Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Toruń, dnia 11 grudnia 2017r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Hanna Łożyńska

Protokolant: sekr. sąd. Paweł Derdzikowski

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2017r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa: Skarbu Państwa – Naczelnika Urzędu Skarbowego w R.,

Dyrektora Izby Celnej w S.

przeciwko: K. K. (1)

o uznanie czynności prawnych za bezskuteczne

1.  Uznaje za bezskuteczne w stosunku do powoda Skarbu Państwa - Urzędu Skarbowego w R., któremu przysługuje wobec M. K. (1) wierzytelność publicznoprawna z tytułu zobowiązania M. K. (1) wynikającego z podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007r. określonego deklaratoryjną decyzją Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia 28 marca 2017r. o numerze (...) w wysokości 319.636,00zł. (trzysta dziewiętnaście tysięcy sześćset trzydzieści sześć złotych) oraz podatku akcyzowego za miesiąc kwiecień 2009r. określonego decyzją Naczelnika Urzędu Celnego w T. z dnia 27.08.2012r. o numerze (...) wraz z należnymi od tych zobowiązań odsetkami podatkowymi oraz kosztami upomnienia i kosztami egzekucyjnymi następujące umowy:

- umowę darowizny środków pieniężnych w kwocie 700.000,00zł. (siedemset tysięcy złotych) zawartej i wykonanej w dniu 27 września 2011r. na mocy której M. K. (1) przeniósł na rzecz pozwanej K. K. (1) własność środków w wyżej wymienionej wysokości zgromadzonych na rachunku bankowym o numerze (...) prowadzonym w (...) Banku S. A. w W. dokonując ich przelewu na rachunek bankowy K. K. (1) o numerze (...),

- umowę darowizny z dnia 13 stycznia 2012r. przenoszącej na rzecz pozwanej K. K. (1) własności udziałów w spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (KRS nr (...)) o wartości nominalnej 210.000,00zł. (dwieście dziesięć tysięcy złotych) zawartej pomiędzy M. K. (1) a K. K. (1),

2. Zasądza od pozwanej K. K. (1) na rzecz powoda Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa w W. kwotę 14.400,00zł. (czternaście tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

3. Nakazuje pobrać od pozwanej K. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Toruniu kwotę 16.807,00zł. z tytułu nieuiszczonej opłaty od pozwu.

SSO Hanna Łożyńska

IC 1818/16

UZASADNIENIE

Skarb Państwa reprezentowany przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. i Dyrektora Izby Celnej w S. zastępowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa Główny Urząd Prokuratorii Generalnej w W. wniósł o uznanie za bezskuteczne:

1. umowę darowizny środków pieniężnych w kwocie 700.000zł. (siedemset tysięcy złotych) zawartej i wykonanej w dniu 27 września 2011r. na mocy której M. K. (1) przeniósł na rzecz pozwanej K. K. (1) własność środków pieniężnych w wyżej wymienionej wysokości zgromadzonych na rachunku bankowym o numerze (...) prowadzonym w (...) Banku S. A. dokonując ich przelewu na rachunek bankowy pozwanej K. K. (1) o numerze (...)

2. umowę darowizny z dnia 13 stycznia 2012r. przenoszącej na rzecz pozwanej K. K. (1) własności udziałów w spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (KRS nr (...)) o wartości nominalnej 210.000zł. (dwieście dziesięć tysięcy złotych)

w stosunku do wierzyciela Skarbu Państwa – Urzędu Skarbowego w R., któremu przysługuje wobec M. K. (1) wierzytelność publicznoprawna z tytułu zobowiązania M. K. (1) wynikającego z podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007r. określonego deklaratoryjną decyzją Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 30.04.2013r. nr (...) w wysokości 348.910zł. oraz z podatku akcyzowego za kwiecień 2009r. określonego decyzją Naczelnika Urzędu Celnego w T.z dnia 27.08.2012r. o nr (...) – wraz z należnymi od przedmiotowych zobowiązań odsetkami podatkowymi oraz kosztami upomnienia i kosztami egzekucyjnymi.

Ponadto powód domagał się udzielenia mu zabezpieczenia roszczenia zawartego w pkt. 2 pozwu poprzez ustanowienie wobec pozwanej zakazu zbywania, obciążania, umarzania udziałów oraz podejmowania uchwał prowadzących do zmniejszenia wartości udziałów lub ograniczenia uprawnień przysługujących z zajętych udziałów.

W uzasadnieniu podał, że powodowi przysługuje w stosunku do dłużnika M. K. (1) wierzytelność z tytułu podatku dochodowego za 2007r. która z uwagi na wadliwość rozliczenia podatku przez podatnika w drodze samoobliczenia, została określona decyzją Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 30.04.2013r. Dodatkowo podatnikowi określono także zobowiązanie w podatku akcyzowym za kwiecień 2009r. – decyzją Naczelnika Urzędu Celnego w T. z dnia 27.08.2012r., która aktualnie wynosi 7.990zł. należności głównej oraz 1.932zł. odsetek na dzień 16.09.2016r. Następnie Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. jako organ kontroli skarbowej wszczął wobec M. K. (1) w dniu 29.12.2011r. postępowanie kontrolne w zakresie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2007r. W dniu 26.08.2011r. doręczono M. K. (1) protokół badania ksiąg podatkowych. Złożył on do niego zastrzeżenia i wyjaśnienia w piśmie z dnia 1.09.2011r.. W odpowiedzi na to Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. wydał decyzję nr (...) z dnia 26.10.2011r. w której określił zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące: styczeń, kwiecień, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik 2007r. oraz stwierdzając, że wysokość nadwyżki podatku naliczonego nad podatkiem należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy:

- za listopad 2007r. w kwocie 16.843zł.,

- za grudzień 2007r. w kwocie 1.033zł. ,

- wysokość zobowiązania podatkowego, o którym mowa w art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004r. w podatku od towarów i usług z tytułu następujących faktur VAT:

- faktura nr (...) z dnia 3.09.2007r. podatek do zapłaty w kwocie 757zł.

- faktura nr (...) z dnia 16.09.2007r. podatek do zapłaty w kwocie 1.515zł.

