Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 maja 2017 r. w K.

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko B. W.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym 21 października 2016 r. powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (poprzednio (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo – akcyjna w W.) wystąpił o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej B. W. kwoty 3.317,90 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, iż pozwana zawarła z (...) spółka z o.o. w W. umowę pożyczki odnawialnej. Umowa została zawarta za pomocą formularza umieszczonego na stronie internetowej należącej do w/w podmiotu. Podczas rejestracji pozwana musiała zaznaczyć pola zawierające oświadczenie o zapoznaniu się i akceptacji postanowień umowy oraz regulaminu świadczenia usług drogą elektroniczną, a także uiścić kwotę 0,01 zł lub 1,00 zł na rachunek bankowy (...) spółka z o.o. celem weryfikacji danych. Powód argumentował, że kwota pożyczki została przelana na wskazany przez pozwaną rachunek bankowy, a pozwana zobowiązała się ją zwrócić do 18 stycznia 2016 r. lecz z zobowiązania tego się nie wywiązała. Wyjaśnił, że pożyczkodawca jako wspólnik (...) sp. z o.o. sp. j. wniósł 30 maja 2016 r. wkład w postaci pakietu wierzytelności z tytułu zawartych umów pożyczek, z których każda składała się m. in. z: kapitału niespłaconej kwoty pożyczki, opłaty z tytułu czynności windykacyjnych, odsetek umownych za opóźnienie. Na dochodzoną pozwem kwotę składało się: 3.090 zł tytułem niespłaconej pożyczki; 30 zł tytułem opłat windykacyjnych; 197,90 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych za opóźnienie w spłacie należności głównej.

Pozwana nie stawiła się na rozprawie i nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

25 maja 2016 r. (...) sp. z o.o. w W. zawarł z (...) sp. z o.o. w W. umowę spółki jawnej o firmie (...) sp. z o.o. sp. j. w W..

(dowód: umowa - k. 22)

Uchwałą wspólników nr 2 z 30 maja 2016 r. dokonano zmiany umowy spółki (...) sp. z o.o. sp. j. w W. w ten sposób, że (...) sp. z o.o. w W. wnosi wkład niepieniężny w postaci pakietu wierzytelności. Lista wierzytelności wchodzących w skład wnoszonego wkładu stanowiła załącznik nr 1 do umowy spółki. Na każdą wierzytelność składał się kapitał niespłaconej kwoty pożyczki, opłaty za wykonane czynności windykacyjne, odsetki za opóźnienie od kwoty kapitału niespłaconej pożyczki oraz opłat windykacyjnych.

(dowód: protokół z posiedzenia wspólników - k. 23-26)

09 czerwca 2016 r. (...) sp. z o.o. sp. j. w W. zawarł z (...) sp. z o.o. s.k.a. w W. umowę cesji wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności pieniężne, szczegółowo określone w załączniku nr 4, na które składały się kapitał niespłaconej kwoty pożyczki wraz z odsetkami umownymi oraz naliczone opłaty windykacyjne, wniesione jako wkład niepieniężny. Przejście wierzytelności miało nastąpić pod warunkiem uiszczenia w całości ceny.

(dowód: umowa - k. 33-38, załącznik do umowy – k.39-40)

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo – akcyjna w W. została przekształcona w (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

(dowód: odpis KRS - k. 45-46)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód nie udowodnił tego, iż przysługuje mu jakiekolwiek roszczenie względem pozwanej, w szczególności nie wykazał nabycia przedmiotowej wierzytelności wobec niej.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż powód nie wykazał, że doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki przez wierzyciela pierwotnego z pozwaną, ani jakiej dokładnie treści stosunek prawny miałby łączyć jego poprzednika prawnego i pozwaną. W szczególności nie wykazał, że zawarta przez strony umowa pożyczki miała treść zgodną z wzorem umowy dołączonym do pozwu (k.18-19).

