Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sąd. Urszula Łukasik

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

S. J.

przeciwko:

(...) Sp. z o.o. w T.

o zapłatę

1)  uchyla w części nakaz zapłaty z dnia 7 grudnia 2015 r. wydany w postępowaniu nakazowym pod sygnaturą akt VI GNc 2964/15/3 w zakresie należności głównej oraz odsetek i w tym zakresie umarza postępowanie, a utrzymuje w mocy przedmiotowy nakaz zapłaty w zakresie kosztów postępowania;

2)  uchyla w całości nakaz zapłaty z dnia 7 grudnia 2015 r. wydany w postępowaniu nakazowym pod sygnaturą akt VI GNc 2965/15/3 i oddala powództwo w całości;

3)  zasądza od powoda S. J. na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. w T. kwotę 1 442 zł (osiem tysięcy dziewięćset trzydzieści dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 397/16 upr/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 listopada 2015 r. powód S. J. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Kancelaria (...) z miejscem wykonywania działalności w M. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) sp. z o.o. kwoty 8 938,90 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że M. K. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) (pierwotny wierzyciel) zakupiła na zlecenie (...) sp. z o.o. w firmie A (...) sp. z o.o. miał, który został bezpośrednio dostarczony do pozwanego. Za sprzedany towar wierzyciel pierwotny wystawił pozwanemu fakturę VAT. Powód wyjaśnił, że w następstwie dokonania w dniu 29 października 2015 r. przez pierwotnego wierzyciela – cesji wierzytelności w łącznej kwocie 8 938,90 zł obejmującej wierzytelność wynikającą z faktury VAT nr W 34/2015 wraz z wszelkimi prawami, które są z tą wierzytelnością związane, w tym dalszymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie. Dnia 29 października 2015 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty objętej cesją należności głównej oraz odsetek skapitalizowanych na dzień wezwania. Pozwany nie odpowiedział na wezwanie do zapłaty i nie uregulował zobowiązania.

W dniu 7 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie o sygn. akt VI GNc 2964/15/3 nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym.

Pozwany wniósł zarzuty od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty, oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że zakupił towar w postaci miału węglowego od M. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...). Pozwany towar odebrał i nie kwestionował jego jakości ani zasadności faktury VAT, z której wynika wierzytelność dochodzona pozwem. Pozwany nie uchylał się jednocześnie od ciążących na nim zobowiązań z tytułu zawarcia umowy niemniej jednak pozwany z uwagi na swoją trudną sytuację podjął negocjacje z powodem celem rozłożenia całej należności na raty. Pozwany oświadczył, że nie został poinformowany o zawarciu umowy cesji wierzytelności pomiędzy powodem a M. K.. Co prawda jak wynika z dokumentów załączonych do pozwu, dnia 2 listopada 2015 r. powód wprawdzie nadał przesyłkę, w której zamieścił informację o umowie cesji, jednakże korespondencja nie została skutecznie doręczona pozwanemu. Wynika to z wydruku śledzenia wysłanej przez powoda przesyłki – T. nr (00) (...). Treść tego wydruku jednoznacznie przesądza o tym, że dnia 3 listopada 2015 r. nastąpiło przekazanie przesyłki do doręczenia, a także awizo tej przesyłki. Ponowne awizo miało miejsce dnia 12 listopada 2015 r., a dnia 19 listopada 2015 r. w wyniku nieudanego doręczenia operator pocztowy dokonał zwrotu przesyłki. Przesyłka ta została zwrócona nadawcy (powodowi) dnia 23 listopada 2015 r. Pozwany wyjaśnił, że wobec braku informacji pozwanego o dokonaniu cesji wierzytelności, spełnił świadczenie dnia 20 listopada 2015 r. wpłacając zaległą kwotę na rachunek bankowy M. K., która przyjęła świadczenie, nie dokonała jego zwrotu i nie wskazała pozwanemu jakoby niebyła podmiotem uprawnionym do przyjęcia zapłaty. W tym stanie rzeczy pozwany przyjmuje, że dokonanie zapłaty na rzecz pierwotnego wierzyciela miało skutek także względem powoda.