Od tej decyzji M. K. (1) odwołał się. Na poczet zaległości podatkowej wynikającej z w/w decyzji tj. kwoty 354.586zł. oraz odsetek za zwłokę, organ podatkowy wystąpił z wnioskiem o wpis hipoteki przymusowej na nieruchomości dłużnika położonej w miejscowości G., dla której w Sądzie Rejonowym w Wieliczce prowadzona jest księga wieczysta nr (...). Wpisu dokonano w dniu 4.10.2012r. Z uwagi na to, że nie udało się sprzedać nieruchomości dłużnika na 2 licytacjach, postępowanie egzekucyjne zostało umorzone. Ostatecznie zobowiązanie podatkowe w zakresie podatku od towarów i usług za wskazany okres zostało uznane za przedawnione, a postępowanie podatkowe Decyzją Dyrektora Izby Skarbowej nr (...) z dnia 12.07.2016r. zostało umorzone. Jednak w chwili dokonywania zaskarżonych decyzji przedmiotowe zaległości były wymagalne i nie uległy jeszcze przedawnieniu. W dniu 23.08.2012r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. wszczął u M. K. (1) postępowanie kontrolne w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007r. Następnie decyzją z dnia 30.04.2013r. nr (...) Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. określił M. K. (1) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r., która po rozpoznaniu odwołania dnia 20.05.2013r. decyzją została utrzymana w mocy. Na tą decyzję podatnik nie złożył skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego B.. W związku z zaległością podatkową wynikającą z decyzji, w dniu 27.08.2013r. organ wystawił tytuł wykonawczy nr (...) na kwotę 334.645zł. oraz odsetki za zwłokę w wysokości 234.008,50zł. W dniu 2.09.2013r. dokonano zajęcia rachunku bankowego, a w związku ze zbiegiem egzekucji zgodnie z postanowieniem Sądu VI Co 395/13 z dnia 19.09.2013r. właściwymi do prowadzenia egzekucji stał się Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wieliczce –M. B.. Ten tytuł wykonawczy został skierowany do tego komornika ze wskazaniem należności tj. kwota główna 334.645zł, odsetki za zwłokę 259.881,64zł, koszty egzekucyjne 30.728,66zł. Wszczęta wobec M. K. (1) egzekucja okazała się bezskuteczna i dlatego postanowieniem z dnia 25.08.2014r. w sprawie Km 1344/13 komornik umorzył postępowanie wobec bezskuteczności egzekucji. Aby wyegzekwować powstałą należność organ podatkowy wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego w G. – D., skąd otrzymał informację, że 27.09.2011r, a więc miesiąc po otrzymaniu przez M. K. (1) protokołu badania ksiąg podatkowych w związku z postępowaniem w zakresie podatku od towarów i usług za 2007r, M. K. (1) przekazał żonie K. K. (1) darowiznę środków pieniężnych w kwocie 700.000zł. Wynika to ze zgłoszenia nabycia własności rzeczy i praw majątkowych SD – Z2 oraz potwierdzenia wykonania przelewu do A. Banku. Z kolejnego natomiast zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych SD – Z2 wynika, że w dniu 13.01.2012r. M. K. (1) przekazał żonie K. K. (1) udziały w spółce (...) sp. z o.o. w W. o wartości 210.000zł. W czasie kiedy dokonywał tej darowizny miał wiedzę o tym jakie Urząd Kontroli Skarbowej w B. wytknął mu nieprawidłowości i jakie są tego konsekwencje. Powód podał, że M. K. (1) w koszty uzyskania przychodu za 2007r. zaliczył wydatki z fikcyjnych faktur, które nie były potwierdzone rzeczywistymi zdarzeniami gospodarczymi, a które wstecznie zostały podważone w postępowaniu dotyczącym podatków od towarów i usług (VAT). Zdaniem powoda M. K. (1) mając świadomość jakie skutki wywoła kontrola, dokonał darowizny na rzecz swojej żony znaczną kwotę pieniężną, z której ona wybudowała dom stanowiący jej własność. M. K. (1) zamieszkuje w tym domu razem z pozwaną. Sam nie posiada innego majątku oprócz nieruchomości w miejscowości G., z której egzekucja okazała się bezskuteczna. Poza tym ta nieruchomość jest obciążona hipotekami innych wierzycieli, którzy mają pierwszeństwo przed powodem i nawet jeśliby doszło do sprzedaży tej nieruchomości, to powód nie zaspokoiłby swoich wierzytelności w całości, bo M. K. (1) ma jeszcze innych wierzycieli. W chwili dokonywania darowizn, bezskuteczności których powód się domaga, M. K. (1) był niewypłacalny i dodatkowo jeszcze powiększył swoją niewypłacalność zbywając swoją własność.

Jako podstawę prawną swojego roszczenia powód wskazał przepis art. 527 paragraf 1 k.c. Zdaniem powoda dokonane przez M. K. (1) czynności na rzecz swojej żony K. K. (1) zmierzały do utrudnienia wierzycielom ewentualnej możliwości zaspokojenia się z majątku dłużnika, bo brak jest uzasadnienia gospodarczego dla podejmowanych czynności.

Postanowieniem z dnia 13.10.2016r. (k. 112 i 113) Sąd Okręgowy w Toruniu udzielił powodowi zabezpieczenia roszczenia o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną opisanego w pkt. 2 pozwu w ten sposób, że na czas do prawomocnego zakończenia postępowania zakazał pozwanej K. K. (1) zbywania, obciążania, umarzania udziałów w (...) Spółka z o.o. mającej swoją siedzibę w W. oraz podejmowania uchwał prowadzących do zmniejszenia wartości udziałów lub ograniczania uprawnień przysługujących z zajętych udziałów.

Na to postanowienie pozwana złożyła zażalenie. (k. 136-139). Sąd Apelacyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 22.02.2017r. na skutek tego zażalenia zmienił postanowienie Sądu Okręgowego w Toruniu w ten sposób, że oddalił wniosek powoda o udzielenie zabezpieczenia powództwa. (k. 199-201)

W odpowiedzi na pozew pozwana K. K. (1) (k. 161-166) wniosła o przekazanie sprawy z powództwa Skarbu Państwa Dyrektora Izby Celnej w S. według właściwości do Sądu Rejonowego właściwego dla miejsca zamieszkania pozwanej, a ponadto wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenia od powódek na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcy prawnego.

W uzasadnieniu podała, że w niniejszej sprawie występują dwa roszczenia, bo do nich są uprawnione poszczególne statio fisci. Zdaniem pozwanej w sprawie nie zachodzą przesłanki współuczestnictwa materialnego dwóch podmiotów podanych w pozwie, mimo, że kwestionowane są dwie tożsame czynności prawne dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli, jednakże podstawa faktyczna odnosząca się do wierzytelności jest już zupełnie inna, bo poszczególne statio fisci dowodzą swojego pokrzywdzenia w oparciu o wydawane przez te organy akty odnoszące się do innych okresów, innych należności, jak też wydawanych w różnych okresach. Zatem zachodzi tu współuczestnictwo formalne, a nie materialne. Ma to wpływ na właściwość Sądu. Pozwana podała, że z decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w T. wynika, że zobowiązanie w podatku akcyzowym zostało ustalone na kwotę 7.990zł. należności głównej. A skoro tak, to jej zdaniem właściwym do rozpoznania sprawy w tym zakresie jest Sąd Rejonowy. Dlatego pozwana podnosi zarzut niewłaściwości rzeczowej. Jeśli natomiast chodzi o drugą wierzytelność, to jak wskazał powód, ma ona wynikać z decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 30.04.2013r. gdzie zostało ustalone zobowiązanie na kwotę 348.910zł, a Dyrektor Izby Skarbowej jako organ II instancji utrzymał zaskarżone rozstrzygnięcie. Pozwana podkreśliła jednak, o czym nie wspomniał powód, że dnia 13.09.2016r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. na skutek rozpatrzenia skargi od tej decyzji poprzedzonej wydaniem przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyroku uchylającego poprzedni wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B., uchylił w całości decyzję organu II instancji. Pozwana wskazała, że darowizna środków pieniężnych w kwocie 700.000zl. miała miejsce 27.09.2011r, a więc wtedy kiedy nie zostało nawet wszczęte postępowanie w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. Zatem nie można mówić o pokrzywdzeniu wierzycieli, a dodatkowo podkreśliła, że zobowiązanie to nie zostało ostatecznie określone decyzją, ponieważ decyzja ta została uchylona. Ponadto podkreśliła, że majątek M. K. (1) opisany w postanowieniach o umorzeniu postępowania znacznie przewyższał wszelkie należności publicznoprawne dochodzone w tych postępowaniach. Oprócz tego wskazała, że jak wynika z przepisów podatkowych zobowiązanie podatkowe przedawania się z upływem pięciu lat z konkretnymi wyłączeniami, a powódka dochodzi należności za 2007r. a więc sprzed 9 lat i przez ten długi okres nie udało się organom podatkowym przeprowadzić postępowania zgodnie z obowiązującymi przepisami. Wskazała dodatkowo, że M. K. (1) posiada wierzytelności z tytułu podatku od towarów i usług w kwocie 227.892zł. i choćby z tego składnika majątkowego roszczenie powoda mogłoby być zaspokojone, praktycznie w całości, a oprócz tego posiada jeszcze nieruchomość i mienie ruchome.

