Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Kurowski

Protokolant: Katarzyna Zuzda

w obecności prokuratora: Wiesławy Sawośko – Grębowskiej

po rozpoznaniu dnia 19.12.2017 r. sprawy

R. U. , syna M. i W. z d. C., ur. (...) w B.

Skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 21 września 2011 r. sprawie o sygn. akt XV.K.830/11 za dwa przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. popełnione w dniu 8 marca 2009 r., za które to na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata oddając go w tym okresie pod dozór kuratora.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono dwa obowiązki naprawienia szkody

Zwolniono od ponoszenia kosztów sądowych.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 19.11.2013 r. w sprawie XV.Ko.1501/13 karę pozbawienia wolności zarządzono do wykonania

2.  Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 1 października 2014 r. w sprawie o sygn. akt III.K.55/13, za sześć przestępstw:

a)  1- sze popełnione w okresie od dnia 30 stycznia 2012 r. do dnia 5 lutego 2012 r. z art. 55 ust 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 33 § 1 i 3 k.k. na karę 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych.

b)  2-gie popełnione w okresie od dnia 28 do 30 stycznia 2012 r. z art. 263 § 2 k.k. na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

c)  3-cie popełnione w okresie od nieustalonego dnia w lecie 2011 r. do listopada 2011 r. z art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., gdzie na podstawie art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzono karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

d)  4-te popełnione nieustalonego dnia w listopadzie lub grudniu 2010 r. z art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności.

e)  5-te popełnione w okresie od dnia 26 do dnia 29 stycznia 2012 r. z art. 57 ust 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., gdzie na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzono karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

f)  6-te popełnione w okresie od września 2011 r. do 30 stycznia 2012 r. z art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., gdzie na podstawie art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzono karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. orzeczono łączną karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i na podstawie art. 62 k.k. orzeczono terapeutyczny system jej wykonania w związku z uzależnieniem od narkotyków.

Na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 5 lutego 2012 r. do dnia 19 czerwca 2012 r.

Zwolniono skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.

I.  Na podstawie art. 85 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do 30.05.2015 r.) w zw. z art. 91 § 2 k.k. łączy opisaną w punkcie 1 - szym karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności z opisaną punkcie 2 - gim podpunkt „d” karą 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności i orzeka skazanemu R. U. łączną karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Na podstawie art. 85 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do 30.05.2015 r.) w zw. z art. 86 § 1 k.k. łączy kary pozbawienia wolności opisane w punkcie 2 - gim:

- podpunkt „a” - 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności

- podpunkt „b” - 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności

- podpunkt „c” - 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności

- podpunkt „e” - 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności

- podpunkt „f” - 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności

i orzeka skazanemu R. U. łączną karę 4 (czterech) lat i 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności i na podstawie art. 62 k.k. orzeka terapeutyczny system jej wykonania w związku z uzależnieniem od narkotyków.

III.  W pozostałym zakresie wyroki opisane w punktach 1 – szym i 2 – gim pozostawia do odrębnego wykonania.

IV.  Na podstawie art. 577 k.p.k. zalicza skazanemu:

1)  na poczet orzeczonej w pkt I - szym łącznej kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności okres odbytej kary pozbawienia wolności ze sprawy XV.K.830/11 Sądu Rejonowego w Białymstoku

2)  na poczet orzeczonej w punkcie II - gim łącznej kary 4 (czterech) lat i 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności ze sprawy III.K.55/13 Sądu Okręgowego w Białymstoku od dnia 5 lutego 2012 r. do dnia 19 czerwca 2012 r. oraz okres odbytej dotychczas kary w tej sprawie.

V.  Zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.

Mariusz Kurowski

Sygn. akt III.K.165/17

UZASADNIENIE

R. U. został prawomocnie skazany wyrokami:

3.  Sądu Rejonowego w Białymstoku z 21 września 2011 r. w sprawie o sygn. akt XV.K.830/11, za dwa przestępstwa art. 288 § 1 k.k. popełnione w dniu 8 marca 2009 r., za które na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata oddając go w tym okresie pod dozór kuratora. Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono dwa obowiązki naprawienia szkody Zwolniono od ponoszenia kosztów sądowych.

Orzeczoną karę pozbawienia wolności Sąd Rejonowy w Białymstoku postanowieniem z dnia 19.11.2013 r. zarządził do wykonania.

4.  Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 1 października 2014 r. w sprawie o sygn. akt III.K.55/13, za sześć przestępstw:

g)  1- sze popełnione w okresie od 30 stycznia 2012 r. do 5 lutego 2012 r. z art. 55 ust 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 33 § 1 i 3 k.k. na karę 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych.

h)  2-gie popełnione w okresie od 28 do 30 stycznia 2012 r. z art. 263 § 2 k.k. na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

i)  3-cie popełnione w okresie od nieustalonego dnia w lecie 2011 r. do listopada 2011 r. z art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., gdzie na podstawie art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzono karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

j)  4-te popełnione nieustalonego dnia w listopadzie lub grudniu 2010 r. z art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności.

k)  5-te popełnione w okresie od 26 do 29 stycznia 2012 r. z art. 57 ust 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., gdzie na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzono karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

l)  6-te popełnione w okresie od września 2011 r. do 30 stycznia 2012 r. z art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., gdzie na podstawie art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzono karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. orzeczono łączną karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i na podstawie art. 62 k.k. orzeczono terapeutyczny system jej wykonania w związku z uzależnieniem od narkotyków.

Na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 5 lutego 2012 r. do dnia 19 czerwca 2012 r.

Zwolniono skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.

R. U. złożył 2 listopada 2017 r. wniosek o wydanie wyroku łącznego i połączenie kar wymierzonych ww. wyrokami. Uzasadniając swe żądanie skazany nie podał, jakiej kary łącznej się domaga wskazując jedynie, iż obecnie odnosi się krytycznie do swego wcześniejszego postępowania, co w jego ocenie ujawnia, że cele kary zostały już osiągnięte. Pozwala to skonstatować, iż wniósł o wymierzenie możliwie najniższej kary łącznej.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek skazanego co do zasady zasługiwał na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać jednakże należy, iż zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 396), która weszła w życie 1 lipca 2015 r., przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu nadanym tą ustawą nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie ustawy, chyba, że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie ustawy.

Oba jednostkowe wyroki wydane wobec R. U. uprawomocniły się przed 1 lipca 2015 r. Dlatego nie było możliwości rozpoznania wniosku według obecnie obowiązujących przepisów Kodeksu karnego.

Tym niemniej analiza skazań i dat popełnionych czynów ujawnia, iż możliwym jest wymierzenie dwóch kar łącznych na podstawie przepisów rozdziału IX kodeksu karnego obowiązujących przed dniem 1 lipca 2015 roku, obejmujących także karę jednostkową wymierzoną przez Sąd Rejonowy w Białymstoku w sprawie o sygn. akt XV.K.830/11. R. U. został bowiem skazany ww. wyrokiem w dniu 21 września 2011 r. Natomiast jednego z przypisanych mu wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt III.K.55/13 czynu, oznaczonego w komparycji w punkcie 2 podpunktem „d”, dopuścił się on nieustalonego dnia w listopadzie lub grudniu 2010 r., a zatem przed wydaniem pierwszego z wyżej wskazanych wyroków. W obu tych skazaniach wymierzono też kary tego samego rodzaju. Wskazać w tym miejscu wypada, że pozostałych czynów, za które został on skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku, dopuścił się po dniu 21 września 2011 r., a więc po dacie wydania wyroku przez sąd rejonowy gdyż decydującą dla oceny czasu czynu jest jego data zakończenia.

Do powyższego należy dodać, że połączenie ww. kar węzłem kary łącznej jednocześnie wymuszało wymierzenie nowej kary łącznej obejmującej pozostałe skazania ze sprawy III.K.55/13 Sądu Okręgowego w Białymstoku.

Wymiar kary pozbawienia wolności, jakie mogły być orzeczone wyrokiem łącznym zakreśla art. 86 § 1 k.k. W wypadku skazania za ciąg przestępstw, jak w wyroku Sądy Rejonowego w Białymstoku sygn. akt XV.K.830/11 podstawą wymiaru kary łącznej jest art. 91 § 2 k.k. odsyłający do zasad wskazanych tym pierwszym przepisie.

Możliwym zatem było orzeczenie kary łącznej w wymiarze nie niższym niż najsurowsza z orzeczonych kar (granica dolna), ale nie wyższym niż suma kar (granica górna). Ta ostatnia korygowana jest górnymi granicami dla danego rodzaju kary.

Sąd mógł zatem zastosować różne metody jej kształtowania. Pierwszą z nich jest oparcie się na zasadzie kumulacji, a zatem prostym dodaniu wysokości kar jednostkowych i orzeczenie kary łącznej stanowiącą ich sumę. Ten sposób wymierzania kary łącznej winien być stosowany jedynie do sprawców, co do których nie ma żadnej pozytywnej prognozy, są całkowicie zdeprawowani i brak jest podstaw do stosowania instytucji ułatwiających im zakończenie kary. Druga - metoda absorpcji, polega na wymierzeniu kary w najniższym możliwym rozmiarze, tj. pochłonięcia kar w niższych rozmiarach przez najsurowszą. Niewątpliwie ten rodzaj łączenia kar można stosować co do zasady do najlepiej ocenianych sprawców, których przebieg resocjalizacji jest dalece zaawansowany. W szczególności zasada absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej może być zastosowana, gdy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami zachodzi bliski związek przedmiotowy i podmiotowy, a przesłanka prognostyczna pozwala na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 stycznia 1997 r., sygn. akt II AKa 321/96).

W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że oparcie wymiaru kary łącznej na dwóch ostatnich zasadach traktować należy jako rozwiązanie stosowane wyjątkowo. Natomiast priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji ( tak: A. Marek: Komentarz, Kodeks karny, Warszawa 2004 rok s. 293; wyrok SN z 2 grudnia 1975 roku Rw 628/75, OSNKW 1976/2/33, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 listopada 2003 roku, II AKa 339/03).

Podzielając w całości powyższy pogląd wskazać należy, iż w zakresie połączenia węzłem kary łącznej kary jednostkowej wymierzonej przez Sąd Rejonowy w Białymstoku i jednostkowej kary za czyn popełniony w listopadzie lub grudniu 2010 r. wymierzonej przez Sąd Okręgowy w Białymstoku (punkt 2 podpunkt „d” części dyspozytywnej wyroku) istniała możliwość wyłącznie skorzystania z jednej z dwu skrajnych metod łączenia kar - absorpcji bądź kumulacji. Wskazać bowiem należy, iż łączeniu podlegały wyłącznie dwie jednostkowe kary, z których jedna wynosiła 1 (jeden) miesiąc pozbawienia wolności. Tym niemniej podkreślić należy, że co do zasady było brak podstaw do zastosowania wobec R. U. zasady kumulacji bądź absorpcji i jedynie ww. szczególna okoliczność wymusiła zastosowanie jednego z ww. skrajnego rozwiązania do pierwszej wymierzonej łącznej kary. Nie istniały zaś przesłanki uzasadniając oparcie o powyższe reguły drugiej z łącznych kar.

Wskazać należy, iż przy ustalaniu wysokości kary łącznej znaczenie mają elementy składające się na związek przedmiotowy i podmiotowy zbiegających się realnie przestępstw. Im związek ten jest ściślejszy, tym bardziej przeważa absorbowanie poszczególnych kar, im luźniejszy - ich kumulacja. Należy zwrócić uwagę, że związek przedmiotowy zbiegających się realnie przestępstw ocenia się według tożsamości lub podobieństwa dóbr naruszonych poszczególnymi przestępstwami oraz na podstawie zwartości czasowej i miejscowej ich popełnienia. Związek podmiotowy rozumie się jako podobieństwo rodzaju winy i zamiarów ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 marca 2007 r. o sygn. akt II AKa 44/07, KZS 2007/4/27).

Określając wysokość kar łącznych Sąd nie brał pod uwagę okoliczności przyjętych za podstawę wymiaru kar za poszczególne przestępstwa - stopnia społecznej szkodliwości poszczególnych czynów jak również ówczesnego stopnia winy skazanego, gdyż te zostały już wzięte pod uwagę przy wymiarze poszczególnych kar za czyny jednostkowe podlegające łączeniu. Wymierzając kary łączne Sąd miał zatem na uwadze całokształt przestępczej działalności R. U. w kontekście celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kary te powinna spełniać w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, jak też ustalenia w zakresie związku podmiotowo – przedmiotowego pomiędzy kolejnymi przestępstwami, za które został on skazany.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać na dość odległy związek czasowy przestępstw, za które R. U. przez Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z 21.09.2011 r. i Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z 1.10.2014 r. za czyn opisany pod literą „d” został skazany. Pierwszego z tych czynów R. U. dopuścił się w dniu 8 marca 2009 r. Drugiego w listopadzie lub grudniu 2010 r. Należy też zwrócić również uwagę na różnorodność naruszanych dóbr: mienie oraz życie i zdrowie. Jednakże treść opinii o skazanym (k. 49-50) wyklucza możliwość przyjęcia zasady kumulacji. Jakkolwiek ww. opinią należy ocenić jako przeciętną, o czym szczegółowo niżej, to wskazuje ona, iż R. U. nie jest tak zdeprawowany, by należało wobec jego osoby zastosować najbardziej niekorzystną metodę łączenia. Skazany czasie izolacji nie był karany będąc nagradzany regulaminowo. Powyższej okoliczności nie może zmienić udział w podkulturze więziennej skoro nie odnotowano na tym tle negatywnych zachowań

Dlatego też sąd zdecydował się wymierzyć pierwszą karę łączną w oparciu o najkorzystniejszą zasadę - absorpcji, i wymierzyć 10 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I wyroku)

Jak wyżej wskazano połączenie węzłem kary łącznej tych dwóch kar jednostkowych uzasadniło wymierzenie nowej kary łącznej obejmującej pięć kar jednostkowych ze sprawy III.K.55/13 Sądu Okręgowego w Białymstoku. Jak również wcześniej podniesiono przy wymiarze tej kary łącznej zasadnym było skorzystać z zasady asperacji.

Oceniając ów związek czasowy w odniesieniu do tych przestępstw wskazać należy, iż jest on dość ścisły. Cztery spośród pięciu przestępstw, za które wymierzono podlegające łączeniu kary jednostkowe, zostały popełnione w tym samym bądź zbliżonym samym czasie. Mianowicie czyny opisane punkcie 2 podpunktach „a”, „b”, „e” i „f” części dyspozytywnej niniejszego wyroku, kolejno: w okresach od 30.01.do 5.02. 2012 r., od 28.01. do 30.01. 2012 r., od 26 do 29 01. 2012 r. i od września 2011 r. do 30 stycznia 2012 r. Jedynie czyn z podpunktu „c” został popełniony nieco wcześniej tj. w lecie 2011 r. do listopada 2011 r., co nie zmienia faktu, iż czas tego czynu „zazębia się” z czasem czynu opisanego w podpunktu „.f”. Istotnym również jest, że większość z tych przestępstw była tego samego rodzaju – przedmiotem zamachu było zdrowie określone w przepisach ustawy z dnia 27.05.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Jedynie przedmiotem zamachu czynu z podpunktu „b” było bezpieczeństwo publiczne.

Istotną okolicznością na wymiar kary łącznej ma również proces resocjalizacji skazanego. Wskazana wyżej opinia penitencjarna (k. 49-50) ujawnia, że R. U. odbywa karę w systemie zwykłym i mimo rozmów motywacyjnych nie wyraził zgody na opracowanie indywidualnego programu oddziaływania. Deklaruje też przynależność do podkultury przestępczej choć jak wyżej wskazano nie odnotowano na tym tle jakichkolwiek negatywnych zachowań. Nie odnotowano także zachowań agresywnych w stosunku do innych osadzonych. Ukończył terapię, który to obowiązek nałożył na niego sąd. Był kilkukrotnie nagradzany nie będąc karanym dyscyplinarnie. Na temat popełnionych przestępstw, za które odbywa karę pozbawienia wolności wypowiada się mało krytycznie.

W ocenie Sądu powyższa opinia świadczy jedynie o tym, że zachowanie skazanego należy ocenić co najwyżej jako poprawne. R. U. dobrze funkcjonuje w warunkach izolacji więziennej. Zaznaczyć jednakże należy, że bezproblemowe funkcjonowanie w warunkach więziennych powinno być normą i wcale nie skutkuje koniecznością znacznego obniżenia kary łącznej. W chwili obecnej należy uznać, że prognoza kryminologiczna skazanego jest dość niepewna. Tym bardziej jeśli zważyć na tak mało krytyczne wypowiadanie się przez niego na temat popełnionych przestępstw.

Sąd orzekając drugą karę łączną miał na uwadze jej znaczenie w zakresie dyrektyw prewencji, zarówno w aspekcie prewencji indywidualnej, jak i prewencji generalnej. W odniesieniu do R. U. oceniając całokształt jego przestępczej działalności i biorąc pod uwagę jego wiek (34 lata) należy zwrócić uwagę na charakter popełnianych przestępstw.

Mając powyższe na uwadze, jak też mając na uwadze, iż karę łączną można było orzec w zakresie od 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności do 6 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności swoje rozstrzygnięcie Sąd oparł na zasadzie mieszanej ze wskazaniem na zasadę absorpcji wymierzając karę łączną w wysokości 4 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności. Zastosowana metoda wymiaru kary łącznej pozwala uniknąć konsekwencji w postaci kumulacji dolegliwości wynikającej z orzeczonych kar jednostkowych, a tym samym naruszenia zasady racjonalności wymiaru kary i zasady humanitaryzmu stosowania kar i środków karnych, do czego prowadzi oparcie wymiaru kary łącznej na dyrektywie kumulacji. Z drugiej strony metoda ta pozwala również uniknąć nieuzasadnionego premiowania sprawcy popełniającego wiele przestępstw, do czego prowadzi zasada absorpcji oznaczająca w istocie wymiar kary za jedno z pozostających w zbiegu przestępstw oraz praktyczną bezkarność w zakresie pozostałych. W ocenie Sądu karę łączną w tak określonym wymiarze należy uznać za sprawiedliwą i we właściwy sposób uwzględniająca wszystkie ww. okoliczności. W ślad za wyrokiem z dnia 1.10.2014 r. orzekł na podstawie art. 62 k.k. terapeutyczny system wykonania orzeczonej kary łącznej. Pomimo, że opinia o skazanym wskazuje, iż R. U. ukończył terapię. Jednakże w ocenie Sądu ta okoliczność nie może spowodować rezygnacji z nałożenia ww. obowiązku skoro do czasu zakończenia odbywania kary może zaistnieć ponowna potrzeba jej przeprowadzenia.

Z uwagi na to, że połączeniu w niniejszej sprawie podlegały wyłącznie kary pozbawienia wolności, w pozostałej części wyroki opisane w punktach 1 - szym i 2 - gim sąd pozostawił do odrębnego wykonania.

Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczono skazanemu okresy odbytych kar pozbawienia wolności z obu spraw podlegających łączeniu.

Sąd w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazanego od ponoszenia pozostałych kosztów sądowych.