Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego (...)

z dnia 2 lutego 2017 r., sygn. akt XVI C 2745/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz J. K. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

Sygn. akt V Ca 1360/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 17 października 2016 r. złożonym do tut. Sądu w dniu 18 października 2016 r. powód J. K. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 5.580 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 05 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 2 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy (...) zasądził od strony pozwanej (...) S.A z siedzibą w W. na rzecz powoda J. K. kwotę 5.580 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty; zasądza od strony pozwanej (...) S.A z siedzibą w W. na rzecz powoda J. K. kwotę 2.696 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Rozstrzygnięcie powyższe zapadło w oparciu o następujące ustania faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy:

J. K. jako konsument w dniach 04 stycznia 2013 r. i 09 stycznia 2013 r. skierował do przedsiębiorcy (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. wnioski o zawarcie umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi (...) ze składką regularną. Zawarcie umów zostało potwierdzone polisami nr (...) z dnia 18 lutego 2013 r., nr (...) z dnia 19 lutego 2013 r. (dotyczące wniosków z 04 stycznia 2013 r.) oraz nr (...) z dnia 17 stycznia 2013 r.(dotycząca wniosku z 09 stycznia 2013 r.). Do umów zastosowanie znajdywały Ogólne Warunki Ubezpieczenia na Życie z Ubezpieczeniowymi Funduszami Kapitałowymi (...) ze składką regularną OWU (...).1.01.2013 wraz z Tabelą opłat i limitów (dalej – OWU). Tekst OWU J. K. otrzymał przed zawarciem umowy ubezpieczenia. Postanowienia OWU nie były indywidualnie negocjowane z powodem. Składka regularna, którą J. K. zobowiązany był uiszczać wynosiła w odniesieniu do polisy nr (...) – 6 000 złotych, zaś do polisy nr (...) – 3 360 złotych i była uiszczana rocznie. Natomiast na podstawie polisy nr (...) J. K. zobowiązał się uiszczać składkę w wysokości 150 złotych miesięcznie.

Data rocznicy polisy została określona co 12 miesięcy w dniach odpowiednio 18 lutego, 19 lutego i 17 stycznia, a ochrona ubezpieczeniowa rozpoczęła się z odpowiednio z dniem 18 lutego 2013 r., 19 lutego 2013 r. i 17 stycznia 2013 r.

Umowy uległy rozwiązaniu wobec zlecenia przez J. K. w dniu 26 kwietnia 2016 r. całkowitej wypłaty wartości wykupu. Ubezpieczyciel umorzył jednostki uczestnictwa funduszy przypisane do rachunków powoda. Wartość rachunków związanych z umową potwierdzoną polisą nr (...) pozwany ustalił na kwotę na 25.096,40 zł dla rachunku podstawowego oraz 19.838,69 zł dla rachunku dodatkowego i pobrał opłatę za wykup w kwocie 3.000 zł dla rachunku podstawowego i 9 zł dla rachunku dodatkowego, a pozostałą kwotę 41.926,09 zł wypłacił powodowi.

Wartość rachunków związanych z umową potwierdzoną polisą nr (...) pozwany ustalił na kwotę na 13.829,51 zł dla rachunku podstawowego oraz 1.633,76 zł dla rachunku dodatkowego i pobrał opłatę za wykup w kwocie 1.680 zł dla rachunku podstawowego i 9 zł dla rachunku dodatkowego, a pozostałą kwotę 13.774,27 zł wypłacił powodowi. Z kolei wartość rachunku związanego z umową potwierdzoną polisą nr (...) pozwany ustalił na kwotę na 5.388,97 zł i pobrał opłatę za wykup w kwocie 900 zł, a pozostałą kwotę 4.488,91 zł wypłacił powodowi.

W pismach z dnia 19 lipca 2016 r. skierowanych pełnomocnik działający w imieniu J. K. wezwał ubezpieczyciela do zwrotu opłat za wykup pobranych bezpodstawnie w związku z rozwiązaniem umowy ubezpieczenia.

