Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2018r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński (spr.)

Sędziowie SSO Krzysztof Głowacki

SSO Anna Bałazińska-Goliszewska

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale Andrzeja Roli Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2018r.

sprawy Ł. J.

syna W. i J. z domu K.

urodzonego 13 maja1981 r. w G.

oskarżonego o czyn z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia–Śródmieścia

z dnia 13 lipca 2017 r. sygn. akt II K 90/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Ł. J. oskarżony został o to, że w nocy z 30/31 sierpnia 2011 r. we W., używając przemocy w postaci bicia pięściami oraz kopania po głowie i klatce piersiowej, spowodował obrażenia ciała w postaci złamania bocznej i dolnej ściany oczodołu prawego z przemieszczeniem do zatoki szczękowej prawej, krwiaka i obrzęku prawego oka, rany skórnej czoła, krwiaka wewnątrzustnego w obrębie żuchwy okolic bródki, złamania zatoki szczękowej prawej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na okres dłuższy niż siedem dni, czym doprowadził F. K. do stanu bezbronności, a następnie dokonał zaboru mienia w postaci pieniędzy na łączną kwotę nie mniejszą niż 26.000 złotych przy czym czynu tego dokonał będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Krośnie Odrzańskim z dnia 12 grudnia 2007 r., sygn. akt II K 60/03 za czyny z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 289 § 2 k.k. na karę łączną dwóch lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 1 września 2008 r. do dnia 09 września 2009 r. objętego następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Krośnie Odrzańskim z dnia 13 marca 2008 r., sygn. akt II K 45/08 wymierzającym karę łączną dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 13 lipca 2017 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia w sprawie o sygn. akt II K 90/16:

I.  uznał Ł. J. za winnego czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia tj. przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 i za to na postawie art. 280 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w dniach 10 listopada 2011 r. – 12 marca 2012 r.

III.  na podstawie art. 624 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od kosztów procesu w całości, obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku w części orzeczenia dotyczącego kary wywiódł obrońca oskarżonego zarzucając rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary wynikającej z niezastosowania instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Podnosząc powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w tej części i zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności. Na rozprawie apelacyjnej obrońca oskarżonego Ł. J. zmodyfikował swój wniosek apelacyjny i wniósł o obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego kary pobawienia wolności do 2 lat i warunkowe zawieszenie jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył co następuję

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. J. nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać trzeba, że Sąd Rejonowy procedował w niniejszej sprawie prawidłowo, nie naruszając podstawowych zasad procesu karnego oraz poczynił trafne ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego Ł. J., zaś swoje stanowisko w sposób jasny i przekonujący uzasadnił w pisemnych motywach, sporządzonych zgodnie z wymogami art. 424 § 1 k.p.k. Lektura uzasadnienia wskazuje, iż sąd orzekający miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonego niekorzystne, jak i te, przemawiające na jego korzyść. Wskazać również trzeba, że właściwa była prawno karna ocena przypisanego oskarżonemu czynu.

Niewątpliwym jest także, że sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary. R. zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawodawca bowiem traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art. 438 pkt 4 k.p.k.), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k.

W przedmiotowej sprawie obrońca w treści apelacji zarzucił rażącą niewspółmierność kary, polegającą na orzeczeniu wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat, w sytuacji kiedy wymierzenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełniłoby wszelkie cele prewencji ogólnej i indywidualnej. Sąd, według obrońcy, nie wziął w dostatecznym stopniu pod uwagę przyznania się do winy oraz okazanej skruchy przez oskarżonego. Sąd I Instancji – zdaniem skarżącego - nie wziął również pod uwagę okoliczności łagodzących, takich jak faktu, iż od 6 lat oskarżony nie wszedł w konflikt z prawem, a także okoliczności, że nie nadużywa on alkoholu, ma stałe zatrudnienie, zerwał kontakty z dotychczasowym środowiskiem oraz zawarł związek małżeński.

