Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Tadeusz Węglarek

Protokolant Agnieszka Olczyk

przy udziale ----------

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2013 roku

sprawy A. G.

obwinionego z art.100 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 25.08.2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2010 r. nr 136, poz. 914 z późn. zm.)

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 20 września 2013 roku sygn. akt II W 538/12

na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, art. 8 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

-

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

-

zasądza od obwinionego A. G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100,00 (sto) złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz kwotę 50,00 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 608/13

UZASADNIENIE

A. G. został obwiniony o to, że:

w nieustalonym okresie czasu, nie później niż od dnia 08.06.2012 roku na ul. (...)w T.woj. (...)będąc odpowiedzialnym za D. napojów i alkoholu w Hurtowni (...)mieszczącej się pod w/w adresem wprowadził do obrotu napoje marki F.i S.po upływie ich terminu przydatności do spożycia w wyniku czego ich nabycia dokonali A. W.i A. S.w ilości 8 butelek napoju F.i 6 butelek napoju S.za kwotę 77,64 złote,

tj. o wykroczenie z art. 100 ust. 1 Ustawy z dnia 25.08.2006 roku o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2010 roku nr 136, poz. 914 z późn.zm.)

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w II Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 20 września 2013 roku w sprawie II W 538/12:

1.  obwinionego A. G. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 100 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 25.08.2006 roku o bezpieczeństwie żywności i żywienia i wymierzył mu karę 1000 złotych grzywny,

2.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 złotych tytułem kosztów postępowania.

Powyższy wyrok na podstawie art. 438 Kodeksu postępowania karnego w związku z art. 109 § 2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia zaskarżył obrońca obwinionego. Wyrokowi zarzucił:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, który miał wpływ na podstawę orzeczenia, tj. przyjęcie, iż Spółka (...) spółka z o.o. sprzedała oskarżycielom posiłkowym przeterminowane napoje, podczas gdy z przedstawionego w czasie rozprawy stanu faktycznego nie wynika w sposób nie budzący żadnych wątpliwości ażeby takie zdarzenie miało miejsce i w konsekwencji uznanie obwinionego winnym zarzucanego mu czynu, w sytuacji kiedy winy przypisać mu nie można;

II.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 kodeksu postępowania karnego w związku z art. 8 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia poprzez dokonanie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów oraz odmówienie wiarygodności i mocy dowodowej dowodom z zeznań świadków, a danie wiary jedynie wyjaśnieniom pokrzywdzonych, która to wadliwa ocena miała wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez uznanie przez Sąd winy obwinionego w sytuacji , w której z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż nie można przyjąc bez uzasadnionych wątpliwości, ze doszło do sprzedaży przeterminowanych napojów przez spółkę (...) sp. z o.o., przez co nie można przypisać obwinionemu winy;

III.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424 kodeksu postępowania karnego w związku z art. 82 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, poprzez niewskazanie przez sąd w uzasadnieniu z jakich powodów przyznał wiarygodność dowodom z zeznań oskarżycieli posiłkowych i z paragonu zakupu, a z jakich powodów odmówił wiarygodności zeznaniom świadków i wyjaśnieniom obwinionego.

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy obwinionego okazała się bezzasadna.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w skardze apelacyjnej należy stwierdzić, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest trafny wtedy, gdy zasadność ocen i wniosków przyjętych przez sąd I instancji nie odpowiada prawidłom logicznego rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut ten nie może sprowadzać się tylko do kwestionowania stanowiska sądu, ale powinien wskazywać nieprawidłowości rozumowania sądu.

Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie prowadzi do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, wobec powyższego stwierdzić należy, że apelacja sprowadza się do zanegowania prawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd I instancji, a dotyczących winy obwinionego.

Opiera się apelacja jedynie na odmiennej interpretacji zebranych w sprawie dowodów i nie przedstawia jakichkolwiek przekonywujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania sądu I instancji. Skarżący nie wykazał bowiem w żaden sposób, że rozumowanie sądu meriti było wadliwe bądź nielogiczne.

Natomiast zarzuty przedstawione w skardze apelacyjnej mają wyłącznie charakter subiektywnej polemiki opierającej się na korzystnej dla obwinionego ocenie dowodów, głównie jego wyjaśnień oraz jego pracowników, nie znajdującej potwierdzenia w realiach niniejszej sprawy. Chodzi tu oczywiście o to, że skarga apelacyjna nie przedstawia żadnych ważkich argumentów potwierdzających wadliwe rozumowanie sądu I instancji.

Dokonane bowiem przez sąd I instancji ustalenia w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom. Chodzi tu głównie o zeznania A. W., A. S., częściowych wyjaśnień obwinionego, na dokumentacji fotograficznej oraz oględzinach.

Powyższe ustalenia są wynikiem wszechstronnej oraz wnikliwej analizie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Selekcja ta nie była aprio­ryczna, a jest obiektywna, opiera się na konkretach, a nie na te­zach tworzonych dla potrzeb określonych wersji. Z rozważań sądu nie wy­nika, iżby z góry hoł­dował jednemu tylko wariantowi możli­wego przebiegu wydarzeń - przez to ocena dowodów nie traci cech obiektywizmu.

Zauważyć w tym miejscu trzeba, iż przekonanie sądu I instancji o istnieniu niepodważalnych dowodów na sprawstwo obwinionego pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza zasadę swobodnej oceny dowodów wyrażonej w treści art. 7 kpk. Jednocześnie konkluzje sądu meriti stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść A. G. /art. 4 kpk/, a nadto wszystko zostało wyczerpująco i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku /art. 424 § 1 pkt 1 kpk/.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że sąd I instancji bardzo szczegółowo odniósł się do okoliczności faktycznych ujawnionych w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego. Skarżący zaś negując dokonaną w sposób prawidłowy przez sąd I instancji ocenę dowodów oraz podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, nie przytaczając w rzeczywistości żadnych argumentów, które trafność ustaleń faktycznych, będących podstawą przedmiotowego rozstrzygnięcia były w stanie podważyć. W istocie argumenty skarżącego sprowadzają się do stwierdzenia, że ocena materiału nie dawała podstaw do przypisania obwinionego zarzucanego czynu.

Odwołanie wskazuje również na bezpodstawność uznania za wiary­godny dowodu z zeznań klientów zakupujących napoje i wy­wo­dzi, że pod­stawę ustaleń fak­tycznych winny stanowić przede wszystkim wyjaśnienia obwinionego, w któ­rych nie przy­znaje się do winy.

Stanowisko takie nie może zostać uwzględnione, skoro jego rzeczywistą pod­stawą są akurat tylko te dowody, którym sąd I instancji odmówił wia­rygodno­ści. Ocena tej grupy dowodów jest jasna, a co najważniej­sze, przekonująca. Brak w niej niejasności czy nielogiczności - uwzględnia przy tym zasady do­świadczenia życiowego. Pokrzywdzeni klienci z łatwością byli w staniu ustalić, gdzie kupili przeterminowany towar: ich reakcja ma charakter prospołeczny, nie ma powodów by zakładać, iż chcą bezpodstawnie obciążać obwinionego, świadczy o tym również i kierunek pozwu jaki oskarżyciele wnieśli do I Wydziału Cywilnego Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim (sygn. akt I C 1173/12) w którym to domagają się zadośćuczynienia od Dyrektora Generalnego firmy (...) w kwocie 200.000 złotych z przeznaczeniem jej na cel społeczny.

Lansowane w apelacji za­rzuty obrazy podstawo­wych zasad postępowania, ta­kich jak obiektywizm, domniemanie niewinno­ści , in dubio pro reo i swo­bodna ocena dowodów, to właściwie czysta pole­mika z ustaleniami faktycznymi sądu i dokonaną przez niego oceną dowo­dów.

Wprawdzie niekwestionowanym prawem obwinianego jest nie przy­zna­wanie się do stawianego mu zarzutu - jednakże jego wyjaśnienia, jak każdy dowód w sprawie, podlegają swobodnej ocenie w oparciu o cało­kształt materiału zgroma­dzonego w sprawie. Bacząc więc na ochronę własnych interesów pro­cesowych może oskarżony przedsta­wiać dowolne wersje wydarzeń, jednak taki materiał dowodowy wiary­godny będzie do­póty tylko, dopóki nie zostanie negatywnie zweryfi­kowany, z pomocą argumentów opar­tych na wiedzy i do­świadczeniu życiowym.

Przypominając, że nikt inny tylko sąd I instancji władny jest wska­zać dowody, które przekonują do określonego poglądu w kwestii winy - bo­wiem to przed nim, z zachowaniem zasady bezpośredniości, przepro­wa­dzane są dowody kształtujące odpowiednie wrażenia - trzeba jedno­cześnie odnotować, że wszyst­kie dowody zebrane w sprawie (i to bez względu na jakim etapie zostały prze­prowadzone i jaką miały wy­mowę), zostały pod­dane jednolitemu procesowi oceny (uczyniono to z pomocą tych samych kryteriów), i dopiero takie po­słu­żyły za podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych. Dotyczą te uwagi przede wszystkim sposobu oceny wyjaśnień obwinionego ale i zeznań świadków.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji.