Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodnicząca: S S.R. Kinga Grzegorczyk

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Novottny

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa P. S.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę 56787,30 złotych

1.  zasądza od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz P. S. kwotę 56787,30 (pięćdziesiąt sześć tysięcy siedemset osiemdziesiąt siedem 30/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 maja 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz P. S. kwotę 10718 (dziesięć tysięcy siedemset osiemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

3.  nakazuje pobrać od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 459,52 (czterysta pięćdziesiąt dziewięć 52/100) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 397/16

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2016 r. P. S. wystąpił przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. z pozwem o zapłatę kwoty 50001 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 maja 2015 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pełnomocnik powoda podniósł, że w dniu 28 marca 2015 r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został należący do powoda samochód marki J. o nr rej. (...). Sprawca wypadku był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...). W toku postępowania likwidacyjnego poszkodowanemu odmówiono wypłaty odszkodowania, podnosząc, że uszkodzenia samochodu powoda nie powstały w wyniku spornej kolizji.

[pozew k.2-4]

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, podnosząc, że do szkody doszło w sposób kontrolowany, a zatem brak jest podstaw do przyjęcia odpowiedzialności za szkodę w pojeździe powoda przez stronę pozwaną.

[odpowiedź na pozew k.22-26]

W piśmie z dnia 8 stycznia 2018 r. pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo o kwotę 6786,30 zł z ustawowymi odsetkami jak w pozwie, tj. od dnia 1 maja 2015 r. do 31 grudnia 2015 r., i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Pismo pełnomocnika powoda z rozszerzeniem powództwa zostało doręczone pełnomocnikowi strony pozwanej na rozprawie w dniu 8 stycznia 2018 r. Pełnomocnik strony pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości.

[pismo k.159, e-protokół rozprawy 00:20:19-00:24:00 CD k.165]

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 marca 2015 r. J. P., kierujący samochodem marki M. (...) koloru czerwonego, jechał w Ł. z kierunku osiedla (...) w kierunku ul. (...). Na skrzyżowaniu ulic (...), blisko ul. (...), kiedy chciał skręcić w prawo, z jego prawej strony na skrzyżowanie wyjechał samochód marki J., który chciał skręcić na skrzyżowaniu w lewo. J. P. uderzył nadjeżdżający pojazd w bok od strony kierowcy. Z uwagi na to, że było ciemno i nie było żadnego oświetlenia, kierowcy zjechali na pobocze i kierowca J. wezwał na miejsce zdarzenia Policję. Funkcjonariusze stwierdzili, że kierujący M. nie ustąpił pierwszeństwa, wyjechał za daleko na skrzyżowanie i spowodował zdarzenie, za co ukarali go mandatem karnym. J. P. przyjął mandat, jednakże nie zapłacił go z uwagi na to, że jest bezrobotny i nie posiadał środków finansowych. Kierujący M. przed skrzyżowaniem zwalniał. Przy skrzyżowaniu widział nadjeżdżający samochód marki J., ale było już za późno i nie zdążył podjąć żadnego manewru w celu uniknięcia zderzenia. Z uwagi na uszkodzenia samochodu marki M. na miejsce zdarzenia musiała przyjechać laweta. Pojazd ten był tak zniszczony, że został następnie zezłomowany.

[dowód: zeznania świadka J. P. 00:06:12-00:32:26 e-protokół rozprawy CD k.53, notatka urzędowa k.62-62 odwr., notatniki służbowe k.63-70]

Szkoda została zgłoszona stronie pozwanej w dniu 31 marca 2015 r.

[dowód: zgłoszenie szkody w aktach szkodowych a płycie CD k.16 i 35]

W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana odmówiła powodowi wypłaty odszkodowania, wskazując, że w jej ocenie analiza porównawcza uszkodzeń pojazdu oraz analiza ruchu pokolizyjnego i dynamiki zdarzenia pozwala wnioskować, że do szkody doszło w sposób kontrolowany, a zatem brak jest podstaw do przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela za przedmiotowe zdarzenie.

[dowód: decyzja k.7]

Pismem z dnia 14 grudnia 2015 r. pełnomocnik powoda wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 56787,30 zł tytułem odszkodowania w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania na wskazany w piśmie rachunek bankowy. Ubezpieczyciel nie zmienił jednak swojej decyzji.

[dowód: wezwanie do zapłaty k.10-10 odwr., pismo k.14-14 odwr.]

Do kolizji samochodu marki J. nr rej. (...) i samochodu marki M. nr rej. (...) mogło dojść w dniu 28 marca 2015 r. w okolicznościach podawanych przez kierujących tymi pojazdami. Charakter i rozmiar uszkodzeń pojazdu marki J. wskazuje, że mogły one powstać od kontaktu z przeszkodą o cechach geometrycznych takich, jakie miał samochód marki M.. Do kontaktu pojazdów mogło dojść, gdy samochód J., skręcając w lewo z ul. (...) w ul. (...), został uderzony przednim lewym narożnikiem samochodu marki M.. Błąd w technice jazdy popełnił kierujący samochodem M., uderzając w lewy bok J.. Uzasadniony koszt naprawy samochodu marki J. nr rej. (...) po zdarzeniu w dniu 28 marca 2015 r. przy zachowaniu zasady przywrócenia stanu pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, użyciu do naprawy części oryginalnych, tj. takich, których producent pojazdu potwierdza jakość i zgodność z jego normami, zastosowaniu średniej stawki za roboczogodzinę w firmach naprawiających pojazdy powypadkowe w 2015 r., wyniósł 73328,20 zł brutto. Żadna naprawa blacharsko-lakiernicza pojazdu nie podnosi jego realnej wartości rynkowej. Każdy pojazd noszący ślady naprawy jest na rynku niżej ceniony, aniżeli taki sam pojazd bez śladów naprawy, niezależnie od czasu jego eksploatacji. Użycie w naprawie części innych, niż spełniające normy producenta pojazdu, może skutkować nieodtworzeniem wszystkich cech, np. wytrzymałościowych związanych z zadziałaniem takich systemów bezpieczeństwa jak poduszki gazowe.

[dowód: pisemna opinia biegłego sądowego k.88-129, pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego k.141-147, ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego e-protokół rozprawy 00:03:49-00:17:03 CD k.165]

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych z przyczyn wskazanych w dalszej części uzasadnienia.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W rozpoznawanej sprawie strona pozwana podnosiła, że do uszkodzeń w pojeździe powoda nie mogło dojść w okolicznościach wskazanych w zgłoszeniu szkody.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w toku niniejszego procesu, jak i zeznaniach świadka J. P. i opinii biegłego sądowego.

Przebieg zdarzenia opisał w swoich zeznaniach świadek J. P., który kierował pojazdem marki M.. Zeznania świadka są logiczne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Na miejsce zdarzenia została wezwana Policja, która jako sprawcę zdarzenia ukarała mandatem karnym kierującego samochodem M.. W notatce urzędowej funkcjonariusze Policji jako przyczynę zdarzenia wpisali, że kierujący samochodem marki M. nie zastosował się do znaku drogowego A-7, nie ustąpił pierwszeństwa i spowodował zderzenie z samochodem marki J..

Biegły wydający opinię w rozpoznawanej sprawie, zarówno w swojej pierwotnej opinii pisemnej, jak i pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej, w sposób spójny, logiczny i wyczerpujący wyjaśnił, dlaczego doszedł do wniosków wskazanych w opinii. Podkreślił, że symulacja komputerowa nie służy do odtworzenia wszystkiego, a jest wyłącznie narzędziem przy sporządzaniu opinii. Wskazał, że w zależności od prędkości pojazdów w chwili zderzenia ich położenia pokolizyjne będą zupełnie inne, natomiast w niniejszej sprawie położenia takie nie są znane i zwymiarowane. Najbardziej istotne jest położenie powypadkowe pojazdów, albowiem pozwala ono na odtworzenie ruchu pojazdów, a nawet miejsca zdarzenia. Biegły ponadto wyjaśnił, że na wynik symulacji mają wpływ różne czynniki, np. prędkość pojazdów, ich tory ruchu, droga hamowania. Jeżeli dane te nie są znane, to wprowadzenie odpowiednich parametrów, które nieznacznie nawet różnią się od siebie, np. czy pojazd poruszał się z daną prędkością czy też o 5 km/h szybciej lub wolniej, wpływają na wynik symulacji. Dla wykazania, że nawet tak niewielka zmiana prędkości wprowadzonych do symulacji daje inny wynik ruchu pokolizyjnego pojazdów, biegły dla przykładu w swojej pisemnej opinii uzupełniającej wykonał dwie próby wizualizacji, w których została założona prędkość samochodu J. na poziomie 20 km/h, a prędkość M. przed uderzeniem na poziomie 10 km/h i 15 km/h. Biegły wskazał również, że szkic przedstawiony przez stronę pozwaną nie może stanowić elementu technicznej analizy przebiegu zdarzenia, albowiem jest nieskalowany i nie oznaczono na nim w położeniu pokolizyjnym pojazdów, gdzie jest ich przód lub tył. Biegły wskazał również, że kierujący pojazdami po zderzeniu zjechali na pobocze, gdzie oczekiwali na przyjazd Policji, a zatem nie jest możliwe odtworzenie położenia pojazdów w trakcie ich ruchu, a tym bardziej określenie ich położenia pokolizyjnego. Biegły wskazał, że jeżeli brak jest informacji co do powypadkowego położenia pojazdów i jest kwestionowane, czy do wypadku w ogóle doszło w podawanych okolicznościach, to bierze się pod uwagę topograficznie, czy istnieje dane miejsce zdarzenia, czy uczestnicy mogli poruszać się w sposób, jaki opisują ślady, ślady na miejscu zdarzenia, przeszkody, które mogły wpływać na przebieg zdarzenia, np. ubytki w jezdni, oświetlenie, krzaki, budynki, a także bada się korelację uszkodzeń na obu pojazdach.

Z opinią biegłego sądowego nie zgadzała się strona pozwana, wnosząc w konsekwencji o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych. Wniosek ten został oddalony, albowiem Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii dalszych biegłych, jeżeli zachodzi taka potrzeba, a więc w szczególności wtedy, gdy przeprowadzona już opinia zawiera istotne luki, jest nieprzekonująca, niekompletna, pomija lub wadliwie przedstawia istotne okoliczności, nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna. Sąd nie jest zobowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnego biegłego czy też opinii instytutu, tylko z tej przyczyny, że dotychczasowa opinia była dla strony niekorzystna (tak m. in. SN w wyroku z 13.01.2016 r., V CSK 262/15, Legalis nr 1460401 i w postanowieniu z 19.08.2009 r., III CSK 7/09, Legalis nr 264555). Ze względów wskazanych wcześniej, Sąd nie znalazł podstaw do uznania, że opinia biegłego sądowego wydającego opinię w sprawie była nierzetelna, niespójna bądź nielogiczna i aby z jakiegolowiek powodu była nieprzydatna dla rozstrzygnięcia sprawy.

Mając na uwadze wnioski wynikające z opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków, należało przyjąć, że odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie z dnia 28 marca 2015 r. ponosi J. P. – kierujący samochodem marki M., który w tej dacie był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...), co nie było kwestionowane, a zatem strona pozwana ponosi odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie.

Zgodnie z treścią opinii biegłego sądowego, sporządzonej w toku niniejszego procesu, uzasadniony koszt naprawy pojazdu powoda po zdarzeniu z dnia 28 marca 2015 r. wynosi 73328,20 zł brutto. Opinia biegłego w tym zakresie nie była kwestionowana przez stronę pozwaną.

Z uwagi na to, że strona pozwana w postępowaniu likwidacyjnym nie wypłaciła powodowi żadnego odszkodowania, to powodowi przysługuje odszkodowanie w wysokości 73328,20 zł. Z uwagi jednak na to, że powód z tego tytułu dochodził ostatecznie kwoty 56787,30 zł, Sąd na podstawie art. 321 § 1 k.p.c. zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda odszkodowanie jedynie w dochodzonej wysokości.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. i w zw. z art. 14 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., nr 124, poz. 1152 ze zm.). Strona pozwana powinna była wypłacić odszkodowanie w terminie trzydziestu dni od daty zgłoszenia szkody, co w przedmiotowej sprawie miało miejsce w dniu 31 marca 2015 r. Pozwany w wyznaczonym przez ustawodawcę terminie nie wypłacił należnego odszkodowania, wobec czego pozostaje w zwłoce od pierwszego dnia po upływie owego trzydziestodniowego terminu, tj. od dnia 1 maja 2015 r.

O kosztach procesu w pkt 2 wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., statuującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Powód wygrał proces w całości, a zatem strona pozwana zobowiązana jest do zapłaty na rzecz powoda poniesionych przez niego kosztów procesu w kwocie 10718 zł, na którą składają się: 2501 zł - opłata sądowa od pozwu, 1000 zł – wydatkowana zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego, 7200 zł – koszty zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych - Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych - Dz. U. z 2016 r., poz. 1667) i 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 623 ze zm.) w zw. z art. 98 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 459,52 zł, na którą złożyły się: 119,52 zł – część wynagrodzenia biegłego wydatkowana tymczasowo z funduszy Skarbu Państwa i 340 zł – opłata sądowa od rozszerzonej części powództwa.