Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariola Mastalerz (spr.)

Sędziowie: SSO Beata Łapińska

SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku A. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy

na skutek apelacji wnioskodawczyni A. W. od wyroku Sądu Rejonowego

IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb. z dnia

31 stycznia 2017r. sygn. IV U 262/16

oddala apelację.

Sygn. akt VUa 15/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 sierpnia 2016 r. (...) Oddział w T. Odmówił A. W. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 2 grudnia 2015 r.. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł , iż u wnioskodawczyni nie zaistniał trwały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła A. W., zarzucając organowi rentowemu, iż nie wziął pod uwagę dolegliwości występujących po wypadku oraz konieczności dalszego leczenia i rehabilitacji.

(...) Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 31 stycznia 2017 r. Sąd Rejonowy oddalił odwołanie.

Sąd rejonowy ustalił , iż A. W. w dniu 2 grudnia 2015 r. doznała wypadku przy pacy. Wnioskodawczyni broniąc się przed upadkiem z uszkodzonego krzesła podparła się lewą ręką o podłogę, w wyniku upadku poczuła silny ból ww okolicy lewego barku.

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 28.07.2016 r. stwierdziła u wnioskodawczyni brak trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

U wnioskodawczyni stwierdzono:

- zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa L-S, stan po urazie tłuczniowym kręgosłupa L-S;

- stan po urazie barku lewego z częściowym uszkodzeniem ścięgna mięśnia podłopatkowego;

Zgłaszane przez wnioskodawczynię bóle kręgosłupa L-S związane były z istniejącymi zmianami zwyrodnieniowo- dyskopatycznymi na które nałożyło się stłuczenie. Obecnie w zakresie kręgosłupa lędźwiowo- krzyżowego brak jest ograniczenia zakresu ruchomości i dysfunkcji, występujące dolegliwości związane są ze zmianami występującymi wcześniej. Nie stwierdzono zmian w obrębie barku lewego w postaci ograniczenia funkcji, zakresu ruchu lub siły mięśniowej kwalifikującego się do uznania za stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu. Czas trwania istniejących dysfunkcji oraz prowadzonego leczenia nie pozwala na stwierdzenie długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Dokonując oceny materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne i niebudzące wątpliwości dowody w postaci zebranych w sprawie dokumentów oraz dokumentów zawartych w załączonych aktach organu rentowego.

Wnioski opinii biegłego Sąd Rejonowy uznał za jasne i zupełne , samą zaś opinię za wystarczająca do ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Odnosząc się do zarzutów skierowanych do opinii biegłego przez wnioskodawczynię, Sąd zwrócił uwagę na ustalenia biegłego, z których wynika, że dolegliwości ubezpieczonej maja za źródło zmiany chorobowe, zwyrodnieniowe, brak jest zaś znamion o charakterze urazowym. Powołując się na regulacje wynikające z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania, Sąd Rejonowy wskazał, iż za uszczerbek nie uznaje się każdej dolegliwości lecz tylko dolegliwość przewidziana i opisana przez ustawodawcę.

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy przywołał treść mających w sprawie zastosowanie przepisów art. 6 ust. 1 pkt 4, art. 11 ust ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz powołane wyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku.

W świetle dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, w tym braku stwierdzenia wystąpienia u A. W. stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, Sąd Rejonowy oddalił odwołanie od zaskarżonej decyzji, uznając je za niezasadne.

Apelację od powyższego wyroku złożyła wnioskodawczyni A. W. wnosząc o jego uchylenie , powolnie innego biegłego lekarza ortopedy, ponowne rozpatrzenie sprawy i ustalenie uszczerbku na zdrowiu z tytułu wypadku przy pracy.

Z treści uzasadnienia apelacji wynika, iż A. W. kwestionuje ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oparte na opinii biegłego ortopedy prowadzące do uznania, iż na skutek wypadku przy pracy nie doznała stałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Wskazała m.in. , iż w wyniku wypadku doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu bowiem lewa ręka już nigdy nie będzie zdrowa w 100 % a nadto, iż w związku z wypadkiem przeszła kilkakrotnie rehabilitację, łącznie z pobytem w sanatorium. Wnioskodawczyni nie zgadza się z ustaleniami biegłego, iż jej dolegliwości maja źródło chorobowe , zwyrodnieniowe, nie zaś urazowe. Wnioskodawczyni podniosła, iż przed wypadkiem leczyła jedynie kręgosłup lędźwiowy , nie leczyła natomiast lewego barku, który nigdy jej nie bolał i nie miał wykonywanych żadnych badań z tym związanych.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

Wnioskodawczyni , jak wynika z treści apelacji kwestionuje przyjęcie przez Sąd Rejonowy w oparciu o opinie biegłego lekarza ortopedy J. B. , iż w wyniku wypadku przy pracy z dnia 2 grudnia 2015 r. nie doznała trwałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Swoje zastrzeżenia do opinii biegłego wnioskodawczyni zgłosiła w piśmie z dnia 17 stycznia 2017 r. stwierdzając m.in. , iż w lewym barku odczuwa ból, zwłaszcza po wysiłku, ręka ta nie jest sprawna tak jak przed wypadkiem. Wskazała ponadto, iż nie może wykonywać pewnych ćwiczeń, które wykonywała przed wypadkiem. Na poparcie swojego stanowiska A. W. załączyła kserokopię zaświadczenia specjalisty rehabilitacji ruchowej z dnia 21.10.2016 r. stwierdzające m.in., iż „ pacjentka wymaga dłuższej rehabilitacji aby poprawić centralizację i stabilność głowy kości ramiennej w panewce” oraz informację z (...) z dnia 21.04.2016 r. o przyznaniu świadczenia pieniężanego z ubezpieczenia w związku z nieszczęśliwym wypadkiem, przy przyjęciu 4% uszczerbku.

Stanowisko to wnioskodawczyni podtrzymała w apelacji, dodatkowo podnosząc, iż przed wypadkiem leczyła się jedynie na dolegliwości związane z kręgosłupem lędźwiowym z powodu zmian zwyrodnieniowych i bólowych, natomiast nie miała dolegliwości bólowych związanych z lewym barkiem.

Celem wyjaśnienia zgłaszanych przez wnioskodawczynię wątpliwości i zastrzeżeń do wydanej w sprawie opinii, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego lekarza ortopedy J. B. zlecając odniesienia się zarzutów do opinii zgłoszonych przez ubezpieczoną w toku postępowania przed Sądem Rejonowym jak też w apelacji.

W opinii uzupełniającej biegły podtrzymał stanowisko zajęte w opinii zasadniczej. Wskazał ponownie, iż po zakończonym leczeniu zachowawczym w dniu 7.03.2016 r. ( temblak, leki , rehabilitacja ) stwierdzono przebyty uraz barku lewego z częściowym uszkodzeniem ścięgna m. podłopatkowego oraz stłuczenie okolicy lędźwiowej kręgosłupa. W przeprowadzonym badaniu ortopedycznym nie stwierdzono w zakresie barku lewego ograniczenia zakresu ruchomości i siły mięśniowej oraz ograniczenia ruchomości kręgosłupa lędźwiowego. Potwierdzeniem takiego rozpoznania poza badaniem klinicznym biegłego były badania dodatkowe, tj. USG barku lewego i MR kręgosłupa lędźwiowego. W opinii zasadniczej biegły podniósł, iż w wywiadzie badana odczuwa nadal ból, zwłaszcza po wysiłku, z ograniczeniami czynnościowymi barku lewego. Badaniem czynnościowym z dnia 5.12.2016 r. biegły nie stwierdził objawów częściowego uszkodzenia ścięgna mięśnia podłopatkowego ani innej dysfunkcji barku lewego. Biegły odniósł się ponadto do przeprowadzonego badania usg barku lewego, które wykazuje poza częściowym uszkodzeniem ścięgna mięśnia podłopatkowego zmiany o charakterze zapalnym i ciasnoty podbarkowej wskazując, iż są to zmiany chorobowe skutkujące dolegliwościami bólowymi nasilającymi się po wysiłku z ograniczeniem funkcji. Nie są to zmiany pourazowe, bądź też będące skutkiem przedmiotowego wypadku. Zdaniem biegłego przedstawione przez wnioskodawczynię zaświadczenia rehabilitanta nie wskazuje w przedstawionym badaniu objawów pourazowych, ale objawy chorobowe.

Biegły stwierdził również, iż jego opinia została wydana w wyniku przeprowadzonego badania klinicznego i badań dodatkowych, a zatem w przeciwieństwie do subiektywnych ocen wnioskodawczyni ma charakter obiektywny ( sprawdzalny ).

W świetle tak jednoznacznego stanowiska biegłego z zakresu (...). B. Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania oceny opinii tego biegłego dokonanej przez Sąd I instancji.

Podnieść należy iż w ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – art. 233 k.p.c., sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego, dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 L.). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00L.). Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza bowiem przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna.

Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS2002/1/26).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, należy zdaniem Sądu Okręgowego stwierdzić, iż zgłoszony w apelacji zarzut stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego.

Opinia biegłego J. B. słusznie została bowiem uznana przez ten Sąd za fachową i w pełni przekonywującą. Sąd Okresowy uznał, iż wszelkie wątpliwości związane z zarzutami do opinii skierowanymi przez ubezpieczoną zostały ostatecznie wyjaśnione przez biegłego w opinii i zapełniającej. Podkreślenia wymaga, iż wydanie opinii poprzedzone został analizą dostępnej dokumentacji lekarskiej w tym wynikami specjalistycznych badań jak również bezpośrednim badaniem ubezpieczonej . Wynikające z nich wnioski są logicznie i prawidłowo uzasadnione.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy przyjął, iż brak jest uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zawartego w apelacji wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii.

Wskazać bowiem należy, iż żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok SN z 1999-10-20 II UKN 158/99 OSNAPiUS 2001/2/51). Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyr. SNz 6.10.2009 r., II UK 47/09, L.). Natomiast dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.). Zwraca na to także uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 lipca 1999 roku, II UKN 37/99 OSNAPiUS 2000/20/741 wskazując, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (art. 217 § 2 k.p.c.).

W konsekwencji uznać należało, że zawarte w apelacji zarzuty stanową i jedynie polemikę wnioskodawczyni z ustaleniami sądu i są wyrazem jej subiektywnej oceny odnośnie wystąpienia uszczerbku na zdrowiu będącego skutkiem wypadku przy pracy.

Niezależnie od poważnego podnieść należy, iż uzyskanie przez wnioskodawczynię odszkodowania z tytułu zawartej polisy ubezpieczenia na wypadek trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanym nieszczęśliwym wypadkiem, pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie. Podstawy prawne przyznania w/w świadczenia są odmienne od tych które zobowiązany jest stosować sąd w omawianej sprawie. Przesłanki przyznania jednorazowego odszkodowania dla ubezpieczonej od Zakładu ubezpieczeń Społecznych wynikają z przepisów ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2009 roku, Nr 167, poz. 1322 - j.t.) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U. z 2013 roku, poz. 954 - j.t.)

Reasumują, należy w pełni podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, iż wnioskodawczyni w wyniku wypadku przy pracy z dnia 2.12.2015 r. nie doznała stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a tym samym nie przysługuje jej prawo do jednorazowego odszkodowania.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację, jako bezzasadną.