Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: Anna Mącznik

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

S. T. P

M. Ż.

przeciwko:

(...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powodów uprawnionych solidarnie S. T.

i M. Ż. kwotę 1 946,95 zł (jeden tysiąc dziewięćset czterdzieści sześć złotych dziewięćdziesiąt pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 20 lutego 2016r.do dnia zapłaty:

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powodów uprawnionych solidarnie kwotę 1999,24 zł ( jeden tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych dwadzieścia cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1082/16/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 czerwca 2016 roku (data stempla pocztowego) powodowie S. T. i M. Ż. wnieśli o zasądzenie od (...) S.A. w W. kwoty 1 946,95 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 20 lutego 2016 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że wskutek zdarzenia z dnia 19 stycznia 2015 r., za które odpowiedzialność ponosi pozwane towarzystwo, uległ uszkodzeniu samochód marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) będący własnością poszkodowanej M. K.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. Po przeprowadzeniu przez pozwaną postępowania likwidacyjnego uznała ona co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę. Powodowie wyjaśnili, że w związku z uszkodzeniem rzeczonego pojazdu poszkodowana zleciła im jego naprawę. Powodowie dokonali naprawy uszkodzonego pojazdu wystawiając fakturę VAT (...) z dnia 3 lutego 2016 r. na kwotę 6 093,52 zł brutto. Powodowie wskazali również, że poszkodowana w związku z uszkodzeniem pojazdu wynajęła od nich na czas naprawy samochód zastępczy. Wyjaśnili, że przedmiotowy najem trwał łącznie 13 dni. Z tytułu najmu samochodu zastępczego, powodowie wystawili fakturę VAT nr (...) z dnia 3 lutego 2016 na kwotę 1 599 zł brutto (13 dni x 100 zł netto). Powodowie wystąpili z roszczeniem wynikającym z ww. faktur do pozwanej, przesyłając jej dokumenty uzasadniające roszczenie. W odpowiedzi na zgłoszone roszczenie pozwana wypłaciła powodom łącznie kwotę 5 745,57 zł. Pozwana zweryfikowała koszty wynajmu samochodu zastępczego weryfikując okres najmu z 13 dni do 7 dni najmu oraz stawkę najmu z 100 zł do 80 zł netto. Pozwana nadto zweryfikowała koszty naprawy uszkodzonego pojazdu weryfikując przedstawioną przez powodów fakturę VAT pod względem stawek rbg prac blacharskich i lakierniczych. W związku z brakiem pełnego odszkodowania powodowie wezwali pozwaną do zapłaty. Pozwana jednak podtrzymała swoje stanowisko i odmówiła zapłaty żądanej kwoty. Powodowie wyjaśnili, że poszkodowana przelała na ich rzecz wierzytelność przysługującą jej wobec pozwanej z tytułu prawa do odszkodowania.

W dniu 23 września 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 1898/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwane Towarzystwo (...) wniosło sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zakwestionowała w całości roszczenie objęte powództwem. Pozwana zaprzeczyła jakoby przedstawione przez powódkę cenniki miały uzasadniać wysokość stosowanej przez nich stawki wynajmu. Pozwana podniosła, że stawki wynajmu pojazdu zastępczego nie powinny przekraczać stawek stosowanych na rynku lokalnym. Pozwana wskazała również, iż za celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty wynajmu pojazdu zastępczego można uznać koszty naliczone wg. średniej stawki stosowanej na rynku lokalnym. Zdaniem pozwanej stawka przyjęta przez powoda była zawyżona i nie odpowiadała stawkom rynkowym. Pozwana zakwestionowała również okres na jaki poszkodowany wynajął pojazd zastępczy. Pozwana podniosła, że naprawa pojazdu powinna wynieść maksymalnie 7 dni. Odnosząc się do żądania powodów co do odszkodowania tytułem pokrycia pełnych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu pozwana stoi na stanowisku, że ustalony przez nią koszt naprawy pojazdu i wypłacona kwota odszkodowania pozwalała na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 19 stycznia 2016 roku w zdarzeniu komunikacyjnym uległ uszkodzeniu samochód osobowy marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanej M. K.. Sprawca zdarzenia posiadał umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej (OC) właścicieli pojazdów mechanicznych zawartą z pozwanym (...) S.A. Poszkodowana zleciła naprawę samochodu w warsztacie powodów. Poszkodowana ponadto wynajęła pojazd zastępczy od powodów. Powodowie po wykonaniu naprawy wystawili poszkodowanej fakturę VAT nr (...) z dnia 3 lutego 2016 r. na kwotę 6 093,52 zł (w oparciu kalkulację naprawy nr 127), natomiast z tytułu najmu pojazdu zastępczego wystawili fakturę VAT nr (...) na kwotę 1 599 zł brutto (tj. 123,00 zł brutto x 13 dni najmu). Pozwana po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego uznała co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę, wypłacając odszkodowanie łącznie w kwocie 5 745,57 zł. Pozwana zweryfikowała koszty wynajmu samochodu zastępczego weryfikując okres najmu z 13 dni do 7 dni najmu oraz stawkę najmu z 100 zł do 80 zł netto (przyznając kwotę 688,80). Pozwana nadto zweryfikowała koszty naprawy uszkodzonego pojazdu weryfikując przedstawioną przez powodów fakturę VAT pod względem stawek rbg prac blacharskich i lakierniczych. W związku z brakiem pełnego odszkodowania powodowie wezwali pozwaną do zapłaty. Pozwana jednak podtrzymała swoje stanowisko i odmówiła zapłaty żądanej kwoty. Poszkodowana umową cesji wierzytelności z dnia 21 stycznia 2016 r. przelała na rzecz powodów wierzytelność przysługującą jej wobec pozwanej z tytułu prawa do odszkodowania.

Dowód: pełnomocnictwo szczególne wraz z umową cesji wierzytelności (k.9), protokół zebrania wspólników (k.10), pełnomocnictwo (k.11,12), faktura VAT (k.15,16,17), kalkulacja naprawy (k.18-23), receptura (k.24), potwierdzenie przelewu (k.25,26), faktura VAT (k.27), specyfikacja do okresu wynajmu (k.28), umowa najmu (k.29), protokół wydania pojazdu zastępczego (k.30), protokół zdania pojazdu zastępczego (k.31), oświadczenie (k.32,33), korespondencja email (k.34), wezwanie do zapłaty (k.35-36) wraz z potwierdzeniem odbioru (37), decyzja (k.38-38v), certyfikat (k.39), kosztorys (k.40-41), ekspertyza (k.42-43), cenniki (k.44, 60-64v), zdjęcia (k.65-66), kalkulacja naprawy (k.67-70), akta szkody na nośniku (k.71).

Rzeczywisty, uzasadniony koszt naprawy samochodu O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku ze zdarzeniem z dnia 19 stycznia 2016 r. za które odpowiedzialność ponosi pozwana - wyniósł kwotę 6 093,52 zł brutto. Przyjęte przez powodów stawki, tj. w kwocie 130,00 zł za roboczogodzinę prac lakierniczych oraz w kwocie 120,00 zł za roboczogodzinę prac blacharskich były adekwatne do poziomu wyposażenia technologii warsztatu.

Dowód: pisemna opinia biegłego M. D. (k.96-101), akta szkody na nośniku (k.71). specyfikacja do okresu wynajmu (k.28), umowa najmu (k.29), protokół wydania pojazdu zastępczego (k.30), protokół zdania pojazdu zastępczego (k.31), certyfikat (k.39), kosztorys (k.40-41), ekspertyza (k.42-43),

Uzasadniony czas związany z naprawą uszkodzonego pojazdu O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku ze zdarzeniem z dnia 19 stycznia 2016 r. wyniósł 13 dni, a tym samym okres czasu uzasadniający czas wynajmu samochodu zastępczego wyniósł również 13 dni.

Dowód: pisemna opinia biegłego M. D. (k.96-101), akta szkody na nośniku (k.71). specyfikacja do okresu wynajmu (k.28), umowa najmu (k.29), protokół wydania pojazdu zastępczego (k.30), protokół zdania pojazdu zastępczego (k.31), certyfikat (k.39), kosztorys (k.40-41), ekspertyza (k.42-43),

Zastosowana przez powodów stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego F. (...) należącego (klasa B) tj. 100,00 zł netto mieściła się w zakresie stawek stosowanych przez inne podmioty zajmujące się profesjonalnym wynajmem samochodów. Stawka w/w wysokości była stosowana na rynku.

Dowód: pisemna opinia biegłego M. D. (k.96-101), akta szkody na nośniku (k.71), cenniki (k.44, 60-64v), zdjęcia (k.65-66).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd nadto w całości uwzględnił pisemną opinię biegłego sądowego M. D..

Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z 7 listopada 2000 roku (sygn. akt: I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4 poz. 64) opinia biegłego podlega ocenie – przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. także wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2002 roku, V CKN 1354/00).

Kierując się powyższymi wytycznymi i biorąc pod uwagę pozostały materiał dowodowy sprawy Sąd uznał za przekonującą i w konsekwencji mającą zasadnicze znaczenie dla definitywnego rozstrzygnięcia sprawy opinię ww. biegłego. Należy zauważyć, że biegły ten dysponuje odpowiednią wiedzą dla sporządzenia przedmiotowej opinii i składania w tym zakresie zeznań, czego strony nie kwestionowały. Sąd nie miał zatem żadnych zastrzeżeń do metody jej opracowania. Przedmiotowa opinia jest rzetelna, fachowa i czyni zadość postawionej tezie dowodowej. Strony nie składały do niej zastrzeżeń. Wnioski końcowe pisemnej opinii zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, kategoryczny i zostały należycie umotywowane.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w pełni zasadne.

Podstawą prawną roszczenia powodów jest art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822§ 4 k.c. przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Spornym pomiędzy stronami natomiast okazał się uzasadniony koszt naprawy samochodu poszkodowanej oraz uzasadnione koszty związane z najmem pojazdu zastępczego – pozwana kwestionowała okres najmu oraz przyjętą przez powodów stawkę za dobę najmu pojazdu.

Zatem odnosząc się w pierwszej kolejności do uzasadnionych kosztów naprawy samochodu poszkodowanej należy wskazać, że szkoda może zostać naprawiona w drodze restytucji, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony przedmiot doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem.

Zgodnie z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody (art. 361 §2 k. c.) poszkodowany może domagać się od podmiotu odpowiedzialnego odszkodowania obejmującego poniesione koszty wspomnianych prac naprawczych. Nie można w tej sytuacji przyjąć, że poszkodowany może domagać się jakichkolwiek poniesionych kosztów prac naprawczych. Z oczywistych względów nie mogą to być koszty prac naprawczych, które służyły do poprawienia standardu uszkodzonego przedmiotu, a więc do podniesienia jego stanu technicznego w porównaniu ze stanem przed wyrządzeniem szkody, nawet wówczas, gdy ubezpieczyciel nie kwestionował przedmiotowego zakresu naprawy ani jej metody. Również w sytuacji, w której koszty naprawy poniesione zostałyby jedynie w celu przywrócenia istniejącego przed uszkodzeniem stanu używalności przedmiotu, powstaje potrzeba odpowiedniej selekcji takich kosztów i ich odpowiedniej weryfikacji na podstawie zobiektywizowanych kryteriów (wyrok Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03).

W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (wyrok Sądu Najwyższego z 1 września 1970 roku., II CR 371/70, wyrok Sądu Najwyższego z 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00). Świadczenie zobowiązanego polegające na przywróceniu stanu poprzedniego lub zapłaceniu kwoty odpowiadającej wartości takiego przywrócenia (kosztów naprawy uszkodzonego przedmiotu) nie powinno przekraczać kosztów celowych, ekonomicznie uzasadnionych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r., II CR 425/72, wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 1971 roku, III CRN 450/70).

Za "niezbędne" koszty naprawy należy uznać takie koszty, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego przedmiotu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń. Kosztami natomiast "ekonomicznie uzasadnionymi" są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego podmiot dokonujący naprawy. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny stosowane przez wybrany podmiot odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku. Jeżeli nie kwestionuje się uprawnienia do wyboru przez poszkodowanego podmiotu mającego dokonać naprawy, miarodajne w tym zakresie powinny być ceny stosowane właśnie przez ten podmiot. Przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależnie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte przez podmiot dokonujący naprawy były wyższe od przeciętnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03).

Ustalenie uzasadnionych kosztów naprawy w/w pojazdu wymagało powzięcia wiadomości specjalnych, tj. dowodu z opinii biegłego Sądowego.

Z wykonanej przez biegłego opinii wynika, że uzasadniony koszt naprawy samochodu O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku ze zdarzeniem z dnia 19 stycznia 2016 r. za które odpowiedzialność ponosi pozwana - wyniósł kwotę 6 093,52 zł brutto. Biegły stoi na stanowisku, że naprawa powinna nastąpić na częściach oryginalnych które gwarantują jakość naprawy. Wskazał, że użycie takich części przywraca stan pojazdu sprzed szkody. Wyjaśnił, że części, tzw. zamienniki nie gwarantują odpowiedniej jakości, która może objawić się po pewnym czasie niemożliwym do określenia. Biegły nie podzielił również stanowiska pozwanej w zakresie urealnienia części .

Sąd w całości przychyla się do opinii biegłego a jej wnioski przyjmuje za swoje w zakresie wiadomości specjalnych.

