Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Elżbieta Domagalska

Protokolant – asyst. sędz. Julita Danowska-Suchocka, st. sekr. sąd. Urszula Ekstowicz, p.o. sekr. Sylwia Laskowska, st. sekr. sąd. Aneta Dybikowska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G.Urszuli Bolik,

oskarżyciela posiłkowego W. K. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 23.11.2016r., 12.04.2017r., 04.09.2017r., 23.10.2017r., 27.11.2017r. 20.12.2017r. sprawy

W. K. (2)

s. R. i E. z d. B.

ur. (...) w L.

oskarżonego o to, że:

I.  W okresie od lipca 2013 roku do lata 2014 roku w W. Gmina G. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie doprowadził W. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie co najmniej 177 tysięcy złotych poprzez udzielenie mu wielokrotnie pożyczek w różnych kwotach i terminach, w tym:

-

w lipcu 2013 roku 5000zł,

-

w dniu 15 października 2013 roku 11000 złotych na trzy dni,

-

w listopadzie i grudniu 2013 roku kwot w różnej wysokości, w tym 22000 zł oraz kwot od 11500 zł do 7000 zł,

-

w styczniu 2014 roku kwot o różnej wysokości, w tym 12000 zł, 2400 zł, 7000 zł, 6000 zł,

-

w bliżej nieustalonym czasie pod koniec zimy 2014r. na początku wiosny 2014r. 18000 zł i 6000 zł,

-

w maju 2014 roku 2100 zł,

-

latem 2014 roku kwot o różnej wysokości, w tym 22000 zł, 900 zł, 5700 zł, 2700 zł, 6000zł, 1600 zł, 1500 zł, 720 zł

za pomocą wprowadzania go w błąd, w tym co do zamiaru i terminu zwrotu pieniędzy, ich przeznaczenia, zabezpieczania ich spłaty w przypadku niemożności zwrotu gotówki innym majątkiem, w tym domkiem holenderskim, którą to rzecz bez wiedzy i zgody W. K. (1) zbył wiosną 2014 roku oraz (...) rok prod.1993, nr rej. (...) z silnikiem V. (...) nr (...) o mocy 150 KM, której nie był właścicielem od 20 października 2011 roku i w ten sposób przywłaszczył powierzone mu pieniądze, czym działał na szkodę W. K. (1)

tj. o czyn z art. 286§1 kk

II.  W okresie od kwietnia 2014 roku do 23 czerwca 2015 roku w bliżej nieustalonych miejscach w R. Gmina M. w razie grożącej mu niewypłacalności uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela W. K. (1) w ten sposób, że zbył wiosną 2014 roku domek holenderski W. G. za kwotę 15000 złotych innej osobie, a w dniu 23 czerwca 2015 roku zbył ½ udziału w nieruchomości gruntowej oznaczonej księgą wieczystą o nr (...) w J. za kwotę 20000 złotych czym działał na szkodę W. K. (1)

tj. o czyn z art. 300§1 kk

1.  Oskarżonego W. K. (2) odnośnie czynu zarzucanego w pkt I aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w okresie od lipca 2013r. do końca lutego 2015r. w W. Gmina G. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził W. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w łącznej kwocie 177.000 zł za pomocą wprowadzenia go w błąd co do zamiaru i terminu zwrotu pieniędzy pożyczonych mu przez W. K. (1), ich przeznaczenia oraz zabezpieczenia ich spłaty innym majątkiem, tj. popełnienia czynu z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk i za to przy zastosowaniu art. 4§1 kk na podstawie art. 286§1 kk skazuje go na karę 1 (jeden) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 46§1 kk nakłada na oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego W. K. (1) kwoty 177.000 (sto siedemdziesiąt siedem tysięcy) złotych.

