyciągniętych przez biegłego wniosków co do wartości wyposażenia restauracji (...) na dzień 30 listopada 2004 r., mając na uwadze, że sposób przeprowadzenia badania i wnioski opinii pozostają zgodne ze stosowaną metodologią i aktualnym stanem wiedzy w zakresie posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych. Stąd też przedmiotową opinię Sąd uznał za w pełni miarodajną, przyjmując jej wnioski za własne i ustalając w oparciu właśnie o wnioski przedmiotowej opinii, iż rzeczywista wartość rynkowa wyposażenia restauracji (...) odpowiadała wartości sprzedaży wyposażenia restauracji (...) na dzień 30 listopada 2004 r.

Nie budziły żadnych wątpliwości zdaniem Sądu co do swej wiarygodności i rzetelności pozostałe dowody dokumentarne zebrane w sprawie w postaci: zawiadomienia (k. 1), wyposażenia lokalu (k. 2-3, 63-64, 80-81, 227-228, 300, 350-351, 429), wyroków (k. 4, 93-94, 214, 307, 607, 637, 652-654), protokołu zajęcia ruchomości k. 10-12, 72-77, 382-387), pozwu (k. 13-14, 68-71, 337-339), wezwania (k. 15, 83-84, 336), odpowiedzi na pozew (k. 16-17, 9092), skargi (k. 18), umowy sprzedaży (k. 19, 61-62, 78-79, 95-96, 224-225, 298-299, 348-349, 427-428), postanowienia (k. 20, 47-50, 86-87, 156-157, 2212-213, 233, 305, 381), pisma procesowego (k. 21, 102-103, 109, 141-142), dowodu wpłaty, raportu kasowego, faktury VAT (k. 3a, 22-25, 57-60, 82, 104-108, 116-127, 132-140, 175-179, 181, 226, 295-296, 297, 347, 352-365, 426, 445-464, 478-479), pisma (k. 35, k. 46, 112, 331), sprawozdania (k. 51-53), zawiadomienia o wszczęciu egzekucji (k. 65, 306), potwierdzenia nadania (k. 80-85), protokołu (k. 98-100, 144-146), zobowiązania (k. 101), zestawienia obrotów i sald (k. 114-115, 128-131, 465-477), umowy dzierżawy (k. 148-153, 160-164, 165, 395, 801), wyciągu z konta (k. 171-174, 396-410, 421-425, 713-790,) umowy o pracę (k. 283-292, 294, 304, 330, 1103-1106), świadectwa pracy (k. 332, 1108, 1109, 1128), zaświadczenia (k. 333, 1108-1110), wniosku o wszczęcie postępowania, bankowy tytuł egzekucyjny (k. 377-380), wyciągu z Systemu (...) (k. 396-410), wypisu z KRS (k. 390-394), zajęcia komorniczego (k. 430-433), zajęcia wierzytelności (k. 434-436, 438-442, 444), nakazu zapłaty (k. 636, 1090, 1092-1093, 1124-1125), wezwania do zapłaty (k. 943-946), opinii biegłego (k. k. 1742-1767, 1829 (...), (...)- (...)), karty karnej (k. 2286).

Żaden z tych dokumentów nie był przez którąkolwiek ze stron kwestionowany w sprawie. Nadto dokumenty te zostały sporządzone w sposób prawidłowy, w zgodzie ze stosownymi regulacjami prawnymi określającymi ich formę i treść.

S. A. (1) został oskarżony o to, że w dniu 30.11.2004 r. w W. w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych sygn. akt X P 5709/03 udaremnił zaspokojenie swego wierzyciela w ten sposób, że zbył wyposażenie lokalu gastronomicznego znajdującego się w G. ul. (...) dla J. F. , tj. o czyn z art. 300 § 2 kk.

Zdaniem Sądu nie można przypisać oskarżonemu S. A. (1) popełnienia przestępstwa udaremnienia zaspokojenia wierzyciela określonego w art. 300 § 2 kk. Wprawdzie w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości Sądu, że S. A. (1) w dniu 30 listopada 2004 r. jako Prezes (...) sp. z o.o. reprezentując tę spółkę sprzedał wyposażenie należącej do niej restauracji (...), jej kierownikowi J. F.. Niemniej jednak ustalony w oparciu o analizę materiału dowodowego zespół okoliczności faktycznych w żaden sposób nie pozwala na przyjęcie, iż oskarżony tym samym udaremnił zaspokojenie wierzyciela, tj. E. M., albowiem biorąc pod uwagę treść opinii biegłego należało przyjąć, że rzeczywista wartość rynkowa wyposażenia restauracji (...) odpowiadała wartości sprzedaży wyposażenia restauracji (...) na dzień 30 listopada 2004 r.

Kierując się zasadami doświadczenia życiowego, w ocenie Sądu, stwierdzić należy, że sprzedaż wyposażenia restauracji była w interesie ekonomicznym działalności prowadzonej przez restaurację (...), a więc oddział spółki (...) sp. z o.o., której prezesem był oskarżony, a który jako ustalono powyżej chciał w ten sposób umożliwić restauracji (...) dalszą działalność. W kontekście całości sprawy i doświadczenia życiowego należy również zwrócić uwagę na treść opinii biegłego z zakresu wyceny rzeczy ruchomych (k. 2198-2203), który stwierdził, że gdyby komornik sądowy zrealizował sprzedaż zajętych ruchomości, to jest wysoce prawdopodobne, że uzyskałby kwotę niższą niż ta wskazana na fakturze sprzedaży z k. 226, tj. kwotę 45.334 zł. Wnioski wynikające z powyższej opinii wespół z zeznaniami świadka J. F. w ocenie Sądu stanowiły okoliczność, którą oceniając zgodnie z zasadami logicznego rozumowania należało ocenić na korzyść oskarżonego.

