Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w VIII Wydziale Karnym

w składzie

Przewodniczący: SSR Agata Pomianowska

Protokolant: Monika Nałęcz

przy udziale Prokuratora: Marii Wawer

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 19 maja 2017 r. , 11 lipca 2017 r. i 28 sierpnia 2017 roku

sprawy

M. K., syna T. i D. z domu L., urodzonego (...)
w W.

oskarżonego o to, że :

1.  W dniu 21 września 2016 w W. przy pl. (...) wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał przy sobie środek odurzający w postaci marihuany o łącznej wadze 4,24 grama netto, tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

2.  W dniu 22 września 2016 w W. w mieszkaniu przy Al. (...) II 78 m. 32 posiadał wbrew przepisom ustawy środek odurzający w postaci marihuany o łącznej wadze 54,01 grama netto, tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

orzeka:

I.  Oskarżonego M. K. w ramach czynów zarzuconych mu
w punktach 1 i 2 części wstępnej wyroku uznaje za winnego tego, że :

- w dniu 21 września 2016 w W. przy pl. (...) wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał przy sobie środek odurzający w postaci marihuany o łącznej wadze 4,24 grama netto, to jest czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie powołanego przepisu skazuje go,

-w dniu 22 września 2016 w W. w mieszkaniu przy Al. (...) II 78 m. 32 posiadał wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii środek odurzający w postaci marihuany o łącznej wadze 54,01 grama netto, tj. o czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie powołanego przepisu skazuje go; przy czym ustala, że opisane w pkt. I przestępstwa popełnione zostały w warunkach określonych w art. 91 § 1 k.k. to jest w krótkich odstępach czasu i z wykorzystaniem takiej samej sposobności i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II. Na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek dowodów rzeczowych wyszczególnionych pod poz. 1-5 wykazu nr (...) zarządzając ich zniszczenie;

III.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, z czego poniesione wydatki przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VIII K 699/16

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 września 2016 roku funkcjonariusze Policji sierż. szt. S. O. i sierż. K. W. pełnili służbę w radiowozie na terenie dzielnicy M. w W.. Około godziny 23:30 dokonali kontroli pojazdu marki S. (...) o nr. rej. (...) zaparkowanego na Placu (...). W pojeździe tym znajdowało się czterech mężczyzn: R. P., K. G., P. T. i M. K.. Zainteresowanie funkcjonariuszy wzbudziło niespokojne zachowanie M. K., który trzymał coś w ręku, po czym schował to za gumkę spodni.

Na pytanie funkcjonariuszy, czy posiada rzeczy pochodzące z przestępstwa, służące do jego popełnienia bądź rzeczy, których posiadanie jest zabronione, mężczyzna oświadczył, iż nie posiada takich rzeczy. W wyniku przeszukania osoby M. K., jego odzieży i przedmiotów podręcznych, funkcjonariusze ujawnili w za gumką spodni torebkę foliową z zawartości czterech kolejnych torebek zawierających susz koloru zielono - brunatnego. Zatrzymany oświadczył, że znaleziona przy nim substancja to marihuana. W trakcie wykonywania przez funkcjonariuszy Policji właściwych czynności M. K. podjął nieudaną próbę ucieczki. Mężczyzna ten znajdował się wówczas pod wpływem alkoholu (I badanie: 1,06 mg/l, II badanie: 1,13 mg/l) i z uwagi na jego agresywne zachowanie użyto wobec niego środków przymusu bezpośredniego.

Przeprowadzone badania z użyciem testera narkotykowego wykazały, iż znaleziona w odzieży M. K. substancja to marihuana. W wyniku dokonanego następnego dnia przeszukania lokalu mieszkalnego zajmowanego przez M. K. ujawniono pudełko plastikowe z zawartością zielono - brunatnego suszu roślinnego. Badania przeprowadzone testerem narkotykowym wykazały, iż znaleziony susz to marihuana.

