Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Chojnicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Grażyna Drobińska

Protokolant: sekr. sąd. Paulina Feder

po rozpoznaniu na rozprawach w dniach 20 lipca 2017 roku, 27 września 2017 roku, 8 listopada 2017 roku, 30 listopada 2017 roku, 14 grudnia 2017 roku, 20 grudnia 2017 roku i 31 stycznia 2018 roku i 12 lutego 2018 roku sprawy

A. N. (N.)

syna E. i L. z domu W., urodzonego (...) w O.

oskarżonego o to, że:

w dniu 15 września 2016 r. w C., gm. C., na drodze publicznej, drodze gminnej, znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,97 ‰ alkoholu we krwi, prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy F. (...) o nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

orzeka:

I.  oskarżonego A. N. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. przestępstwa z art. 178a § 1 kk i za to, na podstawie art. 178a § 1 kk, wymierza mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszącej 2 (dwa) lata

III.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat,

IV.  na podstawie art. 43a § 2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000,00 (pięć tysięcy 00/100) złotych,

V.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt II K 860/16

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2016 roku oskarżony A. N. był kierowcą samochodu osobowego F. (...) o nr rej. (...). Spożył alkohol. W jego krwi znajdowało się 0,97‰ alkoholu. Kiedy oskarżony jechał wymienionym pojazdem w C. gm. C. na drodze publicznej, w pewnym momencie zjechał i uderzył w drzewo. Następnie na miejsce zostały wezwane służby ratownicze.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody już wyżej wskazane oraz pozostałe dowody zgromadzone w sprawie tj. zeznania A. J. (k.8v,83-83v), G. J. (k.28v,91-91v), T. L. (k.11v,94-94v), J. N. (k.100-100v,106v-107), W. N. (k.101-101v,104v-105), D. P. (k.101v-102,103v), Ł. T. (k.111v), E. R. (k.112v), R. G. (k.113v) oraz pozostałe tj.: kserokopia karty zdarzenia drogowego (k.2), opinia z zakresu badań krwi na zawartość alkoholu etylowego (k.15), protokół pobrania krwi (k.16-17), odpis wyroku (k.23), karta karna (k.25-26,72-73), kserokopia dokumentacji medycznej (k.66-67).

Oskarżony A. N. oświadczył, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k.60,70). Wyjaśnił, że nie pamięta, jak doszło do wypadku.

W ocenie Sądu Rejonowego oświadczenie, że oskarżony nie pamięta przebiegu zdarzenia, może odpowiadać prawdzie. Tym bardziej, że oskarżony w wyniku wypadku doznał poważnych obrażeń ciała. W chwili obecnej porusza się na wózku inwalidzkim. Natomiast oświadczenie A. N., że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa jest jedynie przyjętą przez niego linią obrony zmierzają do umniejszenia jego winy. Stanowisko oskarżonego w tym zakresie jest bowiem sprzeczne z ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy na podstawie pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

W sprawie złożył zeznania A. J. (k.8v,83-83v). Wskazał on jasno, że około godziny 20-tej usłyszał jadący samochód. Potem był bardzo głośny huk. Od razu wybiegł na zewnątrz i w odległości około 100 m od domu zauważył samochód, który stał bokiem oparty o drzewo. W pojeździe była tylko jedna osoba- A. N.. Nadto świadek wskazał również, że od momentu usłyszenia huku do momentu przybycia na miejsce upłynęła minuta, może półtorej minuty. Nie zauważył, żeby ktoś oddalał się od samochodu.

W ocenie Sądu Rejonowego, zeznania świadka są szczere i zasługują one na przymiot wiarygodności. Pozostają one w zgodności z ustaleniami poczynionymi przez biegłe w sporządzonej opinii.

Nadto korelują one z zeznaniami G. J. (k.28v,91-91v). Zeznał on, że oglądał monitoring w sklepie w N. i zobaczył na nagraniu oskarżonego, który był sam i kupił piwo.

W ocenie Sądu Rejonowego, świadek jest osobą postronną w sprawie i nie ma żadnego interesu w korzystnym zakończeniu postępowania wobec oskarżonego. Zatem brak jest podstaw do kwestionowania zgodności z prawdą powyższych zeznań.

W ten sam sposób Sąd ocenił zeznania T. L. (k.11v,94-94v), który jest policjantem i przybył na miejsce wypadku. Z zyskanych od niego informacji wynika, że na miejscu były już pozostałe służby, a oskarżony znajdował się w karetce. Zeznał, że w samochodzie oskarżonego było kilka pustych butelek od piwa.

Sąd dał wiarę tym wypowiedziom. Są one jasne i konsekwentne.

