Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ka 25 / 18

UZASADNIENIE

Prokurator, skarżąc wyrok w zakresie dotyczącym orzeczonej wobec Ł. J. kary łącznej, zasadnie i skutecznie podniósł zarzut, iż do jej wymierzenia doszło z obrazą przepisu art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, albowiem z uwagi na treść tego przepisu w przypadku orzekania w przedmiocie kary łącznej w wyroku łącznym, obejmującym wyłącznie kary prawomocnie orzeczone przed dniem wejścia w życie tej ustawy ( tj. przed 1 lipca 2015 r. ), zastosowanie winny mieć przepisy o karze łącznej obowiązujące przed tą datą. Przepis art. 19 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy zawiera bowiem regułę intertemporalną, która zabrania stosowania przepisów o karze łącznej w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 r., jeżeli w grę wchodzi kwestia łączenia kar, jeśli wszystkie one zostały prawomocnie orzeczone przed dniem 1 lipca 2015 r. Podkreślić należy, iż w takim przypadku zasada sformułowana w treści art. 19 ust. 1 wyłącza stosowanie art. 4 § 1 kk. Z ugruntowanego już orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, iż jedynie w sytuacji, w której co najmniej jeden wyrok objęty wyrokiem łącznym uprawomocnił się po dniu 30 czerwca 2015 r., może znaleźć zastosowanie przepis art. 4 § 1 kk ( por. choćby postanowienie SN z dnia 16 lutego 2017 r., II KK 347/17, czy wyrok SN z dnia 15 listopada 2017 r., IV KK 128/17 ).

Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy – skoro w odniesieniu do Ł. J. wszystkie wchodzące w grę skazania uprawomocniły się przed 1 lipca 2015 r., to kwestia badania podstaw orzekania kary łącznej w wyroku łącznym winna odbywać się z uwzględnieniem przepisów art. 85 kk i nast. w brzmieniu obowiązującym przed tą datą. Orzekając w tej materii w oparciu o stan prawny obowiązujący od tej daty, sąd I instancji doprowadził do sytuacji, że zaskarżony wyrok zapadł z obrazą przepisu wskazanego przez prokuratora. Podnieść jednak należy, iż zasadnie podnosząc w apelacji opisany wyżej zarzut, prokurator wadliwie ocenił konsekwencje, jakie w realiach niniejszej sprawy winny wiązać się z jego uwzględnieniem. Następstwem stwierdzenia podniesionego w apelacji uchybienia winno być nie uzupełnienie podstawy prawnej zaskarżonego wyroku o przepis art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – kodeks karny oraz niektórych innych ustaw ( co wskazywał skarżący we wniosku odwoławczym ), lecz umorzenia postępowania w przedmiocie wyroku łącznego wobec braku podstaw do wymierzenia w nim kary łącznej. Przypomnieć bowiem należy, iż stosownie do treści art. 85 kk w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r., karę łączną ( także w wyroku łącznym ) można było orzec tylko wtedy, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw. Tymczasem popełnienie przestępstw, za które Ł. J. skazany był w sprawach opisanych w części wstępnej zaskarżonego wyroku, każdorazowo przedzielane było wydaniem kolejnego wyroku skazującego. Przy takiej chronologii brak jest warunków do wydania wyroku łącznego, co rodzi konieczność umorzenia postępowania w tym przedmiocie ( art. 572 kpk ). Co prawda skarżący o to nie wnosił, tym niemniej mieć należało na względzie, iż wnioski odwoławcze sądu odwoławczego nie wiążą ( por. wyr. SN z 31 maja 2001 r., IV KKN 67/01, Legalis; wyr. SN z 25 listopada 2010 r., IV KK 155/10, Legalis ).

Mając powyższe na uwadze, rozpoznanie zarzutu o rażącej łagodności wymierzonej skazanemu kary łącznej uznać należało za bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 436 kpk.

IV Ka 25/18

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE