Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Jan Piwkowski

Protokolant: Paulina Adamska

Oskarżyciel publiczny:---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2017 roku w W.

z wniosku Straży Miejskiej (...) W. (...)

sprawy N. B.

córki A. i J.

urodzonej dnia (...) w B.

obwinionej o to, że:

w dniu 3 maja 2017 roku około godz. 08:50 przy ul. (...) w W. na terenie należącym do gminy prowadziła sprzedaż gofrów poza miejscem wyznaczonym przez właściwe organy gminy.

tj. za wykroczenie z art. 603 § 1 Kodeksu Wykroczeń

orzeka

I. obwinioną N. B. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu;

II. na podstawie art. 118§ 2 kpw określa, że koszty postępowania ponosi Skarbu Państwa.

Sygn. akt XI W 2262/17

UZASADNIENIE

N. B. została obwiniona o to, że w dniu 3 maja 2017 roku około godz. 08:50 przy ul. (...) w W. na terenie należącym do gminy prowadziła sprzedaż gofrów poza miejscem wyznaczonym przez właściwe organy gminy, to jest o wykroczenie z art. art. 60 ³ § 1 Kodeksu wykroczeń;

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 maja 2017 roku ok. godz. 15:30 w W. przy ulicy (...) N. B. wykonywała usługi gastronomiczne polegające na przygotowywaniu deserów gofrowych na zamówienie klientów z mobilnego wózka gastronomicznego. Polegało to na tym, że klient składał zamówienie, obwiniona przeprowadzała z nim wywiad, jaki dokładnie deser gofrowy by chciał. Następnie wypiekała gofra z przygotowanego wcześniej ciasta, uzupełniała go dodatkami i podawała klientowi gotowy deser gofrowy. Na stoisku obwinionej znajdowało się menu, w którym zawarte były orientacyjne ceny za usługę przygotowania gofra z wybranymi dodatkami.

Interwencję wobec obwinionej podjął Strażnik Miejski w osobie M. K.. Zarzucał jej prowadzenie sprzedaży poza miejscem wyznaczonym przez właściwe organy gminy, co miało wyczerpać znamiona wykroczenia z art. 60 ³ § 1 kw. Ponadto zaproponował N. B. zakończenie interwencji poprzez nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego za ujawnione wykroczenie oraz pouczył obwinioną o prawie do odmowy przyjęcia mandatu. N. B. odmówiła przyjęcia mandatu w związku z czym został przeciwko niej skierowany do Sądu wniosek o ukaranie.

Miejsce, w którym N. B. prowadziła wyżej wskazaną działalność gospodarczą, nie jest miejscami wyznaczonym przez (...) W. na prowadzenie sprzedaży.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej (k. 5-6, zapis audiowizualny rozprawy z dnia 14 grudnia 2017 roku znajdujący się na płycie CD k. 61), zeznań świadka M. K. (k. zapis audiowizualny rozprawy z dnia 14 grudnia 2017 roku znajdujący się na płycie CD k. 61), notatki urzędowej (k. 1-3), interpretacji indywidualnej (k. 7,8), kserokopii odpisów wyroków (k. 9-14, 56-58), notatki CEL (k. 15), kserokopii notatnika służbowego (k. 50-54).

Obwiniona tak w toku postępowania wyjaśniającego, jak i przed Sądem nie przyznała się do popełniania zarzucanego jej czynu. Przesłuchana na rozprawie w dniu 14 grudnia 2017 roku wyjaśniła, iż we wskazanym w zarzucie miejscu i czasie nie prowadziła sprzedaży w rozumieniu art. 60 ³ § 1 kw, a świadczyła usługi gastronomiczne z mobilnego wózka przeznaczonego do tego typu działalności. Obwiniona twierdziła, że sprzedaż oraz świadczenie usług z ruchomych placówek gastronomicznych zostały sklasyfikowane pod odrębnymi pozycjami w Polskiej Klasyfikacji Działalności. Opisała dokładnie sposób świadczenia usług gastronomicznych. Wyglądało to w sposób następujący. W pierwszej kolejności przygotowuje wózek oraz ciasto przeznaczone do wyrabiania gofrów. Następnie nagrzewa gofrownicę i oczekuje na klienta. W momencie gdy osoba zainteresowana podchodzi do wózka obwinionej i składa zamówienie, obwiniona przeprowadza z tą osobą wywiad, jaki dokładnie deser gofrowy by chciała. Obwiniona dopytuje się, czy ciasto ma być bardziej bądź mniej wypieczone oraz jakich dodatków do gofra życzy sobie klient (do wyboru m.in. dżem, cukier puder, posypka). W dalszej kolejności wyrabia gofra, uzupełnia go dodatkami i podaje klientowi gotowy deser gofrowy. Obwiniona podkreśliła, że każde zamówienie dostosowuje do konkretnej osoby. Wskazała również, że ma przygotowane menu, w którym zawarte są orientacyjne opłaty za usługę przygotowania gofra. Wysokość tych opłat nie jest jednak stała, ponieważ może się chociażby zmieniać w zależności od ilości konkretnego dodatku umieszczonego na gofrze. Przykładowo, jeżeli klient chce więcej bitej śmietany, to opłata wzrasta. W ocenie obwinionej opłata związana jest ze świadczeniem usług, natomiast cena wiąże się ze sprzedażą. Obwiniona podkreśliła, że wpisana w PKD sprzedaż oznacza sprzedaż produktu nie wymagającego przetworzenia, natomiast w jej działalności najpierw przyjmowane jest zamówienie, a dopiero w dalszej kolejności produkt przygotowywany jest do realizacji wspomnianego zamówienia. Obwiniona ponadto w swoich wyjaśnieniach powoływała się na orzeczenie Sądu Okręgowego, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz interpretację indywidualną (...) W..

Sąd zważył, co następuje:

Sąd po dokonaniu wnikliwej analizy materiału dowodowego uznał wyjaśnienia obwinionej (k. 5-6, zapis audiowizualny rozprawy z dnia 14 grudnia 2017 roku znajdujący się na płycie CD k. 61) za wiarygodne. Wyjaśnienia N. B. znajdują potwierdzenie w pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodach, które Sąd uznał za wiarygodne, w szczególności w zeznaniach świadka M. K.. Nieprzyznanie się obwinionej do winy koresponduje z dokonaną przez nią oceną prawną stanu faktycznego. Ujawnione w toku rozprawy dowody nie pozwalają bowiem na bezsprzeczne stwierdzenie, iż obwiniona dokonała zarzucanego jej wykroczenia, rozumianego jako czyn opisany w ustawie (wyczerpujący określone znamiona), zabroniony pod groźbą kary, społecznie szkodliwy oraz zawiniony. Obwiniona wskazywała, iż świadczyła usługę gastronomiczną z mobilnego wózka przeznaczonego do tego typu działalności, co w jej ocenie należy zakwalifikować jako świadczenie usług z ruchomych placówek gastronomicznych (wpisane w Polskiej Klasyfikacji Działalności pod pozycją 56.10.B), a nie jako sprzedaż wpisaną w PKD pod pozycją 47. Obwiniona w sposób jasny i spójny wyjaśniła cały proces świadczenia przez nią usług klientom zamawiającym gofry wraz z dodatkami.

Sąd przeprowadził również dowód z zeznań świadka M. K., który jako funkcjonariusz Straży Miejskiej przeprowadził interwencję w przedmiotowej sprawie. Świadek należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował na popełnione w jego ocenie przez obwinioną wykroczenie. Była to bezpośrednią przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Na rozprawie w dniu 14 grudnia 2017 roku świadek twierdził, że w jego ocenie odpłatne świadczenie usług gastronomicznych w jego ocenie jest sprzedażą. Świadek wskazał także, że aby móc prowadzić sprzedaż w miejscu publicznym, potrzebne jest zezwolenie właściciela zarządcy terenu. Ponadto stwierdził, że art. 60 ³ § 1 kw wspomina o prowadzeniu sprzedaży i on, jako funkcjonariusz Straży Miejskiej działalność obwinionej zakwalifikował jako sprzedaż. Zeznania świadka Sąd uznał za wiarygodne oraz spójne z dokumentacją sporządzoną przez świadka w trakcie interwencji. Jego zeznania w odniesieniu ustalonego stanu faktycznego pokrywają się z wyjaśnieniami obwinionej. Rozbieżności pojawiają się jedynie na płaszczyźnie administracyjno - prawnej, jednak jak słusznie zauważył sam świadek, nie jest jego rolą rozstrzyganie tego typu wątpliwości.

Sąd poza osobowymi źródłami dowodowymi dał wiarę pozostałym dokumentom ujawnionym w trybie art. 76 § 1 kpw w postaci: notatki urzędowej (k. 1-3), interpretacji indywidualnej (k. 7,8), kserokopii odpisów wyroków (k. 9-14, 56-58), notatki CEL (k. 15), kserokopii notatnika służbowego (k. 50-54). Powyższe dokumenty zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami, przez uprawnione do tego osoby i instytucje, strony nie kwestionowały ich prawdziwości ani autentyczności, Sąd natomiast z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Wykroczenie z art. 60 ³ § 1 kw popełnia ten, kto prowadzi sprzedaż na terenie należącym do gminy lub będącym w jej zarządzie poza miejscem do tego wyznaczonym przez właściwe organy gminy. Miejscem popełnienia tego wykroczenia jest miejsce niewyznaczone przez właściwe organy gminy na terenie należącym do gminy lub będącym w jej zarządzie.

W niniejszej sprawie kluczową kwestią było zatem ustalenie, czy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie pozwala przypisać obwinionej czyn, będący wykroczeniem z art. 60 ³ § 1 kw. W opisie zarzucanego czynu oskarżyciel stwierdził, iż obwiniona prowadziła sprzedaż gofrów poza miejscem wyznaczonym przez właściwe organy gminy.

Sąd, dokonując analizy całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie doszedł do przekonania, iż zachowanie obwinionej nie wyczerpuje znamion czynu wskazanych w art. 60 ³ § 1 kw.

Do znamion wykroczenia z art. 60 ³ § 1 kw należy prowadzenie sprzedaży poza miejscem do tego wyznaczonym przez właściwe organy gminy. W Kodeksie Wykroczeń nie znajduje się definicja „prowadzenia sprzedaży”, wobec czego Sąd oparł się na zasadach wykładni językowej i systemowej, „sprzedaży” w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 535 kc przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. W niniejszej sprawie mieliśmy więc do czynienia ze świadczeniem usług gastronomicznych, które nie stanowi sprzedaży w rozumieniu art. 535 kc. Zdaniem Sądu, zawieranie innych transakcji, w tym świadczenie usług nie prowadzi do realizacji znamion wykroczenia z art. 60 ³ § 1 kw, gdyż nie można treści przedmiotowego przepisu Kodeksu wykroczeń wykładać rozszerzająco. Podobną wykładnie zastosował w sowich orzeczeniach Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny Odwoławczy (Postanowienie z dnia 7 sierpnia 2017 r. w sprawie o sygn. X Ka 705/17 oraz Postanowienie z dnia 27 października 2017r. w sprawie o sygn. X Kz 1208/17). Należy także wskazać, że w Wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 24 kwietnia 2012 r., I SA/Gd 223/12, na który powoływała się obwiniona, wskazano, że osoba świadcząca usługi gastronomiczne, nie dokonuje sprzedaży w rozumieniu art. 535 kc, nawet jeśli usługi te wykonuje w obrębie targowiska.

W okolicznościach faktycznych sprawy niniejszej N. B. świadczyła usługi gastronomiczne polegające na przygotowywaniu na ciepło gofrów wraz z dodatkami. W ocenie Sądu działalność obwinionej polegała więc na świadczeniu usług, tj. przygotowaniu konkretnego posiłku, a nie na dokonywaniu sprzedaży.

Należy przy tym zauważyć, że działalność obwinionej, jak sama słusznie wskazywała, została sklasyfikowana w Polskiej Klasyfikacji Działalności pod pozycją 56.10.B – ruchome placówki gastronomiczne. Podklasa ta obejmuje działalność obwoźnych sprzedawców lodów, wózków z żywnością, przyczep gastronomicznych, związaną z przygotowywaniem żywności na straganach. Podklasa ta nie obejmuje handlu detalicznego, który został sklasyfikowany w dziale 47 Polskiej Klasyfikacji Działalności. W ocenie Sądu sprzedaż i prowadzenie działalności gastronomicznej stanowią odrębne od siebie i samodzielne rodzaje działalności gospodarczej.

Ponadto art. 543 Kodeksu Cywilnego jasno stanowi, iż wystawienie rzeczy w miejscu sprzedaży na widok publiczny z oznaczeniem ceny uważa się za ofertę sprzedaży. W przedmiotowej sprawie świadek w osobie funkcjonariusza Straży Miejskiej nie potrafił jednoznacznie wskazać, iż na ruchomym stoisku gastronomicznym obsługiwanym przez obwinioną wystawione były na widok publiczny, ceny poszczególnych produktów. Dodatkowo sama obwiniona twierdziła, że miała menu, w którym podane były jedynie ceny orientacyjne, gdyż ostateczna cena deseru gofrowego uzależniona była od dodatków (m.in. dżemu, cukru pudru, posypki), kwestii kompozycji składników (mieszania składników, operowania różnymi półproduktami), czy też przetwarzania produktów. Należy również wskazać, iż możliwe jest prowadzenie świadczenia usług odpłatnie. Kwestia odpłatności przy zasadzie swobody umów w polskim prawie cywilnym, nie jest kwestią przesądzającą o tym, że każda umowa, która charakteryzuje się odpłatnością i wzajemnością jest automatycznie umową sprzedaży, która prowadzi do przeniesienia własności. Prawo cywilne charakteryzuje się swobodą umów, a więc w ocenie Sądu nie stanowi problemu to, żeby niektóre elementy poszczególnych umów były ze sobą łączone, a co za tym idzie nie można przyjąć, iż każde odpłatne świadczenie usług będzie stanowiło umowę sprzedaży.

Zatem mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności oraz to, iż wszelkie wątpliwości rozstrzygane są na korzyść osoby obwinionej, N. B. swoim zachowaniem nie wypełniła znamion wykroczenia z art. 60 ³ § 1 kw i nie popełniła zarzucanego jej czynu.

Sąd, na podstawie art. 118 § 2 kpw, w związku z wydaniem wyroku uniewinniającego, określił, że koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.