Ubezpieczyciel nie spełnił jednak żądanych świadczeń, informując w piśmie z dnia 05 sierpnia 2016 r., że opłata za wykup została obniżona w związku z decyzją Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 23 grudnia 2015 r. w sprawie (...).

W dniu 27 kwietnia 2016 r. strony zawarły aneks do umów ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi (...) ze składką regularną nr polis (...), w którym zawarto definicję wartości umowy. Nadto zmodyfikowano zasady obliczania wysokości opłaty za całkowity lub częściowy wykup polisy w ten sposób, że opłata będzie wyliczana w dotychczasowy sposób z tym zastrzeżeniem, że jej wysokość nie będzie mogła przekroczyć 5% wartości umowy. W przypadku gdyby wysokość wykupu obliczona w sposób zgodny z umową byłaby wyższa niż 5% wartości umowy, opłata ulega obniżeniu do wartości 5 % umowy. Aneks wchodził w życie w dniu doręczenia Towarzystwu (...) dwóch jego egzemplarzy podpisanych przez ubezpieczającego, co miało miejsce w dniu 27 kwietnia 2016 r.

Na tle tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd Rejonowy wyjaśnił, iż okoliczności faktyczne związane z kształtowaniem się stosunków umownych pomiędzy powodem, a pozwanym w rozpoznawanej sprawie były zasadniczo bezsporne. Nie budziły także wątpliwości okoliczności związane z rozwiązaniem przedmiotowych umów ubezpieczenia. Ponadto powód po rozwiązaniu umowy nie kwestionował wartości umorzonych jednostek zgromadzonych na rachunkach rozliczeniowych poszczególnych umów ubezpieczenia, stanowiących podstawę ustalenia przez pozwanego opłaty za wykup polisy. Bezsporny pozostawał także status stron na gruncie łączącego je stosunku prawnego umowy ubezpieczenia na życie – powód działał jako konsument (art. 221 k.c.), natomiast pozwany jako przedsiębiorca (art. 431 k.c.). Natomiast w przedmiotowej sprawie spór dotyczył kwalifikacji postanowień ogólnych warunków ubezpieczenia oraz tabeli opłat i limitów uprawniających stronę pozwaną do naliczania opłaty za wykup polisy w związku z wygaśnięciem stosunku ubezpieczenia łączącego strony – jako klauzul niedozwolonych, w rozumieniu art. 385 ¹ k.c.

W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy odniósł się do argumentacji strony pozwanej, iż decyzja w przedmiocie wysokości opłaty zapadła po podpisaniu przez strony aneksu, zgodnego z decyzją Prezesa UOKiK nr (...) z dnia 23 grudnia 2015 r. Sąd wskazał także, iż powyższa okoliczność nie zamyka powodowi drogi do sądowego dochodzenia swoich roszczeń. Powyższy fakt wynika bezpośrednio z treści samej decyzji, załączonej zresztą przez powoda, który powołał powyższy dokument jako dowód na potwierdzenie zasadności dochodzonego roszczenia.

Jako niemniej istotny Sąd Rejonowy ocenił również fakt, iż J. K. wprawdzie podpisał aneks do umowy, zawierający nową definicję „wartość umowy”, w oparciu o który pozwany dokonał pobrania opłaty za całkowity wykup łącznie w wysokości 5.580 zł, to jednak dokument ten nie miał mocy obowiązującej w stosunku do niego. Z treści aneksu – jak wskazywał dalej Sąd Rejonowy - wynika bowiem, że wchodzi on życie w dniu doręczenia Towarzystwu dwóch egzemplarzy pisma, podpisanych przez ubezpieczającego. Z załączonego przez stronę pozwaną dokumentu wynika, że został on doręczony stronie pozwanej w dniu 27 kwietnia 2016 r. Wniosek dotyczący wypłaty wartości polisy powód złożył natomiast w dniu 26 kwietnia 2016 r. Umowa została rozwiązana jeszcze przed podpisaniem aneksów. Z uwagi na powyższe Sąd Rejonowy uznał, że pozwany nie wykazał, iż postanowienia aneksu do umowy obowiązywały strony umowy, w dniu złożenia przez powoda wniosku o całkowity wykup polisy.