Nadto fakt, iż J. F. spłacił w pięciu ratach powyższą kwotę zakupu wyposażenia restauracji, które to środki zostały następnie włączone raportu kasowego restauracji, po czym zostały przeznaczone na jej bieżącą działalność restauracji, zdaniem Sądu stawia oskarżonego i intencje jakimi się kierował w pozytywnym świetle, dając podstawy do przyjęcia, iż oskarżony faktycznie nie zmierzał swym postępowaniem do udaremnienia zaspokojenia wierzyciela.

Należy przy tym pamiętać, że przepis art. 300 § 2 kk w żadnym razie nie może być traktowany jako swoisty „zakaz” wobec dłużnika do realizowania sprzedaży majątku w trakcie trwania postępowania egzekucyjnego (lub w sytuacji realnego zagrożenia takim postępowaniem). Poprzez fakt sprzedania przez dłużnika składników majątku oraz fakt nieskutecznej lub ograniczonej egzekucji, nie można niejako instynktownie wyciągać wniosku o odpowiedzialności karnej dłużnika podając za podstawę art. 300 § 2 kk.

Nie budzi bowiem żadnych wątpliwości pogląd wyrażany konsekwentnie w orzecznictwie, iż jeżeli czynność rozporządzająca majątkiem dłużnika nie miała realnego wpływu na zaspokojenie wierzyciela, to wobec braku znamienia skutku w postaci udaremnienia zaspokojenia wierzyciela nie doszło do popełnienia przestępstwa z art. 300 § 2 kk (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2002 r., V KKN 83/00, nr Lex 53056, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 listopada 2013 r., II Aka 350/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 31 maja 2012 r., II Aka 148/12). Oznacza to, że by przypisać dłużnikowi popełnienie występku z art. 300 § 2 kk, konieczne jest jednoznaczne udowodnienie istnienia bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy dokonanym przez dłużnika przesunięciem majątkowym, a negatywnym rezultatem prowadzonego postępowania egzekucyjnego, którego to elementu zabrakło w niniejszej sprawie.

Bezsprzecznie warunkiem sine qua non poprawności dowodzenia pośredniego jest wyłączenie innej wersji, czyli konkurencyjnej hipotezy, co do przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem rozpoznania. „O dowodzie z poszlak, jako pełnowartościowym dowodzie winy można mówić dopiero wówczas, gdy zespół (łańcuch) poszlak rozumianych jako udowodnione fakty uboczne prowadzi pośrednio, a mianowicie w drodze logicznego rozumowania, do stwierdzenia jednej wersji zdarzenia (fakt główny) z której wynika, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2004 r., II K 22/04, LEX nr 141297). W procesie poszlakowym ustalenie faktu głównego (winy oskarżonego) jest możliwe wtedy, gdy całokształt materiału dowodowego pozwala na stwierdzenie, że inna interpretacja przyjętych faktów ubocznych poszlak nie jest możliwa. Poszlaki należy uznać za niewystarczające do ustalenia faktu głównego, gdy nie wyłączają one wszelkich rozsądnych wątpliwości w tym względzie, czyli inaczej, gdy możliwa jest także inna, od zarzucanej oskarżonemu wersja zdarzenia” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2003 r., V KK 230/02, Prok. i Pr. z 2004/4/6). „Łańcuch wiążących się ze sobą poszlak można uznać za zamknięty tylko wówczas, gdy każda poszlaka będąca ogniwem tego łańcucha ustalona została w sposób nie budzący wątpliwości i uniemożliwiający jakiekolwiek inne rozważania” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2002 r., V KKN 283/01, LEX nr 56843).

Zestawienia okoliczności, iż z uwagi na lęk przed zamknięciem restauracji i zwolnieniem 20 pracowników, oskarżony sprzedał całe wyposażenie restauracji jej kierownikowi J. F., wespół z faktem, iż materiał dowodowy ujawniony w sprawie w żaden sposób nie dawał podstaw do ustalenia, iż w ten sposób oskarżony zmierzał do udaremnienia zaspokojenia wierzyciela E. M., a nadto okoliczność, że zgodnie z opinią biegłego rzeczywista wartość rynkowa wyposażenia restauracji (...) odpowiadała wartości sprzedaży wyposażenia restauracji (...) na dzień 30 listopada 2004 r., wyłączało możliwość przyjęcia zamkniętego łańcucha poszlak w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu.

Wskazane okoliczności zdaniem Sądu uznać należy za niedające się usunąć na skutek wyczerpania możliwości poznawczych w toku postępowania. Sąd podzielił pogląd wyrażony w orzecznictwie, iż „jeżeli na rozprawie zachwiana zostanie wersja oskarżenia, gdyż w świetle zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia, nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 r., WR 369/90, OSP 102/1992/12).

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd uniewinnił oskarżonego S. A. (2) od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 300 § 2 kk, uznając, że oskarżony nie wypełnił znamion zarzucanego mu przestępstwa.

Wobec treści rozstrzygnięcia merytorycznego, zgodnie z dyspozycją art. 632 pkt 2 kpk Sąd obciążył kosztami postępowania Skarb Państwa.

Biorąc powyższe pod uwagę należało orzec jak w sentencji wyroku.