2.  Oskarżonego W. K. (2) odnośnie czynu zarzucanego w pkt II aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że:

a)  w bliżej nieustalonej dacie wiosną 2014r. w miejscowości J. Gmina M. w razie grożącej mu niewypłacalności uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela W. K. (1) w ten sposób, że zbył domek holenderski W. G. za kwotę 15.000 zł innej osobie, tj. popełnienia czynu z art. 300§1 kk i za to przy zastosowaniu art. 4§1 kk na podstawie art. 300§1 kk skazuje go na karę 4 (cztery) miesięcy pozbawienia wolności,

b)  w dniu 23 czerwca 2015r. w G. w razie grożącej mu niewypłacalności uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela W. K. (1) w ten sposób, że zbył ½ udziału w nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości J. Gmina M. oznaczonej księgą wieczystą o nr (...) za kwotę 20.000 zł innej osobie, tj. popełnienia czynu z art. 300§1 kk i za to przy zastosowaniu art. 4§1 kk na podstawie art. 300§1 kk skazuje go na karę 4 (cztery) miesięcy pozbawienia wolności.

3.  Na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 kk przy zastosowaniu art. 4§1 kk łączy orzeczone jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu karę łączną 2 (dwa) lat pozbawienia wolności.

4.  Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk, art. 73§1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza tytułem próby na okres 5 (pięć) lat oddając w tym czasie oskarżonego pod dozór kuratora sądowego.

5.  Na podstawie art. 230§2 kpk nakazuje zwrócić W. K. (1) pisemne zobowiązania, oświadczenia, pismo z dnia 22.12.2014r., potwierdzenia nadania przekazu pieniężnego, umowę przedwstępną sprzedaży łodzi motorowej z dowodem rejestracyjnym, umowę kupna – sprzedaży domku holenderskiego i faktury VAT, tj. dowody rzeczowe zapisane w wykazie dowodów rzeczowych nr I/12/16/P na k. 73 pod poz. 1-12 i znajdujące się w aktach sprawy na k. 41-52, a K. C. umowę kupna domku holenderskiego, tj. dowód rzeczowy zapisany w wykazie dowodów rzeczowych nr I/12/16/P na k. 73 pod poz. 13 i znajdujący się w aktach sprawy na k. 71.