Odnosząc się do decyzji Prezesa UOKiK Sąd Rejonowy wskazał, że nie zamykała ona powodowi drogi dochodzenia swoich roszczeń na drodze postępowania sądowego. W swojej decyzji organ, o którym mowa powyżej wskazał, że konieczna jest modyfikacja postanowień umownych, przez ograniczenie wysokości opłaty za wykup do kwoty nie większej niż wynoszącej 5% wartości umowy. Sąd Rejonowy podkreślił przy tym, iż jakkolwiek nie kwestionuje w żaden sposób stanowiska pozwanego, iż zastosowane przez pozwanego postanowienia wydane zostały w oparciu o decyzję Prezesa UOKiK, to jednak wyraźnie podkreślił, że „w przypadku podpisania przez konsumenta aneksu/porozumienia (...) nie uzna powyższego za zamknięcie drogi do dochodzenia przez konsumentów dalszych roszczeń dotyczących wysokości roszczeń dotyczących wartości wykupu”. Ponadto Prezes UOKiK wyraźnie zaznaczył, że „zaakceptowanie zobowiązania złożonego przez (...) nie oznacza akceptacji dla pobierania przez niego opłat w wypadku całkowitego lub częściowego wykupu polisy”. Tym samym Sąd Rejonowy uznał, że decyzja Prezesa UOKiK wskazuje ramy, w jakich może poruszać się (...) wprowadzając do umów ubezpieczenia zapisy dotyczące opłaty w wypadku wykupu polisy. Konsumenci (w tym powód) nie zostali w żaden sposób pozbawieni prawa do dochodzenia swoich uprawnień przed sądem. Sąd Rejonowy dodał także, że nie ulega wątpliwości, iż Sąd rozpatrujący indywidualną sprawę konsumenta i dysponując materiałem dowodowym umożliwiającym ocenę konkretnej sytuacji (polisa, OWU, dane dotyczące okresu obowiązywania umowy i wypłaty środków) posiada większe możliwości do oceny postanowień konkretnej umowy pod kątem, wypełnienia opisanych w treści art. 385 ¹ § 1 k.c. przesłanek uznania ich za klauzule abuzywne. Mając na uwadze powyższą, Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, że powód posiadał uprawnienie do dochodzenia roszczenia wskazanego pozwem, a decyzja Prezesa UOKiK w żadnym zakresie nie wyłączała prawa powoda do dochodzenia swojego roszczenia na drodze postępowania sądowego.

Mając na względzie materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie oraz poczynione na jego podstawie ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że powód zasadnie domagał się od strony pozwanej zwrotu kwoty nienależnie ustalonej i pobranej tytułem opłaty za wykup polisy w związku z rozwiązaniem umowy ubezpieczenia na życie.

Podstawę prawną wywiedzionego powództwa stanowiła dyspozycja art. 410 k.c. w zw. z art. 405 k.c. Na podstawie poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych Sąd uznał świadczenie pobrane przez stronę pozwaną od powoda za tzw. świadczenie nienależne, czego konsekwencją było powstanie zobowiązania po stronie pozwanej do jego zwrotu.

Sąd Rejonowy powołując się na regulację art. 385 ¹ k.c. stanął na stanowisku, że w pełni uzasadniony jest zarzut powoda, iż postanowienie zawarte w art. IX ust. 5 OWU z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi (...) ze składką regularną stanowi niedozwoloną klauzulę umowną.

Wbrew twierdzeniom pozwanego, Sąd Rejonowy uznał że postanowienia dotyczące opłaty za wykup polisy nie określały głównych świadczeń stron, w związku z czym mogą być one rozpoznawane pod kątem abuzywności. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy przyjął, iż zasadniczo, do głównych świadczeń stron należało spełnienie przez pozwanego ubezpieczyciela danego świadczenia w przypadku zajścia określonego w umowie wypadku, a ze strony powoda opłacanie składki ubezpieczeniowej. Tylko postanowienia bezpośrednio regulujące wskazane kwestie – zdaniem Sądu Rejonowego - można zaliczyć do postanowień określających główne świadczenia stron. W niniejszym przypadku w oparciu o art. 805 § 1 i § 2 pkt 2 k.c. w zw. z art. 829 § 1 pkt 1 k.c. oraz treść umowy ubezpieczenia na życie, świadczeniem głównym ze strony powoda jest zapłata składki ubezpieczeniowej, zaś świadczeniem głównym strony pozwanej - wypłata określonych sum pieniężnych w razie śmierci ubezpieczonego powoda w okresie ubezpieczenia, bądź jego stanu zdrowia.

Zdaniem Sądu Rejonowego nietrafne jest odwołanie się do treści art. 13 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej, jako przepisu określającego główne świadczenia stron umowy ubezpieczenia. Przepis ten określa konieczne elementy treści umowy ubezpieczenia w sensie technicznym, wskazuje, jakie elementy stosunku prawnego strony obowiązane są uregulować. Wymóg ten nie jest jednak jednoznaczny z określeniem głównego świadczenia stron, stanowiącego materialną treść zobowiązania. Z treści punktu 2 ustępu 4 tego przepisu nie wynika bynajmniej, by strony obowiązane były przewidzieć w umowie, że w razie jej wypowiedzenia w określonym terminie ubezpieczony powinien uiścić ubezpieczycielowi opłatę od wykupu. Przepis ten nakazuje określić zasady ustalania wartości wykupu, nie nakłada zaś obligatoryjnie obowiązku potrącenia z niej opłaty od wykupu. Także i z tej przyczyny Sąd Rejonowy uznał argumentację pozwanego o opłacie od wykupu jako głównym świadczeniu ze strony powoda za nietrafną.

Nie budziło wątpliwości Sądu Rejonowego, że postanowienia OWU nie zostały uzgodnione z powodem indywidualnie. Przemawia za tym sam fakt, iż stanowią one wzorzec umowy zaproponowany konsumentowi przez kontrahenta.

Odnosząc się do pozostałych przesłanek klauzul abuzywnych, Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z poglądem judykatury postanowienie umowne nakazujące pobranie tak wysokiej opłaty za wykup wartości polisy w sytuacji, gdy strona pozwana mogła obracać środkami wpłaconymi i zgromadzonymi przez powodowa, osiągając w ten sposób zysk, nadmiernie obciąża powoda, będącego konsumentem, a tym samym rażąco narusza jego interesy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2013 r., I CSK 149/13, LEX 1413038; wyrok SOKiK z dnia 9 stycznia 2012 r., XVII Amc 355/11).

Sąd Rejonowy ocenił, iż pobranie od powoda opłat za wykup w łącznej wysokości 5 580 złotych stanowi bezzasadną sankcję. Sąd Rejonowy stwierdził, że przerzucanie tak wysokich kosztów obsługi umowy ubezpieczenia na konsumenta, przy jednoczesnym uzyskiwaniu dochodów z obrotu środkami wpłaconymi przez powoda ewidentnie kształtuje jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami. Kosztami umowy został w całości obciążony powód, przy czym pozwany korzystał z jego środków. Postanowienia odnośnie ustalenia wartości wykupu ze środków z rachunku podstawowego kształtują prawa i obowiązki powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, a więc stanowią ono klauzulę niedozwoloną. Sąd Rejonowy wskazał, że pobrana od powoda kwota z tytułu opłaty za całkowity wykup polisy była rażąco wygórowana i doprowadziła do bezpodstawnego zubożenia konsumenta na rzecz przedsiębiorcy naruszając równowagę kontraktową.

Reasumując Sąd Rejonowy stwierdził, że pozwany pobrał od powoda żądaną w niniejszym pozwie kwotę w oparciu o postanowienia wzorca umownego OWU (art. IX ust. 5) i tabeli opłat i limitów, które wyczerpują znamiona klauzul abuzywnych, o których mowa w art. 385 ¹ § 1 k.c. Zastosowana przez ustawodawcę formuła prawna niedozwolonego postanowienia umownego oznacza, że pobieranie świadczeń w wykonaniu takiego niewiążącego konsumenta postanowienia nie miało umocowania w umowie. W konsekwencji Sąd Rejonowy uznał, iż bezpodstawnie potrącona kwota opłaty z tytułu całkowitego wykupu polisy winna być zwrócona powodowi według konstrukcji zwrotu nienależnego świadczenia w rozumieniu art. 410 § 1 k.c., albowiem odpowiedzialność pozwanego lokuje się w płaszczyźnie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu (art. 405 k.c.).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.580 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 05 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach orzeczono w oparciu o art. 481 § 1 k.c. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., uznając, że powód wygrał proces w całości.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła strona pozwana. Pozwany zaskarżył przedmiotowe rozstrzygnięcie w całości i zarzucił Sądowi Rejonowemu naruszenie:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. mające wpływ na treść orzeczenia, przez dokonanie dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów oraz pominiecie okoliczności, że treść Aneksu do umowy ubezpieczenia, w tym zapis mówiący o wysokości opłaty pobieranej w przypadku całkowitego lub częściowego wykupu wartości polisy ze środków zgromadzonych na rachunku polisy został określony Decyzją Prezesa UOKiK-u nr (...) z dnia 23 grudnia 2015 r.; poprzez błędne uznanie, że postanowienia treści Aneksu do umowy ubezpieczenia nie zostały uzgodnione z powodem indywidualnie, poprzez dokonanie dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów polegającej na uznaniu, że pobranie przez pozwanego opłaty w wysokości 5.580,00 zł stanowi, że pobrana opłata jest rażąco wygórowana;

2.  art. 65 § 2 k.c. w zw. z art. IX OWU oraz Tabeli opłat i limitów poprzez błędne uznanie, że wskazane zapisy OWU mają w sprawie zastosowanie;

3.  art. 65 § 2 k.c. § 1 ust. 2 Aneksu poprzez niezastosowanie i uznanie, że pozwany pomniejszył wartość wykupu o opłatę za wykup wartości polisy;

4.  art. 410 k.c. w zw. z art. 405 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie.

Wskazując na powyższe podstawy apelacji pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i orzeczenie o kosztach procesu w tym kosztach zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Żaden z zarzutów poniesiony w apelacji nie okazał się uzasadniony i nie mógł stanowić podstawy do zmiany zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Okręgowy podziela w całości ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd Rejonowy wskazując przy tym, że stan faktyczny ustalony przez Sąd I Instancji nie był sporny. Sąd Okręgowy podziela również ocenę prawną zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy za wyjątkiem uznania, że podstawą prawną roszczenia były przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. W ocenie Sądu Odwoławczego roszczenie powoda zasługiwało bowiem na uwzględnienie z uwagi na ziszczenie się przesłanek z art. 385 ¹ k.c. jednakże nie jako świadczenie nienależne lecz na podstawie umowy łączącej strony z wyłączeniem bezskutecznych względem powoda zapisów umowy dotyczących opłaty „za wykup”. Z tego też względu podniesienie naruszenia przez Sąd przepisu art. 405 k.c. z uwagi na jego zastosowanie było uzasadnione lecz pozostawało bez znaczenia wobec prawidłowości rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu Okręgowego również pozostałe zarzuty apelacji są niezasadne.

Za polemiczne z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego należy uznać podniesienie zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. Ocena dokonana przez Sąd Rejonowy jest wszechstronna, logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego znajduje również podstawy w obowiązujących przepisach prawa i poglądach judykatury i doktryny. Ocena zaprezentowana przez Sąd Rejonowy w zakresie abuzywności zapisów umowy dotyczących opłaty za wykup jest również wyczerpująca, a prawidłową argumentację Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy w pełni akceptuje i przyjmuje za własną.

W szczególności nie sposób zaakceptować twierdzeń apelującego, że Sąd pominął zapisy aneksu podpisanego przez Strony, Sąd I Instancji szczegółowo odniósł się do zapisów aneksu wskazując jednocześnie, że po pierwsze zgodnie z art. 385 ² k.c. oceny postanowień umowy dokonuje się mając na uwadze okoliczności towarzyszące zawarciu umowy według stanu z daty jej zawarcia, po wtóre wskazując, że zgodnie z decyzją Prezesa UOKiK-u nr (...) z dnia 23 grudnia 2015 r. na którą powołuje się apelujący, podpisanie aneksu przez konsumenta nie skutkuje pozbawieniem go prawa do dochodzenia dalszych roszczeń na drodze postępowania sądowego, a zaakceptowanie przez Prezesa Urzędu zobowiązania złożonego przez (...) nie oznacza akceptacji dla pobierania przez (...) opłat w wypadku częściowego lub całkowitego wykupu polisy.

Przede wszystkim wskazać jednak trzeba, iż w sprawie niniejszej podpisanie aneksu pozostaje bez wpływu na ocenę okoliczności sprawy. Jak wynika z treści § 2 ust. 2 powołanego aneksu, wchodził on w życie w dniu doręczenia Towarzystwu dwóch egzemplarzy pisma, podpisanych przez ubezpieczającego. Z kolei ze znajdujących się w aktach sprawy dokumentów wynika, iż aneks doręczony został stronie pozwanej w dniu 27 kwietnia 2016 roku, a wniosek dotyczący wypłaty wartości polisy powód złożył w dniu 26 kwietnia 2016 r. Powyższe zaś oznacza, iż treść aneks pozostaje bez istotnego znaczenia, bowiem nie wszedł on w życie przed dniem rozwiązania umowy łączącej strony.

Nawet jeżeli uznać, iż aneks wszedł w życie – jego treść nie może zmienić oceny zakwestionowanych postanowień umowy. Sąd Okręgowy w pełni akceptuje ocenę Sądu Rejonowego, że faktycznie (...) pomimo przyjętego na siebie zobowiązania w dalszym ciągu wprowadzało zapisami aneksu w błąd konsumentów sugerując, że opłata ulega zmianie poprzez obniżeniu do 5 %. Należy podkreślić, że z treści samego aneksu wynika, że opłata będzie wyliczana w dotychczasowy sposób z tym zastrzeżeniem, że jej wysokość nie będzie mogła przekroczyć 5% wartości umowy - uzasadnione więc było w świetle samego aneksu badanie zapisów umowy w jej pierwotnym brzmieniu.

Sąd Okręgowy wskazuje mając na uwadze powyższe, że opłata warunkowa w dalszym ciągu określona została procentowo, w oderwaniu od rzeczywistych kosztów, które miała pokrywać, w dalszym ciągu opłata ukształtowana na tym poziomie jest też rażąco wygórowana, a z uwagi na niedoinformowanie tytułem jakich świadczeń ekwiwalentnych jest pobierana w takiej wysokości w dalszym ciągu jest sprzeczna z dobrymi obyczajami.

Brak jest podstaw do przyjęcia, że Sąd Rejonowy naruszył przepis art. 65 § 2 k.c. w związku z zapisami aneksu. Jak wskazano wyżej również zapisy aneksu ustalające wartość wykupu w odniesieniu do wartości umowy pojęcia nie znanego umowie ukształtowały sytuację konsumenta rażąco naruszając jego interesy i w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami. Brak jest też podstaw do przyjęcia, że powód miał jakikolwiek realny wpływa na treść aneksu tym bardziej, że jak wynika z akt sprawy powstanie aneksu było wykonaniem decyzji Prezesa UOKiK. Okoliczność, że pozwany poinformował powoda o warunkach zawarcia Aneksu, sposobie ustalenia wysokości opłaty, skutkach naliczania opłat i terminie od kiedy Aneks będzie skuteczny w przypadku jego zawarcia w żaden sposób nie świadczy o tym, że warunki aneksu zostały z nim uzgadniane, wręcz przeciwnie wynika z tego, że podobnie jak OWU zostały one narzucone konsumentowi bez możliwości jakiejkolwiek ich zmiany.

Z uwagi na powyższe apelacja nie może odnieść zamierzonego skutku wobec bezzasadności jej zarzutów i podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.