Waga substancji ujawnionej w dniu 21 września 2016 roku wynosiła 4,24 grama netto, zaś w dniu 22 września 2016 roku - 54,01 grama netto.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego M. K. (k. 108-110), zeznań świadka S. O. (k. 18-20, 109-110), zeznań świadka M. M. (k. 126-127), protokołu przeszukania osoby M. K., jego odzieży i przedmiotów podręcznych (k. 2-4), protokołu zatrzymania M. K. (k. 7), protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 10), świadectwa wzorcowania (k. 11), protokoły użycia testerów narkotykowych (k. 12,13,14,15), protokołu oględzin rzeczy (k. 16-17, 31-33), protokołu przeszukania lokalu mieszkalnego (k. 23-27).

M. K. jest kawalerem. Posiada wykształcenie średnie, nie ma nikogo na utrzymaniu, zatrudniony jest jako specjalista ds. sprzedaży, osiągając miesięczny dochód w wysokości około 2400 złotych, posiada orzeczoną niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym (k. 84-85, 88), nie był dotychczas karany (karta karna – k. 39, 106).

W toku prowadzonego postępowania sądowego wskutek powzięcia wątpliwości, co do stanu poczytalności oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów powołano dwóch biegłych lekarzy psychiatrów. W przedstawionej opinii biegli nie stwierdzili u oskarżonego objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. W opinii biegłych stan psychiczny M. K. w chwili popełnienia czynów nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności rozpoznania znaczenia czynów czy zdolności pokierowania swoim postępowaniem, poczytalność oskarżonego nie budziła wątpliwości. Ponadto biegli stwierdzili, że oskarżony w obecnym stanie psychicznym może uczestniczyć w postępowaniu, a nadto prowadzić obronę w sposób samodzielny i rozsądny (opinia sądowo-psychiatryczna – k. 117-119).

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony M. K. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień (k. 38).

Na rozprawie oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. M. K. podał, że był to wypadek mniejszej wagi i nie było to przestępstwo. Wyjaśnił, że nie kwestionuje, iż posiadał marihuanę, czego bardzo żałuje. Podał, że ujawnione u niego 54 gramy marihuany posiadał na własny użytek. Wskazał, że nie jest to dużo i stanowi wypadek mniejszej wagi, m.in. dlatego, że jakość tego narkotyku była bardzo słaba. Odnosząc się do okoliczności zatrzymania, oskarżony podał, że znajdował się wówczas pod wpływem alkoholu i niewiele pamięta. Nie przypominał sobie, aby wówczas uciekał. Nadto wyjaśnił, iż to on sam wskazał, że część posiadanej marihuany posiada w miejscu zamieszkania.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje :

Ujawniony w sprawie materiał dowodowy, jego wszechstronna analiza i interpretacja wykazały jednoznacznie, iż oskarżony M. K. w dniu 21 września 2016 roku w W. przy Pl. (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał środek odurzający w postaci marihuany o wadze 4,24 grama netto tj. popełnił czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, zaś w dniu 22 września 2016 roku dopuścił się popełnienia tego samego występku, albowiem w mieszkaniu przy Al. (...) II 78 m. 32 posiadał wbrew przepisom w/wym. ustawy środek odurzający w postaci marihuany o łącznej wadze 54,01 grama netto.

Wyjaśnienia oskarżonego wespół z pozostałymi dowodami ujawnionymi na rozprawie Sąd ocenił w oparciu o reguły art. 7 k.p.k., zgodnie z którymi Sąd ocenia dowody swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, jak i wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Sąd dał wiarę oskarżonemu w zakresie w jakim jego wyjaśnienia korespondują i mają poparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Choć składając wyjaśnienia na rozprawie M. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, to z ich treści wynika zupełnie inny stan rzeczy. Oskarżony podał, iż nie kwestionuje, iż posiadał marihuanę, lecz jego zdaniem jest to czyn mniejszej wagi i nie stanowi przestępstwa. Co oczywiste, z tym zapatrywaniem oskarżonego nie sposób się zgodzić, albowiem w polskim porządku prawnym posiadanie środków odurzających czy substancji psychotropowych stanowi przestępstwo. Przestępstwem jest także czyn, który zostaje uznany za wypadek mniejszej wagi. W ocenie Sądu, oskarżony niejako bagatelizuje popełniony przez siebie czyn, co stanowi jego linię obrony, która nie może zostać uznana za skuteczną.