Pismem procesowym z dnia 18.05.2017r. (k. 207 i 208) powód zmodyfikował żądanie pozwu w ten sposób, że w petitum pozwu wskazał na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia 28.03.2017r. nr (...) w wysokości 319.636zł. zamiast na wskazaną w petitum pierwotnie decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B., a w pozostałym zakresie podtrzymał żądanie pozwu co do zasady. Natomiast co do właściwości Sądu, Prokuratoria kwestionuje stanowisko pozwanej i jej wniosek o przekazanie sprawy w części dotyczącej zaległości z tytułu podatku akcyzowego do Sądu Rejonowego. Podkreśliła, że w sprawie występuje jeden podmiot po stronie powodowej tj. Skarb Państwa i nie ma mowy o współuczestnictwie formalnym różnych podmiotów. Powód w jednym pozwie może kumulować roszczenie zgodnie z przepisem art. 191 k.p.c. a w niniejszej sprawie żądania powoda należy uznać za żądania poszczególnych czynności objętych zaskarżeniem, natomiast wierzytelność jest przesłanką interesu wierzyciela, a nie przedmiotem żądania.

Do końca procesu strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił co następuje:

Pozwana K. O. od wielu lat żyła w nieformalnym związku z M. K. (1). Z tego związku w 2006r. urodziło im się dziecko. W 2008r. K. O. kupiła działkę budowlaną w G. D. przy ul. (...). Na ten cel zaciągnęła kredyt. W tym czasie pracowała i spłacała kredyt. M. K. (1) natomiast od dnia 1 czerwca 2000r. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...). Zostało ono wpisane do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Wójta Gminy B. pod numerem ewidencyjnym (...), w rejestrze numer (...). Przedmiot tej działalności był bardzo szeroki. Między innymi M. K. (1) zajmował się sprzedażą detaliczną paliw do pojazdów silnikowych na stacjach paliw, sprzedażą hurtową paliw i produktów pochodnych, sprzedażą hurtową i detaliczną samochodów i furgonetek oraz pozostałych pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli, a także sprzedażą hurtową i detaliczną części i akcesoriów do pojazdów samochodowych oprócz motocykli.

Dnia 13.07.2010r. M. K. (1) kupił od spółki (...) Sp. z o.o. w G. nieruchomości o łącznej powierzchni 0,5405ha za łączną kwotę 150.000zł. położone w miejscowości G. koło W.. Na jednej z zakupionych działek znajdował się dom mieszkalny jednorodzinny w stanie surowym zamkniętym oznaczony nr 230, położony w miejscowości G.. Na zakup tych nieruchomości M. K. (1) zaciągnął kredyt w kwocie około 500.000zł.

(dowód: zezn. M. K. (1) k. 227 i 228 oraz płyta z nagraniem rozprawy z dnia 22.09.2017r, k. 252, zezn. pozwanej K. K. (1) k. 242v i 243 oraz płyta z nagraniem rozprawy z dnia 28.11.2017r. k. 252, akt notarialny – umowa sprzedaży z 13.07.2010r. k. 233-241, protokół badania ksiąg k. 120-133v)

W związku z prowadzoną przez M. K. (1) działalnością gospodarczą, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. postanowieniem z dnia 23.12 2010r. wszczął z urzędu u niego postępowanie kontrolne w zakresie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2007r. Postanowienie o wszczęciu kontroli zostało mu doręczone w dniu 29.12.2010r. Badaniem objęto rejestry sprzedaży za miesiące od stycznia do grudnia 2007r., rejestry zakupu za ten sam okres, faktury sprzedaży VAT, faktury zakupu, deklaracje VAT za cały rok 2007, umowy leasingu operacyjnego sprzętu, z którego M. K. (1) korzystał w postaci: 4 ciągników siodłowych, naczepy cysterny, naczepy (...) marki (...) i samochodu ciężarowego. W trakcie kontroli ujawniono, że M. K. (1) przedstawił do kontroli faktury, które zostały wystawione dla pozoru. Już w maju 2011r. organ kontrolujący wystąpił do M. K. (1) prowadzącego firmę (...) m.in. o dokumenty poświadczające transakcje z firmą P.H.Z. (...). Kontrolujący stwierdził, że dokumenty przedstawione przez M. K. (1) były nierzetelne tj. faktury stwierdzały czynności, które faktycznie nie zostały dokonane. Z kontroli tej w dniu 24.08.2011r. został sporządzony obszerny protokół badania ksiąg, który doręczono M. K. (1) w dniu 23.08.2011r. Następnie M. K. (1) pismem z dnia 1.09.2011r. wniósł zastrzeżenia i wyjaśnienia do tego protokołu.

(dowód: postanowienie z 23.12.2010r. z dowodem doręczenia k. 118, protokół badania ksiąg k. 120 – 133, dowód doręczenia protokołu k. 134, decyzja Dyrektora (...) z 26.10.2011r. k. 41 i następne)

W 2011r. K. O. i M. K. (1) zaczęli planować zawarcie związku małżeńskiego. Od dawna już mieszkali razem i wychowywali dziecko. W 2011r. pomieszkiwali u rodziców K. O. w G. - D.. Już od września 2010r. w małżeństwie rodziców pozwanej nie układało się najlepiej. W dniu 4.03.2011r. w O. zawarli umowę o rozdzielności majątkowej. Następnie w dniu 19 marca 2011r. zawarli związek małżeński w D.. Od tego czasu pozwana nosi nazwisko O. – K..

W dniu 27.09.2011r. M. K. (1) dokonał darowizny na rzecz swojej żony kwoty 700.000zł. a następnie po niespełna 4 m-cach, bo 13.01.2012r. dokonał darowizny na rzecz żony swoich udziałów w Spółce (...) Sp. z o.o. w W. o wartości 210.000zł. Za pieniądze darowane przez męża pozwana rozpoczęła budowę domu na działce, którą wcześniej kupiła przy ul. (...) w G. D. dla rodziny, którą tworzyła z M. K. (1) i wspólnym dzieckiem.

