Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 11.05.2017r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: SSR Robert Roliński

Protokolant: Paulina Frelicka

po rozpoznaniu w dniu 27.04.2017r. w Kaliszu

na rozprawie sprawy

z powództwa: (...) Sp. z o. o. z/s w K.

przeciwko: P. A.

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powódki (...) Sp. z o. o. z/s w K. na rzecz pozwanego P. A. kwotę 5 258,59zł (pięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 03 sierpnia 2016r. powódka (...) Spółka z o.o. z/s w K. wniosła o zasądzenie od pozwanego P. A. na swoją rzecz kwoty 41.260,85 zł. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 24.255,48 zł. od dnia 25.04.2016r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 17.005,37 zł. od dnia 19.03.2016r. do dnia zapłaty, a także kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych i opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powódki podniósł, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej powód dostarczył pozwanemu towary na łączną kwotę 41.260,85 zł. Z ramienia powoda za obsługę handlową pozwanego odpowiedzialny był A. S.-były przedstawiciel handlowy powoda, który w ramach swoich obowiązków i czynności zajmował się dostawami towarów do pozwanego. Pozwany przyjął towar bez zastrzeżeń podpisując faktury VAT. Po wezwaniu do zapłaty strona pozwana podniosła, że część faktur została zapłacona gotówką. Powód zakwestionował twierdzenia pozwanego bowiem przedłożone przez pozwanego dokumenty KP nie stanowią dowodu wywiązania się z obowiązku zapłaty za dostarczony towar wobec powoda skoro pozwany dokonał zapłaty osobie trzeciej tj. P. B. - pracownikowi względnie przedstawicielowi pozwanej. W związku z czym pełnomocnik powódki podniósł, iż pozwany nie spełnił swojego obowiązku wobec powódki bowiem nie uregulował zapłaty ani powódce ani jej przedstawicielowi A. S..

(pozew k. 2-4 akt)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 06 września 2016r. Sąd Rejonowy w Kaliszu V Wydział Gospodarczy w osobie Starszego Referendarza Sądowego, w sprawie o sygn. akt V GNc 2896/16, orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, który został nadany w urzędzie pocztowym w dniu 29 września 2016r. pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz obciążenie powoda kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych i opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu sprzeciwu pełnomocnik pozwanego podniósł, że pozwany zaprzecza, aby faktury VAT nr (...)/detal z dnia 02.02.2016r. i nr FS- (...)/detal z dnia 18.02.2016r. nie zostały zapłacone. Pozwany zapłacił za towar za pośrednictwem P. B., który dokonywał płatności do rąk własnych przedstawiciela handlowego powoda –A. S. umocowanego do przyjmowania płatności oraz wystawiania KP, dysponującego także pieczątka powoda i widniejącego jako przedstawiciel handlowy na jego stronie internetowej.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 42-46 akt)

W piśmie procesowym z dnia 09 listopada 2016r. stanowiącym de facto odpowiedź na sprzeciw od nakazu zapłaty pełnomocnik powoda podtrzymał swoje stanowisko w sprawie, wskazując że uiszczenie przez pozwanego zapłaty do rąk P. B., którego nie łączyły i nie łączą żadne stosunki prawne z powódka, a więc do rąk osoby trzeciej nie stanowi prawidłowego wykonania zobowiązania wobec powódki.

(pismo k. 69-72 akt)

W piśmie procesowym z dnia 30 listopada 2016r. pełnomocnik pozwanego podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(pismo k. 77-82 akt)

Sąd poczynił następujące ustalenia faktyczne:

Powódka (...) Spółka z o.o. z/s w K. jest podmiotem gospodarczym wpisanym do rejestru przedsiębiorców prowadzonym w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...).

(dowód: informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z Rejestru Przedsiębiorców k. 25-

32 akt)

Pozwany P. A. jest wpisany do (...) jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą pod firmą Sklep (...) P. A..

(dowód: wydruk z (...) k. 35 akt)

W dniu 02 lutego 2016r. pozwany zakupił od powódki towar wyszczególniony na fakturze VAT nr (...)/detal za cenę 17005,37 zł., z terminem płatności na dzień 18 marca 2016r. Natomiast w dniu 18 lutego 2016r. pozwany zakupił od powódki towar wyszczególniony na fakturze VAT nr (...)/detal za cenę 24.255,48 zł., z terminem płatności na dzień 24 kwietnia 2016r. Pozwany przedmiotowy towar odebrał. W związku z dokonaną sprzedażą powódka wystawiła pozwanemu w/w faktury VAT na łączna kwotę 41.260,85 zł. jako sposób płatności wskazano przelew.

(dowód: faktury VAT k. 8-9, 10-11 akt;

zestawienie k. 7 akt)

Pismem z dnia 29 marca 2016r. pełnomocnik powódki wezwał pozwanego do zapłaty m.in. faktur nr (...)/detal i FS- (...)/detal w terminie do dnia 06 kwietnia 2016r. W odpowiedzi pozwany wskazał, że nie zgadza się z wezwaniem do zapłaty. Z kolei w odpowiedzi na pismo pełnomocnika powoda z dnia 10 kwietnia 2016r. pełnomocnik pozwanego wskazał, iż przedmiotowe faktury zostały zapłacone gotówką do rąk P. B., który przekazał gotówkę przedstawicielowi powódki A. S., na dowód czego dołączył pokwitowania wpłat. W piśmie z dnia 25 kwietnia 2016r. pełnomocnik powódki poinformował pozwanego, iż przekazanie zapłaty za towar „osobie trzeciej” nie związanej z powódką nie prowadzi i nie może prowadzić do zwolnienia się z obowiązku zapłaty za towar. Natomiast w piśmie z dnia 10 maja 2016r. pełnomocnik pozwanego wskazał, iż środki na zapłatę przedmiotowych faktur zostały przekazane przedstawicielowi handlowemu powódki. Zapłata zaś do jego rąk jest skuteczna i zwalnia pozwanego jako dłużnika ze zobowiązania.

(dowód: wezwania do zapłaty k. 12 akt;

pisma k. 13,14,15,20, 21-23 akt;

dowody wpłaty k. 17 i 18 akt)

P. B. w ramach zamówienia złożonego przez pozwanego pobrał od powódki towar wynikający z faktur VAT nr (...)/detal oraz FS- (...)/detal i dostarczył pozwanemu. Za towar ten ojciec pozwanego T. A. zapłacił w ten sposób, że gotówkę przekazał P. B., który z kolei przekazał ją przedstawicielowi handlowemu powódki A. S.. W związku z dokonaną zapłatą pozwany otrzymał dowody wpłaty w postaci dokumentów KP zaopatrzone w pieczęć firmową powódki oraz podpisane przez A. S., który te dokumenty wypisał w obecności P. B.. P. B. przekazał również pozwanemu faktury, które otrzymał od A. S.. W podobny sposób pozwany uregulował zapłatę około 10 faktur.

(dowód: oświadczenie k.19 akt;

dowody wpłaty k. 17 i 18 akt;

zeznania świadka P. B. e-protokół z dnia 19.01.2017r. 00:43:20,

00:52:11,00:54:17, 00:56:47min;

częściowo zeznania świadka A. S. e-protokół z dnia 19.01.2017r.

00:10:21, 00:33:56 min;

zeznania świadka J. P. e-protokół z dnia 19.01.2017r. 01:22:38

min;

zeznania świadka T. A. e-protokół z dnia 27.04.2017r. 00:05:47

min)

Pozwany kupował od powódki towar także przed zakupem towarów wynikających ze spornych faktur. Wówczas pieniądze były rozliczane przez przedstawiciela handlowego i ostatecznie przez powódkę bez żadnych problemów. A. S. w związku z działaniem na szkodę spółki nie rozliczał się z gotówki. Kwota nierozliczonych należności to ponad 700.000 zł. W tej kwocie mieszczą się również należności pozwanego. Część pieniędzy z pokwitowania wystawionego przez A. S. wpłynęła na rachunek powódki.

(dowód: zeznania prokurenta samoistnego powódki B. J. e-protokół z dnia

27.04.2017r. 00:47:20,00:51:58 min)

A. S. był przedstawicielem handlowym powódki, w tym charakterze powódka zatrudniała go w okresie od 2013r. do marca 2016r. Zgodnie z zakresem obowiązków był umocowany do pobierania towaru, generowania dokumentacji handlowej, rozliczania transakcji, był również odpowiedzialny za udzielanie kredytów handlowych oraz rozliczanie gotówki, którą pobierał od klientów za przekazany towar. W związku z pobranymi pieniędzmi od klientów wystawiał dokumenty KP. Do jego obowiązków należało zdobywanie nowych klientów i ich obsługa.

(dowód: wykaz przedstawicieli handlowych powódki k. 24 akt;

protokół k. 124-127 akt;

protokół k.131-133 akt;

częściowo zeznania świadka A. S. e-protokół z dnia 19.01.2017r.