W ocenie Sądu w/w kwota wskazana przez biegłego odzwierciedla uszczerbek zaistniały w dobrach majątkowych poszkodowanego.

Odnosząc się do spornych pomiędzy stronami postępowania stawek roboczogodzin prac blacharskich i lakierniczych, tj. 120,00 zł netto (prac blacharskich) i 130,00 zł netto (prac lakierniczych) w ocenie Sądu były one adekwatne do poziomu wyposażenia technologii warsztatu oraz stawek stosowanych przez inne zakłady naprawcze (o podobnym poziomie wyposażenia) trudniące się tego typu działalnością. Potwierdza to zarówno biegły jak i uzyskany przez nich certyfikat jakości. Zatem zarzut pozwanej w tym zakresie w żaden sposób nie mógł się ostać.

Wobec powyższego nie sposób było się zgodzić z zarzutem pozwanej jakoby wypłacona przez nią kwota była adekwatna do rozmiaru szkody poniesionej w związku ze zdarzeniem sprawczym i pozwalała na pokrycie celowych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

W ocenie Sądu nie sposób zgodzić się również z zarzutem pozwanej, tj. co do kwestionowania wysokości stawki dobowej za wynajem pojazdu zastępczego, tj. F. (...) należącego do klasy B przyjętej przez powodów. Z opinii biegłego jak i z doświadczenia życiowego wynika, iż przyjęta przez powodów stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego (należącego do klasy B) tj. 100,00 zł netto odpowiadała stawkom stosowanym na rynku lokalnym właściwym dla miejsca zamieszkania strony poszkodowanej oraz czasu najmu i daty szkody.

Zatem w ocenie Sądu dokonana przez pozwaną korekta nie znajduje odzwierciedlenia w zasadzie pełnego odszkodowania.

Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej.

Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 100,00 zł netto za najem pojazdu klasy B była w powyższej sprawie zawyżona w żaden sposób nie mogła się ostać zważywszy na fakt, że zastosowana przez powodów stawka jak najbardziej mieściła się w granicach stawek stosowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze w tej klasie tj. klasie B na rynku lokalnym (woj. (...)) w 2016 roku.

Należy zauważyć, że z art. 6 k.c. płynie wniosek, że prawa podmiotowe mogą być skutecznie dochodzone o tyle, o ile strona jest w stanie przekonać sąd co do faktów, z których wyprowadza korzystne dla siebie twierdzenia.

W ocenie Sądu pozwana nie sprostała dyspozycji przywołanego art. 6 k.c.

Rozstrzygając natomiast kwestię zasadnego okresu najmu pojazdu Sąd miał na uwadze, że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (wyrok SN z dnia 5 listopada 2004 r., sygn. akt II CK 494/03, Biul. SN 2005/3/11).

Należy wyjaśnić, że w przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11).

Ustalenie uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego wymagało również powzięcia wiadomości specjalnych, tj. dowodu z opinii biegłego sądowego.

Powołany w sprawie biegły wskazał, że uzasadniony czas związany z naprawą uszkodzonego pojazdu O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku ze zdarzeniem z dnia 19 stycznia 2016 r. wyniósł 13 dni, a tym samym okres czasu uzasadniający czas wynajmu samochodu zastępczego wyniósł również 13 dni.

Biegły podkreślił, że podczas naprawy nie doszło do opóźnienia w zakresie oględzin, ustalenia uszkodzeń, oczekiwania na protokół czy akceptację kosztorysu. Również czas związany z dostarczeniem zamówionych części odpowiadał czasowi niezbędnemu. Sąd zatem w całości przychyla się do opinii biegłego.

Zatem w oparciu o opinie biegłego Sąd ustalił, że okres ten w przypadku wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowanego wynosił 13 dni. Biegły przedstawił szczegółowo jakie okoliczności miały wpływ na takie ustalenie.

Tym samym należne powodowi odszkodowanie w związku ze szkodą z dnia 19 stycznia 2016 r. wyniosło łącznie kwotę 7 692,52 zł brutto. Mając jednakże na uwadze, że pozwana zapłaciła powodowi z tego tytułu kwotę 5 745,57 zł brutto pozostałe należne powodowi odszkodowanie wynosi 1 946,95 zł.

Kwota ta podlegała więc zasądzeniu na podstawie art. 822 § 1 k.c., 361 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 98 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 1 200 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1804), 133,72 zł koszty dojazdu pełnomocnika na dwie rozprawy, 550,52 zł tyt. wynagrodzenia biegłego co daje łączną kwotę 1 999,24 zł.

SSR Jolanta Brzęk