(dowód: umowa o rozdzielności majątkowej k. 232, zaświadczenie stanowiące podstawę do sporządzenia aktu małżeństwa k. 231, zezn. M. K. (1) k. 227 i 228 oraz płyta z nagraniem rozprawy z dnia 22.09.2017r. k. 252, zezn. pozwanej K. K. (1) k. 242v i 243 oraz płyta z nagraniem rozprawy z dnia 28.11.2017r. k. 252, zgłoszenie do Urzędu Skarbowego darowizny 700.000zł. k. 79 i 80, potwierdzenie przelewu tej kwoty k. 81, zgłoszenie do Urzędu Skarbowego darowizny udziałów w spółce k. 77 i 78, informacja z KRS k. 82-87)

Oprócz tego z darowanych jej przez męża pieniędzy dnia 27.03.2012r. K. K. (1) udzieliła pożyczki na kwotę 300.000,00zł. firmie (...) Sp. z o.o. w W., którą jako Prezes Zarządu tej spółki reprezentował jej mąż M. K. (1). Pożyczka ta miała być spłacona do 31.12.2015r. Następnie w dniu 25.04.2013r. udzieliła kolejnej pożyczki tej samej firmie, którą znowu jako Prezes Zarządu reprezentował jej mąż M. K. (1) w kwocie 66.000zł. z obowiązkiem spłaty do 31.12.2014r.

(dowód: umowa pożyczki z 27.03.2012r. k.216 i z dnia 25.04.2013r. k. 217, zezn. pozwanej K. K. (1) k. 243 oraz płyta z nagraniem rozprawy z dnia 28.11.2017r. k. 252)

W tym okresie cały czas nie została jeszcze zakończona sprawa podatku od towarów i usług za 2007r. Po zakończonej kontroli przez Urząd Kontroli Skarbowej w B. i przesłaniu M. K. (1) protokołu badania ksiąg, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w dniu 26.10.2011r. sporządził wynik kontroli. Z niego wynikało, że w miesiącach luty, marzec i maj 2007r. nieprawidłowości nie stwierdzono, zaś co do podatku od towarów i usług za miesiące styczeń, kwiecień i od czerwca do grudnia 2007r. włącznie Dyrektor (...) dnia 26.10.2011r. wydał decyzję nr (...). Na mocy tej decyzji:

1. został określony podatek od towarów i usług wysokość zobowiązania podatkowego:

- za styczeń 2007r. w kwocie 29.157zł.

- za kwiecień 2007r. w kwocie 39.505zł.

- za czerwiec 2007r. w kwocie 26.942zł.

- za lipiec 2007r. w kwocie 118.188zł.

- za sierpień 2007r. w kwocie 93.703zł

- za wrzesień 2007r. w kwocie 30.313zł.

- za październik 2007r. w kwocie 20.617zł

2. została określona od podatku od towarów i usług wysokość kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad podatkiem należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy:

- za listopad 2007r. w kwocie 16.843zł.

- za grudzień 2007r. w kwocie 1.033zł.

3. została określona wysokość zobowiązania podatkowego, o którym mowa w art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług z tytułu wystawienia następujących faktur VAT:

- faktura nr (...) z dnia 3.09..2007r. podatek od zapłaty w kwocie 757zł.

- faktura nr (...) z dnia 16.09.2007r. podatek od zapłaty w kwocie 1.515zł.

Wynik kontroli i decyzja Dyrektora (...) zostały doręczone M. K. (1) dnia 13.11.2011r.

Od tej decyzji M. K. (1) w dniu 14.11.2011r. złożył odwołanie. Po jego rozpatrzeniu Dyrektor Izby Skarbowej w B. decyzją z dnia 30.12.2012r. nr PT (...)-97/11 utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 26.10.2011r. nr (...). Następnie dnia 29.02.2012r. M. K. (1) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. skargę na decyzję II instancji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. wyrokiem z dnia 1.06.2012r. w sprawie I SA/Bd 257/12 oddalił skargę. W tej sytuacji organ podatkowy na poczet zaległości podatkowej wynikającej z decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 26.10.2011r. nr (...). kwoty 354.586zł. oraz odsetek za zwłokę wystąpił z wnioskiem o wpis hipoteki przymusowej na nieruchomości dłużnika położonej w miejscowości G., dla której w Sądzie Rejonowym w Wieliczce prowadzona jest księga wieczysta nr (...). Wpisu dokonano w dniu 4.10.2012r. Wcześniej jednak, bo dnia 6.08.2012r. pełnomocnik M. K. (1) złożył od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia 1.06.2012r. skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Ten ostatni Sąd uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w B., który wyrokiem z dnia 15.01.2014r. w sprawie I SA/Bd 938/13 uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 30.01.2012r. nr (...) określając, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości. Dyrektor Izby Skarbowej w B. po ponownym rozpatrzeniu odwołania M. K. (1) z dnia 12.11.2011r. decyzją z dnia 19.05.2014r. nr (...) uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez organ I instancji. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. po ponownym rozpatrzeniu sprawy wydał w dniu 2.10.2014r. decyzję nr (...) określającą M. K. (1) w podatku od towarów i usług wysokość zobowiązania podatkowego za miesiące styczeń, kwiecień i od czerwca do października 2007 oraz wysokość nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za miesiące listopad i grudzień 2007r. Od tej decyzji M. K. (1) złożył odwołanie. Organ odwoławczy uznał odwołanie za zasadne i decyzją z dnia 23.12.2014r. nr (...) uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Po ponownym rozpatrzeniu Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. dnia 14.05.2015r. nr (...) wydał decyzję w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń, kwiecień, od czerwca do grudnia 2007r. Od tej decyzji M. K. (1) także się odwołał. Decyzją z dnia 12.07.2016r. nr (...) Dyrektor Izby Skarbowej w B. w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia 14.03.2016r. w sprawie I SA/Bd 915/15 uchylił zaskarżoną decyzję organu I instancji w całości i umorzył postępowanie w sprawie. Stwierdził bowiem, że zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za okresy od stycznia do października 2007r. oraz nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za miesiące listopad i grudzień 2007r. określone w decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 14.05.2015r. nr (...) uległy przedawnieniu. W związku z przedawnieniem się zobowiązań podatkowych określonych w zaskarżonej decyzji organu I instancji, postępowanie w sprawie stało się bezprzedmiotowe i dlatego decyzja ta została uchylona w całości, a postępowanie zostało umorzone.

(dowód: decyzja Dyrektora (...) z dnia 26.10.2011r. k. 41-54, wynik kontroli wraz z kartami postępowania kontrolnego k. 55-59, dowód doręczenia wyniku kontroli i decyzji k. 60, decyzja Dyrektora (...) z 12.07.2016r. k. 61-68, wyciąg z treści księgi wieczystej k. 69-71, )

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. dnia 23.08.2012r. wydał postanowienie o wszczęciu z urzędu postępowania kontrolnego u M. K. (1) w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007r. a w szczególności prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa z tytułu podatku dochodowego za ten rok. W wyniku przeprowadzonego postępowania kontrolnego stwierdzono, że w złożonym przez M. K. (1) zeznaniu PIT-36L podatnik nieprawidłowo ustalił wysokość kwoty przychodów podlegający opodatkowaniu oraz kosztów ich uzyskania powodując w konsekwencji zaniżenie zobowiązania podatkowego o 334.712zł. Następnie decyzją z dnia 30.04.2013r. w sprawie (...) po przeprowadzeniu postępowania kontrolnego określił dla M. K. (1) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. w kwocie 348.910zł. Decyzja ta została doręczona pełnomocnikowi M. K. (1) w dniu 6.05.2013r. M. K. (1) odwołał się od tej decyzji. Następnie Dyrektor Izby Skarbowej w B. decyzją z dnia 18.07.2013r. w sprawie (...) utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Decyzję tą doręczono M. K. (1) w dniu 22.07.2013r. Został wydany tytuł wykonawczy nr (...) z dnia 27.08.2013r. skierowany do Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. przeciwko zobowiązanemu M. K. (1) na kwotę 334.645zł. z naliczonymi odsetkami od dnia 1.05.2008r. w kwocie 220.439,40zł. Naczelnik tego (...) wystąpił do Sądu Rejonowego w Rypinie o nadanie klauzuli wykonalności administracyjnym tytułom egzekucyjnym. Sąd Rejonowy w Rypinie nadał klauzulę wykonalności administracyjnym tytułom wykonawczym o numerach: (...) z dnia 27.08.2013r, (...) z dnia 9.02.2012r, (...) z dnia 9.02.2012r, (...) z dnia 9.02.2012r. wystawionym przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. przeciwko dłużnikowi M. K. (1) obejmującym należności pieniężne z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług. Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. zawiadomił (...) w S. o zajęciu prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego u dłużnika i zobowiązał do bezzwłocznego przekazania zajętej kwoty organowi egzekucyjnemu na pokrycie dochodzonych należności objętych na dzień 21.11.2013r. 4 tytułami wykonawczymi wystawionymi przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w R., 1 tytułem wykonawczym wystawionym przez (...) Urząd Wojewódzki w B. i 2 tytułami wystawionymi przez Izbę Celną w T.. Wszystkie one zostały wystawione w 2012r. Następnie M. K. (1) złożył skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 18.07.2013r. nr (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Ten Sąd wyrokiem z dnia 13 września 2016r. w sprawie I SA/Bd 406/16 uchylił zaskarżoną decyzję i nakazał ponowne przeprowadzenie postępowania. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w B. w związku z odwołaniem M. K. (1) z dnia 20.05.2013r od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 30.04.2013r. nr (...) w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2007 w kwocie 348.910zł. decyzją z dnia 28.03.2017r. nr 0401 - (...).4102.37.2017.1 uchylił w całości decyzję organu pierwszej instancji i określił wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. w kwocie 319.636zł. Stan zaległości M. K. (1) wobec Urzędu Skarbowego wraz z odsetkami na dzień 9.05.2017r. wynosiła 590.895,25zł.

(dowód: postanowienie dyrektora (...) k. 191, decyzja Dyrektora (...) z dnia 30.04.2013r. k. 10-19, dowód doręczenia decyzji k. 20, decyzja Dyrektora IS k. 21-29, dowód doręczenia tej decyzji k.30, tytuł wykonawczy k. 31 i 32, postanowienie SR w Rypinie k. 37, zawiadomienie (...) k. 38, wyrok WSA k. 142-155 oraz k. 168 – 181, decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej k. 209-214, stan zaległości M. K. k. 215)

Wcześniej jeszcze Naczelnik Urzędu Celnego w T. w dniu 27.08.2012r. wydał decyzję nr (...) po przeprowadzeniu postępowania podatkowego wszczętego z urzędu przez Naczelnika Urzędu Celnego w T. w dniu 24.12.2009r. w sprawie rozliczenia podatku akcyzowego za miesiąc kwiecień 2009r. z tytułu sprzedaży oleju opałowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą PHU (...). W niej określił wysokość zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym za miesiąc kwiecień 2009r. w kwocie 9.156zł. z tytułu sprzedaży oleju opałowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i zakreślił termin do złożenia deklaracji i termin płatności podatku na 25.05.2009r. Decyzja ta została doręczona M. K. (1) w dniu 29.08.2012r. Postanowieniem z dnia 19.09.2012r. Naczelnik Urzędu Celnego w T. nadal rygor natychmiastowej wykonalności decyzji nieostatecznej z dnia 27.08.2012r. wydanej wobec P.H.U (...), na mocy której Naczelnik Urzędu Celnego w T. określił wysokość zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym za miesiąc kwiecień 2009r. w kwocie 9.156zł. z tytułu sprzedaży oleju opałowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Został wystawiony tytuł wykonawczy dnia 16.10.2012r. numer 43- (...) opiewający na kwotę 9.156zł. wraz z naliczonymi odsetkami od dnia 26.05.2009r. na kwotę 711zł. M. K. (1) odwołał się od tej decyzji Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 27.08.2012r. Decyzją z dnia 28.10.2014r. Dyrektor Izby Celnej w T. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i określił wysokość zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym za miesiąc kwiecień 2009r. z tytułu sprzedaży oleju opałowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w wysokości 7.990zł. .

(dowód: decyzja Naczelnika UC k. 88-93, tytuł wykonawczy k. 33-36, dowód doręczenia decyzji k. 94, postanowienie Naczelnika UC k. 95 i 96, decyzja Dyrektora Izby Celnej k. 97-107)

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wieliczce M. B. od 2013r. prowadziła postępowanie egzekucyjnym pod sygnaturą Km 1345/13 z wniosku wierzyciela Dyrektora Izby Celnej w T. przeciwko dłużnikowi M. K. (1) o egzekucję z nieruchomości położonej w miejscowości G., gm. W. posiadającej założoną księgę wieczystą w wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Wieliczce o nr (...). Następnie do tego postępowania przyłączył się kolejny wierzyciel do egzekucji z nieruchomości tj. Naczelnik Urzędu Skarbowego w R.. Przyłączenie się kolejnego wierzyciela do tej egzekucji miało na celu wyegzekwowanie od dłużnika M. K. (1) następujących należność:

- należności głównej w kwocie 684.175,60zł.

- odsetki wyliczone na dzień 4.03.2014r. w kwocie 522.004,51zł.

- koszty procesu w kwocie 49.552,86zł.

- wydatki gotówkowe w postępowaniu egzekucyjnym w kwocie 118,50zl

- opłata stosunkowa w kwocie 92.425,20zł.

Postanowieniem z dnia 2.07.2014r. komornik sądowy M. B.. umorzyła postępowanie egzekucyjne w sprawie skierowane do w/w nieruchomości na mocy art. 985 paragraf 1 k.p.c. wobec nie sprzedania na obu terminach licytacji tej nieruchomości należącej do dłużnika oraz nie przejęcia jej przez wierzyciela. Następnie ten sam komornik w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym pod tą samą sygnaturą o egzekucję należności pieniężnych dnia 8.09.2014r. postanowił postępowanie egzekucyjne umorzyć w całości. W uzasadnieniu podał, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. W toku postępowania komornik ustalił, że na rachunku bankowym w (...) Bank (...) S.A. brak jest środków pieniężnych do przekazania oraz, że dłużnik posiada jeszcze rachunki bankowe w A. Banku oraz (...) Bank S.A. ale na tych rachunkach także brak jest środków do przekazania. Przeciwko dłużnikowi prowadzone są postępowania na rzecz 5 wierzycieli, w tym na rzecz Naczelnika Urzędu Skarbowego na sumę około 1.900.000zł.