Zeznania świadków – funkcjonariuszy Policji: S. O. oraz M. M., Sąd uznał za zasługujące na wiarę, bowiem korespondowały one z treścią i okolicznościami wynikającymi z protokołów przeszukania, oględzin rzeczy, protokołu badania trzeźwości czy protokołu użycia testera narkotykowego. Stanowiły one obiektywną relację z podjętych czynności służbowych. Świadkowie w swoich zeznaniach opisali przebieg zdarzenia, swoją rolę w czynnościach służbowych i zachowanie oskarżonego. Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić wiary ich zeznaniom. .

Wątpliwości Sądu nie budziła także sporządzona w niniejszej sprawie opinia sądowo-psychiatryczna Została ona sporządzona przez doświadczonych biegłych. Wnioski z opinii są jasne i czytelne.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wyników protokołów użycia testerów narkotykowych (k. 12-15, 30). Wynikające z nich okoliczności nie były kwestionowane w sprawie.

Sąd oparł się również na dokumentach znajdujących się w aktach sprawy: protokołach przeszukania (k. 2-4, 23-27), protokołach oględzin – (k. 16-17, 31-33), protokołu użycia alkometru (k. 10), świadectwa wzorcowania oraz karcie karnej (k. 39, 106) albowiem dokumenty te nie budziły żadnych wątpliwości zdaniem Sądu co do swej wiarygodności i rzetelności, zostały bowiem sporządzone w sposób prawidłowy, zgodnie do stosownych regulacji prawnych określających ich formę i treść i nie były kwestionowane przez żadną ze stron w toku postępowania.

Przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii dopuszcza się ten, kto wbrew przepisom ustawy posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe. Strona przedmiotowa występku polega na niezgodnym z ustawą posiadaniu środków odurzających lub substancji psychotropowych wskazanych w załączniku do ustawy. Przedmiotem ochrony jest dobro indywidualne w postaci zdrowia i życia konsumenta tych środków. Posiadanie jest to każde, choćby krótkotrwałe faktyczne władztwo nad rzeczą. Przestępstwo to można popełnić z zamiarem bezpośrednim bądź ewentualnym.

W niniejszej sprawie oskarżony M. K. w dniu 21 września 2016 roku w W., jak i dnia następnego, posiadał wbrew przepisom ustawy środki odurzające grupy I-N i IV-N w postaci marihuany /ziele konopi inne niż włókniste/ o łącznej wadze 58,25 grama wymienione w załączniku do ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd przyjął, iż przestępstwa te popełnione zostały w warunkach określonych w art. 91 § 1 k.k., czyli w krótkich odstępach czasu i z wykorzystaniem tej samej sposobności. Oskarżony władał w/wym. środkami w ten sposób, że posiadał je przy sobie w chwili zatrzymania przez funkcjonariuszy Policji, chowając je w swojej odzieży, a nadto posiadał te substancje w zamieszkiwanym przez siebie lokalu. Zdaniem Sądu ujawniony zespół okoliczności faktycznych wskazuje, iż oskarżony miał świadomość, że są to środki odurzające - czego nie kwestionował w swoich wyjaśnieniach i tym samym wypełnił znamiona strony podmiotowej przypisanego mu występku.

W ocenie Sądu ilość środków odurzających, które posiadał nie pozwalała na rozpatrywanie, czy czyn popełniony przez oskarżonego stanowił wypadek mniejszej wagi. Ilość ponad 50 gramów netto marihuany pozwala bowiem na jednorazowe odurzenie kilku osób Sama ilość posiadanej przez M. K. środków odurzający w sposób bezsprzeczny wyklucza możliwość zastosowania ust. 3 art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. "Wypadek mniejszej wagi" to przestępstwo zawierające znamiona typu podstawowego, które ze względu na okoliczności czynu i cechy sprawcy zasługuje na łagodniejsze w porównaniu z typem podstawowym ustawowe zagrożenie karą.

Przyjęcie tej kwalifikacji wykluczał nadto fakt, że zachowanie oskarżonego nie było rezultatem przypadku, emocji czy impulsu, które wskazywałoby na niższą szkodliwość. Oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim, będąc świadomym, że posiadanie przez niego marihuany jest nielegalne. Ponadto postawa oskarżonego w krytycznym czasie wskazuje na jego lekceważący stosunek do porządku prawnego. Nie można w związku z tym uznać, iż zachowanie oskarżonego było społecznie szkodliwe w stopniu nieznacznym. Podkreślić przy tym należy, że przestępstwa wynikające z naruszenia ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii cechują się znacznym stopniem społecznej szkodliwości

Uznając winę oskarżonego Sąd wymierzył mu na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. karę 10 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary Sąd uwzględnił stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu.

Stopień winy oskarżonego Sąd uznał za znaczny. Występki, którego dopuścił się oskarżony, co wynika z samej ich istoty, stanowią przestępstwa umyślne. Oskarżony miał pełną świadomość swojego przestępczego działania. Należy podkreślić, iż w momencie dokonania czynu zabronionego miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się w sposób zgodny z prawem. Nie zaszła także żadna z okoliczności wyłączająca winę czy bezprawność czynu.

Z okoliczności wpływających łagodząco na wymiar kary Sąd uwzględnił dotychczasową niekaralność oskarżonego oraz wyrażenie przez niego żalu za popełniony czyn zabroniony, a także deklarację zmiany trybu życia i powstrzymywanie się od zażywania narkotyków. Wobec ustawowego zagrożenia występków z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wyłącznie karą pozbawienia wolności do lat 3 – karę ograniczenia wolności, jako karę łagodniejszego rodzaju – orzeczono wobec oskarżonego w oparciu o dyspozycję 37a k.k.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd doszedł do przekonania, iż wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia jego zawinienia, oraz stopnia szkodliwości społecznej popełnionego przez niego czynu, a jako taka – winna uświadomić oskarżonemu naganność jego postępowania i skierować je na tory praworządności. Kara, jaką Sąd wymierzył oskarżonemu, winna przekonać go i jego środowisko o nieopłacalności popełniania przestępstw, oraz o nieuchronności kary za każde popełnione przestępstwo. W obliczu tej kary osiągnięte zostaną cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego, co sprawi, iż będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa w przyszłości. W opinii Sądu spełnione zostaną w ten sposób również zadania postępowania karnego w zakresie kształtowania prawidłowych postaw społecznych i świadomości prawnej oskarżonego i jego środowiska.

Mając na uwadze treść normy art. 91 § 1 k.k., tj. popełnienie przez oskarżonego w krótkich odstępach czasu (odstęp 1 dnia), w podobny sposób (ten sam mechanizm działania oskarżonego posiadanie marihuany) dwóch czynów o tożsamej kwalifikacji Sąd zakwalifikował cztery przypisane oskarżonemu czynu jako ciąg przestępstw.

Na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, Sąd orzekł przepadek środków odurzających wyszczególnionych pod poz. 1-5 wykazu nr (...), zarządzając ich zniszczenie.

Na podstawie art. 624 § 1 k.k. Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, z czego poniesione wydatki przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Podnosząc powyższe, Sąd orzekł jak w wyroku.