Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kwidzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Halina Ostafińska-Kołacka

Protokolant: stażysta Ewelina Gadomska

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2017 r. w Kwidzynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. (...)w G.

przeciwko A. J.

o zapłatę

powództwo oddala.

SSR Halina Ostafińska-Kołacka

I C. 555)17 Uzasadnienie

Powód (...)S.A. w W. wnosił o zasądzenie od pozwanego A. J. kwoty 4414,81 złotych, z umownymi odsetkami naliczanymi według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w (...)SA stanowiącej każdorazowo czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 2708,84 złote, poczynając od dnia 23.06.2016 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu podał, że na podstawie ksiąg (...)SA stwierdzone zostało, że na dzień 22.06.2016 roku figuruje wymagalne zadłużenie ozwanego z tytułu umowy „złote konto”. Pozwany nie podjął próby dobrowolnej spłaty zadłużenia ani nie wystąpił z wnioskiem o zawarcie ugody.

Kurator, działający w imieniu nieznanego z miejsca pobytu pozwanego A. J., wnosił o oddalenie powództwa zarzucając, że powód nie udowodnił zasady i wysokości roszczenia, ponieważ nie przedłożył umowy bankowej zawartej z pozwanym, nie przedłożył dowodu otrzymania pożyczki przez pozwanego oraz nie udokumentował i nie wykazał sposobu wyliczenia należności. Zdaniem pozwanego niezrozumiałym jest dlaczego odsetki umowne naliczone są od 2.07.2012 roku do dnia 22.06.2016 roku a jeżeli pozwany wcześniej dokonywał wpłat to powód powinien przedstawić sposób naliczenia odsetek. Pozwany podnosił również zarzut przedawnienia.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

W dniu 22 czerwca 2016 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych nr (...), na podstawie którego stwierdził, że na dzień 22 czerwca 2016 roku wobec pozwanego A. J. figuruje wymagalne zadłużenie z tytułu umowy „złote konto” z dnia 1 kwietnia 2004 roku. Na zadłużenie w kwocie 4414, 81 złotych składały się:

- należność główna 2798,84 złote,

-odsetki za okres od 2.07.2012 roku do 22.06.2016 roku w wysokości 1667,97 złotych,

-należność z tytułu poniesionych kosztów 38 złotych.

(wyciąg z ksiąg bankowych k.4).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wyżej wymienionego dokumentu.

W ocenie Sądu jednak powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Słuszne są bowiem zarzuty podnoszone przez pozwanego.

W sytuacji kiedy pozwany zakwestionował zasadę i wysokość roszczenia to zadaniem powoda , zgodnie z zasadą rozłożenia ciężaru dowodowego z przepisu art. 6 k.c., było udowodnienie zasady roszczenia a więc przedłożenie odpisu umowy bankowej jako żródła zobowiązania.

Jedynym dowodem w sprawie był dokument prywatny wystawiony przez powoda w postaci wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 22.06.2016 roku, który nie może być oceniany jako podstawa roszczenia i żródło zobowiązania pozwanego.

Zgodnie z przepisem art. 245 kc. „Dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie”.

Obowiązkiem powoda w procesie cywilnym było udokumentowanie i wykazanie sposobu wyliczenia należności - w oparciu o umowę bankową, regulamin lub inne dokumenty do których odwołuje się umowa bankowa, z uwzględnieniem rodzaju odsetek (karnych, umownych lub ustawowych) i ich naliczenia, wpłat dokonanych przez pozwanego oraz poszczególnych okresów i kwot od których zostały naliczone odsetki.

Powód mimo zobowiązania przez Sąd nie wywiązał się z tego zobowiązania. W piśmie z dnia 30 listopada 2017 roku powód powoływał się jedynie na ogólne wyliczenie dochodzonej kwoty w oparciu o wystawiony przez siebie wyciąg z ksiąg bankowych. Oczywistym jest, że nie jest to udowodnienie zasady ani wysokości roszczenia. Obowiązkiem powoda było przedstawienie również swojego toku rozumowania przy wyliczaniu należności z powołaniem się na odpowiednie postanowienia umowy bankowej i innych dokumentów do których ta umowa odsyła, aby umożliwić sądowi ocenę żądania. Wyciąg z ksiąg bankowych jako dokument prywatny wystawiony przez zainteresowany bank, może być co najwyżej oceniany w sprawie całościowo z innymi niezbędnymi dokumentami ponieważ samodzielnie nie stanowi żródła zobowiązania.

W ocenie Sądu zasadny jest zarzut przedawnienia podnoszony przez pozwanego. Wprawdzie powód nie przedstawił umowy bankowej ale skoro w wystawionym przez siebie wyciągu z ksiąg banku określił datę rozpoczęcia naliczania odsetek jako 2.07. 2012 roku to można wnioskować, że co najmniej od tej daty pozwany zalegał z płatnościami.

Zgodnie z przepisem art. 118 kc. „Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata”.

Powód udzielając kredytów i pożyczek prowadzi działalność gospodarczą. Termin przedawnienia dla roszczeń z tego tytułu wynosi 3 lata od daty wymagalności. Pozew w niniejszej sprawie został złożony dopiero 11 lipca 2016 roku a więc po upływie terminu przedawnienia. Powód przy tym nie powoływał się na przerwanie biegu przedawnienia.

W związku z powyższym Sąd na podstawie art. 69 ust.1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – prawo bankowe (Dz.U. z 2015 roku, poz.128, tekst jedn.) w zw. z art. 6 kc. i na podstawie przepisu art. 118 kc. orzekł jak wyżej.

Rozstrzygnięcie o kosztach Sąd oparł na zasadzie przepisu art. 98 par.1 kpc. w zw. z par.1 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej. Zgodnie z tym przepisem wysokość wynagrodzenia kuratora nie może przekraczać stawek minimalnych przewidzianych przepisami określającymi opłaty za czynności adwokackie.

W niniejszej sprawie należy stosować obowiązujące w chwili wniesienia sprawy rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 pazdziernika 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, które w par.2 ust.3 przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 1500 złotych do 5000 złotych przewiduje wynagrodzenie minimalne w wysokości 1200 złotych

Powód jako strona przegrywająca sprawę nie ma podstaw do domagania się od pozwanego zwrotu kosztów postępowania sądowego. Powinien zatem ponieść w całości koszty postępowania sądowego, w tym koszt wynagrodzenia kuratora w wysokości 1200 złotych.