Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 grudnia 2016 roku znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27 października 2016 roku odmówił Z. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji przytaczając treść art.57, art.12 oraz art.14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 roku, poz. 887 ze zm.) organ rentowy wskazał, że podstawę wydania niniejszej decyzji stanowi orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 13 grudnia 2016 roku, która nie stwierdziła niezdolności do pracy. Z uwagi na fakt, że wnioskodawca nie spełnia łącznie warunków z art.57 ustawy brak podstaw prawnych do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Uznając powyższą decyzję za krzywdzącą Z. S. w dniu 16 stycznia 2017 roku złożył odwołanie podnosząc, że z uwagi na istniejące schorzenia tj. cukrzycę, bóle stawów i depresje jest niezdolny do pracy Mając powyższe na uwadze odwołujący się wniósł o przyznanie prawa do renty.

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 20 stycznia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy przytoczył argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 11 grudnia 2017 roku - poprzedzającej wydanie wyroku - pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania oraz ponowił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu diabetologii.

(stanowisko stron pozwanej e -protokół z dnia 11 grudnia 2017 roku 00:01:12 - 00:02:21 - płyta CD k. 77)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. S. urodził się (...). Ma wykształcenie zawodowe rolnicze. Pracował jako pracownik produkcji, portier, kierowca ostatnio zaś jako pracownik gospodarczy w szkole.

(okoliczność bezsporna)

Do dnia 30 listopada 2016 roku wnioskodawca pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

(okoliczność bezsporna , decyzja z dnia 13 kwietnia 2016 roku k. 269 -272)

W dniu 27 października 2016 roku Z. S. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek z dnia 27 października 2016 roku k. 277 - 280 akt ZUS)

W dniu 17 listopada 2016 roku wnioskodawca został zbadany przez Lekarza Orzecznika ZUS, który rozpoznał cukrzycę typ 1, wyrównaną metabolicznie z polineuropatią i retinopatią prostą oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa 1 - (...) bez upośledzenia sprawności ruchowej. Po przeprowadzonym badaniu lekarskim i analizie dokumentacji medycznej Lekarz Orzecznik ZUS nie stwierdził całkowitej niezdolności do pracy.

(opinia lekarska z dnia 17 listopada 2016 roku k. 22-23 akt orzeczniczo -lekarskich, orzeczenie k. 285 - 286 akt ZUS)

W dniu 23 listopada 2016 roku wnioskodawca wniósł sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2016 roku.

(sprzeciw k. 24 akt orzeczniczo -lekarskich)

W dniu 13 grudnia 2016 roku wnioskodawca został zbadany przez Komisje Lekarską ZUS, która rozpoznała cukrzycę typu, względnie wyrównaną, polineuropatię cukrzycową nieupośledzającą sprawności, retinopatię cukrzycową prostą z początkową makulopatią oraz zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa bez objawów korzeniowych. Komisja lekarska po zbadaniu wnioskodawcy i po przeanalizowaniu jego dokumentacji medycznej stwierdziła, iż brak jest naruszenia sprawności organizmu uzasadniającego dalszą długotrwałą niezdolność do pracy.

(opinia lekarska z dnia 28 listopada 2016 roku k. 26 - 28 akt orzeczniczo -lekarskich, orzeczenie k. 291 - 2926 -28 akt ZUS)

Decyzją z dnia 30 grudnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił Z. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(decyzja z dnia 30 grudnia 2016 roku k. 293 -294 akt ZUS)

U wnioskodawcy rozpoznano cukrzycę typ 1 wyrównaną względnie, powikłaną retinopatią nieproliferacyjną prostą, początkową makulopatią i neuropatię cukrzycową, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa - dyskopatia oraz nadciśnienie tętnicze chwiejne.

Wnioskodawca od początku rozpoznania cukrzycy tj. 1999 roku był leczony w systemie intensywnej insulinoterapii. Bardzo często występują spadki poziomu cukru. W większości przypadków wnioskodawca radzi sobie sam (wstrzykuje G.), ale również wielokrotnie musi być mu udzielona pomoc ze strony rodziny, której pomoc można zaliczyć do pomocy kwalifikowanej - żona i córka chorują na cukrzycę typu 1. Od momentu przyznania poprzedniego świadczenia, było ono wielokrotnie przedłużane, w tym czasie pojawiły się powikłania - retinopatia i neuropatía bólowa (z ambulatoryjnej dokumentacji neurologicznej wynika, że jest wyraźne nasilenie dolegliwości od 2016 roku - dodatkowe leki przeciwbólowe).

Wartości HbAlc z 2016 roku wynosiły 8,2 % w styczniu i 7,0 % we wrześniu potwierdzają obecność wahań poziomu cukru. Spadek jest bardzo duży, a ponieważ wartość HbAlc jest wartością średnią, a więc taka różnica potwierdza występowanie hipoglikemii. Występowanie ich potwierdzone jest również w zaświadczeniu o stanie zdrowia z dnia 1 października 2016 roku. Cukrzyca jest chorobą zawsze postępującą, a wiec zawsze porównuje się stopień jej zaawansowania do stanu poprzedniego.

Cukrzyca jest chorobą nieuleczalną, bez jakichkolwiek szans na wyzdrowienie, ale przy odpowiednim leczeniu i odpowiednim trybie życia postęp powikłań może być spowolniony.

Wnioskodawca aktualnie wymaga opieki w Poradni Diabetologicznej, bardzo częstej (7 - 8 razy w ciąg u doby) kontroli poziomów glikemii, odpowiednio dobranego leczenia, diety i dostosowanego wysiłku fizycznego i odpowiedniego miejsca pracy.

Ze względu na istniejące schorzenia i posiadane kwalifikacje wnioskodawca jest nadal częściowo okresowo niezdolny do pracy tj. od dnia 1 grudnia 2016 roku do - data ustania poprzedniego świadczenia do dnia 30 listopada 2019 roku.

(pisemna opinia biegłego sądowego diabetologa M. P. k. 11 - 12v, pisemna opinia uzupełniająca k. 35 i k. 46 oraz ustana opinia uzupełniająca e -protokół z dnia 27 listopada 2017 roku 00:01:30 - 00:01:39)

Wnioskodawca ujawnia cechy łagodnych zaburzeń nastroju - dystymii. Psychiatrycznie nie leczony. Od około 3 lat przyjmuje lek przeciwdepresyjny z powodu dolegliwości bólowych i łagodnego spadku nastroju na skutek trudnej sytuacji zdrowotnej i życiowej z dobrym efektem. Obecnie skoncentrowany na sytuacji rodzinnej, afekt wyrównany, stabilny. Dolegliwości zgłaszane przez wnioskodawcę oraz stwierdzone zmiany psychiatryczne nie ograniczają sprawności wnioskodawcy w stopniu powodującym niezdolność do pracy.

(pisemna opinia biegłego sądowego psychiatry K. K. k. 13 - 15)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów w postaci orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, wniosku o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy oraz opinii lekarskich.

W toku postępowania wnioskodawca zakwestionował ustalenia komisji lekarskiej ZUS, że nie jest niezdolny do pracy.

Celem weryfikacji stanowiska wnioskodawcy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu diabetologii i psychiatrii.

Złożone w sprawie opinie są jasne, zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawca w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie wnioskodawcy. Sąd oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii powołanych w sprawie biegłych. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie oraz opinie uzupełniające nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegli wydali opinie po przeprowadzeniu stosownych badań i analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej wnioskodawcy. Określili schorzenia występujące u niego oraz ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych. Zdaniem Sądu opinie biegłych są rzetelne, zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Wskazać należy, że o ile ze złożonej przez specjalistę w dziedzinie psychiatrii opinii wynikało, że schorzenia występujące u wnioskodawcy nie powodują stwierdzenia istnienia u niego stanu niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych, o tyle biegły specjalista diabetolog, po dokładnej analizie dokumentacji medycznej, wyników badań i zbadaniu wnioskodawcy, jednoznacznie wskazał, że jest on częściowo, okresowo niezdolny do pracy. W ocenie Sądu, wziąwszy pod uwagę, że u wnioskodawcy dominuje cukrzyca oraz schorzenia będące jej powikłaniem, opinia biegłej diabetolog daje pełny obraz zdrowia Z. S..

Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika ZUS o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu diabetologii, uznając iż opinie uzupełniające pisemna jak i ustana w pełni wyjaśnia zastrzeżenia organu rentowego. Biegła w sposób skrupulatny wyjaśniła, że orzekając o niezdolności do pracy oparła się na dokumentacji medycznej, a w szczególności z poradni diabetologicznej z której to wynika, że u wnioskodawcy występuje hipoglikemia. Biegła zwróciła uwagę, że fakt przyjmowanie glukagonu związany jest ze spadkiem cukru. Przy podaniu tego leku chodzi o gwałtowny wzrost cukru i odzyskanie kontaktu. Lek ten był wypisywany na każdej wizycie, ponieważ jest taka ważność leku jak insuliny. G. wnioskodawca podaje sobie sam, gdy nie jest w stanie to robi to rodzina. Wprawdzie wnioskodawca nie odnotowywał regularnie kiedy lek ten pobrał, jednak fakt wypisywania przy każdej wizycie oznacza, że był on niezbędny. Ponadto biegła podniosła, że poziom hemoglobiny glikownej 8,2 jest wartością bardzo wysoką. W styczniu 2016 roku hemoglobina glikowana była na poziomie 8,2 a w wrześniu 2016 roku była na poziomie 7. To jest to gwałtowny spadek co potwierdza czysty spadek cukru i chwiejność cukrzycy, różne poziomy, niskie i wysokie. Biegła także zaznaczyła, że wnioskodawca od 18 lat od początku zaistnienia choroby był leczony w systemie intensywnej insulinoterapii. Z czasem doszły powikłana cukrzycowe jak retinopatia nieproliferacyjna prosta, początkowa makulopatia i neuropatia cukrzycową. Dlatego też mając na względzie fakt, że cukrzyca jest chorobą przewlekłą, nieuleczalną i zawsze postępującą, porównuje się stopień jej zaawansowania do stanu poprzedniego.

Jednocześnie biegła wyjaśniła, że dotychczasowa wykonywana przez wnioskodawcę praca jako pracownika gospodarczego praca nie jest pracą fizyczna, męcząc ale spokojną i zapewniająca możliwość zapanowania nad chorobą.

Opinia wydana została po przeanalizowaniu całej dokumentacji medycznej, co wynika z treści opinii, i po badaniu, które wskazuje na istnienie cukrzycy oraz jej powikłań o takim nasileniu, które powoduje częściową niezdolność do pracy. Analizując całość dokumentacji medycznej biegła uznała, iż niezdolność istnieje od dnia 1 grudnia 2016 roku do dnia 30 listopada 2019 roku, a zatem zarówno lekarz orzecznik jak i komisja lekarska błędnie ocenili stan zdrowia wnioskodawcy. Zupełnie chybiony jest zatem zarzut wydania opinii przez biegłą w oparciu o wybiórczą analizę wyników badań czy dokumentacji medycznej dotyczącej leczenia wnioskodawcy.

Fakt, że opinia biegłego diabetologa nie ma treści, odpowiadającej stronie, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby, bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807). W ocenie Sądu, pełnomocnik ZUS nie podważył w sposób przekonujący miarodajności złożonej opinii, a tym samym Sąd nie znalazł podstaw do powoływania dowodu z opinii kolejnego biegłego tej samej specjalności.

W przekonaniu sądu wniosek ten zmierzał jedynie do zbędnego wydłużenia postępowania i mnożenia jego kosztów brak było zatem podstaw do ich uwzględnienia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy jest zasadne.

Stosownie do art.107 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.) prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Zgodnie z treścią art.57 ust.1 ww. ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust.1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (art.57 ust.2 ustawy).

W oparciu o art.12 ust.1 ww. ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art.12 ust.2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art.12 ust.3).

Na mocy art.13 ust.1 ww. ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu (art. 14 ust. 1 ww. ustawy).

Od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu, zwanej dalej „komisją lekarską”, w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia (art.14 ust.2a ww. ustawy).

Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art.14 ust.3 ww. ustawy).

Warunki wskazane w art.57 ww. ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W ocenie organu rentowego w odniesieniu do wnioskodawcy się zostały spełnione przesłanki określone w art.57 ww. ustawy, z wyjątkiem ustalenia jego niezdolności do pracy.

Zaskarżoną decyzją z dnia 30 grudnia 2016 roku organ rentowy, po stwierdzeniu przez komisję lekarską w dniu 13 grudnia 2016 roku, że Z. S. nie jest niezdolny do pracy, odmówił mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Należy mieć przy tym na uwadze, że na pojęcie niezdolności do pracy składają się pozostające w koniunkcji dwa elementy, a mianowicie element biologiczny oraz element ekonomiczny rozumiany, jako obiektywna utrata zdolności do zarobkowania. Zdolność do pracy, a zatem potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia, ocenia się przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowości przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 września 2015 r. III AUa 610/14, Legalis nr 1360894).

Z dokonanych ustaleń wynika jednoznacznie, że zostały spełnione warunki do zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania odwołującemu się prawa do renty, gdyż stwierdzone u wnioskodawcy schorzenia diabetologiczne powodują jego częściową, okresową niezdolność do pracy w okresie od 1 grudnia 2016 roku do dnia 30 listopada 2019 roku .

Wynika to w sposób jednoznaczny z opinii biegłego sądowego z zakresu diabetologii. Organ rentowy złożył zastrzeżenia do opinii, jednak w ocenie Sądu nie zasługują one na uwzględnienie. Biegła w sposób rzetelny, jasny i logiczny odniosła się do zarzutów ZUS. Wyjaśniła, że orzekając o niezdolności do pracy oparła się na dokumentacji medycznej, a w szczególności z poradni diabetologicznej z której to wynika, że u wnioskodawcy występuje hipoglikemia. Biegła zwróciła uwagę, że fakt pobierania glukagonu związany jest ze spadkiem cukru. Lek podaje się w przypadku gwałtownego wzrost cukru i jego celem jest jego obniżenie. Lek ten był wypisywany na każdej wizycie, ponieważ ma taką ważność jak insulina. G. wnioskodawca podaje sobie sam, gdy nie jest w stanie to robi to rodzina. Wprawdzie wnioskodawca nie odnotowywał regularnie kiedy lek ten pobrał, jednak fakt wypisywania przy każdej wizycie oznacza, że był on niezbędny. Ponadto biegły podniósł, że poziom hemoglobiny glikownej 8,2 jest wartością bardzo wysoką. W styczniu 2016 roku hemoglobina glikowana była na poziomie 8,2 a w wrześniu 2016 roku była na poziomie 7. To jest to gwałtowny spadek co potwierdza czysty spadek cukru i chwiejność cukrzycy, różne poziomy, niskie i wysokie.

Zdaniem Sądu Okręgowego biegły dostatecznie uzasadnił tezy zawarte w opinii ustalające niezdolność wnioskodawcy do pracy. Biegły oparł swoją ocenę nie tylko na wiedzy teoretycznej, ale również na badaniu wnioskodawcy i analizie załączonej dokumentacji medycznej, z której to wynikało, że cukrzyca jest chorobą nieuleczalną, bez jakichkolwiek szans na wyzdrowienie, ale przy odpowiednim leczeniu i odpowiednim trybie życia postęp powikłań może być spowolniony. Wnioskodawca aktualnie wymaga opieki w Poradni Diabetologicznej, bardzo częstej (7 - 8 razy w ciąg u doby) kontroli poziomów glikemii, odpowiednio dobranego leczenia, diety i dostosowanego wysiłku fizycznego i odpowiedniego miejsca pracy. Biegły także zaznaczył, że wnioskodawca od 18 lat od początku zaistnienia choroby był leczony w systemie intensywnej insulinoterapii. Z czasem doszły powikłana cukrzycowe jak retinopatia nieproliferacyjna prosta, początkowa makulopatia i neuropatia cukrzycową. Dlatego też mając na względzie fakt, że cukrzyca jest chorobą przewlekłą, nieuleczalną i zawsze postępującą, porównuje się stopień jej zaawansowania do stanu poprzedniego. Jednocześnie biegła wyjaśniła, że dotychczasowa wykonywana przez wnioskodawcę praca jako pracownika gospodarczego praca nie jest pracą fizyczna, męczącą ale spokojną i zapewniająca możliwość zapanowania nad chorobą.

Powyższe oznacza, ze biegły w sposób rzetelny i skrupulatny wyjaśnił na jakiej podstawie doszło do sformułowania wniosków końcowych. Natomiast organ rentowy nie przedstawił żadnych kontrargumentów, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności opinii biegłego.

W tej sytuacji Sąd uznał opinię biegłej diabetolog za w pełni przekonującą i oparł się na niej wydając orzeczenie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przyznał Z. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, okresowo od dnia 1 grudnia 2016 roku (data, do której organ rentowy przyznał prawo do renty) do dnia 30 listopada 2019 roku.

(E.W.)

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS, z pouczeniem o prawie, terminie i sposobie złożenia apelacji.

2.  Wypożyczyć pełnomocnikowi ZUS akta rentowe zobowiązując do zwrotu w przypadku złożenia apelacji.

16 stycznia 2018 roku