00:10:21 min;

zeznania świadka J. P. e-protokół z dnia 19.01.2017r. 01:02:31

min)

W dniu 31 marca 2016r. powódka rozwiązała z A. S. umowę o pracę bez wypowiedzenia z uwagi na ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych przez wystawianie względnie wydawanie dyspozycji wystawiania faktur sprzedaży VAT , alkoholu do podmiotów, którym faktycznie nie dostarczono towarów objętych fakturami VAT jak również świadome organizowanie procederu dostaw towarów (alkoholu) osobom/podmiotom innym aniżeli wskazane w treści faktur VAT i w konsekwencji nie rozliczenie się ze sprzedaży towarów (alkoholu i papierosów) na kwotę rzędu 600.000 – 700.000 zł. a tym samym spowodowanie szkody powódce na w/w kwotę.

(dowód: pismo k. 84 akt)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 16 maja 2016r. Sąd Rejonowy w Kaliszu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nakazał pozwanemu A. S., aby zapłacił powódce tytułem pobranych od klientów środków finansowych i nie rozliczonych z powódką kwotę 56.211,23 zł. wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami postępowania. Z kolei nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 21 kwietnia 2016r. Sąd Rejonowy w Kaliszu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nakazał pozwanemu A. S., aby zapłacił powódce tytułem niedoboru kwotę 64.873 zł. wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami postępowania.

(dowód: nakaz zapłaty k. 85 akt)

W dniu 01 kwietnia 2016r. powódka złożyła zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez zorganizowaną i działająca w porozumieniu grupę osób tj. A. S., P. B. i D. S.. Postanowieniami z dnia 06 kwietnia 2016r. A. S. przedstawiono zarzuty w sprawie przywłaszczenia mienia na szkodę powódki.

(dowód: zawiadomienie k. 114-116 akt)

protokół k. 124-127 akt

postanowienia k. 150-151, 152-153 akt)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci dokumentów. Dokumenty te, w ocenie Sądu nie budzą wątpliwości co do ich rzetelności i zgodności z treścią łączącego strony stosunku prawnego, albowiem ich treść i autentyczność nie była przez strony kwestionowana, a w toku postępowania nie pojawiły się żadne okoliczności rzutujące na ich autentyczność.

Ponadto sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zeznania świadków P. B., J. P., T. A., a także prokurenta samoistnego powódki B. J. bowiem w sposób logiczny, spójny i rzeczowy uzupełniły materiał dowodowy oparty na dokumentach.

Z kolei Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. S. w części w jakiej są one zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd natomiast nie dał wiary zeznaniom tego świadka w części w której twierdził on, iż wystawił dokumenty KP potwierdzając tym samym wpłatę dokonaną przez pozwanego pomimo braku wpłaty gotówki przez niego, co miało nastąpić na prośbę P. B. bowiem są one nie tylko wewnętrznie sprzeczne (świadek wcześniej zeznał, iż „otrzymałem te pieniądze, które wynikają z dokumentu KP”) ale również nie znajdują potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, w tym w zeznaniach P. B., który stanowczo temu zaprzeczył. Ponadto oceniając ten fragment zeznań świadka należy mieć na uwadze, że świadek ten był przedstawicielem handlowym zatem posiadał stosowną wiedzę co zresztą sam przyznał, iż dokument KP mógł wystawić tylko wtedy, gdy otrzymał pieniądze. W związku z tym zupełnie niewiarygodne są twierdzenia tego świadka, iż jakkolwiek nigdy nie wystawiał dokumentów KP przed otrzymaniem zapłaty to jednakże zrobił wyjątek ponieważ zaufał P. B., gdyż ten obiecał mu dostarczyć pieniądze w terminie 3 tygodni bowiem nie sposób uznać, iż świadek ten mógłby darzyć aż takim zaufaniem (działając wbrew zasadą jakie obowiązują przedstawiciela handlowego) kogoś kogo znał jak sam przyznał, od około 4 miesięcy. Poza tym mając na uwadze poczynione ustalenia w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego tego rodzaju twierdzenie świadka należy uznać za niewiarygodne.

Sąd zważył co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uzasadnia twierdzenie, iż strony postępowania łączyła umowa sprzedaży w ramach której pozwany nabył od powódki towar wynikający z przedłożonych przez powódkę faktur VAT.

Wobec tego, że strony łączyła umowa sprzedaży należy wskazać na treść art. 535 § 1 k.c. w myśl którego przez umowę sprzedaży sprzedający zobowiązuje się przenieść na kupującego własność i posiadanie rzeczy, zaś kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić cenę. Z treści cytowanego przepisu wynika, że sprzedaż jest umową odpłatna, wzajemną, zaś zobowiązania stron dochodzą do skutku solo consensu. Skutkiem zawarcia umowy sprzedaży jest zobowiązanie się sprzedawcy do przeniesienia własności rzeczy lub prawa na kupującego oraz zobowiązanie się kupującego do zapłacenia sprzedawcy umówionej ceny (W.Katner „umowne przeniesienie własności ruchomości w prawie polskim”, Warszawa 1992r., str 51-55).

Powódka zgodnie z zawartą umową sprzedaży zobowiązała się sprzedać pozwanemu towar wyszczególniony na fakturach VAT nr nr FS- (...)/detal oraz FS- (...)/detal, co też uczyniła wydając i przenosząc własność tych rzeczy na pozwanego, co też nie budzi wątpliwości. Zatem powódka jako strona sprzedająca wykonała ciążący na niej obowiązek wynikający z zawartej umowy. Z kolei udowodnienie faktu zawarcia umowy, jej treści i jej wykonania poprzez dostarczenie towaru pozwanemu przesądza o wypełnieniu obowiązku udowodnienia przez powódkę faktu, którego ciężar udowodnienia spoczywał na niej.

Skoro, co nie budzi wątpliwości strony łączyła umowa sprzedaży to po wykonaniu obowiązku przez powódkę związanego z wydaniem przedmiotu sprzedaży pozwany zobowiązany był uiścić za zakupiony towar cenę w odroczonym terminie płatności wskazanym na fakturach VAT. Zatem okolicznością, którą winien był wykazać pozwany był fakt dokonania zapłaty.

W związku z powyższym, w zakresie wykonania przez pozwanego ciążącego na nim obowiązku odebrania towaru i zapłaty ceny należy uznać, iż jakkolwiek okoliczność związana z odbiorem towaru nie budzi wątpliwości, to w ocenie Sądu wbrew twierdzeniom powódki takich wątpliwości nie powinna również budzić okoliczność, iż pozwany wywiązał się z obowiązku zapłaty ceny za zakupiony od powódki towar.

W niniejszej sprawie jak wynika to ze zgromadzonego materiału dowodowego w istocie pozwany nie zapłacił należności wynikającej z faktur bezpośrednio w kasie powódki lub na jej konto natomiast dokonał zapłaty przedstawicielowi handlowemu powódki w związku z czym otrzymał od niego stosowne potwierdzenie dokonania wpłaty w postaci dokumentów KP.

Z kolei przedmiotowe dokumenty KP zaopatrzone w pieczęć firmową powódki potwierdzające dokonanie zapłaty za towar przez pozwanego zostały wystawione i podpisane przez A. S. będącego pracownikiem powódki zatrudnionego na stanowisku przedstawiciela handlowego. Jakkolwiek pozwany wręczył gotówkę za zakupiony towar od powódki P. B., to jednakże zważywszy na fakt, iż otrzymał potwierdzenie dokonania zapłaty na dokumentach KP, opatrzonych pieczęcią firmową powódki, sporządzonych i podpisanych przez przedstawiciela handlowego powódki A. S. należy uznać, iż dokonał zapłaty ceny za towar wynikający z faktury VAT nr (...)/detal z dnia 02.02.2016r. i nr FS- (...)/detal z dnia 18.02.2016r. W tym miejscu należy zaznaczyć, mając na uwadze okoliczności faktyczne sprawy oraz mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego nie sposób zaakceptować takiego o to stanowiska, iż przedstawiciel handlowy powódki wystawia dokumenty KP potwierdzające przyjęcie zapłaty w gotówce, w sytuacji gdy w rzeczywistości tej zapłaty nie otrzymał.

Zatem skoro przedstawiciel handlowy powódki otrzymał zapłatę za towar od pozwanego to tym samym pozwany wywiązał się z ciążącego za nim obowiązku zapłaty bowiem w myśl art. 464 k.c. świadczenie do rąk osoby, która okazuje pokwitowanie wystawione przez wierzyciela, zwalnia dłużnika, chyba że było zastrzeżone, iż świadczenie ma nastąpić do rąk własnych wierzyciela, albo chyba że dłużnik działał w złej wierze. Cytowany wyżej przepis wprowadza ustawowe domniemanie, że ten kto okazuje pokwitowanie wierzyciela, był umocowany do odebrania świadczenia. Domniemanie to nie zachodzi jedynie wówczas, gdy zastrzeżono wyraźnie ewentualnie dorozumianie, że świadczenie ma nastąpić do rąk samego wierzyciela albo też gdy dłużnik był w złej wierze. Jeżeli domniemanie to zachodzi, dłużnik z zobowiązania zostaje zwolniony.