Należy jednakże stwierdzić, iż Sąd Rejonowy wymierzając karę oskarżonemu wziął pod uwagę wszelkie okoliczności łagodzące, szczególności przyznanie się oskarżonego do winy, jego skruchę oraz radykalną zmianę w sposobie życia, a kara wymierzona mu została de facto w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Obrońca oskarżonego podał w uzasadnieniu złożonej apelacji, że Ł. J. podjął zatrudnienie oraz ożenił się i okoliczności te wskazuje, jako pozwalającą na warunkowe zawieszenie mu wykonania kary pozbawienie wolności. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem i praktyką podjęcie zatrudnienia czy też zawarcie związku małżeńskiego nie są podstawą do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności zwłaszcza w sytuacji sprawcy w stosunku do którego uprzednio orzekane kary wolnościowe nie przynosiły spodziewanych efektów. Wobec tego nie mogą być brane pod uwagę wskazywane przez obrońcę oskarżonego okoliczności, które jego zdaniem stawiają wobec niego pozytywna prognozę kryminologiczną, jak szczere wyjaśnienia, wyrażanie żalu i skruchy, brak zdemoralizowania, co jego zdaniem spełni cele resocjalizacyjne wobec niego w warunkach wolnościowych. Refleksja odnośnie swojego postępowania, o której pisze obrońca oskarżonego w uzasadnieniu apelacji przyszła niestety zbyt późno, stąd też Sąd I instancji nie miał innego wyjścia jak wymierzenie mu bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Na gruncie art. 438 pkt 4 kpk nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby w potocznym znaczeniu tego słowa - : „rażąco” niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( wyrok SN II KRN 189/94 OSNP i Pr. Nr 5, poz. 18; porównaj również W. Grzeszczyk _ „ Kodeks postępowania karnego – komentarz”, Wyd. Praw. Lexis Nexis Warszawa 2003, str. 390-391, teza 7-8 ). Zarzut rażącej niewspółmierności kary dotyczy więc takich sytuacji, w których wymierzona oskarżonemu kara jest na tyle surowa, że jest wręcz nie do zaakceptowania. Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Zagrożenie karą przy przestępstwie z art. 280 § 1 k.k.. wynosi od 2 do 12 lat pozbawienia wolności. Wymierzona zatem oskarżonemu kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest karą wymierzoną w granicach dolnego ustawowego zagrożenia, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę dotychczasową karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym trzykrotnie za czyn z art. 279 § 1 k.k. W tej sytuacji brak było podstaw do uwzględnienia zarzutu apelacyjnego, który przyjmuje za podstawę rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu poprzez brak warunkowego zawieszenia jej wykonania, zaś sam wymiar kary także nie może być uznany za surowy.

Sąd Rejonowy wskazał jakie podstawy wziął pod uwagę przy wymiarze kary za przypisany mu czyn i wymierzona kara za ten czyn w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą, adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości, uwzględnia wszelkie dyrektywy wymiaru kary oskarżonemu oraz w zakresie społecznego oddziaływania kary i brak jest podstaw do jej łagodzenia, jak chce tego obrońca oskarżonego. Wymierzenie tej kary w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, nie można uznać za karę „rażąco” niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować.

Reasumując, za całkowicie bezpodstawny uznać należało wniosek obrońcy oskarżonego w którym domagał on się złagodzenia orzeczonej Ł. J. kary pobawienia wolności i zastosowania w względem niego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Raz jeszcze podnieść należy, iż brak możliwości skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary w sposób oczywisty wynikał z dotychczasowej postawy oskarżonego, który był już uprzednio karany na bezwzględną karę pozbawienia wolności i w którym ów surowy środek reakcji karnej nie wdrożył woli przestrzegania obowiązującego porządku prawnego. O ile faktycznie oskarżony Ł. J., dojrzał i zmienił się wewnętrznie to stosunkowo krótki (uwzględniając poczynione zaliczenia) pobyt w warunkach izolacji, nie powinien niekorzystnie wpłynąć na jego pozytywną przemianę.

Z tych względów nie widząc podstaw do uwzględnienia apelacji Sąd odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., art. 438 pkt 2 i 4 k.p.k., art. 456 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok jako słuszny i trafny.

W pkt II wyroku Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania odwoławczego. Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, w tym nie wymierzył mu opłaty za drugą instancję. Sąd II instancji uznał, że w sytuacji, gdy oskarżony ma do odbycia karę pozbawienia wolności i obecnie uzyskuje niewielki dochód, nie stać go na uiszczenie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i opłaty za II instancję.