Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2018r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Katarzyna Wikiera

przy udziale Leszka Karpiny Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2018 r.

sprawy M. K., syna R. i K. z domu P.

urodzonego (...) w J.

oskarżonego o przestępstwo z art. 157 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków

z dnia 16 sierpnia 2017 r. sygnatura sprawy VII K 499/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego M. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. S. kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu po rozpoznaniu w dniu 16 sierpnia 2017 r. sprawy M. K. oskarżonego o to, że w dniu 20 października 2016 r. we W. dokonał uszkodzenia ciała J. S. w ten sposób, że zadając uderzenia pięścią w twarz spowodował obrażenia u pokrzywdzonego w postaci wieloodłamowego złamania kości nosowych z przesunięciem piramidy nosa na stronę prawą z obrzękiem i niedrożnością przewodu nosowego lewego wymagające zaopatrzenia chirurgicznego, złamanie ściany przedniej i przyśrodkowej lewej zatoki szczękowej z towarzyszącymi podbiegnięciami krwawymi okolic obu oczodołów i nosa oraz podbiegnięcie krwawe ramienia lewego, które to naruszyły czynności narządów ciała na czas dłuższy niż 7 dni, tj. o czyn z art. 157 § 1 k.k. uznał oskarżonego M. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 157 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok, na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego J. S. w kwocie 2.000 zł, zobowiązując oskarżonego na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. do przeproszenia pokrzywdzonego J. S. w formie pisemnej w okresie próby, na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 70,00 złotych oraz wymierza mu opłatę w kwocie 120 złotych a także zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 630,00 złotych tytułem ustanowienia w sprawie pełnomocnika z wyboru.

Od powyższego wyroku apelację wywiódł obrońca oskarżonego, zarzucając naruszenie prawa procesowego, a to art. k.p.k. w zw. z 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów i w efekcie uznanie za w pełni wiarygodne zeznania świadków M. S. i A. C. z jednoczesnym odmówieniem wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w sytuacji gdy zeznania ww. świadków są niespójne oraz sprzeczne ze sobą w zakresie identyfikacji osoby sprawcy, liczby osób biorących udział w pobiciu J. S., okoliczności zdarzenia, przebiegu zdarzenia, a ponadto Sąd pominął fakt, że świadkowie znajdowali się w stanie nietrzeźwości.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna.

Odnosząc się do zarzutu podniesionego przez obrońcę w złożonej skardze odwoławczej należy na wstępie stwierdzić, że ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów, lecz z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, na której podstawie doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, że dane okoliczności faktyczne wystąpiły (por. wyrok SN z 4 października 1973 r. III KR 243/73 OSNKW 1974/2/23). Ta uwaga jest o tyle istotna, ze ustalenia Sądu meritii uwzględniają dynamike zajścia oraz zdolności postrzegania i relacjowania zdarzenia z uwagi na spożyty przez uczestników zajścia alkohol. Zatem także przez te okoliczności należy oceniać trafność orzeczenia sądu dotyczącego sprawstwa i winy oskarżonego. Podnieść też należy, że właśnie t tego powodu bezzasadne jest powołanie w środku odwoławczym zarzutu obrazy przez Sąd Rejonowy prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. Wnikliwa analiza akt sprawy oraz pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia, wskazuje jednoznacznie, że Sąd a quo uwzględnił przy wyrokowaniu całokształt materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej, mając na uwadze okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Następnie dokonał poprawnej oceny dowodów, a stanowisko swoje uargumentował w sposób należyty, wskazując którym konkretnie dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym wiary tej odmówił. Wywody Sądu Rejonowego w tym zakresie są jasne i przekonujące; poczynione ustalenia logicznie wypływają z całokształtu zgromadzonego w toku procesu materiału, natomiast przeprowadzona ocena dowodów uwzględnia zarówno wskazania wiedzy, jak i zasady doświadczenia życiowego. W konsekwencji prawidłowego procedowania Sądu I instancji, ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. i nie mogą stanowić przedmiotu skutecznego zarzutu, o którym mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k.

Biorąc nadto pod uwagę treść wniosku zawartego w apelacji I jego uzasadnienie przyjąć należy, że zdaniem skarżącego konsekwencją obrazy prawa procesowego jest błąd w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny względem wskazywanej przez apelującego obrazy prawa procesowego, w pierwszej kolejności należało zbadać prawidłowość zaskarżonego wyroku pod kątem poszczególnych reguł procedowania.

Stwierdzić należy, że gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia wyjaśnieniom oskarżonego oraz innych dowodów osobowych to ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z treści art. 7 k.p.k. ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2002 r., sygn. akt V KKN 221/01, Prok.i Pr.-wkł. 2003/11/5).

Nie jest też zasadny zarzut obrazy przepisu art. 410 kpk. Unormowanie art. 410 k.p.k. określa bowiem podstawę wyroku, którą stanowić może jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Obraza tego przepisu zachodzi jednak wyłącznie w sytuacji, gdy wyrok oparty został na dowodach, których nie przeprowadzono (czy to bezpośrednio, czy pośrednio) w toku przewodu sądowego w trybie przepisów regulujących postępowanie dowodowe przed sądem, albo gdy podstawa faktyczna wyroku pomija w ogóle część tak ujawnionych dowodów. Przepis ten nie wymaga zaś, aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów, bo jest to oczywiście niemożliwe. Nie uchybiając brzmieniu art. 410 k.p.k., sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a przy ustaleniu stanu faktycznego pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Wówczas, gdy w następstwie oceny dowodów Sąd przyjmuje za podstawę ustaleń faktycznych tylko niektóre z nich, nie dochodzi do naruszenia art. 410 k.p.k. W konsekwencji nie stanowi obrazy tego przepisu wyciągnięcie przez Sąd wniosków odmiennych, niż postuluje to strona, na podstawie poszczególnych okoliczności, które zostały ujawnione w toku rozprawy. Uwzględniając przedstawioną wyżej wykładnię dyskutowanej regulacji, Sąd Okręgowy zważył, mając na uwadze treść apelacji, że obrońca w istocie kwestionuje ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd a quo. Wywiedziona przez skarżącego argumentacja sprowadza się bowiem do wyeksponowania dowodów przeciwnych do tych, które Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne, czyniąc je podstawą swoich ustaleń. Zasadność twierdzeń na poparcie stanowiska skarżącego należało zatem poddać badaniu przez pryzmat art. 7 k.p.k., lecz nie art. 410 k.p.k.

Przechodząc do oceny zaistnienia obrazy art. 7 k.p.k., Sad Okręgowy stwierdza, że Sąd I instancji poczynił na podstawie pozyskanych dowodów trafne ustalenia faktyczne, wskazując którym konkretnie dowodom, w jakim zakresie i dlaczego dał wiarę, a także dlaczego innym wiary tej odmówił. Przeprowadzona przez Sąd meriti ocena materiału dowodowego przyjętego za podstawę wydanego wyroku jest prawidłowa, nie wykazuje błędów natury faktycznej, uwzględnia wskazania wiedzy, reguły logicznego rozumowania oraz zasady doświadczenia życiowego. Dokonana została przy tym po wszechstronnym rozważeniu całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego i jako taka pozostaje pod pełną ochroną przepisu art. 7 k.p.k. Z treści pisemnych motywów rozstrzygnięcia wynika, że sąd ustalając w niniejszej sprawie stan faktyczny oparł się przede wszystkim na zeznaniach przesłuchiwanych świadków, w tym głównie zeznaniach M. S. oraz A. C. oraz na sporządzonych w toku postępowaniach dokumentach, w tym na opinii sądowo - lekarskiej, potwierdzającej

stopień obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego w wyniku działania oskarżonego M. K.. Sąd Rejonowy dokonał też oceny zeznań pokrzywdzonego J. S. zasadnie przyjmując, że z uwagi na stan nietrzeźwości nie pamiętał on przebiegu zdarzenia, zaś świadek Ł. M. także na stan upojenia alkoholowego nie widział momentu uderzenia pokrzywdzonego. W tej sytuacji słusznie Sąd I Instancji czyniąc ustalenia faktyczne w sprawie oparł się na zeznaniach świadka M. S., który konsekwentnie wskazywał na oskarżonego jako sprawce czynu, wyjaśniając, że widział moment uderzenia pokrzywdzonego J. S. przez oskarżonego M. K. / k. 91-92 /. Podzielając argumentację Sądu Rejonowego dotyczącą oceny zeznań świadka M. S., należy w ślad za sądem I Instancji stwierdzić, że zeznania tegoż świadka korespondują z zeznaniami świadka A. C., który wprawdzie nie widział momentu uderzenia pokrzywdzonego lecz widział leżącego J. S. a na nim oskarżonego siedzącego i mającego uniesioną pięść , potwierdzając w tym fragmencie zeznania M. S.. Zasadnie zatem Sąd Rejonowy oparł się na zeznaniach A. C. ustalając przebieg zdarzenia, podając powody odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego, negującego fakt uderzenia pokrzywdzonego.

Konkludując Sąd Okręgowy stwierdza, że przedstawiona przez skarżącego argumentacja, kwestionująca prawidłowość oceny przez sąd meritii materiału dowodowego stanowi tylko polemikę z oceną dokonaną przez Sąd Rejonowy. Nie budzi też wątpliwości charakter obrażeń pokrzywdzonego oraz, że między działaniem oskarżonego a skutkiem w postaci obrażeń J. S. zachodzi związek przyczynowy i z tego powodu apelacja obrońcy oskarżonego nie może podważyć poczynionych w sprawie ustaleń dotyczących winy oskarżonego.

Dlatego Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, zasądzając od oskarżonego M. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. S. kwotę 840 złotych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym oraz zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.