(dowód: zawiadomienie komornika z 4.03.2014r. k. 75, postanowienia komornika k. 108, 109, 76)

W między czasie w małżeństwie pozwanej K. K. (1) i M. K. (1) dobrze się układało. Pozwana dokończyła budowę domu i około 3 lat temu, razem z mężem i dzieckiem tam się wprowadzili. M. K. (1) przestał spłacać kredyt hipoteczny. W 2014r. małżonkom urodziło się drugie dziecko. K. K. (1) obecnie pracuje w firmie (...) na stanowisku kierownika do spraw transportu i zarabia około 2.500zł. netto. M. K. (1) obecnie jest Prezesem Zarządu w 2 firmach: paliwowej i transportowej. Wspólnie wychowują dwoje dzieci w wieku 11 i 3 lat.

(dowód: zezn. pozwanej K. K. (1) k. 243 oraz płyta z nagraniem rozprawy z dnia 28.11.2017r.k. 252, zezn. świadka M. K. (1) k. 228 oraz płyta z nagraniem rozprawy z dnia 22.09.2017r. k 252)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony przede wszystkim na podstawie złożonych przez strony dokumentów. Sąd uznał za w pełni wiarygodne złożone do akt sądowych dokumenty, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty i nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Jednocześnie na mocy z art. 230 k.p.c. uznano za bezsporne te okoliczności faktyczne przytoczone w pozwie, odpowiedzi na pozew i dalszych pismach procesowych, którym strona przeciwna nie zaprzeczyła, gdyż nie budziły wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy i znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie

Powyższy stan faktyczny został ustalony także częściowo na podstawie zeznań świadka M. K. (1) oraz pozwanej K. K. (1).

Co do zeznań M. K. (1), to zeznaniom tym Sąd dał wiarę jednak tylko w takim zakresie w jakim są one zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Nie dał wiary co do tego, że jedyną przyczyną dokonania darowizny na rzecz żony kwoty 700.000zł. i wszystkich jego udziałów w spółce (...) był stwierdzony u niego guz nadnerczy i ogólnie zły stan zdrowia. Przede wszystkim na te okoliczności nie zostały przedłożone żadne dowody np. w postaci historii choroby, czy choćby zaświadczeń lekarskich. Sąd nie dał też wiary zeznaniom tego świadka co do tego, że jego sytuacja finansowa była bardzo dobra, skoro na zakup nieruchomości w miejscowości G. koło W. zaciągnął kredyt hipoteczny, który w końcu przestał spłacać. W sytuacji kiedy na rozprawie w dniu 22.09.2017r. podczas jego przesłuchania były zadawane mu niewygodne pytania, zasłaniał się niepamięcią.

Co do zeznań pozwanej, to im Sąd dał wiarę także tylko w takim zakresie w jakim są one zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym. Trudno uwierzyć w jej zeznania, że nie była zorientowana co kondycji finansowej firmy swojego męża, a także co do tego, że nie wiedziała jakie były zastrzeżenia na zakończenie kontroli organu podatkowego w 2011r. i że tylko zły stan zdrowia jej męża M. K. (1) spowodował dokonanie na jej rzecz darowizny przez niego darowizny tak dużej kwoty pieniędzy oraz udziałów w spółce o wartości 210.000zł.

Zgodnie z art. 527§1k.c. gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności (§2). Jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli uzyskała korzyść majątkową osoba będąca w bliskim z nim stosunku, domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli (§3).

Dłużnik odpowiada wobec wierzyciela takim majątkiem, jaki ma w chwili żądania zaspokojenia (wszczęcia egzekucji). Sam fakt zaciągnięcia zobowiązania nie ogranicza dłużnika w rozporządzeniu poszczególnymi składnikami majątku, czy zaciąganiu nowych zobowiązań. Dlatego w majątku dłużnika pomiędzy powstaniem zobowiązania a jego realizacją mogą powstać zmiany niekorzystne dla wierzyciela. Co do zasady ryzyko tych zmian ponosi wierzyciel (zob. W. Popiołek (w:) Kodeks cywilny. Komentarz, pod red. K. Pietrzykowskiego, t. II, Warszawa 2009, s. 204 i cyt. tam autorzy). Istotny wyjątek od tej reguły stanowi instytucja skargi pauliańskiej, unormowana w art. 527 i n. k.c. – czyli gdy zmiany w majątku dłużnika są wynikiem jego świadomego działania na niekorzyść wierzycieli. W takiej bowiem sytuacji wierzyciel może żądać uznania za bezskutecznej czynności dokonanej przez dłużnika z jego pokrzywdzeniem.

Przesłankami skargi pauliańskiej zgodnie z art. 527 k.c. są: dokonanie przez dłużnika z osobą trzecią czynności prawnej, na skutek której osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową oraz doszło do pokrzywdzenia wierzycieli, działanie dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, wiedza lub możliwość (przy zachowaniu należytej staranności) dowiedzenia się o tym przez osobę trzecią. Wskazane powyżej przesłanki spełnione być muszą łącznie, by móc skorzystać z roszczenia przewidzianego w tym przepisie uznania czynności za bezskuteczną. Przedmiotem skargi pauliańskiej mogą być wyłącznie czynności prawne – niezależnie od tego, czy będą to czynności prawne jednostronne czy dwustronne, odpłatne czy nieodpłatne, dokonane w sposób dorozumiany lub wyraźny (por. Agnieszka Rzetecka Gil, Komentarz do kodeksu Cywilnego, uwagi do art. 527 k.c., Lex 2011). Dłużnik jest niewypłacalny, gdy cały jego majątek nie wystarcza na pokrycie długów. Niewypłacalność musi mieć charakter rzeczywisty, musi istnieć realnie – nie wystarczy sama możliwość wystąpienia niewypłacalności w przyszłości. Stan niewypłacalności dłużnika to taki stan majątkowy, w którym egzekucja prowadzona zgodnie z przepisami kodeksu postępowania cywilnego nie może przynieść zaspokojenia wierzyciela. Niewypłacalność w „wyższym stopniu" zachodzić będzie wówczas, gdy dojdzie do powiększenia niewypłacalności, przy czym każde powiększenie niewypłacalności dłużnika powinno być brane pod uwagę. W orzecznictwie przyjęto, że dłużnik staje się niewypłacalny w wyższym stopniu (art. 527 § 2 k.c.) także wtedy, gdy zaspokojenie można uzyskać z dodatkowym znacznym nakładem kosztów, czasu i ryzyka. Inaczej stan niewypłacalności dłużnika w stopniu wyższym obejmuje utrudnienie i opóźnienie zaspokojenia (wyrok SN z dnia 28 listopada 2001 r., IV CKN 525/2000, Biul. SN 2002, nr 5, s. 11).

Jak wynika z treści art. 527 k.c. kolejną przesłanką uznania czynności prawnej za bezskuteczną względem wierzyciela jest działanie dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela. Wystarcza świadomość dłużnika, że czynność prawna przez niego dokonana może spowodować dla ogółu wierzycieli niemożność zaspokojenia się. Świadomość ta musi istnieć w chwili dokonania czynności prawnej. Dłużnik działa ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, gdy zdaje sobie sprawę (uświadamia sobie), że wskutek dokonania czynności prawnej z osobą trzecią może spowodować niemożność zaspokojenia się wierzycieli z jego majątku. Drugą przesłanką subiektywną wystąpienia ze skargą pauliańską jest, by osoba trzecia wiedziała (lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć) o tym, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Przepis art. 527§3 k.c. wprowadza domniemanie prawne wskazujące, iż jeśli korzyść majątkową uzyskuje osoba będąca w bliskim stosunku z dłużnikiem, domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Określenie, czy stosunek łączący daną osobę z dłużnikiem może być uznany za bliski, jest z natury rzeczy ocenny i wymaga indywidualizacji w ramach okoliczności faktycznych każdej sprawy. Nie ma bowiem katalogu osób pozostających w bliskim stosunku z dłużnikiem (Tak: wyrok SA w Poznaniu z dnia 20 września 1995 r., I ACr 235/95, OSA 1996, z. 1, poz. 5). Nie budzi wątpliwości, iż do kręgu osób bliskich zaliczyć można w pierwszym rzędzie obok bliskich członków rodziny, konkubentów, przyjaciół, kolegów, zaufanych pracowników, także podwładnych itp. Decydują tutaj indywidualne okoliczności danej sprawy.

Kolejnym elementem konstrukcji skargi pauliańskiej jest fakt osiągnięcia przez osobę trzecią dokonującej czynności prawnej z dłużnikiem korzyści majątkowej. Zaskarżona może być bowiem tylko taka czynność prawna dłużnika z osobą trzecią, na skutek której osoba trzecia osiągnęła korzyść majątkową. Osoba trzecia uzyskuje „korzyść majątkową" w rozumieniu art. 527 k.c. także wtedy, gdy płaci za rzecz nabytą od dłużnika cenę odpowiadającą wartości rynkowej tej rzeczy. W art. 527 k.c. nie chodzi o korzyść majątkową w sensie potocznym, utożsamianą np. z nabyciem rzeczy za cenę niższą od wartości tej rzeczy – w takim przypadku za „korzyść" uważa się różnicę między wartością rynkową rzeczy a zapłaconą ceną. Korzyścią majątkową w rozumieniu art. 527 k.c. jest nabycie przez osobę trzecią prawa majątkowego, przedstawiającego pewną wartość, przy czym drugorzędne znaczenie ma cena nabycia (wyrok SA w Gdańsku z dnia 28 października 1999 r., I ACa 638/9, OSA 2002, z. 2, poz. 14).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt omawianej sprawy, w ocenie Sądu powód wykazał przesłanki umożliwiające uznanie umowy darowizny z dnia 27.09.2011r. środków pieniężnych w kwocie 700.000zł. dokonanej przez M. K. (1) na rzecz swojej żony K. K. (1) oraz umowy darowizny z dnia 13.01.2012r. przenoszącej na jej rzecz własności udziałów w spółce z o.o. (...) z siedzibą w W. o wartości nominalnej 210.000zł. za bezskuteczną względem powoda.

Nie budzi wątpliwości Sądu w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, iż M. K. (1) jest niewypłacalny. Ma on znaczne zobowiązania finansowe, które sięgają już kwoty 1.900.000zł. i nie posiada majątku, z którego wierzyciele mogliby uzyskać zaspokojenie. Wprawdzie posiada nieruchomość w miejscowości G., ale jej wartość nie wystarcza aby zaspokoić wszystkich wierzycieli Nieruchomość ta jest obciążona hipotekami innych wierzycieli z pierwszeństwem przed powodem. Także nawet gdyby doszło do jej sprzedaży, to kwota uzyskana z tej sprzedaży nie zaspokoiłaby wierzytelności powoda w całości. Zresztą dwie nieskuteczne licytacje pokazały, że na razie żaden z wierzycieli nie został zaspokojony. Postępowanie egzekucyjne prowadzone przez komornika przy Sądzie Rejonowym w Wieliczce zostało umorzone, bo M. K. (1) jest niewypłacalny. Przenosząc w ramach w umów darowizny środków pieniężnych w kwocie 700.000zł. i udziałów w Spółce (...) o wartości 210.000zł. na rzecz swojej żony stał się niewypłacalny w wyższym stopniu aniżeli przed zawarciem tych umów.

Kolejną przesłanką skargi pauliańskiej jest uzyskanie korzyści majątkowej przez osobę trzecią. W niniejszej sprawie tą osobą trzecią jest żona M. K. (1). Ewidentnie chodziło o przysporzenie jej majątku. Pieniądze, które otrzymała w drodze darowizny powiększyły jej majątek i zostały częściowo przeznaczone na budowę domu dla rodziny, w tym dla M. K. (1). Obecnie wartość tego domu szacowana jest przez samych małżonków na kwotę 700.000zł. Wprawdzie małżonkowie mają rozdzielność majątkową ustanowioną jeszcze przed zawarciem małżeństwa, to jednak żyją razem i prowadzą wspólne gospodarstwo domowe. Ich małżeństwo jest w dobrej kondycji, bo w między czasie powiększyła się im rodzina o drugie dziecko.

Przepis art. 527§3 k.c. wprowadza domniemanie prawne wskazujące, iż jeśli korzyść majątkową uzyskuje osoba będąca w bliskim stosunku z dłużnikiem, domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. W niniejszej sprawie taka sytuacja zdaniem Sądu miała miejsce. Skoro K. K. (1) żyła razem ze swoim mężem pod jednym dachem, tworzyli rodzinę, wychowywali dziecko, nie jest możliwym aby nie miała orientacji w sytuacji finansowej swojego męża nawet jeśli posiadali rozdzielność majątkową. Zresztą dalsze jej decyzje związane z rozporządzeniem pieniędzy pochodzących z darowizny otrzymanej od męża świadczą o tym. Chodzi o udzielone przez nią pożyczki Spółce z o.o. (...) z siedzibą w W., o czym będzie poniżej.

W ocenie Sądu M. K. (1) zbywając należące do niego udziały w spółce (...) oraz pieniądze w kwocie 700.000zł. działał na szkodę wierzyciela i miał tego świadomość. Już w chwili zawarcia pierwszej umowy darowizny dotyczącej kwoty 700.000zł. wiedział, że wyniki kontroli wszczętej na podstawie postanowienia nr (...) wydanego przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. w dniu 23.12.2010r. w zakresie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2007r. (k. 118) są dla niego niekorzystne, albowiem już w dniu 26.08.2011r. otrzymał przesłany przez kontrolujących (k. 134) obszerny protokół badania ksiąg. Z niego jasno wynikało, że niektóre dokumenty przedstawione przez M. K. (1) były nierzetelne. Wiedział przecież, że przedstawione niektóre z faktur dotyczyły transakcji, których tak naprawdę nie było. Już z tego protokołu wynikało, że zobowiązanie podatkowe uiszczone za ten okres nie zostało właściwie przez niego naliczone i jest zaległość podatkowa w wysokości 354.586zł. Wprawdzie nie otrzymał on jeszcze stosownej decyzji wydanej przez organ podatkowy, ale wolał ten fakt uprzedzić i pozbyć się majątku, który ewentualnie w dalszym toku postępowania kontrolnego mógłby być zajęty przez wierzyciela. Dlatego miesiąc później od otrzymania protokołu badania ksiąg, w dniu 27.09.2011r. dokonał na rzecz żony darowizny kwoty 700.000zł. Wkrótce, bo 4 miesiące później dokonał drugiej darowizny na rzecz K. K. (1) wszystkich swoich udziałów w Spółce z o.o. (...) o wartości nominalnej 210.000zł. Wprawdzie M. K. (1) podał, że dokonał obu darowizn aby zabezpieczyć żonę, gdyż jego stan zdrowia wówczas był bardzo niepokojący tj. było podejrzenie raka nadnerczy, to jednak ten argument absolutnie nie przekonał Sądu, ponieważ na tą okoliczność nie zostały przedłożone żadne dowody w sprawie, a przecież nie było to takie trudne, zwłaszcza, że pozwana była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Te argumenty także nie przekonały Sądu i z tego powodu, że pozwana w dniu 27.03.2012r. udzieliła pożyczki w kwocie 300.000zł. Spółce z o.o. (...) z siedzibą w W., której Prezesem Zarządu był jej mąż M. K. (1). (k. 216) Po roku czasu tj. 25.04.2013r. pozwana udzieliła tej samej spółce, której nadal Prezesem Zarządu był jej mąż kolejnej pożyczki w kwocie 66.000zl. (k. 217) W tym czasie postępowanie kontrolne nie było jeszcze prawomocnie zakończone, bo M. K. (1) każdą decyzję oraz każdy wyrok zaskarżał aż doprowadził do sytuacji, że jego zobowiązanie podatkowe w zakresie podatku od towarów i usług za 2007r. zostało uznane za przedawnione. Jednakże w chwili kiedy dokonywał darowizn, jego zaległości były wymagalne i nie były jeszcze przedawnione. Zresztą 23.08.2012r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. wszczął u M. K. (1) postępowanie kontrolne w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007r. (k.119) W tym zakresie M. K. (1) także zaskarżał wszystkie decyzje i wyroki. Ostatecznie w dniu 28.03.2017r. została wydana przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. decyzja, mocą której uchylił on decyzję organu I instancji tj. decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 30.04.2013r. nr (...) i określił wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. w kwocie 319.636zł. To ta decyzja oraz decyzja Naczelnika Urzędu Celnego w T. z dnia 27.08.2012r. o numerze (...) określają wierzytelności publicznoprawne powoda z tytułu zobowiązania M. K. (1).

W ocenie Sądu spełnione zostały przesłanki uzasadniające uznanie umowy darowizny z dnia 27.09.2011r. środków pieniężnych w kwocie 700.000zł. i umowy darowizny z dnia 13.01.2012r. udziałów w spółce z o.o. z siedzibą w W. o wartości nominalnej 210.000zł. dokonanych przez M. K. (1) na rzecz swojej żony K. K. (1) za bezskuteczne względem powoda. W wyniku zawarcia powyższych umów pozwana uzyskała korzyść majątkową, bo nabyła prawa majątkowe, przedstawiające pewną wartość. M. K. (1) zawierając te umowy darowizny działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela. Zawarcie przedmiotowych umów zwiększyło stan niewypłacalności dłużnika. Należy pamiętać, iż skarga pauliańska, uregulowana w art. 527 i następnych k.c. jest szczególnym środkiem ochrony wierzyciela przed nieuczciwymi, a zatem niezasługującymi na aprobatę i ochronę, zachowaniami dłużnika, który uszczupla swój majątek po to aby uniemożliwić zaspokojenie swoich długów. Sąd także nie podziela zarzutu pozwanej, że żądania powoda, to dwa różne żądania, występuje współuczestnictwo formalne i zachodzi niewłaściwość Sądu co do roszczenia opartego na decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w T., które powinno być przekazane do Sądu Rejonowego zgodnie z miejscem zamieszkania pozwanej. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie po stronie powodowej występuje jeden podmiot Skarb Państwa, a on zgodnie z art. 191 k.p.c. może dochodzić pozwem kilku roszczeń przeciwko temu samemu pozwanemu, jeżeli nadają się do tego samego trybu postępowania.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd zgodnie z powołanymi wyżej przepisami orzekł jak w sentencji orzeczenia.

O kosztach Sąd orzekł stosownie do art. 98 k.p.c. Zgodnie z dyspozycją powyższego przepisu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na powyższe koszty składała się opłata od pozwu i koszty wynagrodzenia pełnomocnika powoda. Opłata od pozwu wynosiła 16.807zł. i do tej pory nie została uiszczona z uwagi na to, że Skarb Państwa nie ma obowiązku uiszczania opłat (art. 94 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). Natomiast koszty wynagrodzenia radcy Prokuratorii zostały ustalone w oparciu o §2 pkt. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804).///////////Jest to kwota 14.400zł. i jest ona wynikiem wartości przedmiotu sporu, który został określony na kwotę 336.128zł. W niniejszej sprawie powód złożył pozew, następnie jedno pismo z dnia 31.10.2016r. (k. 117), które jest krótkim pismem przewodnim do złożonych do sprawy dokumentów oraz drugie krótkie pismo z dnia 18.05.2017r. (k. 207 i 208), w którym zmodyfikował pozew poprzez wskazanie decyzji, która ma być podstawą jego żądania i wniósł w nim o dopuszczenie dowodów z 3 dokumentów, które dołączył do tego pisma. Zatem nakład pracy oraz wkład pracy w przyczynienie się radcy Prokuratorii do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie był duży. Wprawdzie radca złożył jeszcze w niniejszej sprawie odpowiedź na zażalenie, które złożył pełnomocnik pozwanej na postanowienie o zabezpieczeniu, która to odpowiedź została zawarta na pełnych 2 stronach (k. 193-195), w której domagał się między innymi zasądzenia od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Prokuratorii Skarbu Państwa kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym według norm przepisanych, to Sąd jednak tego wniosku nie uwzględnił. Zażalenie złożone przez pozwaną na postanowienie o zabezpieczenie spowodowało, że Sąd Apelacyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 22.02.2017r. zmienił zaskarżone postanowienie poprzez oddalenie wniosku powoda o zabezpieczenie. Ponadto Sąd w uzasadnieniu tego postanowienia wskazał, że rozstrzygniecie o kosztach postępowania zażaleniowego zgodnie z art. 745 § 1 k.p.c. pozostawia do rozstrzygnięcia Sądowi pierwszej instancji w orzeczeniu kończącym postępowanie. Sąd Okręgowy w Toruniu po analizie całości materiału dowodowego i nakładu pracy radcy Prokuratorii uznał, że zasądzona od pozwanej na rzecz powoda kwota 14.400zł. tytułem kosztów zastępstwa procesowego jest kwota wystarczającą i adekwatną do nakładu pracy radcy Prokuratorii. Jest to kwota bardzo wysoka i jest ona wynikiem w zasadzie tylko wartości przedmiotu sporu.

Z tych względów orzeczono jak w pkt. 2 wyroku.