6.  Na podstawie art. 624§1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 271/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wiosną 2013r. W. K. (1) zakupił od W. K. (2) silnik marki S. o mocy 50 KM. Wkrótce okazało się, że silnik ten ma uszkodzoną część, która wymagała naprawy. Zgodnie z ich ustaleniami W. K. (1) miał oddać do serwisu ten silnik celem naprawy uszkodzonej części, a W. K. (2) zwrócić mu zapłaconą za to kwotę. W. K. (1) za naprawę zapłacił 5.000 zł, jednak W. K. (2) kwoty tej mu nie zwrócił. Było to w lipcu 2013r. W dniu 15.10.2013r. W. K. (2) zwrócił się do W. K. (1) o pożyczkę w kwocie 11.000 zł na zakup łodzi motorowej zapewniając, że ją zwróci za kilka dni. Twierdził, że ma dobrego kupca na tę łódź i zaraz po jej sprzedaży zwróci mu dług. W. K. (1) pożyczył mu tę kwotę. W listopadzie 2013r. zwrócił się do W. K. (1) o pożyczkę w kwocie 22.000 zł. Twierdził, że nie otrzymał kredytu z banku na pozostałą kwotę potrzebną na zakup tej łodzi i zapewniał, iż ma na nią kupca, a jak otrzyma za nią zapłatę to zwróci całą kwotę dotychczas pożyczonych pieniędzy. W. K. (1) pożyczył mu tę kwotę. Później w listopadzie i grudniu 2013r. przyjeżdżał do W. K. (1) i prosił o pożyczki w różnych kwotach na remont silnika do tej łodzi, na zakup urządzeń do niej, na zapłatę dla mechanika. Kiedy jego zadłużenie wobec W. K. (1) w grudniu 2013r. wynosiło 56.100 zł napisał oświadczenie, w którym zobowiązał się do zwrotu mu kwoty 60.000 zł w terminie 21 dni, zaś w przypadku niedotrzymania tego terminu (...) z silnikiem V. (...) miała przejść na własność W. K. (1). W styczniu 2014r. zaczął się dalszy ciąg pożyczek. W. K. (2) twierdził, że w drodze do S., gdzie miał dostarczyć motorówkę miał wypadek i łódź została uszkodzona i w związku z tym potrzebował pieniędzy na części do niej i jej naprawę. W. K. (1) pożyczał mu kwoty, o które go prosił, bo zapewniał, że cały dług wkrótce mu zwróci. Później pożyczał od niego pieniądze twierdząc, że jest posądzony o paserkę silnika do łodzi i potrzebuje pieniędzy na zapłatę za zniszczenie tej łodzi przy kradzieży silnika. Na dzień 10.04.2014r. W. K. (2) był mu winien kwotę 111.100 zł. Napisał wówczas oświadczenie, że pożyczył od W. K. (1) kolejne 60.000 zł i jako zabezpieczenie wskazał stanowiące jego wyłączną własność domek holenderski W. G. oraz samochód osobowy marki M.. Cały czas zapewniał W. K. (1), że wkrótce zwróci mu pieniądze. W maju 2014r. zwracał się do W. K. (1) o kolejne pożyczki - na lawetę do przewozu łodzi, na drogę do S. i ten pożyczał mu wskazane kwoty. Latem 2014r. W. K. (2) zwrócił się do W. K. (1) o pożyczenie mu kwoty 22.000 zł. Twierdził, że musi dokonać dopłaty do konta mieszkaniowego w L., po której będzie mógł je zlikwidować i wybrać cały wkład wynoszący 145.000 zł. Zapewniał, iż to umożliwi mu spłatę W. K. (1) całego długu. Otrzymał od niego tę kwotę pożyczki. Później od lipca 2014r. pożyczał od niego kolejne kwoty na naprawę samochodu, pompę paliwową, zbiorniki paliwa, remont silnika, opłatę za mieszkanie, remont i zakup siłownika, opłatę rejestracyjną, na wyjazdy, na opłatę za gaz, za naprawę manetki silnika i inne rzeczy, cały czas zapewniając, że wkrótce zwróci dług. Na koniec lutego 2015r. łączna kwota udzielonych mu przez W. K. (1) pożyczek wynosiła 177.000 zł. W dniu 04.03.2015r. W. K. (2) napisał oświadczenie, że kwotę tę spłaci W. K. (1) w 4 ratach. Po upływie w dniu 25.03.2015r. terminu zapłaty pierwszej raty w kwocie 45.000 zł W. K. (2) otrzymał od pełnomocnika W. K. (1) pisemne wezwanie do zapłaty, a po upływie terminu kolejnej raty następne wezwanie. W związku z tym, że W. K. (2) nie spłacał pożyczonych pieniędzy W. K. (1) ten wystąpił z pozwem do Sądu Rejonowego w Giżycku i wnosił o zabezpieczenie powództwa. Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w dniu 19.06.2015r. w sprawie INc 704/15 wydał nakaz zapłaty przez W. K. (2) W. K. (1) kwoty 45.000 zł z odsetkami za zwłokę i kosztami procesu. W toku prowadzonego postępowania zabezpieczającego i egzekucyjnego przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Giżycku D. W. okazało się, że W. K. (2) w bliżej nieustalonej dacie wiosną 2014r. zbył domek holenderski W. G. za kwotę 15.000 zł K. C., a nadto 23.06.2015r. zbył ½ udziału w nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości J. Gmina M. oznaczonej księgą wieczystą o nr (...) za kwotę 20.000 zł na rzecz A. I.. Komornik dokonał zabezpieczenia i następnie sprzedaży w drodze licytacji jedynie należącego do W. K. (2) samochodu M. (...), ale wyegzekwowana w jej wyniku kwota 9.000 zł pokryła jedynie koszty egzekucyjne, koszty postępowania, koszty zastępstwa procesowego, część odsetek od należności głównej i część wpłaconej zaliczki przez wierzyciela. W. K. (1) nie otrzymał żadnej kwoty z tytułu zasądzonej należności głównej.

Ł. motorowa W. D. z silnikiem V. (...), która to zgodnie z zapewnieniem W. K. (2) miała stanowić zabezpieczenie udzielonych przez W. K. (1) pożyczek, od dawna już do niego nie należała, bowiem w dniu 20.10.2011r. W. K. (2) sprzedał ją W. B..

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego W. K. (2) (k.230, 59-60, 63-64v, 198-199v), zeznania świadków W. K. (1) (k.243-243v, 34-35, 61-62, 165-166, 173-174, 255-255v), D. W. (k.244-244v), K. C. (k.244v, 66-67), A. I. (k.249v, 119-120), W. B. (k.249v, 158-159), kserokopię akt postępowania INc 704/15 (k.100-115) i postępowania Km 102/15 (k.125-136) oraz Km 174/15 (k.138-146), informację z (...) Związku (...) (k.148-153).

Oskarżony W. K. (2) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów (k.230, 59-60, 63-64v, 198-199v). Przyznał, że pożyczał przez pewien czas od W. K. (1) pieniądze w różnych kwotach i pieniądze te przeznaczał na spłatę swoich zobowiązań wobec innych osób oraz na swoje bieżące wydatki. Przyznał też, że sprzedał wcześniej łódź motorową, domek holenderski i swój udział w nieruchomości.

Sąd dał wiarę tym wyjaśnieniom, albowiem znajdują one potwierdzenie w zeznaniach świadka W. K. (1) oraz pozostałych świadków, a także dowodach w postaci zebranych dokumentów.

Z zeznań świadka W. K. (1) wynika, że oskarżony przez okres od lipca 2013r. do końca lutego 2015r. w krótkich odstępach czasu pożyczał od niego na różne cele pieniądze w łącznej kwocie 177.000 zł zapewniając za każdym razem, że wkrótce zwróci cały swój dług. Oskarżony pisał zobowiązania na okoliczność pożyczanych pieniędzy i wskazywał na zabezpieczenia ich spłaty innym swym majątkiem. Dotąd jednak żadnych pieniędzy z tej kwoty mu nie zwrócił.

Świadek D. W. zeznała, iż w toku prowadzonej egzekucji komorniczej zdołano jedynie zabezpieczyć i następnie sprzedać należący do W. K. (2) samochód M. (...), bowiem wcześniej zbył on należący do niego domek holenderski oraz swój udział w nieruchomości i nie ustalono, by posiadał jakikolwiek inny majątek. Zakup od W. K. (2) domku holenderskiego potwierdził w swych zeznaniach świadek K. C., a zakup od W. K. (2) udziału w nieruchomości świadek A. I.. Z zeznań świadka W. B. zaś wynika, iż W. K. (2) sprzedał mu w dniu 20.10.2011r. (...) z silnikiem V. (...).

Sąd dał wiarę zeznaniom wszystkich tych świadków, albowiem korespondowały one ze sobą i znajdowały potwierdzenie w zebranych dokumentach.

Dowody w postaci dokumentów nie były kwestionowane przez strony i treść ich nie budzi wątpliwości.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w świetle zebranych dowodów Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie stawianych mu zarzutów.

Odpowiedzialności karnej z art.286§1kk podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Odpowiedzialności karnej z art. 300§1 kk podlega ten, kto w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku.

Jak wykazało postępowanie dowodowe, oskarżony W. K. (2) w okresie od lipca 2013r. do końca lutego 2015r. w W. Gmina G. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził W. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w łącznej kwocie 177.000 zł za pomocą wprowadzenia go w błąd co do zamiaru i terminu zwrotu pieniędzy pożyczonych mu przez W. K. (1), ich przeznaczenia oraz zabezpieczenia ich spłaty innym majątkiem. Działaniem tym wyczerpał on znamiona przestępstwa z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk.

Zebrane dowody wykazały nadto, iż W. K. (2) w bliżej nieustalonej dacie wiosną 2014r. w miejscowości J. Gmina M. w razie grożącej mu niewypłacalności uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela W. K. (1) w ten sposób, że zbył domek holenderski W. G. za kwotę 15.000 zł innej osobie, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 300§1 kk, a w dniu 23 czerwca 2015r. w G. w razie grożącej mu niewypłacalności uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela W. K. (1) w ten sposób, że zbył ½ udziału w nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości J. Gmina M. oznaczonej księgą wieczystą o nr (...) za kwotę 20.000 zł innej osobie, wyczerpując znamiona przestępstwa z art. 300§1 kk.

Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony wszystkich tych czynów dopuścił się z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim, o czym świadczą okoliczności tych zdarzeń. W. K. (2) jest osobą dorosłą, poczytalną, więc w pełni zdawał sobie sprawę ze swego zachowania.

Wymierzając karę oskarżonemu za poszczególne przestępstwa Sąd miał na uwadze, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy sprawcy, ale też uwzględniała stopień społecznej szkodliwości jego czynu. Na niekorzyść oskarżonego przemawiał fakt, iż dopuścił się on tych czynów bez żadnego uzasadnionego powodu, wyrządzając nimi pokrzywdzonemu znaczną szkodę. Był nadto wcześniej już karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 27.10.2014r. za przestępstwo z art. 291§1 kk (informacja z K. k.237, odpis wyroku w sprawie IIK 158/14 k.116). Z drugiej jednak strony należało wziąć pod uwagę, że przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu przestępstw i wyrażał skruchę. Uwzględniając wszystkie te okoliczności Sąd uznał za odpowiednią za popełnione przestępstwo z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a za każde przestępstwo z art. 300§1 kk karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Z uwagi na uwadze prawem chronione interesy pokrzywdzonego W. K. (1) związane z poniesioną przez niego szkodą wskutek popełnionego przestępstwa oszustwa, nałożono na oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 177.000 zł. Wymierzając karę łączną 2 lat pozbawienia wolności zastosowano zasadę częściowej absorpcji mając na uwadze łączność przedmiotową przestępstw z art. 300§1 kk. Mając na uwadze wyrażaną przez oskarżonego skruchę i gotowość do naprawienia wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody Sąd doszedł do przekonania, że pozostawienie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności jako bezwzględnej nie jest konieczne, by osiągnąć cel wychowawczy i zapobiegawczy wobec oskarżonego i wykonanie jej warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 5 lat oddając w tym czasie oskarżonego pod dozór kuratora sądowego. Możliwość zarządzenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności zdaniem Sądu będzie stanowić dostateczną motywację dla oskarżonego do naprawienia wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody i do przestrzegania porządku prawnego.

W przedmiotowej sprawie Sąd orzekł w oparciu o ustawę Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynów przez oskarżonego przy zastosowaniu art. 4§1 kk. Zgodnie z przywołanym przepisem jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Ustawą „względniejszą dla sprawcy” w rozumieniu art. 4§1 kk jest ta ustawa, której wybór opiera się na ocenie całokształtu konsekwencji wynikających dla niego z zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw, przy czym ocena ta musi być dokonana z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy. Podkreślenia wymaga, że przy porównaniu ustaw „starej” i „nowej” nie jest istotne, która z tych ustaw jest względniejsza „w ogóle”, lecz która może być za taką uznana w odniesieniu do wszystkich warunków określających odpowiedzialność sprawcy konkretnego przestępstwa (uchwała SN z dnia 12.03.1996r., I KZP 2/96, OSNKW 1996, nr 3, poz. 16). Ocena w tym zakresie powinna więc być dokonana in concreto, a nie in abstracto (postanowienie SN z dnia 03.11.2001r., V KKN 67/01, OSNKW 2002, nr 5-6, poz. 36). Zaznaczyć też należy, iż nie jest dopuszczalne stosowanie kombinacji przepisów konkurujących ustaw, chociażby było to dla sprawcy najwzględniejsze (wyrok SN z dnia 06.07.1970r., V KRN 402/69, OSNKW 1970, nr 4-5, poz. 37) . Mając na uwadze powyższe i po analizie przedmiotowej sprawy, Sąd dokonał takiego wyboru jednej z konkurencyjnych ustaw, a następnie wymierzył karę z uwzględnieniem wszystkich przepisów tej ustawy.

Nowelizacja ustawy Kodeks karny dokonana ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 396), która weszła w życie w dniu 01.07.2015r. przewiduje w art.69§1kk możliwość warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym roku, a na gruncie ustawy obowiązującej w dacie popełnienia czynów przez oskarżonego warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności możliwe było w odniesieniu do kary pozbawienia wolności w wymiarze nie przekraczającym 2 lat. Mając na uwadze powyższe oraz wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności stwierdzić należy, iż ustawa w brzmieniu obowiązującym przed wskazaną nowelizacją była względniejsza dla sprawcy.

Na podstawie art. 230§2 kpk nakazano zwrócić osobom uprawnionym W. K. (1) oraz K. C. zatrzymane od nich dokumenty stanowiące dowody rzeczowe w sprawie.

Z uwagi na to, że oskarżony nie posiada żadnego majątku ani stałego źródła dochodu Sąd uznał, że uiszczenie przez niego opłaty i pozostałych kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe i zwolnił go z tego obowiązku.