Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 12 czerwca 2017 roku (k. 3-9, 35-36), wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód Syndyk masy upadłości (...)z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego W. J. kwoty 158.551,79 zł tytułem należności głównej z niespłaconej pożyczki wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego rocznie, ale nie więcej niż odsetki maksymalne za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Domagał się również zasądzenia zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz zwrotu kosztów opłaty manipulacyjnej w kwocie 19,82 zł.

W uzasadnieniu powód podał, iż w dniu 24 kwietnia 2013 roku (...)z siedzibą w G. ( (...)) zawarła z pozwanym umowę pożyczki ubezpieczonej hipoteką nr (...), na podstawie której udzieliła pozwanemu pożyczki w kwocie 124.000,00 zł, zaś pozwany zobowiązał się pożyczkę spłacić w miesięcznych ratach. Pozwany nie regulował rat w ustalonym terminie. Zgodnie z umową, należność z tytułu nieterminowej spłaty pożyczki stała się należnością przeterminowaną. Wysokość odsetek od należności przeterminowanej wynosi czterokrotność stopy lombardowej NBP.

Jednocześnie, powód podniósł, iż zarówno (...), jak i później sam powód wzywał, aczkolwiek bezskutecznie, pozwanego do uregulowania zaległych należności, wysyłając stosowne wezwania na adres zamieszkania pozwanego. W dniu 24 lutego 2015 roku (...) wypowiedział pozwanemu umowę. Wypowiedzenie doręczono pozwanemu w dniu 19 marca 2015 roku, zatem cała pożyczka wraz z odsetkami i naliczonymi kosztami stała się natychmiast wymagalna.

Powód wskazał, iż dochodzona pozwem należność wynosi łącznie 158.551,79 zł i składają się na nią: niespłacony kapitał pożyczki w kwocie 121.865,95 zł, odsetki umowne (kapitałowe) pożyczki w kwocie 10.812,08 zł, odsetki umowne z tytułu opóźnienia w spłacie pożyczki (karne, naliczane od kwoty przeterminowanego kapitału pożyczki) w kwocie 25.583,76 zł oraz inne koszty – koszty windykacji w kwocie 290,00 zł.

Powód wyjaśnił, iż z uwagi na obowiązujące od dnia 1 stycznia 2016 roku brzmienie art. 481 par. 2 k.c., pozwem żąda zasądzenia roszczenia głównego wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, które na dzień wniesienia pozwu nie przekraczają dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, tj. nie przewyższają odsetek maksymalnych w rozumieniu znowelizowanego art. 481 par. 2 k.c..

Nadto powód wskazał, że postanowieniem z dnia 26 września 2014 roku wydanym w sprawie VIGU131/14 Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku ogłosił upadłość (...) z możliwością zawarcia układu, powierzając sprawowanie zarządu całym majątkiem upadłego Zarządcy, a następnie postanowieniem z dnia 20 listopada 2014 roku w sprawie VIGUp 25/14 zmienił sposób prowadzenia postępowania upadłościowego na postępowanie obejmujące likwidację majątku upadłego, odwołał z funkcji Zarządcy L. K. i powołał Syndyka masy upadłości w osobie L. K.. W konsekwencji, zgodnie z art. 75 i art. 144 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku prawo upadłościowe i naprawcze, z chwilą ogłoszenia upadłości likwidacyjnej upadły utracił prawo zarządu swoim majątkiem, który stał się masą upadłości, a zarząd ten jak i uprawnienie do występowania w charakterze strony w postępowaniu sądowych przejął syndyk.

Postanowieniem z dnia 21 września 2017 roku (k. 10) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w Gdańsku.

W piśmie procesowym z dnia 13 listopada 2017 roku (k. 14) powód podtrzymał żądanie pozwu precyzując, że domaga się odsetek od dnia wniesienia pozwu, to jest od dnia 2 czerwca 2017 roku – do dnia zapłaty.

Pozwany W. J. nie złożył odpowiedzi na pozew, jednakże na rozprawie w dniu 1 lutego 2018 roku (czas 00:04:53-00:24:58) potwierdził okoliczności faktyczne wskazane w pozwie i wskazał, iż umowę pożyczki zawarł dla osoby trzeciej, która miała ją spłacać. Nie kwestionował wysokości należności dochodzonej pozwem. Ponadto wniósł o rozłożenie należności na rzecz powoda na raty po 1.300 zł miesięcznie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Postanowieniem z dnia 26 września 2014 roku wydanym w sprawie VIGU131/14, Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku ogłosił upadłość (...)z możliwością zawarcia układu powierzając sprawowanie zarządu całym majątkiem upadłego Zarządcy.

Postanowieniem z dnia 20 listopada 2014 roku ten sam Sąd, w sprawie sygn. akt VIGUp25/14, zmienił sposób prowadzenia postępowania upadłościowego (...) z postępowania z możliwością zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidację majątku upadłego i wyznaczył syndyka masy upadłości w osobie L. K..

Dowód: odpis pełny KRS k. 22-31, postanowienie z dnia 26 09 2014 roku k. 32-33, postanowienie z dnia 20 11 2014 roku k. 34 akt.

W dniu 24 kwietnia 2013 roku (...)zawarła z pozwanym umowę pożyczki ubezpieczonej hipoteką nr (...) na podstawie, której udzieliła pozwanemu pożyczki w kwocie 124.000,00 zł, zaś pozwany zobowiązał się pożyczkę spłacić w miesięcznych ratach. Okres obowiązywania umowy określono do 20 stycznia 2034 roku.

Zgodnie z postanowieniem par. 4 ust. 1 umowy, roczna stopa oprocentowania w dniu zawarcia umowy wynosiła 11,72 % w skali roku i stanowiła sumę stawki WIBOR dla sześciomiesięcznych depozytów międzybankowych z przedostatniego dnia roboczego miesiąca stycznia roku 2013 oraz marży w wysokości 7,80 punktu procentowego. Zmiana rocznej stopy oprocentowania następowała raz na pół roku, w przypadku zmiany stawki WIBOR dla sześciomiesięcznych depozytów międzybankowych z przedostatniego dnia roboczego miesiąca lipca oraz przedostatniego dnia roboczego miesiąca stycznia, każdego roku kalendarzowego (obowiązującą na kolejne 6 miesięcy) o co najmniej 0,10 punkt procentowy. W okresie trwania umowy marża nie ulegała zmianie. Zarząd (...) zobowiązany był podjąć stosowną uchwałę o ustaleniu stopy procentowej w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym nastąpiła wskazana powyżej zmiana stawki WIBOR dla sześciomiesięcznych depozytów międzybankowych. Zmieniona stopa procentowa obowiązywała od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym Zarząd (...)podjął uchwałę o zmianie stopy procentowej. Natomiast, maksymalna stopa procentowa nie mogła, w stosunku rocznym, przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego.

Stosownie do treści par. 5 ust. 1 i 2 umowy, pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki w ratach miesięcznych płatnych bez wezwania w terminach i kwotach wskazanych w harmonogramie spłaty pożyczki, który stanowił załącznik nr 2 do umowy, przy czym ostatecznym terminem spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkami był dzień 20 stycznia 2034 roku. Zgodnie z ust. 4 par. 5 umowy, wpłaty dokonywane przez pożyczkobiorcę zaliczane miały być w pierwszej kolejności na pokrycie kosztów windykacji oraz prowizji i opłat, w drugiej kolejności na pokrycie odsetek i kosztów, a w dalszej kolejności na pokrycie kapitału pożyczki. Ponadto, na podstawie umowy, pożyczkodawca uprawniony był do pobierania prowizji i opłat określonych w Tabeli prowizji i opłat, przy czym koszty windykacji, w tym koszty upomnień i wezwań do zapłaty wchodziły w skład niespłaconej należności z tytułu umowy pożyczki.

Zgodnie z postanowieniem par. 8 umowy, roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego wynosiła czterokrotność stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (na dzień zawarcia umowy 19 %). Zmiana jej wysokości następowała w przypadku zmiany stopy kredytu lombardowego przez Narodowy Bank Polski, z tym zastrzeżeniem, że maksymalna stopa procentowa nie mogła w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego.

Zgodnie z postanowieniem par. 13 umowy, (...)zastrzegła sobie prawo do wypowiedzenia umowy z 30-dniowym terminem wypowiedzenia i postawienia po upływie okresu wypowiedzenia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności m. in. w przypadku niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków umowy, to jest nie zapłacenia przez pożyczkobiorcę w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem poleconym do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy,

Pozwany zawarł umowę pożyczki dla osoby trzeciej, tj. przekazał tejże osobie kwotę uzyskaną z pożyczki, przy czym osoba ta miała dokonywać spłaty rat pożyczki w jego imieniu i na jego rzecz.

Dowód: umowa pożyczki wraz z załącznikami k. 38-49, symulowany plan spłaty pożyczki k. 60-64, regulaminy udzielania kredytów i pożyczek zabezpieczonych hipoteką – k. 68-101v, informacje i uchwały Zarządu (...) w sprawie oprocentowania kredytów przeterminowanych k. 102-104, uchwały Zarządu (...) w sprawie wprowadzenia Tabeli Prowizji i Opłat k. 105-132, Statut (...) k. 133-144, zeznania pozwanego W. J. na rozprawie w dniu 1 02 2018 roku (czas 00:04:53-00:24:58).

Z uwagi na zaległości w spłacie pożyczki, pismami z dnia 29 stycznia 2015 roku i 13 lutego 2015 roku, (...) wezwała bezskutecznie pozwanego do dobrowolnego uregulowania zaległych należności. W piśmie z dnia 13 lutego 2015 roku zadłużenie to określono w kwotach:

- 1.100,92 zł zaległy kapitał;

- 7.480,31 zł odsetki umowne;

- 44,43 zł odsetki karne;

- 290 zł koszty windykacji.

Łączna wysokość zadłużenia wynosiła 8.915,66 zł. Pozwany te wezwania do zapłaty otrzymał. Wobec nie spłacenia zadłużenia (...) pismem z dnia 24 lutego 2015 roku, doręczonym pozwanemu w dniu 19 marca 2015 roku, wypowiedziała umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniwoego terminu wypowiedzenia. Łączna wysokość zadłużenia na dzień wypowiedzenia umowy wynosiła 10.145,72 zł. Po upływie okresu wypowiedzenia, w którym pozwany nie dokonał wpłaty zaległych należności, cała pożyczka wraz z odsetkami i naliczonymi kosztami stała się natychmiast wymagalna.

Dowód: wezwanie do zapłaty wraz dowodem nadania k. 50-52, ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania i dowodem doręczenia k. 53-55, 59, wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniem odbioru k. 56-59, zeznania pozwanego na rozprawie w dniu 1 02 2018 roku (czas 00:04:53-00:24:58).

Na wymagalną wierzytelność powoda w łącznej kwocie 158.551,79 zł składają się:

- niespłacony kapitał pożyczki w kwocie 121.865,95 zł,

- odsetki umowne (kapitałowe) pożyczki w kwocie 10.812,08 zł,

- odsetki umowne z tytułu opóźnienia w spłacie pożyczki (karne, naliczane od kwoty przeterminowanego kapitału pożyczki) w kwocie 25.583,76 zł,

- oraz inne koszty (windykacyjne) w kwocie 290,00 zł.

Dowód: zestawienie księgowe k. 37, raport zadłużenia k. 65, zeznania pozwanego na rozprawie w dniu 1 02 2018 roku (czas 00:04:53-00:24:58).

Pozwany W. J. ma 59 lat, z zawodu jest górnikiem i jest zatrudniony w kopalni ropy i gazu ziemnego. Pozwany uzyskuje miesięczne wynagrodzenie w wysokości 2.500-2.700 zł netto. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Jest właścicielem samochodu i domu, na której to nieruchomości ustanowiona została hipoteka zabezpieczająca spłatę pożyczki.

Dowód: zeznania pozwanego na rozprawie w dniu 1 02 2018 roku (czas 00:04:53-00:24:58).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych i urzędowych złożonych do akt przez powoda oraz na podstawie przesłuchania pozwanego W. J..

Dowody z dokumentów nie budziły wątpliwości Sądu, co do ich wiarygodności tym bardziej, że nie były sporne między stronami fakty zawarcia umowy przez pozwanego i nieterminowości dokonywanych spłat, fakt wypowiedzenia umowy i wysokość zadłużenia.

Sąd poczynił ustalenia na podstawie zeznań pozwanego przesłuchanego w charakterze strony na rozprawie 1 lutego 2018 r. Zeznania te nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności skoro wyżej wskazane okoliczności nie były sporne między stronami.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Powód swoje roszczenie wywodził z umowy pożyczki gotówkowej z dnia 24 kwietnia 2013 roku. Pozwany natomiast nie kwestionował ani zasadności ani też wysokości roszczenia.

Zgodnie z przepisem art. 75 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku Prawo upadłościowe i naprawcze, z chwilą ogłoszenia upadłości likwidacyjnej upadły utracił prawo zarządu swoim majątkiem, który stał się masą upadłości, a zarząd ten przejął syndyk. Zgodnie z art. 144 ustawy, w zakresie postępowań sądowych uprawnienie do występowania w charakterze strony za upadłego uzyskał syndyk, w związku z czym powód jest legitymowany czynnie w tej sprawie.

W sprawie niespornym jest, że pozwany zawarł umowę pożyczki i nie spłacał jej w terminie, co spowodowało wypowiedzenie umowy i natychmiastową wymagalność całego zadłużenia. Z punktu widzenia relacji pozwanego z powodem bez znaczenia jest, że kwotę pożyczki pozwany przekazał innej osobie, która zobowiązała się wobec niego do spłaty pożyczki w kwotach i terminach określonych w umowie, a ze zobowiązania tego nie wywiązała się.

Odpowiedzialność, jaką pozwany przyjął na siebie na podstawie umowy pożyczki jest odpowiedzialnością kontraktową, która została uregulowana w przepisie art. 471 k.c. zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przesłanki tej odpowiedzialności są: niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania przez dłużnika, szkoda oraz związek przyczynowy zachodzący pomiędzy zachowaniem dłużnika, a powstałą szkodą, przy czym przepis ten statuuje domniemanie winy dłużnika. Natomiast, zgodnie z przepisem art. 354 par. 1 k.c., dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom.

Wobec skutecznego wypowiedzenia umowy roszczenie o zapłatę kwoty dochodzonej pozwem jest w pełni uzasadnione, czego pozwany nie kwestionował.

Jednak pozwany na rozprawie w dniu 1 lutego 2018 roku wnosił o rozłożenie długu na miesięczne raty w wysokości po 1.300 zł.

Zgodnie z przepisem art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Celem tej regulacji jest umożliwienie dłużnikowi spełnienia świadczenia bez potrzeby wdrożenia postępowania egzekucyjnego. Przywołany przepis nie określa, a tym bardziej nie ogranicza, podmiotowego zakresu jego stosowania. Należy zatem uznać, że powinien być stosowany z uwzględnieniem zarówno interesu pozwanego, który jest eksponowany częściej, jak i interesu powoda. Oznacza to, że rozważając zastosowanie art. 320 k.p.c., sąd musi brać pod uwagę interesy obu stron, a także skutki, jakie orzeczenie spowoduje w ich sferze prawnej i życiowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2015 roku, (...), (...)).

Okoliczności pozwalające na zakwalifikowanie określonego wypadku jako szczególnie uzasadnionego mogą wynikać głównie ze stanu majątkowego stron, ich sytuacji rodzinnej lub zdrowotnej oraz z doraźnych – stwierdzonych przez sąd – trudności ze spełnieniem świadczenia w terminie wynikającym z treści roszczenia. Chodzi zwłaszcza o wypadki, w których spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania albo bardzo utrudnione lub narażałoby jego bądź jego bliskich na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być subiektywne, wynikające z indywidualnych cech i zachowań stron, a także obiektywne, spowodowane np. zjawiskami przyrodniczymi, sytuacją gospodarczą lub innymi czynnikami samoistnymi, niezależnymi od stron.

W piśmiennictwie przyjmuje się, że szczególnie uzasadniony wypadek może wynikać także z potrzeby usprawnienia i urealnienia wykonalności orzeczenia oraz uniknięcia egzekucji oraz jej dolegliwości i kosztów, a przez to zwiększenia szansy wierzyciela na uzyskanie zaspokojenia (A. Ratajczak, Prawo sędziowskie przewidziane w art. 320 k.p.c. jako podstawa orzekania w postępowaniu cywilnym (w:) A. Doczekalska (red.), Z zagadnień współczesnego prawa polskiego, Warszawa 2011, s. 381; E. Gapska, Glosa do uchwały SN z dnia 15 grudnia 2006 r., IIICZP126/06, OSP 2010/4/44).

Pozwany na rozprawie w dniu 1 lutego 2018 roku wskazał, iż ma 59 lat, z zawodu jest górnikiem i jest zatrudniony w kopalni ropy i gazu ziemnego, z którego to tytułu uzyskuje miesięczne wynagrodzenie w wysokości 2.500-2.700 zł netto, przy czym pozwany nie ma nikogo na utrzymaniu. Posiada samochód i nieruchomość gruntową zabudowaną domem, na której to nieruchomości ustanowiona została hipoteka zabezpieczająca spłatę tej pożyczki. Interes powoda jest więc zabezpieczony należycie skoro pozwany jest nie tylko dłużnikiem osobistym ale i rzeczowym. Dochody pozwanego i jego sytuacja majątkowa dają, więc powodowi gwarancję uzyskania spłaty zadłużenia pozwanego.

Pozwany twierdził, że zaciągnął pożyczkę, przekazał uzyskaną kwotę innej osobie, która miała ją spłacać na warunkach określonych w umowie. Wykazał się naiwnością i brakiem roztropności, co nie zasługuje na aprobatę. Nie zasługuje na aprobatę i to, że pozwany nie zareagował mimo, że jak sam przyznał przychodziły pisma ze (...) i od Syndyka. Jednak biorąc pod uwagę sytuację życiową i materialną pozwanego oczywistym jest, że pozwany nie spłaci jednorazowo całego zadłużenia, co spowoduje wszczęcie postępowania egzekucyjnego z nieruchomości - domu, w którym pozwany mieszka. To z kolei spowoduje dodatkowe i to znaczne koszty egzekucyjne, a w konsekwencji utratę domu, w którym pozwany zaspokaja swoje potrzeby mieszkaniowe.

Orzekając o rozłożeniu długu pozwanego na raty Sąd miał na uwadze szczególną sytuację Syndyka, który prowadząc postępowanie upadłościowe ma za zadanie odzyskać jak najwięcej z majątku upadłego dla zaspokojenia wierzycieli. Gdyby jednak pozwany spłacał zadłużenie z tytułu pożyczki w terminie, Syndyk nie mógłby postawić jego zadłużenia w stan natychmiastowej wymagalności. W przypadku upadłego, jakim jest (...) postępowanie upadłościowe nie trwa krótko.

Zgodnie z przepisem art. 74t ustawy z dnia 5 listopada 2009 roku o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, kasa jest uprawniona do sprzedaży wierzytelności pieniężnych byłych członków wynikających z tytułu udzielonych pożyczek i kredytów po ustaniu członkostwa w kasie zbywającej wierzytelności (ust. 1). Wierzytelności kredytowe kasy są zbywane: 1) w drodze aukcji i przetargu; 2) na podstawie oferty publicznej; 3) w wyniku negocjacji podjętych na podstawie publicznego zaproszenia (ust. 2). Nabywcą niewymagalnych wierzytelności kredytowych kas może być: 1) kasa; 2) bank krajowy (ust. 3). Zatem Syndyk, w przypadku długoterminowych wierzytelności (takich jak kredyty wieloletnie systematycznie spłacane) może albo prowadzić postępowanie upadłościowe do czasu spłaty całej wierzytelności albo wierzytelność zbyć, czemu nie sprzeciwia się umowa pożyczki z 24 kwietnia 2013 r. W tej sytuacji rozłożenie zadłużenia pozwanego na raty nie pogarsza sytuacji upadłego i jego wierzycieli. W ocenie Sądu, takie rozstrzygnięcie pozwala na zachowanie równowagi interesów stron. Co do wysokości rat, Sąd miał na uwadze to, że zaproponowana przez pozwanego kwota stanowi połowę jego dochodów, jest więc i tak dośc znaczna.

Mając na uwadze tak poczynione ustalenia, Sąd na podstawie przepisów art. 471 k.c. i art. 320 k.p.c., orzekł jak w punkcie I wyroku, zasądzając od pozwanego kwotę 158.551,79 zł, płatną w 122 ratach miesięcznych, to jest 121 rat po 1.300 zł i racie nr 122 w kwocie 1.251,79 zł, przy czym raty płatne są do dnia 15-tego każdego miesiąca poczynając od miesiąca następnego po dniu uprawomocnienia się wyroku.

Orzekając o rozłożeniu świadczenia na raty Sąd omyłkowo nie orzekł o obowiązku zapłaty odsetek umownych za opóźnienie w terminach płatności poszczególnych rat. Zamiarem Sądu nie było zwolnienie pozwanego z obowiązku zapłaty odsetek w przypadku uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat.

W punkcie II wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, to jest w zakresie żądania jednorazowej zapłaty całej wierzytelności oraz odsetek umownych za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia wymagalności każdej z rat. O oddaleniu powództwa orzeczono na podstawie przepisów art. 320 k.p.c. i art. 481 par. 1 i 2 k.c. stosowanego, a contrario

O kosztach postępowania Sąd orzekł punkcie III wyroku na podstawie art. 98 par. 1 i 3 k.p.c., art. 108 par. 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który pozwany przegrał. Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 7.928 zł opłaty od pozwu oraz kwotę 5.417 zł kosztów zastępstwa procesowego, które ustalono na podstawie par. 2 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800 z późn. zm.).