Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

A. D. został oskarżony o to, że w dniu 04 maja 2016 roku w Ł. prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny w postaci samochodu marki R. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości (0,45 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu),

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wyrokiem z dnia 22 maja 2017 roku, w sprawie o sygn. akt VI K 265/17:

1.  oskarżonego A. D. uznał za winnego dokonania zarzuconego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość każdej z nich na kwotę po 10 złotych każda,

2.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat,

3.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego do zapłaty kwoty 5.000 złotych, tytułem świadczenia pieniężnego, na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

4.  na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego w pkt 2. środka karnego zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od 04 maja 2016 roku,

5.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem zwrotu wydatków

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego A. D. .

Obrońca oskarżonego, na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze oraz środkach karnych (tj. w zakresie pkt. 1, 2 i 3 wyroku) na korzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. obrońca oskarżonego skarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił rażącą niewspółmierność kary oraz środków karnych, wyrażającą się w wymierzeniu kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość każdej z nich na kwotę 10 złotych oraz orzeczeniu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, a także zobowiązaniu oskarżonego do zapłaty kwoty 5.000 złotych tytułem świadczenia pieniężnego, na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, podczas gdy w sprawie zaistniały ściśle określone okoliczności, warunkujące zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania, w szczególności oskarżony złożył wyjaśnienia w sprawie, nie był uprzednio karany, jego warunki osobiste, postawa prezentowana w toku postępowania, wyrażenie skruchy i deklaracja przestrzegania porządku prawnego, wskazują, iż orzeczenie wobec oskarżonego w/w kary przekracza stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, a przez to nie może odegrać właściwej roli zapobiegawczej, jak i wychowawczego oddziaływania na oskarżonego.

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k., obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku sądu pierwszej instancji poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego A. D. na okres próby jednego roku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. D. nie zasługuje na uwzględnienie.

Przeprowadzając kontrolę instancyjną przedmiotowej sprawy należało stwierdzić, że sąd rejonowy w sposób rzetelny i kompetentny zebrał materiał dowodowy, wnikliwie go rozważył, a stanowisko swoje wszechstronnie i wyczerpująco uzasadnił.

Ustalenia faktyczne dokonane przez sąd meriti mieszczą się w ramach swobodnej oceny dowodów i pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. Zostały one bowiem poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy, stanowiły wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz były logicznie i wyczerpująco, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w pisemnych motywach wyroku.

Sąd rejonowy przeprowadził szczegółową analizę zgromadzonych dowodów odnosząc się do okoliczności mogących stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Precyzyjnie wskazał też na przesłanki dokonanej oceny dowodów. Tok rozumowania sądu rejonowego przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny i poprawny logicznie, nie zawiera sprzeczności i dwuznaczności, a wywiedzione wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w niniejszej sprawie tego rodzaju uchybień, które skutkować musiałyby koniecznością zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie reakcji karnoprawnej na popełnione przez oskarżonego A. D. przestępstwo, o co zwrócił się obrońca oskarżonego we wniesionym środku odwoławczym.

Orzeczenie o karze wymierzonej oskarżonemu za przypisane mu przestępstwo zawarte w zaskarżonym wyroku również, w ocenie sądu odwoławczego, jest prawidłowe i nie ma powodu do jego zmiany.

W utrwalonym orzecznictwie wskazuje się, że „rażąca niewspółmierność kary”, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica (dysproporcja) pomiędzy sumą kar zasadniczych i środków karnych orzeczonych przez sąd pierwszej instancji a karą jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. Ma to miejsce zatem wówczas, gdy orzeczona kara nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie jej społecznego oddziaływania i celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Praktycznie zachodzi zaś wtedy, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą „niesprawiedliwą” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 września 2010 roku, sygn. akt II AKa 266/10, opubl. LEX nr 686862).

Kontrola instancyjna skarżonego rozstrzygnięcia pozwoliła natomiast na stwierdzenie, iż w niniejszej sprawie sąd pierwszej instancji kierował się i w pełni uwzględnił zasady i dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary określone w art. 53 k.k., nie naruszając przy tym granic swobodnego uznania sędziowskiego. Sąd meriti w sposób właściwy uzasadnił swój pogląd dotyczący prawidłowej reakcji karnej na popełnione przez oskarżonego przestępstwo, wziął przy tym pod uwagę wszystkie okoliczności łagodzące w postaci uprzedniej niekaralności, przyznania się do winy, okazania skruchy, a także faktu, iż wiedzie on ustabilizowany tryb życia. Sąd pierwszej instancji uwzględnił również okoliczności obciążające w postaci przede wszystkim stopnia nietrzeźwości, co wpływa na ocenę stopnia jego społecznej szkodliwości, a także oddziaływania wymierzonej kary na społeczeństwo, a zatem biorąc pod uwagę prewencję generalną. Oskarżony miał 0,45 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a zatem wartość prawie dwukrotnie przewyższającą ustawowy dolny próg stanu nietrzeźwości. Jednocześnie kierował samochodem ciężarowym, pokonując odległość pomiędzy Z., a Ł. – a zatem odcinek drogi, którego z pewnością nie można nazwać krótkim, stwarzając tym samym duże niebezpieczeństwo w ruchu lądowym. A. D. jest zawodowym kierowcą, a zatem wymagania stawiane mu jako użytkownikowi drogi są wyższe aniżeli przeciętnemu kierowcy – jako zawodowy kierowca musiał mieć on bowiem tym bardziej świadomość tego, iż spożywając alkohol dnia poprzedniego, a następnie wstając następnego dnia bardzo wcześnie rano do pracy alkohol ten mógł nie zostać jeszcze wyeliminowany z jego organizmu i powodować, iż znajduje się on w stanie nietrzeźwości. Oskarżony – jako zawodowy kierowca, wiedząc o tym, że spożywał alkohol i mając zamiar kierowania samochodem ciężarowym – powinien był sprawdzić, czy w jego organizmie nadal znajduje się alkohol, a zatem czy powinien on kierować pojazdem. Takie okoliczności, w ocenie sądu odwoławczego, nie pozwalają na zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego, które de facto stanowi najdalej idący środek o charakterze probacyjnym – bowiem powoduje rezygnację przez sąd z wymierzenia oskarżonemu kary za popełnione przez niego przestępstwo. Właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz jego dotychczasowy sposób życia nie stanowią jedynych przesłanek stosowania instytucji z art. 66 § 1 k.k. Jedną z przesłanek jest również społeczna szkodliwość popełnionego czynu, która – zgodnie ze wzmiankowanym przepisem – musi „nie być znaczna” – w stanie faktycznym niniejszej sprawy – biorąc pod uwagę stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu (które wyraźnie wskazuje, że oskarżony musiał spożyć dzień wcześniej znaczną ilość alkoholu, skoro następnego dnia rano utrzymywał się on na tak wysokim poziomie) ta szkodliwość społeczna była z całą pewnością wyższa aniżeli wskazana jako przesłanka pozwalająca na skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Mając zatem powyższe na względzie należy uznać, że orzeczona przez sąd pierwszej instancji kara grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej w kwocie 10 złotych nie nosi znamion kary rażąco niewspółmiernie surowej w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k. Brak jest zatem podstaw do uznania, że oskarżony zasługuje na zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego.

W tym stanie rzeczy, mając na względzie podniesione wyżej okoliczności, Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając wniesioną przez obrońcę oskarżonego apelację za niezasadną.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy w Łodzi zasądził od oskarżonego A. D. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w niniejszej sprawie.