Pismem z dnia 5 stycznia 2016 r. powód w związku z dokonaną przez pozwanego w dniu 20 listopada 2015 r. wpłatą na rzecz pierwotnego wierzyciela kwoty 8 938,90 złotych, które to wpłaty zostały przez pierwotnego wierzyciela zaliczone na należność główną dochodzoną w niniejszej sprawie, ograniczył powództwo o kwotę 8 938,90 złotych domagając się zasądzenia od pozwanego:

- kwoty 176,33 zł tytułem odsetek ustawowych liczonych od kwoty 8 938,90 zł za okres wskazany w pozwie, tj. od dnia 23 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty, tj. 20 listopada 2015 r.;

- kwoty 1 517,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, na którą składa się kwota 300 zł opłaty sądowej, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1 200 zł kosztów zastępstwa procesowego.

W sprawie o sygn. akt VI GNc 2965/15 powód S. J. pozwem z dnia 6 listopada 2015 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) sp. z o.o. kwoty 7 794,99 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23 października 2015 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że M. K. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) (pierwotny wierzyciel) zakupiła na zlecenie (...) sp. z o.o. w firmie A (...) sp. z o.o. miał, który został bezpośrednio dostarczony do pozwanego. Za sprzedany towar wierzyciel pierwotny wystawił pozwanemu fakturę VAT nr W 25/2015, z której pozwany uregulował:

- dnia 5.10.2015 r. kwotę w wysokości 12 354,90 zł

- dnia 9.10.2015 r. kwotę w wysokości 6 000,00 zł

- dnia 12.10.2015 r. kwotę w wysokości 4 835,30 zł

- dnia 21.10.2015 r. kwotę w wysokości 4 833,10 zł

- dnia 22.10.2015 r. kwotę w wysokości 5 000,00 zł.

Do zapłaty z tytułu tej faktury pozostała kwota 7 794,99 zł. Powód wyjaśnił, że w następstwie dokonania w dniu 29 października 2015 r. przez pierwotnego wierzyciela – cesji wierzytelności w łącznej kwocie 7 794,99 zł obejmującej wierzytelność wynikającą z faktury VAT nr W 25/2015 wraz z wszelkimi prawami, które są z tą wierzytelnością związane, w tym dalszymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie. Dnia 29 października 2015 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty objętej cesją należności głównej oraz odsetek skapitalizowanych na dzień wezwania. Pozwany nie odpowiedział na wezwanie do zapłaty i nie uregulował zobowiązania.

W dniu 7 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie o sygn. akt VI GNc 2965/15/3 nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym.

Pozwany wniósł zarzuty od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty, oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że zakupił towar w postaci miału węglowego od M. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...). Pozwany towar odebrał i nie kwestionował jego jakości ani zasadności faktury VAT, z której wynika wierzytelność dochodzona pozwem. Pozwany nie uchylał się jednocześnie od ciążących na nim zobowiązań z tytułu zawarcia umowy niemniej jednak pozwany z uwagi na swoją trudną sytuację podjął negocjacje z powodem celem rozłożenia całej należności na raty. Pozwany oświadczył, że nie został poinformowany o zawarciu umowy cesji wierzytelności pomiędzy powodem a M. K.. Co prawda jak wynika z dokumentów załączonych do pozwu, dnia 2 listopada 2015 r. powód wprawdzie nadał przesyłkę w której zamieścił informację o umowie cesji, jednakże korespondencja nie została skutecznie doręczona pozwanemu. Wynika to z wydruku śledzenia wysłanej przez powoda przesyłki – T. nr (00) (...). Treść tego wydruku jednoznacznie przesądza o tym, że dnia 3 listopada 2015 r. nastąpiło przekazanie przesyłki do doręczenia, a także awizo tej przesyłki. Ponowne awizo miało miejsce dnia 12 listopada 2015 r., a dnia 19 listopada 2015 r. w wyniku nieudanego doręczenia operator pocztowy dokonał zwrotu przesyłki. Przesyłka ta została zwrócona nadawcy (powodowi) dnia 23 listopada 2015 r. Pozwany wyjaśnił, że wobec braku informacji pozwanego o dokonaniu cesji wierzytelności, spełnił świadczenie dnia 20 listopada 2015 r. wpłacając zaległą kwotę na rachunek bankowy M. K., która przyjęła świadczenie, nie dokonała jego zwrotu i nie wskazała pozwanemu jakoby niebyła podmiotem uprawnionym do przyjęcia zapłaty. W tym stanie rzeczy pozwany przyjmuje, że dokonanie zapłaty na rzecz pierwotnego wierzyciela miało skutek także względem powoda.

