Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia SR A. S.

Protokolant sekretarz sądowy M. U.

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w L.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 266,90 zł (dwieście sześćdziesiąt sześć złotych dziewięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 marca 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  obciąża powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 484,46 zł (czterysta osiemdziesiąt cztery złote czterdzieści sześć groszy) tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków;

4.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1298,39 zł (jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt osiem złotych trzydzieści dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt II C 474/16

UZASADNIENIE

W pozwie z 20 kwietnia 2016 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w L., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 1.903,67 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 marca 2016 roku do dnia zapłaty, przy czym na żądaną kwotę składało się odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu w kwocie 1849,06 złotych oraz skapitalizowane odsetki od powyższej kwoty liczone od dnia 15 października 2015 roku do 6 marca 2016 roku w kwocie 54,61 złotych, a także kwoty 676,50 złotych tytułem zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 31 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty. Nadto żądanie pozwu obejmowało zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według stawek obowiązujących od stycznia 2016 roku oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu podniesiono, że dnia 14 września 2015 roku uszkodzony został pojazd marki T. o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność K. L.. Pozwany, jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił odszkodowanie w łącznej wysokości 22.986,51 złotych brutto. W ocenie powoda przyznane odszkodowanie nie rekompensuje w pełni poniesionej szkody. Powodowa spółka dnia 8 grudnia 2015 roku nabyła od K. L. wierzytelność względem strony pozwanej z tytułu powstałej szkody. Strona powodowa uzyskała ekspertyzę, z której wynika, że rzeczywisty koszt naprawy pojazdu wynosi 24.835,57 złotych. Koszty tej opinii wyniosły 676,50 złotych.

(pozew k. 2-5, pełnomocnictwo – k. 6, odpis KRS k. 7-10)

W odpowiedzi na pozew z 28 września 2016 roku pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany przyznał, że z tytułu zdarzenia objętego pozwem uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu w wysokości 22.986,51 złotych. W jego ocenie przedmiotowy pojazd został faktycznie naprawiony za kwotę niższą niż wynika z kalkulacji przedstawionej przez powoda. W związku z tym wysokość odszkodowania powinna odpowiadać wysokości faktycznie poniesionych kosztów naprawy. Nie jest nadto zasadne twierdzenie by naprawa uszkodzonego pojazdu możliwa była tylko przy użyciu części oryginalnych z logo producenta. Nadto strona pozwana kwestionowała żądanie 676,50 złotych tytułem zwrotu kosztów wykonania kalkulacji kosztów naprawy pojazdu, albowiem nie pozostaje ona w związku przyczynowo-skutkowym ze szkodą, co więcej powód w ramach swojej działalności powinien być w stanie samodzielnie dokonać właściwej kalkulacji szkody.

(odpowiedź na pozew k. 52-54, pełnomocnictwo – k. 57, odpis KRS k. 58-60)

Do momentu zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 września 2015 roku miało miejsce zdarzenie drogowe, w którym uszkodzeniu uległ należący do K. L. pojazd marki T. o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca szkody w dacie zdarzenia objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...).

(bezsporne)

W dniu 8 grudnia 2015 roku K. L. oraz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w L. zawarli umowę przelewu wierzytelności, której strony postanowiły, że powód nabywa wierzytelność, jaka przysługuje K. L. w stosunku do pozwanego oraz sprawcy zdarzenia, wynikającą z dochodzenia należności z tytułu uszkodzenia pojazdu marki T. o nr rej. (...), powstałego na skutek zdarzenia z dnia 14 września 2015 roku .

( bezsporne, kserokopia umowy k. 11-12 )

Po zdarzeniu z 14 września 2015 roku K. L. nie dokonał naprawy przedmiotowego pojazdu, sprzedał go w stanie uszkodzonym.

(zeznania świadka K. L. – k. 72-73)

K. L. zgłosił pozwanemu w dniu 15 września 2015 roku szkodę wynikłą ze zdarzenia z dnia 14 września 2015 roku.

(kserokopia pisma k. 34)

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, pozwany wypłacił tytułem kosztów naprawy pojazdu marki T. o nr rej. (...), uszkodzonego na skutek zdarzenia z dnia 14 września 2015 roku, łącznie kwotę 22.986,51zł.

(kserokopia pisma k. 34, bezsporne)

Wartość samochodu marki T. o nr rej. (...) przed szkodą z 14 września 2015 roku wynosiła 42.700 złotych, zaś wartość pojazdu po szkodzie wynosiła 27.200 złotych.

Zakres uszkodzeń pojazdu powstałych w wyniku wspomnianego zdarzenia obejmował obszar tylnej prawej części nadwozia oraz elementy tylnego zawieszenia po prawej stronie pojazdu.

Ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy tego pojazdu, uwzględniający wydatki związane z lakierowaniem przy użyciu narzutu na lakier typu „mica”, przy zastosowaniu cen części oryginalnych producenta pojazdu oraz przeciętnej stawki za roboczogodzinę w warsztatach nieautoryzowanych w aglomeracji (...) w wysokości 105 zł/rbg netto, wyniósł według cen z daty szkody 23.245,75 złotych.

Wykorzystanie części nowych i oryginalnych w naprawie pojazdu nie prowadzi do wzrostu jego wartości rynkowej.

W dacie szkody brak było części alternatywnych o jakości równorzędnej z częściami oryginalnymi z logo producenta pojazdu, użycie tzw. zamienników nie gwarantowało przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

(opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej oraz ruchu drogowego wraz z zał. – k. 81-104, opinie pisemne uzupełniające biegłego z zał. – k. 136-139, 165-174)

Strona powodowa we własnym zakresie wystąpiła do Krajowego Centrum (...) sp. z o.o. o sporządzenie wyceny kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu. Koszty wystawienia tej opinii wyniosły 676,50 złotych.

(ocena techniczno-ekonomiczna – k. 17-28, faktura VAT k. 29)

Odsetki ustawowe za opóźnienie skapitalizowane za okres od dnia 16 października 2015 roku do dnia 6 marca 2016 roku liczone od kwoty 259,24zł wynoszą 7,66zł.

(kalkulator odsetkowy: (...)

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych wyżej dowodów, wśród nich kserokopii dokumentów (w oparciu o art. 308 k.p.c.), opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej oraz ruchu drogowego W. S., a także zeznań świadka K. L..

W toku postępowania biegły z zakresu techniki samochodowej oraz ruchu drogowego sporządził opinię oraz dwie opinie uzupełniające stosownie do wątpliwości strony powodowej. Po złożeniu przez biegłego drugiej opinii uzupełniającej żadna ze stron nie kwestionowała opinii i nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego. W ocenie Sądu opinie te są rzetelne, wnioski w nich zawarte znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym, na którym opierał się biegły, w sposób jasny i czytelny odpowiadają na postawione pytania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo w części zasługiwało na uwzględnienie.

W tym miejscu należy wskazać, iż powód był legitymowany czynnie do wzięcia udziału w procesie w związku z nabyciem przez niego od poszkodowanego wierzytelności z tytułu szkody w przedmiotowym pojeździe na podstawie umowy przelewu wierzytelności. Tym samym, powód wstąpił w prawa dotychczasowego wierzyciela, przysługujące wobec strony pozwanej z tytułu przedmiotowej szkody w pojeździe i należnego, a nie wypłaconego jeszcze odszkodowania, na podstawie art. 509§1 i 2 k.c. Powód może zatem skutecznie realizować uprawnienia poprzedniego wierzyciela również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej.

W sprawie bezsporny jest fakt zaistnienia zdarzenia, którego skutkiem było uszkodzenie samochodu stanowiącego własność K. L. oraz cesja wierzytelności na rzecz powoda. Nie było również wątpliwości, że sprawcą szkody był samoistny posiadacz pojazdu, ubezpieczony w zakresie OC u pozwanego.

Zgodnie z art. 822 § 1 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W myśl z kolei art. 363 § 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W myśl art. 363 § 2 kpc, jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. DZ. U. z 2013r., poz. 392) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1powołanej ustawy).

Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1powołanej ustawy).

Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w Kodeksie cywilnym. Odpowiada on zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. W tych granicach naprawienie szkody, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania, winno objąć pełen koszt przywrócenia stanu poprzedniego – pełen koszt naprawy pojazdu (art. 361  1 i 2 k.c.). Zauważyć w tym miejscu należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 2 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze).

Naprawienie szkody może polegać na przywróceniu stanu poprzedniego lub na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Wybór jednego ze sposobów naprawienia szkody ustawodawca pozostawił poszkodowanemu (art. 363 § 1 k.c.). Zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie podkreśla się, że ubezpieczyciel w istocie jest zobowiązany tylko do odszkodowania pieniężnego, zarówno przy restytucji dokonanej przez osobę trzecią na zlecenie poszkodowanego lub przez samego poszkodowanego, jak i przy spełnieniu roszczenia o treści pieniężnej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 29.01.2002r, V CKN 682/00, LEX nr 54343). Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się właściwie do ustalenia, jaka jest odpowiednia suma pieniężna, którą powinien wypłacić powodowi pozwany zakład ubezpieczeń.

W wypadku częściowego uszkodzenia samochodu, tj., gdy wysokość kosztów naprawy pojazdu nie przekracza jego wartości, odszkodowanie powinno stanowić równowartość kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, przy czym naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania (tak Sąd Najwyższy: w wyroku z 16.01.2002r, IV CKN 635/00, opubl. L.; w wyroku z 16.04.2002r, V CKN 980/00, opubl. L.; w wyroku z 16.05.2002r, V CKN 1273/00, publ. LEX nr 55515).

Kierując się przytoczonymi wyżej względami, wysokość szkody określić należało na kwotę 23.245,75 złotych. Różnica pomiędzy kosztami naprawy obejmującymi całość powstałych uszkodzeń w wysokości 23.245,75 złotych a świadczeniem dobrowolnie wypłaconym przez pozwanego w wysokości 22.986,51 złotych wyniosła 259,24 złotych i taką kwotę Sąd od pozwanego zasądził na rzecz powoda tytułem odszkodowania.

Dalej idące żądanie pozwu w zakresie odszkodowania za poniesione koszty naprawy przedmiotowego pojazdu podlegało oddaleniu jako nieznajdujące poparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Odsetki od zasądzonej kwoty zasądzone zostały na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 482 kc.

Stosownie do art. 817 k.c., zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a w każdym razie nie później niż w ciągu 14 dni od wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności. Wypłatę odszkodowania w terminie dłuższym niż 30 – dniowy należy traktować jako wyjątek, usprawiedliwiony jedynie szczególnymi okolicznościami danej sprawy, a nie jako regułę.

Mając na uwadze fakt, że poszkodowany zgłosił szkodę w dniu 15 września 2015 roku, należało żądanie powoda w zakresie początkowej daty odsetek od dnia 15 października 2015 roku uwzględnić w całości. Powód skapitalizował odsetki za okres do dnia 6 marca 2016 roku. Od należnej kwoty odszkodowania odsetki te wynoszą 7,66zł. W pozostałym zakresie żądanie zasądzenia odsetek podlegało oddaleniu.

Powód nadto żądał zasądzenia kwoty 676,50 złotych z tytułu zwrotu kosztów sporządzenia na jego zlecenie kalkulacji naprawy pojazdu. Nie budzi wątpliwości, że owa kalkulacja stanowi jedynie dowód z dokumentu prywatnego, którego wartość dowodową określa art. 245 k.p.c. Stosownie do treści powołanego przepisu dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte. Jednocześnie pozwany zakwestionował przedstawioną kalkulację.

Należy uznać, że co do zasady roszczenie o zwrot kosztu sporządzenia takiej kalkulacji jest uzasadnione, kiedy sporządzenie przez poszkodowanego ekspertyzy w postępowaniu przedsądowym, dokonane jest celem wykazania zasadności swojego roszczenia. Ocena, czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności w zależności od ustalenia czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione i konieczne także w kontekście ułatwienia określenia prawidłowo konkretnego ubezpieczyciela, jak i ułatwiania zakładowi ubezpieczeń ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody. (por. wyrok SN z dn. 30.02.2002 r., V CKN 908/00, uchwała SN z dn. 18.05.2004 r., III CZP 24./04 w L.).

W ocenie Sądu roszczenie powoda w tym zakresie jest bezzasadne. W niniejszej sprawie od samego początku znany był sprawca zdarzenia, jego okoliczności oraz ubezpieczyciel. Biegły sądowy sporządzając opinię opierał się na zgromadzonym materiale dowodowym. Z akt sprawy wynika, że po zgłoszeniu szkody i przeprowadzeniu postępowania pozwany wypłacił kwotę bezsporną. W świetle tych ustaleń w ocenie Sądu nie ma podstaw do zasądzenia na rzecz powoda zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 100 k.p.c. Zgodnie z treścią tego artykułu, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W niniejszej sprawie zastosować należało zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów. Pozwany przegrał sprawę w 10,34% i w tym zakresie powinien ponieść koszty procesu; powód winien zaś ponieść koszty procesu w pozostałej części, a więc w 89,66%. Koszty procesu w niniejszej sprawie poniesione przez powoda wyniosły 1.847 złotych tj. wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1200 zł ustalone w oparciu § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 roku poz. 265), w brzmieniu z dnia wniesienia pozwu, koszt opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (załącznik do ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku „o opłacie skarbowej”- Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.), zaliczka na poczet kosztów wynagrodzenia biegłego w wysokości 500 złotych, oraz opłata od pozwu w kwocie 130 złotych ustalona na podstawie art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.).

Pozwany poniósł koszty w kwocie 1.717 złotych tj. wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1200 zł (podstawa j/w), koszt opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz zaliczka na poczet kosztów wynagrodzenia biegłego w wysokości 500 złotych.

Koszty poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa w niniejszej sprawie wyniosły 484,46 zł tytułem wynagrodzenia biegłego.

Łącznie koszty procesu wyniosły 4.048,46 złotych, pozwanego powinny one obciążać w 10,34 %, tj. w kwocie 418,61 złotych, a powoda powinny obciążać w 89,66 %, tj. 3.629,85 złotych.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c., Sąd obciążył na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi powoda kwotą 484,46 złotych a nadto stosownie do treści art. 100 kpc zdanie pierwsze k.p.c. zasądził od niego na rzecz pozwanego 1.298,39 złotych tytułem kosztów procesu.