Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2013

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Skibińska

Protokolant: Joanna Szajkowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Doroty Kaczmarczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 19 listopada 2013 i 10 grudnia 2013

sprawy T. S.

syna M. i G. z domu M.

urodzonego w dniu (...) w J.

skazanego :

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 08 sierpnia 2012 w sprawie o sygn. akt II K 936/12 za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełniony w dniu 24 marca 2012 na karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności,

2.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 maja 2013 w sprawie o sygn. akt II K 948/12 za czyny z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełnione w ramach ciągu przestępstw w dniach od 21 do 22 listopada 2011 oraz od 30 do 31 grudnia 2011 na karę roku i jednego miesiąca pozbawienia wolności,

3.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 02 października 2013 w sprawie o sygn. akt II K 724/13 za czyny z art. 279 § 1 k.k. i in. popełnione w ramach ciągu przestępstw w dniach od 22 do 31 października 2012, z 12 na 13 stycznia 2012, od 23 do 26 marca 2012, z 19 na 20 maja 2012, 01 września 2012, z 09 na 10 września 2012, pomiędzy sierpniem 2012 a 24 października 2012 na karę dwóch lat pozbawienia wolności, za czyny z art. 279 § 1 k.k. i in. popełnione w ramach ciągu przestępstw w okresie z 25 na 26 września 2012 oraz pomiędzy 02 a 05 listopada 2012 na karę roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, orzeczono karę łączną dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności,

I.  na podstawie art. 569 § 1 k.p.k. w zw. z art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 87 k.k. łączy kary pozbawienia wolności wymierzone skazanemu T. S. wyrokami opisanymi w punktach 1 i 2 części wstępnej wyroku łącznego i wymierza mu karę łączną roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej w pkt. I części dyspozytywnej wyroku łącznego kary łącznej zalicza skazanemu T. S. okresy dotychczas odbytych przez niego kar w sprawach podlegających łączeniu orzeczoną w pkt. I karą łączną,

III.  na podstawie art. 572 k.p.k. w zakresie kar orzeczonych wyrokiem opisanym w pkt. 3 części wstępnej wyroku postępowanie umarza,

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia skazanego T. S. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych związanych z wydaniem wyroku łącznego,

V.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. kwotę 144 (stu czterdziestu czterech) złotych tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu w sprawie o wydanie wyroku łącznego oraz dalej idącą kwotę 33,12 zł (trzydziestu trzech złotych dwunastu groszy) tytułem podatku od towarów i usług.

Sygn. akt II K 1173/13

UZASADNIENIE

T. S. został skazany:

4.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 08 sierpnia 2012 w sprawie o sygn. akt II K 936/12 za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełniony w dniu 24 marca 2012 na karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności,

dowód: dane o karalności – k. 9-10, odpis wyroku – k. 12-13.

5.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 maja 2013 w sprawie o sygn. akt II K 948/12 za czyny z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełnione w ramach ciągu przestępstw w dniach od 21 do 22 listopada 2011 oraz od 30 do 31 grudnia 2011 na karę roku i jednego miesiąca pozbawienia wolności,

dowód: dane o karalności – k. 9-10, odpis wyroku – k. 15-16.

6.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 02 października 2013 w sprawie o sygn. akt II K 724/13 za czyny z art. 279 § 1 k.k. i in. popełnione w ramach ciągu przestępstw w dniach od 22 do 31 października 2012, z 12 na 13 stycznia 2012, od 23 do 26 marca 2012, z 19 na 20 maja 2012, 01 września 2012, z 09 na 10 września 2012, pomiędzy sierpniem 2012 a 24 października 2012 na karę dwóch lat pozbawienia wolności, za czyny z art. 279 § 1 k.k. i in. popełnione w ramach ciągu przestępstw w okresie z 25 na 26 września 2012 oraz pomiędzy 02 a 05 listopada 2012 na karę roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, orzeczono karę łączną dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności,

dowód: dane o karalności – k. 9-10, odpis wyroku – k. 17-20 .

W czasie odbywania kar pozbawienia wolności skazany był raz nagradzany i raz karany dyscyplinarnie.

Dowód: opinia o skazanym – k. 32.

Skazany wniósł o wydanie wyroku łącznego.

Stosownie do treści art. 569 § 1 k.p.k. jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów, właściwy do wydania wyroku łącznego jest sąd, który wydał ostatni wyrok skazujący w pierwszej instancji. Art. 85 k.k. stanowi, iż jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa. Według art. 86 § 1 k.k. Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 540 stawek dziennych grzywny, 18 miesięcy ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności; kara łączna grzywny określonej w art. 71 § 1 nie może przekraczać 180 stawek dziennych - jeżeli jest ona związana z zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności oraz nie może przekraczać 90 stawek dziennych - jeżeli jest ona związana z zawieszeniem wykonania kary ograniczenia wolności. Przesłankami pozwalającymi na wydanie wyroku łącznego są więc: istnienie warunków do wymierzenia kary łącznej w myśl przepisu art. 85 k.k. oraz skazanie co najmniej dwoma prawomocnymi wyrokami.

