Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2018r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Bogumiły Mateckiej

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2018r.

sprawy K. Ś.

oskarżonego z art. 226 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie

z dnia 10 października 2017r. sygn. II K 818/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierzoną oskarżonemu karę ograniczenia wolności obniża do 2 (dwóch) miesięcy, zaś obowiązek wykonywania w jej ramach nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny ustala na poziomie 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. D. kwotę 516,60 (pięciuset szesnastu i 60/100) złotych, w tym 96,60 (dziewięćdziesięciu sześciu i 60/100) złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją,

IV.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym i od opłaty za obie instancje.

del. SSR Mariusz Jasion SSO Jacek Szreder SSO Iwona Gdula

Sygn. akt IV Ka 1898/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Goleniowie wyrokiem z dnia 10 października 2017 roku sygn. II K 818/16 uznał K. Ś. za winnego tego, że w dniu 18 kwietnia 2016 roku w łączniku pawilonu Zakładu Karnego w G. znieważył funkcjonariusza Służby Więziennej (...) B. S., podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych związanych z prowadzonymi zajęciami sportowymi, słowami wulgarnymi i powszechnie uznanymi za obelżywe, tj. popełnianie czynu z art. 226 § 1 kk i za to przestępstwo na podstawie art. 226 § 1 kk w zw. z art. 34 § 1a pkt 1 kk w zw. z art. 35 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Na podstawie art. 627 kpk oraz art. 2 ust 1 pkt 2 i ust 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe oraz wymierzył mu 120 zł opłaty.

Apelacje od powyższego wyroku na korzyść oskarżonego w całości wniosła jego obrońca zrzucając mu na podstawie art. 427 § 1 kpk w zw. z art. 438 pkt 2 kpk Obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to:

- art. 7 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania i wskazań doświadczenia życiowego co skutkowało uznaniem zeznań świadka B. S. za spójne oraz korespondujące z zeznaniami świadków Z. G., A. K. i skazaniem oskarżonego za zarzucany mu czyn, w sytuacji gdy zeznania świadków Z. G. i A. K., A. L., R. S. oraz K. P. nie potwierdzają sprawstwa oskarżonego, a nadto przeanalizowane w sposób prawidłowy rzutują na ocenę zeznań świadka B. S. w sposób uniemożliwiający przyjęcie faktu dokonania przez oskarżonego zarzucanego mu czynu.

Podnosząc powyższe wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od dokonania przypisanego mu przestępstwa, bądź ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna, jednakże odniosła skutek reformatoryjny w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary.

Sąd I instancji w sposób prawidłowy zebrał i ocenił materiał dowody, jak również poddał go wnikliwej i wszechstronnej ocenie, nie przekraczając przy tym w żaden sposób, wbrew twierdzeniom skarżącej, granic swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 kpk. Ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa, zgodna z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Sąd Odwoławczy nie znajduje podstaw, by tak dokonaną ocenę kwestionować i ją podziela. Także odtworzenie stanu faktycznego jest prawidłowe i zostało ono oparte na prawidłowo zgromadzonym i ocenionym materiale dowodowym. Sąd meriti nie dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. W żadnej mierze nie obraził również przepisów postępowania, które miałoby wpływ na treść wyroku.

Niewątpliwie zeznania świadka - pokrzywdzonego B. S. są spójne i konsekwentne, a poza tym znajdują potwierdzenie w zeznaniach Z. G. z postępowania przygotowawczego, potwierdzonych przed Sądem. Z. G. początkowo składając zeznania podał zbliżone zachowanie K. Ś. i słowa, które wypowiadał oskarżony, do tych przytoczonych przez pokrzywdzonego, a dopiero później zaczął zmieniać ich wymowę. Należy zauważyć, iż na rozprawie świadek podtrzymał te zeznania, potwierdzające wersję pokrzywdzonego. Także zeznania świadka A. K. korespondują z zeznaniami pokrzywdzonego, przy czym warto zauważyć, iż podał on wypowiadana przez oskarżonego słowa, gdy był on już za kratą, wskazując przy tym, iż wcześniej nie zwrócił uwagi na to zdarzenia. Jak widać nie można twierdzić, iż nie potwierdza on zdarzenia będącego przedmiotem osądu w tej sprawie, tj. znieważania przez oskarżonego pokrzywdzonego, albowiem na ten moment zdarzenia nie zwrócił on uwagi, lecz jego relacje o dalszym etapie zdarzenia potwierdzają zeznania B. S.. Nie można pominąć nie tylko słów wypowiadanych przez oskarżonego wobec pokrzywdzonego funkcjonariusza, ale i całości jego napastliwej postawy wobec niego.

Natomiast podnoszenie przez skarżącą, iż świadek A. L. nie potwierdził sprawstwa oskarżonego, należy traktować jako niezrozumienie zeznań tego świadka. A. L. zeznał wszak, iż nie był świadkiem zdarzenia, nic nie słyszał, gdyż w tym czasie rozmawiał przez telefon, a tylko potem widział, iż oskarżony został zabrany do izolatki. Także świadkowie R. S. oraz K. P. podali, iż nie byli świadkami zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonego, bowiem byli po innej stronie krat i tego nie widzieli. Na tej podstawie nie wątpliwie nie mogli ani potwierdzić sprawstwa oskarżonego ani mu zaprzeczyć.

Podzielając ocenę dowodów, a przede wszystkim danie wiary zeznaniom pokrzywdzonego i ustalenia faktyczne Sądu I instancji należy stwierdzić, iż Sąd ten dokonał również prawidłowej subsumpcji.

Przechodząc do wymierzonej oskarżonej kary należy zauważyć, iż Sąd Rejonowy przecenił stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, lecz z pewnością nie był on nieznaczny. Oskarżony działał w zakładzie karnym, wobec funkcjonariusza służby więziennej, lecz po znieważeniu pokrzywdzonego poddał się jego poleceniom, powrócił za kratę. Stopień jego winy też nie był duży, albowiem jest on osobą dorosłą i z całą pewnością miał świadomość, iż czyn taki jest zabroniony przez ustawę karną, tym bardziej, iż był już karany za tego rodzaju czyny. Natomiast na jego korzyść przemawiała jego obecna sytuacja życiowa, zdrowotna, znana Sądowi Rejonowemu, która wskazuje, iż cele wychowawcze kary, jak i zapobiegawcze osiągnie kara ograniczenia wolności w niższym rozmiarze, tj. 2 miesięcy. Natomiast wymierzona przez Sąd I instancji kara 6 miesięcy ograniczenia wolności w realiach tej sprawy, z uwagi na cele wychowawcze i zapobiegawcze, jak i potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa okazała się rażącą nadmiernie surową, dlatego Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w tym zakresie. Również wskazana ilość godzin nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny do wykonania w stosunku miesięcznym wymierzona przez Sąd Rejonowy była zbyt duża i surowa, stąd zmieniono jej wymiar do 20 godzin. Rozważywszy powyższe Sąd odwoławczy zmienił w tym zakresie wyrok i wymierzył oskarżonemu karę 2 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania 20 godzin nieodpłatnej kontrolowanej pracy w stosunku miesięcznym.

Konkludując, jak powyżej, Sąd Okręgowy w oparciu o przepis art. 437 § 2 kpk dokonał częściowej zmiany zaskarżonego wyroku. W pozostałym zakresie zgodnie z art. 437 § 1 kpk zaskarżony wyrok utrzymując w mocy, nie podzielając zarzutów apelującej.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu orzeczono zgodnie z § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016, poz. 1714) .

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk zwolniono skazanego od ponoszenia wydatków i opłaty związanych z postępowanie odwoławczym, bowiem ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację majątkową, zdrowotną i rodzinną.

SSO Iwona Gdula SSO Jacek Szreder del. SR Mariusz Jasion