Jak argumentował powód, przedmiotowa umowa pożyczki miała zostać zawarta przez pozwaną za pomocą środków porozumiewania się na odległości, tj. rejestrację na stronie internetowej pożyczkodawcy, brak jest jednak wiarygodnych dowodów w tym przedmiocie. Powód przedstawił wprawdzie wydruki, które prawdopodobnie są fragmentami wyciągów z rachunku bankowego (k. 17 i 20), jednak nie mają one formy dokumentu, nie są wyciągami z rachunku, nie wiadomo jakiego rachunku dotyczą, ani do jakiego podmiotu te rachunki miałby należeć. Podkreślić trzeba, iż nie wiadomo, kto i w jakim trybie wydruki te sporządził, nie stanowią one zatem wiarygodnego dowodu w sprawie. Ponadto pierwszy wydruk ma dowodzić wyrażenia przez pozwaną zgody na zawarcie umowy pożyczki z pierwotnym wierzycielem. Drugi wydruk natomiast ma potwierdzać dokonanie przelewu kwoty 3.500 zł na rachunek pozwanej. Z przedłożonych wydruków wynika jednak, że odnoszą się one do różnych umów. Z przelewu z k. 17 wynika, że dotyczy on wyrażenia zgody na zawarcie pożyczki nr (...), podczas gdy przelew z k. 20 miał być wykonany w związku z pożyczką nr (...). Brak jest wiarygodnego dowodu na to, że rachunek, na który miała zostać przelana pożyczka, należał do pozwanej, oraz że pozwana wyraziła rzeczywiście zgodę na zawarcie umowy wskazanej w pozwie.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób uznać, aby wykazano, iż pozwana zawarła z poprzednikiem prawnym powoda jakąkolwiek umowę pożyczki o treści zgodnej z dołączonym do pozwu wzorcem umowy, który w żaden sposób nie został spersonalizowany.

Wydruk z systemu informatycznego ewentualnego pożyczkodawcy (k. 21) nie stanowi wiarygodnego dowodu okoliczności w nim stwierdzonych, w szczególności wysokości pożyczki oraz terminów spłaty. Wydruk ten nie ma formy dokumentu, brak również potwierdzenia, iż pozwana wyraziła zgodę na zawarcie pożyczki na warunkach wskazanych w tym wydruku. W rezultacie nie udowodniono także m. in. terminów, na które miała zostać udzielona przedmiotowa pożyczka, ani wysokości odsetek umownych.

Nie wykazano również zasadności naliczenia opłat za czynności windykacyjne. W przypadku tych ostatnich nie wykazano nawet faktycznego ich dokonania.

Powód nie udowodnił również przejścia ewentualnych uprawnień z (...) sp. z o.o. na jego rzecz. Przedstawiona umowa spółki jawnej (...) sp. z o.o. sp. j. z 25 maja 2016 r., w brzmieniu zmienionym uchwałą wspólników z 30 maja 2016 r., nie wykazuje przeniesienia jakichkolwiek skonkretyzowanych wierzytelności, z kolei przedłożony fragment załącznika nr 1 (k.28-29) nie jest trwale połączony z tym dokumentem, a na podstawie jego treści nie można ustalić, że odnosi się on właśnie do niego, skoro wskazana jest w nim inna firma spółki, której ma dotyczyć ( (...) sp. z o.o. sp.j.”). Co więcej, przedstawiony załącznik nr 1 nie zawiera danych personalnych pozwanej, nie jest też kompletny, albowiem stanowi co najwyżej wyciąg z w/w załącznika, który nie wiadomo przez kogo i w jakim trybie został sporządzony, a zatem nie stanowi dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 249 kpc i nie może stanowić dowodu, na podstawie którego Sąd mógłby czynić ustalenia w zakresie legitymacji czynnej powoda.

Nie wykazano również skutecznego przeniesienia ewentualnej wierzytelność na powoda, albowiem umowa cesji z 09 czerwca 2016 r. została zawarta pod warunkiem, którego ziszczenie się nie zostało w żaden sposób wykazane (§ 4 ust. 1 umowy – k.34).

Mając na uwadze powyższe należało uznać, że powód nie wykazał, iż przysługuje mu względem pozwanej dochodzona pozwem wierzytelność. Zgodnie zaś z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z tego faktu wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem cyt. przepisu jest art. 232 kpc, zgodnie z którym strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie.

Powód winien zatem wykazać wszystkie okoliczności stanowiące podstawę żądania pozwu. Podkreślić należy, iż w przedmiotowym postępowaniu strona powodowa jest podmiotem profesjonalnym, który powinien być świadom wystąpienia negatywnych konsekwencji procesowych w przypadku, gdy powołuje mniej dowodów, niż tego wymaga materialnoprawna podstawa zgłoszonego roszczenia.

Nadto wskazać należy, iż w sprawach cywilnych rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy – obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz pod red. A. Zielińskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, wyd. 6, Warszawa 2012 r.).

Nie można było również w przedmiotowej sprawie uznać, że pozwana nie przedstawiając swojego stanowiska w rzeczywistości uznała powództwo. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, winien przejawiać staranność w wykazaniu zasadności powództwa. Brak merytorycznego zaprzeczenia jego twierdzeń przez pozwanego nie zwalniał go od wykazania podstawowych okoliczności wskazujących na zasadność żądania. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7.11.2007 r. (II CSK 293/07), ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczenie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń, ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności.

Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości co do zasadności pozwu. W niniejszej sprawie natomiast powód nie przedłożył dowodów dostatecznie uzasadniających jego roszczenie. W konsekwencji należało stwierdzić, że powód nie udowodnił swojego roszczenia, choć był do tego zobowiązywany.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, powództwo należało oddalić.