W niniejszej sprawie stwierdzono, iż możliwe jest objęcie wyrokiem łącznym wyroków opisanych w pkt. 1 i 2 części wstępnej wyroku, albowiem w tej konfiguracji zostały spełnione w całości powyższe przesłanki, ponieważ skazany popełnił przestępstwa, za które został skazany tymi wyrokami, zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok, co do któregokolwiek z tych czynów i skazano go na kary pozbawienia wolności, czyli kary podlegające łączeniu.

System absorpcji kar znajduje zastosowanie w stosunku do skazanych, którzy popełnili przestępstwa o niedużej społecznej szkodliwości, niewielkim rozmiarze winy, poddali się procesowi resocjalizacji zrywając z dotychczasowym nagannym trybem życia, przy bliskim związku podmiotowo – przedmiotowym pomiędzy czynami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu. Natomiast system kumulacji kar stosuje się wobec sprawców niepoprawnych, którzy z popełniania przestępstw uczynili sobie źródło utrzymania, dopuścili się czynów zabronionych o znacznej społecznej szkodliwości i dużym rozmiarze winy.

W ocenie Sadu skazany jest sprawcą dalece niepoprawnym. Wielość i charakter czynów popełnionych przez skazanego świadczy o daleko idącym lekceważeniu przez niego obowiązujących norm prawnych, braku jakiegokolwiek szacunku dla dorobku innych ludzi, dla ich życia i zdrowia. Zachowania skazanego stanowią poważną dolegliwość społeczną dla szeregu pokrzywdzonych. Nie może stanowić usprawiedliwienia, czy też przesłanki dla łagodniejszego traktowania skazanego fakt, iż część czynów skazanego powodowało szkody w niewielkim rozmiarze, albowiem zachowania skazanego godziły w dobra wielu osób i stanowiły dla każdej z tych osób niewątpliwie odczuwalną dolegliwość. Wyroki wydawane początkowo wobec skazanego nie powstrzymały go od podobnych tego rodzaju zachowań. Młody wiek skazanego nie może stanowić dla skazanego żadnego usprawiedliwienia. Czynów świadczących o lekceważeniu innych osób i ich dorobku nie można usprawiedliwiać młodym wiekiem czy brakiem należytego doświadczenia życiowego, albowiem poszanowanie majątku, dorobku innych osób, czy też ich zdrowia, życia, nietykalności cielesnej opiera się podstawowej wiedzy, zdobywanej przez każdego człowieka już od najmłodszych lat. Również ciężka sytuacja majątkowa, brak wykształcenia, brak perspektyw na przyszłość czy wręcz brak pomysłu na własną przyszłość nie może prowadzić do usprawiedliwiania tego rodzaju zachowań. Pobłażanie tego rodzaju zachowaniom, w tym poprzez łagodne karanie wskazuje na przyzwolenie na tego rodzaju zachowania. Aktualnie to właśnie młodzi sprawcy, wykazują się absolutnym brakiem poszanowania prawa, w tym innych członków społeczeństwa i ich dorobku i wyroki, w tym wyroki łączne winny stanowić zarówno dla sprawców, jak i potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw ostrzeżenie, powstrzymujące od tego rodzaju zachowań. W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie kara łączna nie może stanowić swego rodzaju nagrody za fakt dokonania licznych czynów zabronionych. Tymczasem wymierzenie kary łącznej z zastosowaniem zasady absorpcji lub częściowej absorpcji prowadzi w istocie do sytuacji, kiedy część czynów dokonanych przez sprawcę pozostaje nieukarana, albowiem wymiar kary nie oddaje w istocie wielości przestępstw popełnionych przez sprawcę. W tym stanie rzeczy Sąd doszedł do przekonania, iż adekwatną karą łączną będzie kara roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Kara łączna w takim wymiarze spełni wszystkie cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej.

Nie można przeceniać oceny wyrażonej w opinii o skazanym. Dotyczy ona bowiem funkcjonowania skazanego w warunkach pozbawienia wolności, nie zaś samodzielnego zachowania w warunkach wolnych od kontroli. O postawie skazanego w warunkach wolnościowych świadczą czyny objęte wyrokami skazującymi, nie zaś opinia o skazanym dotycząca pobytu w warunkach więziennych.

Zaliczenie na poczet orzeczonych kary łącznych okresów kar już odbytych w sprawach objętych poszczególnymi karami łącznymi nastąpiło stosownie do treści art. 577 k.p.k. w zw. z art. 63 § 1 k.k.

Z uwagi na brak przesłanek do wydania wyroku łącznego obejmującego ostatni wyrok wyroki przeciwko skazanemu w tym zakresie na podstawie art. 572 k.p.k. Sąd postępowania umorzył.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. uznając, iż aktualna sytuacja skazanego, przebywającego w zakładzie karnym nie pozwala na uiszczenie kosztów sądowych.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd orzekł stosownie do treści art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze.