Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 czerwca 2016 roku funkcjonariusze Policji P. S. i P. K. pełnili służbę patrolową na terenie K. . Po północy P. K. zatrzymał do kontroli samochód marki A. (...) na niemieckich numerach rejestracyjnych (...) , kierowcą był K. S. natomiast pasażerem K. H. (1). Gdy kierowca pojazdu po uchyleniu przedniej szyby został poproszony o okazanie dokumentów oskarżony K. H. (1) zaczął gestykulować rękoma, wypowiadał się sposób wulgarny mając pretensje odnośnie przeprowadzonej kontroli, wskazywał , że śpieszy się do domu. P. K. podszedł do drzwi samochodu od strony pasażera, były one zamknięte a następnie ponownie podszedł do kierowcy i poprosił oskarżonego o podanie danych , oskarżony w dalszym ciągu wypowiadał słowa wulgarne , zarówno komentując działania policji jak i kierując je pod adresem P. K..

W związku z powyższym oskarżony został poinformowany przez P. K. ,iż jego zachowanie stanowi wykroczenie z art., 65 kw a także przestępstwo z art., 226§1 kk oraz że zostanie zatrzymany. Mimo kilkukrotnych poleceń aby opuścił pojazd oskarżony nie wysiadł z samochodu, P. K. udał się do radiowozu , dokonał sprawdzenia pojazdu czy nie został on utracony a następnie drogą radiową poprosił o przyjazd drugiego patrolu.

Gdy przyjechał drugi patrol P. K. ponownie polecił oskarżonemu opuszczenie pojazdu, pouczył , że gdy tego nie zrobi zostaną zastosowane środki przymusu bezpośredniego w postaci siły fizycznej, gazu oraz ewentualnie paralizatora. Oskarżony wysiadł z pojazdu, zachowywał się agresywnie , machał rękoma, wypowiadał słowa wulgarne pod adresem P. K., który w tym czasie wyciągnął paralizator który rejestrował przebieg zdarzenia. Wobec tego, że oskarżony uniemożliwiał założenie kajdanek z tyłu P. K. użył gazu a następnie założył oskarżonemu kajdanki . Podczas wsiadania do radiowozu oskarżony wypowiedział pod adresem P. K. groźbę popełnienia na jego szkodę przestępstwa, która w pokrzywdzonym wzbudziła uzasadnioną obawę jej spełnienia.

Oskarżony został przewieziony na miejscową Komendę Policji gdzie po wykonaniu czynności został zwolniony.

/ dowód zeznania świadków : P. K. k.13-14, 167-168;

T. P. k.8, 172;

P. S. k.10, 173;

P. D. k 17 , 174;

protokoły konfrontacji k 137-143;

protokół zatrzymania k.3-4;

płyta CD k. 27;

protokół odczytu płyty CD k 29-30/

Postanowieniem z dnia 13 lipca 2016 roku sygn. akt II Kp 236/16 Sąd Rejonowy w Kłodzku nie uwzględnił zażalenia pełnomocnika K. H. na zatrzymanie uznając je za legalne, zasadne i prawidłowe.

/ dowód: odpis postanowienia z dnia 13.07.2016 roku k. 66/

Oskarżony K. H. (1) był uprzednio karany.

/ dowód: informacja z K. k. 182/

Oskarżony K. H. (1) stojący pod zarzutem popełnienia czynów z art. 226§1 kk i art. 190 §1kk nie przyznał się do winy i w złożonych wyjaśnieniach podał, że P. K. poprosił o dokumenty które otrzymał, jednak żądał dokumentu tożsamości od niego, gdy funkcjonariusz kazał mu opuścić pojazd nie zrobił tego albowiem uważał że kontrola nie ma uzasadnienia, wskazał że jego zdaniem funkcjonariusz Policji znał jego dane . Oskarżony zaprzeczył aby użył wobec funkcjonariusza Policji słów wulgarnych , czy też mu groził , wskazał iż wypowiadał słowa wulgarne ale nie były kierowane do konkretnej osoby.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego wina oskarżonego odnośnie zarzucanych mu czynów nie budzi wątpliwości. Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na wiarygodnych jego zdaniem zeznaniach pokrzywdzonego P. K. oraz świadków P. S. , T. P. P. D.. Zeznania tych świadków pozostają spójne, logiczne i w konsekwencji ich treść nie budzi w opinii Sądu żadnych wątpliwości , natomiast wiarygodności świadków nie może podważać fakt, iż świadkowie podawali różne szczegóły zdarzenia, częściowo w inny sposób zapamiętali poszczególne wypowiedzi bądź też pewnych szczegółów nie pamiętali. Zdaniem Sądu rozbieżności te mogą wynikać z właściwości osobistych świadków jak też dynamicznego charakteru zdarzenia , rożnych miejsc w jakich świadkowie się znajdowali i czynności jakie podejmowali.

Z zeznań powołanych wyżej świadków wynika z nich , iż krytycznego dnia oskarżony znieważył funkcjonariusza Policji P. K. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, słowa te zostały przytoczone w protokołach zeznań, w czasie i w związku z wykonywaniem przez w/w obowiązków służbowych, a także groził mu popełnieniem na jego szkodę przestępstwa. Zarówno pokrzywdzony jak i w/w świadkowie w złożonych zeznaniach podali jakie słowa mające stanowić groźbę wypowiedział oskarżony, przy czym mając na uwadze okoliczności zdarzenia oraz w jakim kontekście one padły nie można mieć wątpliwości, iż stanowiły one groźbę o jakiej mowa w art. 190 §1 kk. P. K. wskazał, iż obawiał się spełnienia groźby a mając na uwadze okoliczności sprawy oraz agresywne zachowanie oskarżonego obawę tą należy uznać za uzasadnioną.

Odnośnie zapisu nagrania z paralizatora wskazać należy, iż rejestrował on część zdarzenia po opuszczeniu samochodu przez oskarżonego , tym samym nie mógł zarejestrować wypowiadania słów wulgarnych pod adresem pokrzywdzonego gdy oskarżony siedział w samochodzie, jak również został wyłączony zanim oskarżony wsiadł do radiowozu – wtedy została wypowiedziana groźba pod adresem pokrzywdzonego. Na nagraniu widoczne jest jednak agresywne zachowanie oskarżonego, wypowiedzi oskarżonego pod adresem P. K. jakie zostały zarejestrowane należy ocenić jako słowo mające znieważyć pokrzywdzonego.

Odnośnie zeznań świadka K. S. wskazać należy, iż opisał on przebieg zdarzenia w sposób jak najbardziej korzystny dla oskarżonego , potwierdził iż oskarżony wypowiadał słowa wulgarne jednak wskazał, iż nie były one kierowane do konkretnej osoby a w szczególności do funkcjonariusza Policji. W tej części zeznania pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków P. K. , P. S. , T. P. i P. D., którzy jednoznacznie wskazali, iż oskarżany w czasie interwencji znieważał funkcjonariusza policji, słowa znieważające zostały też zarejestrowane na urządzeniu paralizatora. O ile faktycznie świadek przebywający w samochodzie mógł nie słyszeć wypowiedzi oskarżonego w trakcie wsiadania do radiowozu o tyle jego zeznania co do wypowiedzi K. H. w czasie początkowej fazie zdarzenia należy uznać za niewiarygodne.

W odniesieniu do wyjaśnień oskarżonego Sąd odmówił im wiary albowiem zaprzeczenia co do faktu wypowiadania słów wulgarnych oraz grożenia pokrzywdzonemu są jedynie formą obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej, która dodatkowo realizowana była przez wskazywanie na okoliczności mające zdyskredytować pokrzywdzonego poprzez wskazywanie że podjęte czynności nie miały podstaw a funkcjonariusz policji zachował się niewłaściwie .

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego albowiem pozostają one w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym. Twierdzeniom oskarżonego zaprzeczają ustalenia faktyczne wskazujące, iż przyczyną kontroli była konieczność sprawdzenia czy przedmiotowy pojazd nie został utracony przez inną osobę, oskarżony mimo, iż nie był kierowcą samochodu prezentował postawę konfrontacyjną, w sposób wulgarny komentował działania policji a w konsekwencji odmawiał wykonania poleceń . Zdaniem Sądu nie było przeszkód aby w sposób spokojny i rzeczowy wyjaśnić całą sytuację bez uciekania się do agresji, a po sprawdzeniu dokumentów pojazdu i kierowcy dalsza jazda mogła być kontynuowana. Podjęte czynności polegające na wezwaniu drugiego patrolu, użycia siły fizycznej wobec oskarżonego oraz kajdanek oraz jego zatrzymanie wynikało z zachowania oskarżonego oraz podejrzenia popełnienia przestępstwa z art. 226§1 kk. Wskazać należy , iż nawet w wypadku uznawania przez oskarżonego, że kontrola została przeprowadzona w sposób niewłaściwy czy też nie miała podstaw , nie jest uprawnione zachowanie wobec funkcjonariusza Policji wykonującego swoje ustawowe obowiązki polegające na agresji, używania słów wulgarnych, prezentowania postawy lekceważącej, odmowy wykonywania poleceń.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 226§1 kk i wymierzył grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł. oraz czynu z art. 190§1 kk i wymierzył grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł, za zbiegające się przestępstwa Sąd wymierzył karę łączną 80 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł. Przy wymiarze kar jednostkowych i kary łącznej Sąd uwzględnił uprzednią niekaralność oskarżonego, jego dotychczasowy sposób życia a także stopień społecznej szkodliwości czynu.

Zdaniem Sądu orzeczona kara spełni swoje funkcje prewencyjne i wychowawcze oraz jest współmierna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 627 kpk.