Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Wieluniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Lechowicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Karina Stępień

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wieluniu B. F.

po rozpoznaniu w dniach 13.06.2017 r., 2.08.2017 r. i 11.09.2017 r.

sprawy M. P. ur. (...) w W.

syna Z. i H. z d. W.

oskarżonego o to, że:

W dniu 19 grudnia 2016 r. w W., woj. (...) kierował samochodem osobowym m-ki H. o nr rej. (...) w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości,

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

1.  oskarżonego M. P. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 178a § 1 kk i na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

2.  na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 (trzech) lat;

3.  na podstawie art. 43a § 2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) złotych;

4.  na podstawie art. 43b kk orzeka wobec oskarżonego podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie odpisu wyroku przez okres 30 (trzydziestu) dni na tablicy ogłoszeń Urzędu Miejskiego w W.;

5.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (stu) złotych tytułem zwrotu wydatków.

Sygn. akt II K 883/16

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2016 roku oskarżony M. P. prowadził samochód osobowy marki H. o nr rej. (...) w miejscowości W., poruszając się od os. (...) do ul. (...). Zaparkował pojazd przy skrzyżowaniu tej ulicy z ul. (...), gdzie po około 20 minutach został dostrzeżony przez patrol Policji. Funkcjonariusze wezwali oskarżonego do ustawienia samochodu w taki sposób, aby nie utrudniał on ruchu. Następnie, z uwagi na wyczuwalną woń alkoholu w oddechu oskarżonego, poddali go badaniu stanu trzeźwości. Badanie wykonane zostało najpierw dwukrotnie urządzeniem kontrolno – pomiarowym do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu typu A.-Sensor IV CM posiadającym świadectwo legalizacji ważne od 18 sierpnia 2016 roku do 17 lutego 2017 roku, a następnie trzykrotnie urządzeniem kontrolno – pomiarowym do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu typu A. A..0/04 posiadającym świadectwo legalizacji ważne od 14 lipca 2016 roku do 14 stycznia 2017 roku. Pierwsze dwa badania zostały przeprowadzone w odstępie 24-minutowym i dały odpowiednio wyniki 0,42 mg/dm ³ i 0,40 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu. Trzy dalsze badania dały kolejno wyniki 0,39 mg/dm ³, 0,34 mg/dm ³ i 0,42 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu.

(dowód:wyjaśnienia oskarżonego k. 11, 77v-78;

zeznania świadka M. S. k. 96v-97;

zeznania świadka P. W. k. 106v;

protokół użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego k. 2, 4;

świadectwo legalizacji k. 3, 5)

Oskarżony M. P. ma 40 lat, wykształcenie średnie, z zawodu jest instruktorem muzycznym, aktualnie jest bezrobotny i pozostaje na utrzymaniu małżonki, która uzyskuje dochód około 2.300 – 2.400 złotych netto miesięcznie. Oskarżony jest żonaty, ponadto jest ojcem jednego dziecka. Jest właścicielem mieszkania w bloku. Oskarżony nie był dotychczas karany.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 77;

informacja z Krajowego Rejestru Karnego k. 104)

Zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem, oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym, oskarżony podał, że w dniu zdarzenia około godziny 15:00 spożył dwa piwa o pojemności pół litra każde. Następnie po godzinie 17:00 zdecydował się odwieźć samochód siostrze, która zamieszkuje przy ul. (...), by następnie powrócić pieszo do własnego miejsca zamieszkania. Dojeżdżając na miejsce, dostrzegł swoją byłą uczennicę, która poruszała się chodnikiem i postanowił nawiązać z nią rozmowę. W efekcie zatrzymał się w taki sposób, że zablokował przejazd dla radiowozu. Funkcjonariusze dokonali jego kontroli oraz przeprowadzili badanie stanu trzeźwości. Oskarżony wyjaśnił, że nie spodziewał się, iż w jego organizmie pozostał jeszcze alkohol. Wyraził żal z powodu swojego czynu i zapewnił, że więcej się to nie powtórzy. Następnie złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze (k. 12).

Na rozprawie oskarżony wyjaśnił, że w dniu zatrzymania stał przy ul. (...) i nie poruszał się przez około 20 minut. W tym czasie pozostawał w aucie i rozmawiał ze znajomą przez okno. Podczas tej rozmowy, na miejscu pojawili się funkcjonariusze Policji. W tym momencie oskarżony nie był uczestnikiem ruchu, siedział tylko w aucie i stał na poboczu. Zastanawiał się wówczas, czy po prostu nie pozostawić samochodu w tym właśnie miejscu, gdyż w jego ocenie mogło tam stać. Oskarżony wyjaśnił, że na etapie postępowania przygotowawczego uznał, że obrona przed postawionymi mu zarzutami jest niecelowa i nie przywiązywał wagi do treści składanych przez siebie wyjaśnień. Odpowiadając na pytania prokuratora oskarżony podał, że wiózł siostrę z os. (...), po drodze poruszał się ul. P.O.W. w stronę ronda, następnie obok szkoły (...) skręcił w prawo, w ul. (...). Alkohol spożył po pracy, około godziny 15:00, natomiast wyruszył w drogę około dwie godziny później. W międzyczasie nie spożywał żadnego alkoholu. Odpowiadając na pytania obrońcy oskarżony wyjaśnił, że prawo jazdy jest mu niezbędne, gdyż jest wymagane do podjęcia pracy. Co pół roku oskarżony przechodzi badania kontrolne w klinice w Ł., również co pół roku odbywa podobne badania w szpitalu im. K.. Do tej pory jeździł tam samochodem, często też woził córkę do rodziców, którzy mieszkają w N., podczas gdy teściowa we W.. Woził również córkę do dziadków, gdy zachodziła konieczność pozostawienia jej tam. Odległość, jaką przebył od chwili wyjazdu do momentu zatrzymania, oskarżony ocenił na 300 do 400 metrów (k. 77v-78).

Rozstrzygając w kwestii wiarygodności materiału dowodowego, Sąd przyznał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, albowiem przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, a jego wyjaśnienia w tym zakresie znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym protokołach przebiegu badania trzeźwości oraz aktualnych świadectwach legalizacji, z których w sposób nie pozostawiający wątpliwości wynika, iż oskarżony w dniu zdarzenia znajdował się w stanie nietrzeźwości. Sąd uznał za wiarygodne w szczególności zeznania oskarżonego w części, w jakiej przyznaje, że kierował w takowym stanie pojazdem mechanicznym po drodze publicznej, dokładnie opisując przebieg przebytej trasy, co do ilości spożytego alkoholu jednak jego wyjaśnienia budzą wątpliwości, które jednak nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadków M. S. oraz P. W.. Świadkowie są funkcjonariuszami Policji, którzy dokonali zatrzymania oskarżonego w dniu zdarzenia oraz przeprowadzili badanie stanu trzeźwości. Ich zeznania korespondują tak ze sobą nawzajem, jak i z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym i wspólnie układają się w logiczną całość. Zdaniem Sądu, w sprawie nie zachodzą żadne okoliczności, jakie pozwoliłyby na podważenie wiarygodności zeznań wskazanych świadków.

Zeznania świadka M. R. nic nie wnoszą do sprawy. Świadek wprawdzie przebywała na miejscu zdarzenia, lecz ze swojej strony nie dostrzegła, aby oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości, ani też nie posiadała wiadomości, czy kierował on w owym stanie pojazdem po drodze publicznej, czy też nie.

Zebranemu w sprawie nieosobowemu materiałowi dowodowemu – w szczególności protokołom przebiegu badania stanu trzeźwości oraz świadectwom legalizacji – Sąd w pełni dał wiarę, albowiem materiał ów został zebrany w sposób poprawny, zgodny z zasadami procedury karnej, a jego wiarygodność nie budzi wątpliwości ani też nie została zakwestionowana przez strony w toku postępowania.

Poza wszelką wątpliwością pozostaje fakt, iż oskarżony w dniu 19 grudnia 2016 roku kierował samochodem osobowym po drodze publicznej, znajdując się w stanie nietrzeźwości.

Zgodnie z treścią art. 115 § 16 kk stan nietrzeźwości zachodzi wtedy, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Badania stanu trzeźwości oskarżonego wykazały wyniki w przedziale od 0,34 mg/dm ³ do 0,42 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu. Oznacza to, iż nawet mając na względzie najniższy z uzyskanych wyników oraz ewentualny błąd pomiarowy, stężenie alkoholu w powietrzu wydychanym przez oskarżonego przekroczyło dopuszczalną ustawową normę.

Należy w tym miejscu wskazać, iż z punktu widzenia drugiego z ustawowych znamion omawianego czynu – w postaci kierowania pojazdem mechanicznym po drodze publicznej – nie ma większego znaczenia fakt, że oskarżony pokonał krótki odcinek tej drogi, by móc przeparkować samochód zgodnie z poleceniem funkcjonariuszy Policji. Czynnikiem decydującym o winie M. P. jest tutaj fakt, iż prowadził on pojazd, poruszając się od terenu osiedla (...) do miejsca, gdzie został zatrzymany. Nie ulega w tej sytuacji wątpliwości, że oskarżony musiał pokonać względnie długi dystans, poruszając się drogą publiczną, by dotrzeć do miejsca przeznaczenia. Warto w tym miejscu podkreślić, iż w złożonych przez siebie wyjaśnieniach oskarżony sam przyznał się do takiego poczynania oraz dokładnie opisał trasę, jaką poruszał się w dniu zdarzenia. Jest przy tym Sądowi z urzędu wiadome, iż ulice, które wówczas wskazał M. P., są często użytkowanymi arteriami komunikacyjnymi, umożliwiającymi dojazd do centrum miasta W., jak również do szeregu innych istotnych obiektów, w tym Drogi Krajowej nr (...). Oskarżony wyruszył z os. (...), które jest z kolei jednym z największych osiedli mieszkaniowych w W.. W tym stanie rzeczy, pozostaje poza sporem, iż postępowanie oskarżonego stworzyło zagrożenie dla wielu uczestników ruchu drogowego.

Sąd nie stwierdził przy tym okoliczności wyłączających winę lub bezprawność czynu. Oskarżony jest osobą pełnoletnią, w pełni poczytalną i nie działał w żadnej anormalnej sytuacji motywacyjnej wyłączającej winę lub bezprawność czynu. Oskarżony zachował się sprzecznie z obowiązującymi przepisami w sytuacji gdy miał możliwość postąpić zgodnie z prawem. Przestępstwo zarzucane oskarżonemu cechuje się dużym stopniem społecznej szkodliwości i dużą dezaprobatą społeczeństwa.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności oraz analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał M. P. za winnego tego, że w dniu 19 grudnia 2016 r. w W., woj. (...) kierował samochodem osobowym m-ki H. o nr rej. (...) w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości – tj. przestępstwa z art. 178a § 1 kk, zagrożonego karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności do lat 2.

Ustalając wymiar kary, Sąd po stronie okoliczności obciążających wziął pod uwagę wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, przejawiający się w zagrożeniu stwarzanym przez oskarżonego na drodze publicznej w sytuacji kierowania pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości po bardzo ruchliwej drodze w godzinach szczytu.

Po stronie okoliczności łagodzących Sąd przyjął to, że oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz fakt, iż nie był dotychczas karany.

Biorąc pod uwagę zarówno stopień szkodliwości czynu oskarżonego jak i okoliczności łagodzące i obciążające Sąd uznał, że odpowiednią będzie kara 100 (stu) stawek dziennych złotych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych.

Skazując sprawcę przestępstwa z art. 178a § 1 kk, zgodnie z art. 42 § 2 kk Sąd jest zobligowany orzec środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Zdaniem Sądu z okoliczności sprawy wynika że oskarżony stanowi zagrożenie dla uczestników ruchu drogowego. Poruszanie się bowiem pojazdem mechanicznym w stanie upojenia alkoholowego nie tylko wskazuje na wysoką niefrasobliwość ze strony oskarżonego, ale wręcz można powiedzieć całkowite lekceważenie podstawowej zasady obowiązującej w ruchu drogowym – zasady trzeźwości. Intencją ustawodawcy w przypadku stosowania art. 42 § 2 kk było, aby wyeliminować z ruchu drogowego tych jego uczestników, którzy nie przestrzegają zasady trzeźwości i stanowią zagrożenie dla pozostałych użytkowników drogi. Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 (trzech) lat.

Jednocześnie Sąd nie stwierdził w przedmiotowej sprawie okoliczności, które uzasadniałyby zastosowanie wobec oskarżonego środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego – w szczególności brak jest podstaw do przyjęcia, iż szkodliwa społeczność zarzuconego oskarżonemu czynu nie była znaczna. Wprawdzie oskarżony przyznał się w całości do zarzucanego mu czynu i wyraził skruchę, przy czym był nietrzeźwy jedynie w niewielkim stopniu, nie można jednak tracić z oczu faktu, iż oskarżony wprawił się w stan nietrzeźwości z pełną świadomością swoich poczynań, lekceważąc tym samym podstawowe normy bezpieczeństwa w ruchu drogowym. M. P. spożył alkohol w ciągu dnia, w sytuacji, kiedy planował, iż będzie w niedługim czasie prowadził samochód. Jest zbyteczne w tym miejscu wskazywanie, iż prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości jest zachowaniem skrajnie lekkomyślnym i nieodpowiedzialnym, stwarzającym zagrożenie dla życia i zdrowia nie tylko samego sprawcy, ale także innych użytkowników drogi. Faktem powszechnie znanym są wypadki spowodowane przez nietrzeźwych kierowców, w wyniku których osoby postronne tracą życie lub doznają ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Okoliczność ta sama w sobie wskazuje na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Na zakończenie należy podnieść, iż stan zdrowia oskarżonego nie stanowi wystarczającej przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania oskarżonego w przedmiotowej sprawie. Nie stanowi również takowej jego sytuacja zawodowa i trudności w uzyskaniu pracy zarobkowej. M. P. winien mieć pełną świadomość, że w razie popełnienia przezeń przestępstwa spotkają go konsekwencje prawne oraz związane z tym dolegliwości w sferze prywatnej i materialnej.

Ponieważ oskarżonemu w niniejszej sprawie przypisany został czyn z art. 178a § 1 kk, na podstawie art. 43a § 2 kk Sąd orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Mając na względzie potrzebę kształtowania także poprzez wyrok świadomości prawnej społeczeństwa oraz społeczne oddziaływanie kary, na podstawie art. 43b kk Sąd orzekł o podaniu wyroku do publicznej wiadomości. Z uwagi na to, iż powszechnie znanym faktem jest dezaprobata społeczna w stosunku do nietrzeźwych kierowców, taka forma ogłoszenia w ocenie Sądu winna najskuteczniej spełnić rolę wymierzonej kary i w sposób dostateczny pozwoli napiętnować zachowanie oskarżonego.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 627 kpk. W skład kosztów przypadających na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego wchodzą:

- opłata z tytułu skazania, tj. opłata od wymierzonej kary grzywny w kwocie 100 (stu) złotych stosownie do regulacji art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 ze zm.);

-poniesione przez Sąd wydatki w łącznej kwocie 100 (stu) złotych.