Sąd Rejonowy przesłuchał również na rozprawie najbliższe dla oskarżonego osoby, które przyjechały na miejsce wypadku: J. N. (k.100-100v,106v-107), W. N. (k.101-101v,104v-105), D. P. (k.101v-102,103v). Żona oskarżonego – J. N. wskazała w swoich zeznaniach, że jej mąż leżał na miejscu dla pasażera, ale jego plecy znajdowały się poza samochodem. Nadto poduszka powietrzna po stronie kierowcy była czysta, a po stronie pasażera brudna. Wskazała również, że tego dnia jej mąż wcześniej pracował w polu i był brudny od piasku. Kiedy oskarżony przebywał w szpitalu, dowiedziała się od niego, że: „jechaliśmy i uderzyliśmy”. W swoich wypowiedziach wskazała również, że po wypadku jej mąż nie mógł się ruszać i nikt go nie ruszał. Butelki pełne piwa znalazła zaś ich córka następnego dnia, na miejscu wypadku.

Córka oskarżonego -W. N. oraz jej chłopak- D. P. złożyli zeznania zbieżne z wypowiedziami J. N.. W ocenie Sądu Rejonowego, zeznania tych osób są szczere i spontaniczne. Przy czym podane przez świadków okoliczności istotne dla sprawy, zostały uwzględnione przez biegłych wydających opinię do sprawy.

Do sprawy uzyskano również zeznania Ł. T. (k.111v), który jest członkiem rodziny oskarżonego. Zeznał on, że w dniu wypadku, przebywał u swoich koleżanek w miejscowości K. i W.. O wypadku dowiedział się od swojego ojca.

Sąd dał wiarę tym zeznaniom, ponieważ są one jasne. Nadto brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia założenia, że w pojeździe oskarżonego znajdowałaby się jeszcze jedna osoba.

E. R. (k.112v) jest dyspozytorką w szpitalu w C.. Wyjaśniła ona, że nagrany głos na płycie przekazanej przez Dyrekcję Szpitala, należy do niej. W karcie zlecenia wyjazdu zespołu ratownictwa medycznego wpisała, że poszkodowane zostały dwie osoby. Świadek wyjaśniła, że być może potraktowała jako poszkodowanego zgłaszającego. Wskazała przy tym, że gdyby było zgłoszenie, że sa dwie osoby poszkodowane, to byłyby prowadzone poszukiwania takiej osoby.

W ocenie Sądu, wypowiedzi tego świadka są logiczne i odpowiadają doświadczeniu życiowemu.

Świadek R. G. (k.113v) przyjechał na miejsce wypadku razem z D. P.. Oskarżony wówczas leżał plecami na ziemi, a nogi miał w pojeździe.

Wypowiedzi świadka pozostają w zgodności z zeznaniami pozostałych osób, które po wypadku przyjechały na miejsce.

Do sprawy została sporządzona opinia sądowo-lekarska (k.74-82) przez specjalistę medycyny sądowej E. B. i asystenta Interdyscyplinarnej Pracowni Rekonstrukcji i Oceny S. Wypadków Komunikacyjnych dr M. P.. Biegłe wskazały, że na podstawie materiału dowodowego można ustalić, że w czasie wypadku w pojeździe marki F. (...) o nr rej. (...) znajdowała się tylko jedna osoba i A. N. musiał być osobą kierującą tym pojazdem. W opinii zawarto również wyjaśnienie, że możliwości przemieszczenia się oskarżonego z fotela kierowcy na fotel pasażera i podjęcia próby opuszczenia samochodu przez drzwi od strony pasażera, nie przeczy charakter stwierdzonych obrażeń ciała. A. N. po wypadku miał możliwość poruszania kończynami górnymi- wyczołgania się.

Sąd Rejonowy uwzględnił powyższą opinię przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie. Opinia jest jasna, rzetelna i zawiera logiczny wywód wraz z wnioskami. Nie budzi żadnych wątpliwości interpretacyjnych.

Wobec braku podstaw do kwestionowania Sąd uznał za wiarygodne pozostałe dowody zgromadzone tj. kserokopia karty zdarzenia drogowego (k.2), opinia z zakresu badań krwi na zawartość alkoholu etylowego (k.15), protokół pobrania krwi (k.16-17), odpis wyroku (k.23), karta karna (k.25-26,72-73), kserokopia dokumentacji medycznej (k.66-67).

W tym stanie sprawy wina oskarżonego A. N. nie budziła żadnych wątpliwości Sądu i polegała na tym, że w dniu 15 września 2016 roku w C. gm. C. na drodze publicznej drodze gminnej znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,97‰ alkoholu we krwi prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy F. (...) o nr rej. (...). Swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa określonego w art.178a §1 kk.

Przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd kierował się tym, że ocena każdego dowodu, również z wyjaśnień oskarżonego, jako pozostawiona sądowi orzekającemu, musi być dokonywana z przekonaniem, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu. Dopiero, kiedy przeprowadzone dowody, ich ocena i wyprowadzone z nich wnioski, obalą owo przekonanie- można ferować wyrok skazujący. Stanowisko takie ma swoje uargumentowanie w treści art.5§1 kpk w związku z art.7 kpk, jako ze przepisy tej ustawy uznają jedynie zasadę swobodnej oceny dowodów, będącej efektem rozważań całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz nie różnicują dowodów od tego, w jakiej fazie postępowania i od kogo zostały pozyskane ( wyrok S.A. w Lublinie z dnia 29.04.2009 r., II AKa 63/09).

Przy analizie materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy wziął pod uwagę, że odpowiedzialność z art.178a§1 kk jest ponoszona wówczas, gdy sprawca prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości. Przy czym prowadzeniem pojazdu jest wyprawienie w ruch silnika i pojazdu (uchwała SN z 08.12.1960 r., VI KO 64/60, PiP 1961, z.4-5,s.845-846). Przestępstwo to może zostać popełnione w każdym miejscu, gdzie odbywa się ruch pojazdów.

Oskarżony A. N. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy zaprzeczyły jednak temu stanowisku. Jedyną osobą znalezioną w pojeździe oskarżonego i jednocześnie taką, która kierowała pojazdem, był A. N.. Pierwsze osoby, które znalazły się na miejscu zdarzenia po wypadku, nie stwierdziły obecności żadnych innych osób. Nie bez znaczenia jest tutaj również fakt, że A. J. przybiegł niezwłocznie na miejsce od razu po usłyszeniu huku. Nie zauważył również żadnej innej osoby oddalającej się z tego miejsca.

Okoliczność, że to właśnie oskarżony kierował pojazdem marki F. (...), została potwierdzona przez biegłe sporządzające opinię sądowo- lekarską. Biegłe wyjaśnił, że charakter obrażeń doznanych przez oskarżonego nie wyklucza jego przemieszczania się. Tym bardziej, że kończyny górne były sprawne i miał on możliwość wyczołgania się.

Uznając, że oskarżony swoim zachowanie wypełnił znamiona przestępstwa z art.178a§1 kk, Sąd Rejonowy na podstawie tego przepisu skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd uznał, że w odniesieniu do oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminalistyczna, która uzasadnia zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Przy czym należy podkreślić, że podstawową przesłaną zawieszenia wykonania kary są wynikające z dotychczasowego postępowania oskarżonych, dające się uzasadnić w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przypuszczenia, co do przewidywanego sposobu życia, dotyczy to przede wszystkim przestrzegania przez nich porządku prawnego. Wśród wskazanych w art.69§2 kk przesłanek prognozowania nie istnieje priorytet którejkolwiek z nich (wyrok SN z dnia 19.01.1973 r., OSNPG 1973/7/91, wyrok SN z dnia 23.02.1979 r., OSNKW 1979/5/54). Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie i Sąd potraktował to jako okoliczność łagodzącą. W ocenie Sądu okres próby w wymiarze 2 lat będzie wystarczający dla zweryfikowania pozytywnej prognozy oskarżonego.

Przy wymiarze kary Sąd wziął również pod uwagę fakt, że oskarżony jest osobą dojrzałą. Ma 44 lata. Zna normy społeczne i konsekwencje ich naruszania. W chwili obecnej utrzymuje się z niewysokiej renty. Cierpi na porażenie kończyn. Czeka go rehabilitacja. Nie może chodzić. Korzysta z wózka inwalidzkiego. Potrzebuje pomocy innych osób w czynnościach życia codziennego. Jest żonaty. Ma na utrzymaniu jeszcze dwoje dzieci. Przed wypadkiem prowadził razem z żoną gospodarstwo rolne. Obecnie małżonka zajmuje się gospodarstwem z córką. Sąd Rejonowy wziął pod uwagę tę okoliczność, że życie oskarżonego wskutek wypadku samochodowego, uległo gwałtownej zmianie. Z osoby sprawnej ruchowo i pracującej, stał się niesprawnym i zależnym od innych człowiekiem. Zatem poniósł on już w znacznej mierze negatywne konsekwencje swojego zachowania.

Na podstawie art.42§2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Na podstawie art.43a§2 kk zobowiązał oskarżonego do zapłaty na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 5.000 zł.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara i środki karne nie przekraczają stopnia jego winy oraz społecznej szkodliwości zarzuconego mu czynu

W ocenie Sądu wymierzona kara wpłynie na oskarżonego wychowawczo i zapobiegnie powrotowi do popełniania przestępstw, zaspokoi również społeczne poczucie sprawiedliwości.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art.624§1 kpk. Oskarżony znajduje się w trudnej sytuacji materialnej. Nie ma możliwości zarobkowania, utrzymuje się z niewysokiej renty. Poniesienie przez niego kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe.