Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Okręgowego Dariusz Iskra (sprawozdawca)
Sędziowie: Sędzia Sądu Okręgowego Joanna Misztal-Konecka

Sędzia Sądu Okręgowego Andrzej Mikołajewski

Protokolant Protokolant Beata Prokop

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2017 roku w Lublinie, na rozprawie sprawy z powództwa W. S. przeciwko D. P. (1)

o zapłatę odszkodowania w kwocie 2725,16 zł oraz zadośćuczynienia w kwocie 100 zł

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 13 lutego 2017 roku, w sprawie II C 177/16

I. oddala apelację;

II. zasądza od W. S. na rzecz D. M.
P. kwotę 485,20 zł (czterysta osiemdziesiąt pięć złotych dwadzieścia
groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ca 717/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 25 lutego 2016 roku, wniesionym w tym samym dniu do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, powód – W. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego – D. P. (2) kwoty 2725,16 zł tytułem odszkodowania oraz kwoty 100 zł tytułem zadośćuczynienia (k. 2-7).

*

W odpowiedzi na pozew pozwany – D. P. (1) oświadczył, że nie uznaje powództwa i kwestionuje je co do zasady i wysokości (k. 32).

W toku dalszego postępowania pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika, wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Dodatkowo pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia (k. 76v).

*

Wyrokiem z dnia 13 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie:

I. oddalił powództwo;

II. zasądził od W. S. na rzecz D. P. (1) kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (k. 140).

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy ustalił, że W. S. prowadził działalność gospodarczą „pod firmą (...) (...) spółka z o.o. w L.”. W. S. był prezesem spółki, a M. S. jej wiceprezesem.

Sąd Rejonowy ustalił, że na rozprawie w dniu 29 września 2005 roku W. S. określił kwotę zadłużenia spółki z tytułu udzielonych spółce przez D. S. oraz syna pożyczek na kwotę 80000 zł, zaś zadłużenie w stosunku do dostawców na kwotę 700000 zł.

Sąd Rejonowy ustalił, że postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2005 roku, wydanym w sprawie (...), Sąd Rejonowy w Lublinie ogłosił upadłość Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L.. Czynności likwidacyjne prowadził w postępowaniu upadłościowym syndyk – D. P. (1).

Sąd Rejonowy ustalił, że postanowieniem z dnia 24 września 2008 roku, wydanym w sprawie (...), Sąd Rejonowy w Lublinie zatwierdził ostateczny plan podziału funduszów masy upadłości Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L., złożony przez syndyka w dniu 22 listopada 2008 roku. W. S. nie składał od tego postanowienia środków zaskarżenia.

Sąd Rejonowy ustalił, że w postępowaniu upadłościowym wierzyciele upadłego zgłosili swoje wierzytelności w łącznej kwocie 859482,88 zł, w tym D. S. w kwocie 79388 zł. Wszyscy wierzyciele otrzymali zaspokojenie swoich wierzytelności w 7,5%. D. S. wypłacono kwotę 5954,14 zł.

Sąd Rejonowy ustalił, że po uprawomocnieniu się postanowienia z dnia 24 września 2008 roku, wydanego w sprawie (...), W. S. wytaczał przez okres dziesięciu lat pozwy przeciwko D. P. (1) oraz składał liczne zawiadomienia do prokuratury i Rzecznika Praw Obywatelskich. Żadne z około 20 postępowań wszczętych na skutek zawiadomienia W. S. nie zakończyło się postawieniem pozwanemu zarzutów i wniesieniem aktu oskarżenia do sądu powszechnego.

Sąd Rejonowy wskazał, że nie dopuścił dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości, w związku ze skutecznie podniesionym przez pozwanego zarzutem przedawnienia roszczenia. Sąd uznał, że „badanie zasadności podstawy faktycznej powództwa stało się zbędne i narażałoby strony na nieuzasadnione koszty postępowania”.

Sąd Rejonowy wskazał, że podstawę prawną żądania naprawienia szkody przez syndyka z tytułu nienależytego wykonywania obowiązków stanowi przepis art. 160 ust. 3 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku – Prawo upadłościowe i naprawcze, w brzmieniu obowiązującym od dnia 30 maja 2005 roku. Odpowiedzialność syndyka masy upadłości oparta na tym przepisie jest odpowiedzialnością za czyn niedozwolony.

Sąd Rejonowy przytoczył treść przepisu art. 442 ¹ § 1 k.c. i wskazał, że W. S. najpóźniej w dacie uprawomocnienia się postanowienia Sądu Rejonowego w Lublinie o zatwierdzeniu ostatecznego planu podziału masy upadłości miał pełną świadomość rzekomej szkody oraz wiedzę o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jako były prezes zarządu upadłej spółki był stroną postępowania upadłościowego, miał wpływ na jego przebieg, składał liczne pisma i wnioski, w których przedstawiał swoje zastrzeżenia i zarzuty.

Sąd Rejonowy uznał, że termin przedawnienia roszczenia rozpoczął bieg w dacie uprawomocnienia się postanowienia z dnia 24 września 2008 roku o zatwierdzeniu ostatecznego planu podziału funduszów masy upadłości. Od daty prawomocności tego postanowienia do dnia wniesienia przez powoda pozwu w dniu 25 lutego 2016 roku upłynął trzyletni okres przedawnienia.

Sąd Rejonowy wskazał, że powód wystąpił z roszczeniem przeciwko pozwanemu, jako następca prawny D. S., osoby poszkodowanej. Rzekoma szkoda wyrządzona przez pozwanego w stosunku do masy upadłości wynosiłaby według twierdzeń powoda 2725,16 zł i dotyczyłaby wszystkich wierzycieli masy upadłości. Udział D. S. w tej kwocie wynosiłby w przybliżeniu 9%, a w związku z tym rzekoma szkoda D. S. wyniosłaby 245,26 zł. Udział powoda w tej kwocie wynosiłby 81,75 zł, gdyż powód nabył spadek w 1/3 części.

Sąd Rejonowy wskazał, że powód nie wykazał żadnych przesłanek, które uzasadniałyby zasądzenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach procesu Sąd Rejonowy wskazał przepisy art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

*

Od wyroku z dnia 13 lutego 2017 roku apelację wniósł powód, zaskarżając wyrok w całości. Powód zarzucił:

„1. orzekanie wbrew prawnej podstawie pozwu,

2. brak uwzględnienia, iż Powód przywołał jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia normę prawną zaistniałą w 2007r.,

3. orzekanie z naruszeniem zasad logiki i doświadczenia życiowego,

4. brak uwzględnienia, że terminy biegu przedawnienia są przerywane przez podejmowanie czynności przed stosownymi organami,

5. brak uwzględnienie, że sądowe zawezwanie do zawarcia ugody z Pozwanym nowelizuje bieg terminu przedawnienia,

6. przywołania jako uzasadnienia orzeczeń SN RP w sprawach sprzed daty powstania prawnej postawy pozwu,

7. zawężenie zakresu kognicji w rozpatrywaniu odpowiedzialności Pozwanego z tytułu popełnionego występku,

8. błędne ustalenie daty powzięcia wiadomości o powstaniu szkody przez Powoda,

9. błędne wskazanie wartości trwania okresu przedawnienia jakoby wskazanego przez Powoda,

10. przywoływanie fikcyjnych norm prawnych jako podstawy orzeczenia,

11. naruszenie normy dot. niezawisłości w orzekaniu,

12. błędne rozumienia znaczenia indywidualnego roszczenia w odniesieniu do postępowania upadłościowego,

13. kpiące i drwiące odnoszenie się do Powoda, co stanowi naruszenie norm konstytucyjnych i ustawowych”1.

Powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania lub o wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu (k. 168-172, 177).

÷

Na rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II wyroku z dnia 13 lutego 2017 roku zażalenie wniósł D. P. (1), reprezentowany przez pełnomocnika, zarzucając naruszenie przepisu § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804), w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1667).

Pozwany wniósł o zmianę postanowienia przez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kwoty 1217 zł, zamiast zasądzonej kwoty 617 zł, a także kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 159-160).

÷

Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowił:

I. uchylić postanowienie zawarte w punkcie II wyroku tego Sądu z dnia 13 lutego 2017 roku;

II. zasądzić od W. S. na rzecz D. P. (1) kwotę 1217 zł tytułem kosztów procesu (k. 185-186).

÷

Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów postępowania zażaleniowego związanych z wniesieniem zażalenia na zawarte w wyroku rozstrzygnięcie co do kosztów postępowania (k. 211v).

÷

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda jest oczywiście bezzasadna i w związku z tym podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że nie jest zasadny wniosek apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Z przepisów art. 386 § 2 i 4 k.p.c. wynika, że uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji może nastąpić tylko w razie stwierdzenia nieważności postępowania, w razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

Dodatkową podstawę prawną uchylenia wyroku stanowi przepis art. 505 ¹² § 1 k.p.c., mający zastosowanie w postępowaniu uproszczonym. Przepis ten stanowi, że jeżeli sąd drugiej instancji stwierdzi, że zachodzi naruszenie prawa materialnego, a zgromadzone dowody nie dają wystarczających podstaw do zmiany wyroku, uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania.

W ocenie Sądu Okręgowego w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna ze wskazanych wyżej podstaw uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Postępowanie przed Sądem pierwszej instancji nie jest dotknięte nieważnością. Sąd ten rozpoznał istotę sprawy, analizując zasadność żądania pozwu z punktu widzenia okoliczności faktycznych przytoczonych jako podstawa faktyczna powództwa i rozpoznając zarzuty podniesione przez pozwanego. Wydanie wyroku przez Sąd Okręgowy nie wymaga również przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, ani też nawet uzupełniania, czy powtarzania postępowania dowodowego.

Sprawa nie podlegała przy tym rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, ani też nie została rozpoznana w takim postępowaniu przez Sąd pierwszej instancji.

Należy także zwrócić uwagę, że powód nie przytacza w apelacji zarzutów, których uwzględnienie mogłoby skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku.

÷

Bezzasadne są zarzuty podniesione w apelacji.

W przeważającej części prawidłowe są ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji. Nie jest jedynie prawidłowe ustalenie, że to W. S. prowadził działalność gospodarczą pod firmą P.W. (...) spółka z o.o. w L.”. Działalność taką prowadziła (...) Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L..

Z przepisu art. 160 ust. 3 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku – Prawo upadłościowe2 wynika, że syndyk odpowiada za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków.

Odpowiedzialność, o której mowa w powołanym wyżej przepisie, jest odpowiedzialnością za czyn niedozwolony3.

Oczywiście bezzasadny jest zarzut apelacji, że Sąd Rejonowy orzekał na innej podstawie prawnej niż wskazana w uzasadnieniu pozwu. Z przepisu art. 321 § 1 k.p.c. wynika, że w sprawie cywilnej sąd jest związany żądaniem powoda i podstawą faktyczną powództwa wskazaną przez powoda. Sąd nie jest natomiast w związany wskazaniem powoda co do przepisów, które w ocenie powoda powinny mieć zastosowanie do oceny zasadności powództwa, i powinien zastosować do oceny zasadności powództwa takie przepisy prawa materialnego, jakie determinuje wskazana przez powoda podstawa faktyczna powództwa, nie zaś przepisy wskazane przez powoda.

Tylko ubocznie należy wskazać, że z przepisu art. 442 ¹ k.c. nie wynikają jakiekolwiek roszczenia cywilnoprawne, a w związku z tym powoływanie przez powoda przepisu art. 442 ¹ § 2 k.c. na uzasadnienie swojego żądania jest oczywiście błędne.

Przepisy zawarte w art. 442 ¹ k.c. dotyczą zagadnienia przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, natomiast w ogóle nie dotyczą rodzaju i zakresu roszczeń, z jakimi można występować w razie wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym.

÷

W rozpoznawanej sprawie powód wskazywał, że czynem niedozwolonym syndyka było pobranie kwoty 2725,16 zł ze środków upadłego i nierozliczenie tej kwoty. Swoje stanowisko w tym zakresie powód uzasadniał porównaniem treści dwóch dokumentów dołączonych do wniosku, jako załączniki numer 1 i 2.

Stanowisko powoda jest całkowicie błędne. Pierwszy dokument (z dnia 13 lutego 2015 roku), stanowiący wydruk historii rachunku numer (...) pochodzi od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. i obejmuje operacje na tym rachunku w okresie od dnia 27 grudnia 2006 roku do dnia 31 grudnia 2006 roku. Drugi dokument (z dnia 31 grudnia 2006 roku) nie wiadomo dokładnie przez kogo został wystawiony i o ile dotyczy tego samego rachunku co wcześniejszy, to obejmuje operacje za okres od dnia 8 grudnia 2006 roku do dnia 31 grudnia 2006 roku, a więc za okres dłuższy niż poprzedni.

Pozwany błędnie interpretuje wskazane wyżej dokumenty, podając w swoim piśmie (zatytułowanym „Komentarz do zał. 1 i 2) (k. 10) daty odmienne niż wynikające z tych dokumentów, i w ogóle nie zwraca uwagi na to, że oba dokumenty nie dotyczą operacji finansowych (wpłat i wypłat) w tym samym okresie.

Powód błędnie porównuje pozycję aktywów wynoszącą 360543,38 zł, które w rzeczywistości są aktywami na rachunku bankowym w okresie od dnia 27 grudnia 2006 roku do dnia 31 grudnia 2006 roku, z jedną z pozycji z (...), która dotyczy rozliczeń upadłego w szerszym okresie niż wyciąg z rachunku bankowego.

Przedstawione przez powoda dokumenty w ogóle nie wskazują, aby pozwany syndyk dokonał takich wypłat z rachunku bankowego upadłego, które nie znajdują pokrycia w wydatkach. Obciążenia rachunku bankowego w okresie objętym wyciągiem stanowiącym załącznik numer 1 do pozwu miały miejsce w dniu 27 grudnia 2006 roku w kwotach 426,06 zł, 2928 zł, 84,80 zł, 350000 zł oraz 6,60 zł i następowały w drodze poleceń przelewu tych kwot na rzecz wskazanych w poleceniach podmiotów. W poleceniach przelewu wskazano także tytuły przelewanych kwot. Obciążenie rachunku kwotą 6,60 zł nastąpiło natomiast tytułem opłaty za przelew.

Przedstawione przez powoda dowody nie dają natomiast podstaw do ustalenia, że do masy upadłości wpłynęły jeszcze inne środki finansowe, niż wskazane na rachunku bankowym upadłego, i że środki te nie zostały rozliczone w postępowaniu upadłościowym, lecz zostały zatrzymane przez syndyka.

Zgodzić się zatem należy ze stanowiskiem pozwanego, że twierdzenia powoda mają wyłącznie charakter bezpodstawnych pomówień.

÷

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do ustalenia, że pozwany w związku z wykonywaniem obowiązków syndyka dopuścił się wobec żony powoda czynu niedozwolonego w znaczeniu prawa cywilnego, w szczególności takiego czynu niedozwolonego, który byłby czynem zabronionym przez przepisy prawa karnego, a którego skutkiem byłaby jakakolwiek szkoda w majątku nie żyjącej już żony powoda, której powód jest spadkobiercą.

Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych w sprawie opierał się na zebranym w sprawie materiale dowodowym, w tym na dokumentach urzędowych, jakimi były:

a) postanowienie Prokuratora Prokuratury Rejonowej L.-P. w L. z dnia 19 maja 2008 roku, wydane w sprawie (...)(k. 85-94),

b) postanowienie Prokuratora Prokuratury Rejonowej L.-P. w L. z dnia 30 kwietnia 2010 roku, (...) (k. 95-102v),

c) postanowienie Prokuratora Prokuratury Rejonowej L.-P. w L. z dnia 29 grudnia 2010 roku, (...) (k. 103-105v).

Wskazane wyżej dokumenty stanowią podstawę ustalenia, że w żadnej ze wskazanych wyżej spraw nie doszło nawet do przedstawienia D. P. (1) jakichkolwiek zarzutów. Ze wskazanych dokumentów, będących dokumentami urzędowymi, wynika, że zachowań (działań, zaniechań) syndyka, które były przedmiotem badania w tych sprawach, prokuratura nie uznała za stanowiące czyny zabronione.

÷

Trafnie Sąd Rejonowy wskazał, że nawet gdyby hipotetycznie założyć, że w wyniku działań syndyka powstała po stronie upadłego szkoda w kwocie 2725 zł, polegająca na pomniejszeniu majątku upadłego o tę kwotę, to szkoda żony powoda, jako wierzyciela (...) Przedsiębiorstwo (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, nie odpowiadałaby tej kwocie, lecz tylko kwocie, jaką D. S. uzyskałby w wyniku podziału tej kwoty pomiędzy wierzycieli w postępowaniu upadłościowym. Wysokość roszczenia powoda byłaby jeszcze niższa, gdyż odpowiadałaby jego udziałowi w spadku po żonie (k. 120). W okolicznościach rozpoznawanej sprawy byłaby to kwota około 80 zł.

÷

Prawidłowo Sąd Rejonowy ocenił zasadność podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia. Nawet zatem gdyby takie roszczenie rzeczywiście powstało, to i tak uległoby przedawnieniu.

Powód już w 2009 i 2010 roku powoływał się na szkodę wyrządzoną przez syndyka, wskazując, że szkoda ta była konsekwencją zaniechania zaksięgowania wpływów do majątku masy upadłości. Jeżeli powód tak określał szkodę upadłego, a tym samym szkodę wierzycieli upadłego, to należy uznać, że „wiedział o szkodzie” w znaczeniu określonym przez przepis art. 442 ¹ § 1 k.c. (w pierwotnym brzmieniu). Kwestia, czy powód dysponował odpowiednimi dowodami w celu wykazania takiej szkody, nie ma znaczenia dla biegu terminu przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, a więc nawet uzyskanie przez powoda w dniu 13 grudnia 2015 roku wyciągu z rachunku bankowego dotyczącego części okresu trwania postępowania upadłościowego nie oznacza, że powód dopiero w tej chwili dowiedział się o szkodzie.

Po śmierci D. S. skutki tej „wiedzy” W. S. odnoszą się również do biegu przedawnienia roszczenia, które przysługiwałoby D. S.. W związku jednak z tym, że D. S. była uczestnikiem postępowania przygotowawczego w sprawie chociażby (...), posiadała taką samą „wiedzę” o szkodzie jak powód.

Jak już wyżej wyjaśniono, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, że pozwany, jako syndyk, dopuścił się występku, którego skutkiem byłoby wyrządzenie szkody upadłemu i wierzycielom upadłego. W związku z czym w rozpoznawanej sprawie nie miał zastosowania przepis art. 442 ¹ § 2 k.c., przewidujący dwudziestoletni termin przedawnienia roszczenia.

÷

Oczywiście bezzasadne było żądanie W. S. zapłaty przez pozwanego kwoty 100 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę.

Roszczenie o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę przysługuje tylko w wypadkach wskazanych w ustawie.

Z przepisu art. 445 k.c. wynika, że roszczenie takie przysługuje poszkodowanemu:

a) w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia,

b) w wypadku pozbawienia wolności oraz

c) w wypadku skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu.

Ponadto roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę przysługuje najbliższym członkom rodziny zmarłego, jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego (art. 446 § 4 k.c. w zw. z art. 446 § 1 k.c.).

Roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę przysługuje także w razie naruszenia dobra osobistego (art. 4448 zd. 1 k.c.).

W rozpoznawanej sprawie W. S., żądając zapłaty zadośćuczynienia za krzywdę nie powoływał się na okoliczności faktyczne wskazane w przytoczonych wyżej przepisach.

÷

Mając na uwadze powyższe rozważania, należało oddalić apelację, jako oczywiście bezzasadną.

*

Sąd Okręgowy rozpoznał sprawę na rozprawie w dniu 21 grudnia 2017 roku, chociaż powód nie stawił się na posiedzenie wyznaczone w tym dniu. Powód wprawdzie przedstawił zaświadczenie wystawione przez lekarza sądowego, potwierdzające niemożność stawienia się na zawiadomienie sądu (k. 210), jednak nie wnosił o odroczenie rozprawy, lecz jedynie o usprawiedliwienie jego nieobecności na rozprawie apelacyjnej (k. 209).

Przepis art. 376 zd. 1 k.p.c. stanowi, że rozprawa przed sądem drugiej instancji odbywa się bez względu na niestawiennictwo jednej lub obu stron. Stawiennictwo stron na rozprawie apelacyjnej nie jest obowiązkowe, chyba że sąd drugiej instancji takie stanowisko nakaże (art. 216 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.).

Stanowisko powoda wyrażone w piśmie procesowym z dnia 20 grudnia 2017 roku było jednoznaczne – powód nie wnosił o odroczenie rozprawy, a jedynie o usprawiedliwienie swojej nieobecności na rozprawie w dniu 21 grudnia 2017 roku. W rozpoznawanej sprawie obecność ta nie była obowiązkowa.

W postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji powód dwukrotnie powoływał się na swój stan zdrowia w kontekście nieobecności na rozprawie przed tym sądem, przedstawiając zaświadczenia wystawione przez lekarza sądowego, jednak w tych wypadkach, oprócz usprawiedliwienia swojego niestawiennictwa w Sądzie w oznaczonych dniach, powód wnosił o odroczenie rozprawy (k. 42-43, 124-125). W postępowaniu apelacyjnym powód o takie odroczenie nie wnosił.

*

Na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy zasądził od W. S. na rzecz D. P. (1) kwotę 485,20 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

W związku z tym, że apelacja powoda została oddalona w całości, powód jest stroną przegrywającą sprawę w całości w postępowaniu odwoławczym. Powód powinien zatem zwrócić pozwanemu koszty poniesione przez pozwanego w tym postępowaniu. Koszty te obejmują:

a) opłatę pocztową za przesłanie do Sądu Rejonowego przesyłki poleconej zawierającej zażalenie pozwanego na rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu zawarte w wyroku z dnia 13 lutego 2017 roku – 5,20 zł (k. 163),

b) opłatę od zażalenia pozwanego na rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu zawarte w wyroku z dnia 13 lutego 2017 roku – 30 zł (k. 162, 166),

c) wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego w postępowaniu apelacyjnym – 450 zł, ustalone na podstawie ustalone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.)

*

Z tych wszystkich względów i na podstawie powołanych wyżej przepisów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Joanna Misztal-Konecka Dariusz Iskra Andrzej Mikołajewski

1 Przytoczono dosłowne brzmienie zarzutów apelacyjnych.

2 Poprzednio ustawy – Prawo upadłościowe i naprawcze.

3 Por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 28 lutego 2003 roku, III CSK 222/10,