Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Dobrzańska (spr.)

Sędziowie SSO Włodzimierz Śpiewla

SSO Elżbieta Wierzchowska

Protokolant sekr. sądowy Katarzyna Radek

przy udziale Prokuratora Dariusza Lenarda

po rozpoznaniu dnia 11 lipca 2017 roku

sprawy C. Z. syna J. i I. z domu P. ur. (...) w B.

oskarżonego z art. 263 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej

z dnia 24 marca 2017 roku sygn. akt VII K 419/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze 180 (sto osiemdziesiąt) złotych opłaty oraz 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków.

Włodzimierz Śpiewla Dorota Dobrzańska Elżbieta Wierzchowska

XI Ka 472/17 UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 marca 2017 roku Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej uznał C. Z. za winnego tego, że w okresie od dnia 11 września 2015 r. do dnia 11 grudnia 2015 r. w K., pow. (...), woj. (...) posiadał broń palną gazową tj. pistolet marki W. (...) nr (...). (...) oraz amunicję do w/w broni bez wymaganego zezwolenia, tj. przestępstwa z art. 263 § 2 k.k. Za ten czyn skazał go na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodził się obrońca oskarżonego i wniósł apelację. Zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wyroku tj. art. 4, 7, 410 kpk wyrażające się w dowolnej a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego, zasadniczo poprzez niewnikliwą analizę wyjaśnień oskarżonego. Ponadto zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na dowolnym ustaleniu posiadania przez C. Z. broni i amunicji w sytuacji, gdy z materiału dowodowego wynika, iż nie oddanie przez niego broni nie wiązało się z zamiarem jej zatrzymania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Naruszenie przez sąd orzekający swobodnej oceny dowodów miało się przejawiać wg skarżącego na oparciu wyłącznie na materiale obciążającym oskarżonego i niedostateczne przeanalizowanie jego wyjaśnień. Taki zarzut w istocie sprowadza się do forsowania własnej, subiektywnej oceny, że to wyjaśnienia oskarżonego miałyby mieć priorytetowe znaczenie, bez żadnego odniesienia do dowodów, na których oparł się Sąd I instancji ferując wyrok skazujący i bez próby ich dyskwalifikacji. Uzasadnienie orzeczenia wykazuje, że przede wszystkim znaczenie dla ustalenia winy C. Z. miały dowody nieosobowe i to z treści dokumentów a także braku reakcji oskarżonego na pismo zobowiązujące do zwrotu broni i amunicji Sąd wywiódł wniosek o zamiarze popełnienia występku z art. 263§2 kk. Z tą argumentacją skarżący nie polemizuje. Podkreślić należy, że kontrola odwoławcza nie ujawnia błędów natury logicznej w zaprezentowanym stanowisku. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny dokonując oceny zebranego materiału dowodowego w sposób odpowiadający zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego. W polu uwagi Sądu w chwili orzekania znajdowały się wszystkie okoliczności. Ocena zgromadzonego materiału dowodowego nie przekracza granic określonych w art. 7 kpk ani nie uchybia zasadzie obiektywizmu wyrażonej w art. 4 kpk. Przedmiotem rozważań Sądu były wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej, zarówno przemawiające na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego. Sąd wskazał, na jakich dowodach oparł swe rozstrzygnięcie, a którym dowodom odmówił wiary i swoje stanowisko w tym zakresie w sposób wystarczający, tj. umożliwiający przeprowadzenie kontroli odwoławczej uzasadnił w pisemnych motywach rozstrzygnięcia. Należy przypomnieć, że ocena dowodów, w tym osobowych, należy do sądu pierwszej instancji. To on, po bezpośrednim przesłuchaniu świadków i odebraniu wyjaśnień od oskarżonego, uzyskaniu dowodów z dokumentów, ma prawo uznać jedne z tych dowodów za zasługujące na obdarzenie ich walorem wiarygodności, a innym tego waloru odmówić, pod warunkiem należytego uzasadnienia swojego stanowiska w tym zakresie. Temu zadaniu Sąd Rejonowy w pełni sprostał. Apelacja z kolei nie zawiera żadnych konkretnych zarzutów naruszenia zasad prawidłowego rozumowania czy wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, które mogłyby podważyć wydany wyrok. Stąd odrzucenie wyjaśnień oskarżonego w części dotyczącej jego braku świadomości co do posiadania broni (zabranej rzekomo podczas przeszukania) było jak najbardziej prawidłowe, jeśli zważyć na wydźwięk dokumentów, na które powołuje się Sąd Rejonowy.

Również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, opierający się przecież wyłącznie na treści wyjaśnień oskarżonego, należy uznać za chybiony z przyczyn wyżej omówionych. Nie ma zatem znaczenia, czy C. Z. miał zamiar zatrzymania rzeczy na własność, których posiadanie w okresie od 11.09.2015r. do 11.12.2015r. było zabronione (pozwolenie na broń zostało cofnięte decyzją Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia 1.09.2015r.). Dla bytu przestępstwa z art. 263 kk znaczenie ma posiadanie ich w sensie faktycznym, co zostało w niniejszej sprawie dowiedzione oskarżonemu. Prawomocność wyroku nakazowego w sprawie VII W 1272/16, pozostającego w związku z rozpoznawaną sprawą, także przemawia za prawidłowością wyroku skazującego z dnia 24.03.2017r. Twierdzenia skarżącego o przekonaniu C. Z., iż pistolet został zatrzymany jesienią 2000r. nie wytrzymują konfrontacji z materiałem dowodowym, co prawidłowo przedstawił Sąd I instancji w sporządzonym uzasadnieniu.

Apelacja od winy powoduje zgodnie z art. 447 §1 kpk kontrolę całości wyroku, zatem sąd odwoławczy oceniał wymierzoną karę. Nie można w przypadku oskarżonego mówić o jej rażącej niewspółmierności. Ugruntowane jest stanowisko takie jak zaprezentował choćby Sąd Najwyższy w wyroku z 30.09.2003 r, (...) 56/03, L., gdzie stwierdził: „Nie każda nietrafność wymiaru kary uzasadnia zmianę orzeczenia. Zmianę taką uzasadnia jedynie "rażąca niewspółmierność", będąca istotną różnicą między karą wymierzoną przez sąd I instancji, .a taką karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego rozważenia i uwzględnienia wszystkich okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary. Różnica ocen, o której wyżej mowa, musi być zasadniczej natury, a więc taka, która czyni, że dotychczasowa kara nie może być w żadnej mierze zaakceptowana."

Biorąc pod uwagę dwukrotne skazanie oskarżonego za czyny różnego rodzaju, wymierzona kara należycie odpowiada dyrektywom art. 53 kk. Ponieważ przestępstwo zostało popełnione pod rządami znowelizowanego kodeksu karnego a od 1.07.2015r. dla zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary ustawodawca wymaga braku skazania na karę pozbawienia wolności, tej instytucji Sąd I instancji nie mógł rozważać w przypadku C. Z..

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego uzasadnia art. 8 ustawy z 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych i art. 636§1 kpk.

Dorota Dobrzańska Elżbieta Wierzchowska Włodzimierz Śpiewla