Sąd ustalił, co następuje:

W sprawie o pierwotnej sygnaturze akt VI GNc 2964/15/3 :

M. K. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) (pierwotny wierzyciel) zakupiła na zlecenie pozwanego (...) sp. z o.o. w firmie A (...) sp. z o.o. miał węglowy, który został bezpośrednio dostarczony do pozwanego. Za sprzedany towar wierzyciel pierwotny wystawił pozwanemu fakturę VAT nr W 34/2015. Pozwany towar odebrał i nie kwestionował jego jakości ani zasadności faktury VAT, z której wynika wierzytelność dochodzona pozwem.

Bezsporne

Dnia 29 października 2015 r. M. K. (pierwotny wierzyciel) zawarła z powodem S. J. umowę przelewu wierzytelności obejmującą m.in. wierzytelność wynikającą z faktury VAT nr W 34/2015 w kwocie 8 938,90 zł wraz z wszelkimi prawami, które są z tą wierzytelnością związane, w tym dalszymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie.

Dowód: faktura VAT nr W 34/2015 (akta sprawy o sygn. VI GNc 2964/15 - k. 10), umowa przelewu wierzytelności nr (...) z załącznikami (akta sprawy o sygn. VI GNc 2964/15 - k. 15-18).

W piśmie z dnia 29 października 2015 r. powód zawiadamiał pozwanego o cesji i wzywał go do zapłaty objętej cesją należności głównej oraz odsetek skapitalizowanych na dzień wezwania w kwocie 9 074,09 zł (8 938,90 zł + odsetki za opóźnienie 135,19 zł). Powód wprawdzie nadał pismo, jednakże korespondencja ta nie została skutecznie doręczona pozwanemu. Jak wynika z treści wydruku śledzenia wysłanej przez powoda przesyłki – T. nr (00) (...) – dnia 3 listopada 2015 r. nastąpiło przekazanie przesyłki do doręczenia, a także awizo tej przesyłki. Ponowne awizo miało miejsce dnia 12 listopada 2015 r., a dnia 19 listopada 2015 r. w wyniku nieudanego doręczenia operator pocztowy dokonał zwrotu przesyłki. Przesyłka ta została zwrócona nadawcy (powodowi) dnia 23 listopada 2015 r.

Dowód: zawiadomienie o cesji z dnia 19 października 2015 r. z dowodem nadania (akta sprawy o sygn. VI GNc 2964/15 - k. 14, 19-20), T. nr (00) (...) (akta sprawy o sygn. VI GNc 2964/15 - k. 103-104).

Pozwany wobec braku informacji powoda o dokonaniu przelewu wierzytelności, spełnił świadczenie dnia 20 listopada 2015 r. na rachunek bankowy M. K. (pierwotnego wierzyciela), która przyjęła je, nie dokonała jego zwrotu i nie wskazała pozwanemu jakoby niebyła podmiotem uprawnionym do przyjęcia zapłaty.

Dowód: potwierdzenie wykonania przelewu (akta sprawy o sygn. VI GNc 2964/15 - k. 41).

Dnia 30 listopada 2015 r. M. K. (pierwotny wierzyciel) wystosowała do pozwanego notę obciążeniową nr 1 i nr 2. W nocie nr 1 pozwany został wezwany do uregulowania m.in. kwoty 357,59 zł tytułem należności odsetkowych od wierzytelności wynikającej z faktury VAT nr W 34/2015.

Dowód: nota obciążeniowa nr 2 (akta sprawy o sygn. VI GNc 2964/15 - k. 42), nota obciążeniowa nr 1 (akta sprawy o sygn.. VI GNc 2964/15 - k. 43).

Pozwany dnia 8 grudnia 2015 r. uiścił należność odsetkową od wierzytelności wynikającej z faktury VAT nr W 34/2015.

Dowód: historia rachunku (akta sprawy o sygn. VI GNc 2964/15 - k. 177).

W sprawie o pierwotnej sygn. akt VI GNc 2965/15/3 :

M. K. (pierwotny wierzyciel) zakupiła na zlecenie pozwanego (...) sp. z o.o. w firmie A (...) sp. z o.o. miał węglowy, który został bezpośrednio dostarczony do pozwanego. Za sprzedany towar wierzyciel pierwotny wystawił pozwanemu fakturę VAT nr W 25/2015. Pozwany towar odebrał i nie kwestionował jego jakości ani zasadności faktury VAT, z której wynika wierzytelność dochodzona pozwem.

Bezsporne

Dnia 29 października 2015 r. M. K. (pierwotny wierzyciel) zawarła z powodem S. J. umowę przelewu wierzytelności obejmującą m.in. wierzytelność wynikającą z faktury VAT nr W 25/2015 w kwocie 40 818,29 zł wraz z wszelkimi prawami, które są z tą wierzytelnością związane, w tym dalszymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie.

Dowód: faktura VAT nr W 25/2015 (akta sprawy o sygn. VI GNc 2965/15 - k. 11), umowa przelewu wierzytelności nr (...) z załącznikami (akta sprawy o sygn. VI GNc 2965/15 - k. 16-19).

W piśmie z dnia 29 października 2015 r. powód zawiadamiał pozwanego o cesji i wzywał go do zapłaty objętej cesją należności głównej oraz odsetek skapitalizowanych na dzień wezwania w kwocie 7 808,66 zł (7 794,99 zł + odsetki za opóźnienie 13,67 zł). Powód wprawdzie nadał pismo, jednakże korespondencja ta nie została skutecznie doręczona pozwanemu. Przesyłka ta została zwrócona nadawcy (powodowi) dnia 23 listopada 2015 r.

Dowód: zawiadomienie o cesji z dnia 19 października 2015 r. z dowodem nadania (akta sprawy o sygn. VI GNc 2965/15 - k. 15, 20-21), T. nr (00) (...) (akta sprawy o sygn.. VI GNc 2965/15 - k. 108-109).

Pozwany wobec braku informacji powoda o dokonaniu przelewu wierzytelności, spełnił uregulował z tytułu faktury VAT nr W 25/2015 na rachunek bankowy M. K. (pierwotnego wierzyciela) następujące kwoty:

- dnia 13.08.2015 r. kwotę w wysokości 9 818,29 zł

- dnia 18.09.2015 r. kwotę w wysokości 10 000,00 zł

- dnia 05.10.2015 r. kwotę w wysokości 15 000,00 zł

- dnia 09.10.2015 r. kwotę w wysokości 6 000,00 zł

Łącznie pozwany uregulował całą należności w kwocie 40 818,29 z tej faktury VAT.

Dowód: historia rachunku (akta sprawy o sygn. VI GNc 2964/15 - k. 167-168).

Dnia 30 listopada 2015 r. M. K. (pierwotny wierzyciel) wystosowała do pozwanego notę obciążeniową nr 1 i nr 2. W nocie nr 1 pozwany został wezwany do uregulowania m.in. kwoty 455,52 zł tytułem należności odsetkowych od wierzytelności wynikającej z faktury VAT nr W 25/2015.

Dowód: nota obciążeniowa nr 2 (akta sprawy o sygn. VI GNc 2965/15 - k. 43), nota obciążeniowa nr 1 (akta sprawy o sygn. VI GNc 2965/15 - k. 44).

Pozwany dnia 8 grudnia 2015 r. uiścił należność odsetkową od wierzytelności wynikającej z faktury VAT nr W 25/2015.

Dowód: historia rachunku (akta sprawy o sygn. VI GNc 2964/15 - k. 177).

Wszystkie faktury na mocy umowy przelewu wierzytelności przejęła firma windykacyjna, M. K. (wierzyciel pierwotny) zwróciła uwagę, że jest tam jedna faktura nienależna, za którą pozwany nie może być obciążony. Na tej fakturze były pozmieniane dane tj. inne liczby były na fakturach wystawionych przez męża M. K., a inne na fakturach wystawionych pozwanemu. Pozwany zapłacił wszystko to co miał zapłacenia. Po ingerencji firmy windykacyjnej otrzymałam zapłatę od pozwanego za faktury VAT W 34/2015, W 25/2015 r. M. K. potwierdziła, że otrzymała od pozwanego wpłaty wskazane w zestawieniu i przekazała ją stronie powodowej.

Dowód: zeznania świadka M. K. (akta sprawy o sygn.. akt I Cps 3/17 – k. 18-21).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Nadmienić trzeba, że powołana dokumentacja w pełni korelowała też z osobowymi źródłami dowodowymi. Zeznania świadka M. K. były spójne, jak też korespondowały z obrazem przebiegu zdarzeń wynikającym z dokumentacji. Należy podkreślić, iż zeznania pochodziły od osoby będącej bezpośrednim świadkiem okoliczności ustalonych w sprawie. Sąd uznał je za wiarygodne w całości.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone przez S. J. w sprawie o początkowej sygnaturze akt VI GNc 2964/15/3 zasługiwało na uwzględnienie w części dotyczącej kosztów postępowania, natomiast w sprawie o początkowej sygnaturze VI GNc 2965/15/3 podlegało oddaleniu w całości.

W sprawie zawisłej pod sygnaturą akt VI GNc 2964/15/3 powód domagał się pozwem zasądzenia kwoty 8 938,90 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty. Pismem z dnia 5 stycznia 2016 r. powód zmodyfikował roszczenie w ten sposób, że ograniczył powództwo do należności odsetkowych od kwoty 8 938,90 zł za okres od dnia 23 sierpnia 2015 r. do dnia 20 listopada 2015 r. oraz kosztów postępowania. Na rozprawie w dniu 23 stycznia 2018 r. również w zakresie odsetek, stwierdzając, że sporna pozostaje tylko faktura nr (...) r. Natomiast w sprawie rozpoznawanej pod sygnaturą akt VI GNc 2965/15/3 powód dochodził od pozwanego roszczenia w kwocie 7 794,99 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23 października 2015 r. do dnia zapłaty. Pomimo okoliczności sprawy nie cofnął roszczenia w zakresie tego pozwu połączonego do wspólnego rozpoznania sprawy.

W obu połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawach mamy do czynienia z umowami sprzedaży. Pozwana spółka wielokrotnie zakupywała u pierwotnej wierzycielki M. K. miał węglowy, a ta wystawiała z tego tytułu faktury, z których dwie są przedmiotem niniejszych postępowań. Zgodnie z umową sprzedaży kupujący zobowiązuje się odebrać towar i za niego zapłacić, zaś sprzedający zobowiązuje się towar przekazać oraz przyjąć zapłatę. Umowa sprzedaży została opisana przepisami kodeksu cywilnego w art. 535 k.c. i nast.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób w obu postepowaniach wykazał, iż skutecznie nabył wierzytelności od M. K..

W sprawie pod sygnaturą akt akt VI GNc 2964/15/3 w ocenie Sądu pozwany mógł uregulować należność wynikającą z faktury VAT nr W 34/2015 wierzycielowi pierwotnemu.

Zgodnie z treścią art. 512 k.c. dopóki zbywca nie zawiadomił dłużnika o przelewie, spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy, chyba, że w chwili spełnienia świadczenia dłużnik wiedział o przelewie. Ochrona prawna dłużnika przewidziana w tym przepisie kończy się zatem w chwili zawiadomienia go przez cedenta o przelewie lub w momencie powzięcia przez dłużnika wiadomości o przelewie z jakiegokolwiek innego źródła (tak też E. Łętowska (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 1, s. 915; W. Czachórski, Zobowiązania, 2007, s. 398). Słusznie przyjmuje się w tym zakresie, co wynika także z domniemania dobrej wiary, iż dłużnik nie ma obowiązku dokonywania specjalnych ustaleń w zakresie ustalenia faktu rozporządzenia wierzytelnością przez jego dotychczasowego wierzyciela (zob. J. Mojak, Obrót..., s. 93; A. Ohanowicz, J. Górski, Zarys prawa zobowiązań, Warszawa 1970, s. 230–231; podobnie K. Zawada, Ochrona dłużnika przy przelewie wierzytelności, ZNUJ, z. 142, Kraków 1992, s. 15).

W celu obalenia domniemania dobrej wiary dłużnika wystarczające jest wykazanie przez cesjonariusza, że przed spełnieniem świadczenia przez cedenta dłużnik został przez cedenta zawiadomiony o przelewie bądź w chwili spełnienia świadczenia wiedział o cesji. Zgodne z orzeczeniem SN z dnia 10 października 2002 r. ( V CKN 1796/00, Pr. Bank. 2003, nr 2, s. 26) ciężar udowodnienia przewidzianego w art. 512 k.c. zawiadomienia dłużnika przez zbywcę o przelewie spoczywa na nabywcy wierzytelności; przedłożenie potwierdzenia nadania przesyłki poleconej nie zawsze wystarcza do udowodnienia doręczenia tej przesyłki adresatowi (zob. J. Mojak (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. II, 2011, s. 183; H. Ciepła (w:) J. Gudowski, Komentarz, t. III, cz. 1, 2013, uwagi do art. 512 k.c.; B. Łubkowski (w:) Komentarz, t. II, 1972, s. 1225; K. Przybyłowski, Dobra wiara w polskim prawie cywilnym (ogólne uwagi o pojęciu), SC, t. XV, Kraków 1970, s. 17). Niepewnej zdolności dowodowej potwierdzenia nadania przesyłki poleconej w tym zakresie nie zmienia unormowanie art. 17 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (tekst jedn.: Dz. U. poz. 1529), które przyznaje potwierdzeniu nadania przesyłki rejestrowanej wydanemu przez placówkę pocztową operatora wyznaczonego moc dokumentu urzędowego, chociaż dyskusyjne może być, czy wskazane potwierdzenie, jako niepochodzące od organu władzy publicznej lub organu państwowego, stanowi jednocześnie dokument urzędowy w rozumieniu art. 244 k.p.c. (tak też K. Zagrobelny (w:) E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz, 2013, s. 967; inaczej K. Knoppek, Znaczenie dowodu pokwitowania listu poleconego, PS 2004, nr 9, s. 120 i n., który uznaje potwierdzenie nadania przesyłki rejestrowanej za dokument urzędowy w rozumieniu art. 244 k.p.c.).

W rozpoznawanej sprawie, jak wynika z wydruku śledzenia wysłanej przesyłki zawierającej zawiadomienie o cesji wierzytelności z dnia 3 listopada 2015 r. zostało przekazane do doręczenia, a także awizowane. Ponowne awizo miało miejsce dnia 12 listopada 2015 r., a dnia 19 listopada 2015 r. w wyniku nieudanego doręczenia operator pocztowy dokonał zwrotu przesyłki. Przesyłka ta została zwrócona nadawcy (powodowi) dnia 23 listopada 2015 r.

Pozwany uiścił należność dochodzoną pozwem dnia 20 listopada 2015 r., a zatem przed terminem w którym potencjalnie mógł zapoznać się z treścią przesyłki. Z kolei nakaz zapłaty pozwany odebrał dnia 11 grudnia 2015 r. Tym samym w momencie spełnienia świadczenia nie miał on wiadomości o dokonanym przelewie wierzytelności, wobec czego w sprawie znajduje zastosowanie art. 512 k.c.

Pismem z dnia 5 stycznia 2016 r. powód cofnął powództwo w zakresie kwoty 8 938,90 zł z uwagi na jej uregulowanie przez pozwanego.

Zgodnie z treścią art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Paragraf 1 artykułu 203 k.p.c. przyznaje nieograniczone i wyłączne od woli powoda zależne prawo cofnięcia pozwu do chwili rozpoczęcia rozprawy.

W niniejszej sprawie powód cofnął pozew w części w dniu 5 stycznia 2016 r. bez zrzeczenia się roszczenia, rozprawa została wyznaczona na dzień 4 października 2016 r., a więc powód cofnął pozew przed rozpoczęciem rozprawy i wydaniem wyroku. W związku z powyższym cofnięcie pozwu nie było zależne od zgody pozwanego i jest skuteczne.

Natomiast w związku z tym, że zapłata należności przez pozwanego wraz z odsetkami nastąpiła już po wniesieniu pozwu w sprawie, pozwanego należy uznać za stronę przegrywającą sprawę w rozumieniu przepisów o kosztach procesu (tak m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., II CZ 208/11, LEX nr 1214570).

W związku z tym, że powództwo wniesiono dnia 6 listopada 2015 r. zastosowanie znajdzie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Odmiennie niż ma to miejsce w aktualnie obowiązującym stanie prawnym nie wiąże ono wniesienia sprzeciwu lub zarzutów od nakazu zapłaty z obciążeniem pozwanego, w razie przegranej w sporze, podwyższonymi kosztami procesu.

W sprawie toczącej się pod sygnaturą akt VI GNc 2965/15/3 powództwo zasługiwało na oddalenie, ponieważ strona pozwana wykazała (historia rachunku bankowego, zeznania świadka M. K.), że spełniła świadczenie dochodzone pozwem w całości. Strona powodowa zresztą w żaden sposób nie ustosunkowała się do treści zarzutów od nakazu zapłaty, przez co w ocenie Sądu w istocie przyznała okoliczności wskazane w sprzeciwie ( art. 230 k.p.c.). Nie ulega przy tym wątpliwości, że strona pozwana spełniła świadczenie jeszcze przed wniesieniem pozwu, a tym samym nie dała powodu do wytoczenia powództwa.

Tym samym zwrot kosztów co do zasady należał się stronie pozwanej. Samo zaspokojenie roszczenia bez cofnięcia pozwu wywołuje skutki materialnoprawne, prowadzące do oddalenia powództwa z powodu jego bezzasadności, nie zachodzi przeszkoda w merytorycznym rozpoznaniu sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1999 r., III CKN 936/98, niepubl., LEX nr 1213021). Przy czym aktualne pozostają tu uwagi poczynione przez Sąd powyżej, a dotyczące wysokości kosztów zastępstwa procesowego w przypadku wniesienia sprzeciwu bądź zarzutów od nakazu zapłaty.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd w punkcie 1 sentencji wyroku uchylił w części nakaz zapłaty z dnia 7 grudnia 2015 r. wydany w postępowaniu nakazowym pod sygnaturą akt VI GNc 2964/15/3 w zakresie należności głównej oraz odsetek i w tym zakresie umorzył postępowanie, a utrzymał w mocy przedmiotowy nakaz zapłaty w zakresie kosztów postępowania. Należało bowiem pozwanego uznać, za przegrywającego proces, ponieważ należności objęte pozwem zostały uiszczone do rąk pierwotnego wierzyciela, ale już po wytoczeniu powództwa przez powoda i po upływie terminu płatności wyznaczonego fakturą.

W punkcie 2 sentencji wyroku Sąd uchylił w całości nakaz zapłaty z dnia 7 grudnia 2015 r. wydany w postępowaniu nakazowym pod sygnaturą akt VI GNc 2965/15/3 i oddalił powództwo w całości.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 225,00 zł tytułem opłaty od zarzutów, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 1 200,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. 2013.461 j.t.), co daje łącznie kwotę 1 442 zł.

SSR Jolanta Brzęk