Z taką sytuacja mamy do czynienia w niniejszej sprawie bowiem, co nie budzi wątpliwości A. S. jako przedstawiciel handlowy powódki był upoważniony do odbioru gotówki od klientów zatem także od pozwanego, dysponował pieczątką firmową powódki oraz posiadał stosowne druki KP, a zatem był upoważniony do wystawiania potwierdzeń zapłaty w postaci dokumentów KP.

Z kolei odnosząc się kwestii ewentualnego istnienia okoliczności „wyłączających” w/w domniemanie należy wskazać, iż w przedmiotowej sprawie brak było zastrzeżenia, że pozwany może spełnić świadczenie wyłącznie do rąk własnych wierzyciela, co też wynika ze zgromadzonego materiału faktycznego sprawy bowiem A. S. jako przedstawiciel handlowy powódki był upoważniony do przyjmowania gotówki od klientów, w tym pozwanego i jej rozliczania (zeznania świadka J. P. oraz zeznania prokurenta samoistnego powódki B. J.). Poza tym o złej wierze pozwanego można by mówić wtedy jeżeli wiedział lub mógł i powinien przypuszczać na podstawie zaistniałych okoliczności, że wystawiający dokumenty KP A. S. w rzeczywistości nie był upoważniony do przyjęcia świadczenia. Przy czym należy mieć na uwadze, że udowodnienie tej okoliczności obciąża wierzyciela. Tymczasem powódka tej okoliczności nie wykazała, a ponadto należy podkreślić, iż na dzień dokonania zapłaty za towar pozwany nie tylko nie miał świadomości ale również brak było jakichkolwiek przesłanek wskazujących na fakt, iż A. S. nie jest osobą upoważnioną do przyjęcia świadczenia. Zresztą jak wynika to z materiału faktycznego sama powódka o działaniach A. S. na jej szkodę dowiedziała się dopiero na spotkaniu z nim, co miało miejsce w dniu 27 marca 2016r. czego konsekwencją było rozwiązanie z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia w dniu 31 marca 2016r. Zatem A. S. zarówno w chwili przekazania mu gotówki od pozwanego jak i w chwili wystawienia dokumentów KP był pracownikiem powódki. Nie sposób zatem czynić zarzutu pozwanemu, iż powinien posiadać wiedzę na temat działalności w/w przedstawiciela handlowego powódki na jej szkodę.

Z kolei odnosząc się do zarzutu powódki jakoby pozwany dokonując zapłaty do rąk osoby trzeciej nie mógł zwolnić się z zobowiązania należy uznać, iż w świetle okoliczności faktycznych związanych z wystawieniem dokumentów potwierdzenia wpłaty przez przedstawiciela handlowego powódki upoważnionego do odbioru gotówki, okoliczność ta pozostaje bez znaczenia.

Reasumując w ocenie Sądu strona pozwana wykazała, iż zapłaciła za towar otrzymany od powódki do rąk ówczesnego przedstawiciela handlowego powódki A. S., który jak wynika z materiału dowodowego nie rozliczył się z tych pieniędzy z powódką, co też wydaje się uzasadniać tezę, iż takie postępowanie przedstawiciela handlowego stanowi kolejny nie wymieniony w piśmie stanowiącym rozwiązanie umowy o prace bez wypowiedzenia przykład ciężkiego naruszenia przez niego obowiązków pracowniczych. Powyższa okoliczność nie może mieć wpływu na sytuacje pozwanego, który wywiązał się z zobowiązania wobec powódki, co też wykazał w toku niniejszego postępowania.

Mając na uwadze powyższe powództwo należało oddalić, czemu sąd dał wyraz w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c. Stosownie do w/w przepisu, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powołany przepis ustanawia dwie zasady rozstrzygania o kosztach procesu, tj. zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasadę orzekania o zwrocie kosztów niezbędnych i celowych. Przepisy art. 98 § 2 i 3 k.p.c. statuują niezbędne koszty procesu, i tak stosownie do § 3 do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa w sądzie. Kosztami postępowania sąd obciążył powódkę jako stronę, która przegrała proces i zasądził ich zwrot od powódki na rzecz pozwanego w całości. W niniejszej sprawie koszty postępowania po stronie pozwanej wyniosły 5.258,59 zł. i złożyły się na nie: wynagrodzenie pełnomocnika powódki w kwocie 4.800 zł., ustalone w oparciu o § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015.poz.1800) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w łącznej kwocie 34 zł. oraz koszty poniesione przez pozwanego niezbędne do celowego dochodzenia jego spraw wg przedłożonego przez pełnomocnika pozwanego spisu kosztów obejmującego kwotę 424,59 zł. tytułem zwrotu kosztów dojazdu pełnomocnika.