Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

SławomirLara został oskarżony o to, że w okresie od 29 listopada 2016 roku do 20 grudnia 2016 roku w P. dokonał przywłaszczenia narzędzi budowlanych w postaci drabiny drewnianej, młotka ciesielskiego, okularów budowlanych, wiader budowlanych, pacy budowlanej, łaty metalowej, szczotki malarskiej oraz materiałów budowlanych w postaci gipsu tynkarskiego, kleju do płytek, rozpuszczalnika, folii malarskiej, taśmy do oklejania, uni gruntu ogólnej wartości strat 1428,60 złotych na szkodę J. A.

tj. o czyn z art. 284§1 kk .

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia 23 sierpnia 2017 roku w sprawie II K 64/17 przyjął, że S. L. w okresie od 05 grudnia 2016 roku do 22 grudnia 2016 roku w P. dokonał przywłaszczenia narzędzi budowlanych w postaci drabiny drewnianej o wartości 100 złotych oraz młotka ciesielskiego, okularów budowlanych, wiadra budowlanego, pacy budowlanej, łaty metalowej, szczotki malarskiej o nieustalonej wartości oraz materiałów budowlanych w postaci gipsu tynkarskiego, kleju do płytek, rozpuszczalnika, folii malarskiej, taśmy do oklejania, uni gruntu o łącznej wartości strat 928,46 złotych, uznał, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi wyczerpujący dyspozycję art. 284§3 kk i na podstawie art. 66§1 i 2 kk, art. 67§1 kk postępowanie karne wobec S. L. warunkowo umorzył, ustalając okres próby na 1 rok;

- na podstawie art. 67§3 kk zobowiązał S. L. do zapłaty J. A. 928,26 złotych tytułem naprawienia szkody;

-zasądził od S. L. 100 złotych tytułem opłaty i 70 złotych tytułem zwrotu wydatków.

Przedmiotowy wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego.

Apelacja wywiedziona z podstawy art. 438 pkt 2 i 3 zarzuciła obrazę przepisów postępowania karnego, mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia tj.:

- art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez zaniechanie poczynienia ustaleń w zakresie własności rzeczy ujętych w opisie czynu przypisanego oskarżonemu z jednoczesną konkluzją, ze oskarżony świadomie nie zwracał pokrzywdzonemu pozostawionych na jego posesji narzędzi w sytuacji, w której z materiału dowodowego wynika, że w trakcie zabierania rzeczy przez pokrzywdzonego pojawiła się wątpliwość, co do własności części narzędzi, co zostało zlekceważone przez organy ścigania i w konsekwencji doprowadziło do sytuacji, w której J. A. nie został poproszony o jakiekolwiek potwierdzenie faktu bycia właścicielem rzeczy, przekazanych mu 20 grudnia 2016 roku, co skutkowało poczynieniem dowolnego domniemania na niekorzyść oskarżonego, iż własność wszystkich rzeczy ujętych w opisie czynu przypisanego oskarżonemu przysługiwała w sposób niebudzący wątpliwości J. A., a nadto, co skutkowało błędem w zakresie ustalenia strony podmiotowej tj. uznania, że oskarżony dokonał przywłaszczenia mienia z zamiarem bezpośrednim,

-art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez niedostrzeżenie sprzeczności w zeznaniach świadka K. S. i J. A. w zakresie okoliczności ustalenia, jakie materiały i za czyje pieniądze ma zakupić pokrzywdzony, co doprowadziło do dowolnej oceny materiału dowodowego w odniesieniu do okoliczności nabycia materiałów budowlanych w kontekście początkowych ustaleń, czynionych pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym,

- art. 7 kpk w zw. z art. 424§1 pkt 1 kpk poprzez kierunkową ocenę dowodu w postaci wyjaśnień S. L. wyrażającą się w uznaniu za wiarygodne wybiórczych wypowiedzi oskarżonego, z jednoczesnym brakiem dostatecznego wyjaśnienia, z jakiego powodu niewiarygodna jest wersja zdarzeń podana przez niego, mimo, iż twierdzenia oskarżonego znajdowały potwierdzenie w zeznaniach świadków B. L., W. L., pracowników J. G. i M. Z., co doprowadziło do dowolnych ustaleń w zakresie wskazanej przez S. L. okoliczności przekazania przez oskarżonego pokrzywdzonemu kwoty 800 zł tytułem zaliczki,

- art. 413§ pkt 1 w zw. z art. 7 kpk oraz z zw. z art. 424§1 pkt 1 kpk poprzez nieznajdujące oparcia w materiale dowodowym określenie czasu popełnienie przestępstwa, polegające na wskazaniu, iż czynność sprawcza oskarżonego miała trwać od 5 grudnia 2016 roku w sytuacji, w której nie jest jasne z jakiego elementu materiału dowodowego miałaby wynikać ta data, a nadto w sytuacji braku poczynienia ustaleń co do dat i okoliczności żądania zwrotu rzeczy przez J. A., co oceniane w korelacji do braku poczynienia podstawowego ustalenia na tle art. 284 kk popełnionego przez zaniechanie, co do daty ewentualnego wezwania oskarżonego do zwrotu przedmiotu oraz w powiązaniu z pozostałymi mankamentami tego rozstrzygnięcia rodzi wątpliwości, czy sprawa oskarżonego S. L. rozpoznania została z należytą wnikliwością,

- art. 193 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez zastąpienie wiedzy specjalisty z zakresu wyceny ruchomości własnym, dowolnym poglądem na kwestię wartości drabiny w kwocie 100 zł, z jednoczesnym zaniechaniem poczynienia jakichkolwiek prób weryfikacji tejże kwoty podawanej wyłącznie przez pokrzywdzonego w sytuacji, w której wartość rzeczy i szkody przy przestępstwie przywłaszczenia ma znaczenia dla ustalenia, czy mamy do czynienia z czynem z art. 284 kk czy też z art. 119 kw.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca popierając wniesiony środek odwoławczy w konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego jest zasadna w takim zakresie, że skutkuje zmianą zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej czasookresu popełnienia przestępstwa.

Rację ma skarżący co do tego, iż Sąd Rejonowy w Radomsku nie sprecyzował, na jakiej podstawie ustalił czasokres przestępstwa stypizowanego w art. 284§3 kk, a przypisanego S. L.. Sąd Odwoławczy, jako organ kontroli instancyjnej, poczynił ustalenia, które spowodowały precyzyjne wskazanie temporalnego zakresu rozpatrywanego zdarzenia. Uzupełniające przesłuchanie świadka J. A., dało podstawę do stwierdzenia, iż czyn zabroniony, którego dopuścił się oskarżony został popełniony w okresie od środy 7 grudnia 2016 roku do 22 grudnia 2016 roku. W tej sytuacji, konieczna była modyfikacja zaskarżonego wyroku.

Wbrew pozostałym twierdzeniom apelacji, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd meriti co do zaistniałego zdarzenia, nie uchybiają zasadzie prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy, doświadczeniu życiowemu i oparte są na przeprowadzonych w sposób prawidłowy dowodach.

Brak jest podstaw do podzielenia zarzutu obrazy przepisów postępowania.

Zgromadzony na potrzeby postępowania materiał dowodowy w postaci zeznań pokrzywdzonego J. A. - vide k.2,3,58-61,84-85,96-97, świadków K. S.- vide k.23,24,79,81, B. K.- vide k.26,27,81,82 wskazał jednoznacznie na fakt dopuszczenia się przez S. L. czynu stypizowanego w art. 284§3 kk.

Sąd Rejonowy trafnie zważył, że jako bezsporną należało uznać okoliczność, że zarówno osobę pokrzywdzonego, jak i podejrzanego łączył stosunek obligacyjny. Z przedmiotowego zobowiązania wynikał obowiązek wykonania remontu jednego z pomieszczeń tj. kuchni znajdującego się na terenie obiektu handlowo- usługowego należącego do oskarżonego przy ulicy (...) w P., przez pracowników pokrzywdzonego. Zapłata za wykonaną usługę miała wynosić 20 złotych za godzinę pracy. Pracownicy wykonywali czynności przy użyciu narzędzi budowlanych będących własnością J. A., z wyłączeniem prac związanych z wykorzystaniem wiertarek udarowych, które z kolei były własnością oskarżonego. W trakcie wykonywania usługi pojawiła się konieczność dostarczenia dodatkowych materiałów budowlanych, które następnie zostały zakupione przez pokrzywdzonego i dostarczone do miejsca wykonywania prac remontowych- vide k.6,7,8,93. Na skutek wzajemnych antagonizmów, doszło do rozwiązania przedmiotowej umowy w dniu 2 grudnia 2016 roku.

Nie jest trafny zarzut skarżącego, jakoby oskarżony zakwestionował w trakcie czynności przeszukania własność części narzędzi należących do pokrzywdzonego. Sąd rejonowy prawidłowo ustalił, że narzędzia budowlane będące jego własnością zostały mu wydane dopiero w dniu 22 grudnia 2016 roku- vide 11,17. Za nieracjonalną byłoby uznać sytuację, kiedy to przedsiębiorca, jako podmiot gospodarczy na co dzień trudniący się świadczeniem usług o charakterze budowlano- remontowym, nie miał wiedzy co do zespołu akcesoriów i przyborów, które stale eksploatuje i wykorzystuje w swojej codziennej pracy. J. A. miał zatem pewność co do tego, jaki sprzęt był jego własnością. Jego pracownicy zgodnie zeznali, iż po zakończeniu pracy u S. L. wszystkie materiały budowlane i pomoce zostawili w tym pomieszczeniu, gdzie świadczyli pracę. Nie zasługują na wiarę wyjaśnienia oskarżonego, iż ten nie wydał pokrzywdzonemu jego narzędzi z uwagi na wielość rynsztunku pozostawionego w lokalu także przez inne ekipy budowlane. Charakter czynności B. K. i K. S. był zupełnie inny, niż pracującego równolegle murarza. A zatem przedmioty niezbędne do wykonywania rzemiosła zarówno ich, jak i jego były inne.

Twierdzenie skarżącego, jakoby niedostrzeżenie sprzeczności w zeznaniach J. A. i K. S. stanowiło dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego nie zasługuje na uwzględnienie. Faktem jest okoliczność, że zakupione materiały budowlane zostały dostarczone do miejsca wykonywania usługi i tam pozostały do momentu rezygnacji przez pracowników pokrzywdzonego. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach potwierdził fakt, że pozostawione materiały zostały zużyte w trakcie prac remontowych innej firmy remontowej. Podniósł, że przekazał pokrzywdzonemu środki pieniężne w formie zaliczki za zakupione materiały. Pokrzywdzony zaprzeczył. Fakt przekazania pieniędzy nie był w żaden sposób udokumentowany. Oskarżony,- jako profesjonalny przedsiębiorca- dbający o własne interesy był w stanie spowodować złożenie oświadczeń przez K. S. i B. K. o przekazaniu im wynagrodzenia za pracę w kwotach po 360 zł, mógł również zabezpieczyć się jakimkolwiek dokumentem potwierdzającym przekazanie 800 złotych tytułem zaliczki na materiały. Podniesione niespójności w zeznaniach wskazanych przez skarżącego co do tego, czy ustalenia stron w zakresie konieczności zakupu materiałów budowlanych miały miejsce w kontakcie bezpośrednim czy też za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej nie miały wpływu na prawidłową ocenę zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż osobisty kontakt J. A. i S. L. miał miejsce jedynie pierwszego dnia rozpoczęcia prac remontowych, podczas wstępnych oględzin pomieszczenia, które miało być odnowione. Wówczas oskarżony zasygnalizował pokrzywdzonemu, by ten dokonał zakupu niezbędnych materiałów na swój koszt. Na jego wyraźne polecenie nie zakupił ich w hurtowni w P., a we W.. Słusznie sąd nie odmówił waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego i jego pracowników, których logiczna sekwencja pozwoliła na ustalenie prawidłowego przebiegu rozpatrywanego zdarzenia.

Wywód skarżącego, co do konieczności skorzystania z wiedzy specjalisty w zakresie ustalenia wartości rynkowej drabiny nie zasługuje na akceptację. Dla stwierdzenia faktu, że drewniana drabina, która jest stale wykorzystywana w pracach remontowo- budowlanych warta jest nie więcej, ani też mniej niż 100 złotych, nie potrzeba wiadomości specjalnych.

W ocenie Sądu Okręgowego, sąd pierwszej instancji dokonał właściwego doboru reakcji prawnokarnej. W sprawie spełnione zostały przesłanki uzasadniające skorzystanie przez oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego. Przy ustalaniu konsekwencji prawnokarnych zachowania oskarżonego, uwzględnione zostały okoliczności odnoszące się zarówno do samego zachowania będącego przedmiotem postępowania, jak i tych związanych ze skonkretyzowanym sprawcą. Zastosowanie wskazanej instytucji probacyjnej z rocznym okresem próby, niewątpliwie skłoni oskarżonego do refleksji nad swoim negatywnym postępowaniem i zmieni jego postawę na tę prawnie akceptowalną. Z kolei orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody zabezpieczy interes pokrzywdzonego, który w związku z analizowanym czynem zabronionym doznał uszczerbku w swoim majątku.

Kierując się wskazanymi względami, Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej.

O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawie przepisów wskazanych w wyroku.