Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy II Wydział Karny w Brzegu w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Juzwiszyn

Protokolant: st. sek. sąd. Monika Wcisło

W obecności oskarżyciela publicznego z PR Brzeg – Agnieszki Bucheld

Po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2018 r. 19 lutego 2018 r. w Brzegu

sprawy M. P. (1)

s. J. i M. z domu D.

ur. (...) w B.

Oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 26 listopada około godz 14 w garażu przy ul.(...). W. (woj. (...)) działając wspólnie i w porozumieniu z J. C. ,używając przemocy wobec A. G. usiłował dokonać kradzieży należących do ww przedmiotów to jest pieniędzy i telefonu w ten sposób, że zapytał pokrzywdzonego o papierosy ,a gdy A. G. oświadczył ,że nie ma ,rzucił w niego kamieniem ,następnie wszedł do garażu ,w którym pokrzywdzony wsiadał do samochodu m-ki N. (...) otworzył drzwi tego pojazdu i zażądał wydania telefonu a gdy pokrzywdzony oświadczył ,że nie ma to zażądał pieniędzy ,przy czym wobec kolejnej odmowy ze strony pokrzywdzonego uderzył go trzykrotnie pięścią w twarz ,powodując ranę tłuczoną wargi górnej oraz guza okolicy czołowej lewej z otarciem naskórka ,które to obrażenie skutkowały naruszeniem czynności narządu ciał i rozstrojem zdrowia trwającym nie dłużej niż 7 dni ,następnie wyciągnął z kieszeni kurtki pokrzywdzonego słuchawki i odrzucił ,a kiedy pokrzywdzony próbował uciec z garażu ,został zatrzymany przez J. C. ,który odepchnął go w stronę wnętrza garażu i uderzył pięścią w okolicę głowy ,lecz mimo to A. G. udało się wyswobodzić, a przypadkowy świadek odstraszył sprawców

tj. o czyn z art. 13§1 kk w zw z art. 280§1 kk i art. 157§1 kk w zw z art. 11§2 kk

J. C.

s. M. i D. z domu W.

ur. (...) w L.

oskarżonego o to, że:

2.  w dniu 26 listopada około godz. 14 w garażu przy ul .(...). W. (woj. (...)) działając wspólnie i w porozumieniu z M. P. (1) ,używając przemocy wobec A. G. usiłował dokonać kradzieży należących do ww przedmiotów to jest pieniędzy i telefonu w ten sposób, że stanął w wejściu do garażu w którym przebywał pokrzywdzony a M. P. (1) zapytał pokrzywdzonego o papierosy ,a gdy A. G. oświadczył ,że nie ma ,rzucił w niego kamieniem ,następnie wszedł do garażu ,w którym pokrzywdzony wsiadał do samochodu m-ki N. (...) otworzył drzwi tego pojazdu i zażądał wydania telefonu a gdy pokrzywdzony oświadczył ,że nie ma to zażądał pieniędzy ,przy czym wobec kolejnej odmowy ze strony pokrzywdzonego uderzył go trzykrotnie pięścią w twarz , a następnie M. P. (1) wyciągnął z kieszeni kurtki pokrzywdzonego słuchawki i odrzucił a kiedy pokrzywdzony próbował uciec z garażu to zatrzymał go i odepchnął go w stronę wnętrza garażu i uderzył go pięścią w okolicę głowy ,lecz mimo to A. G. udało się wyswobodzić ,a przypadkowy świadek odstraszył sprawców, przy czym M. P. (2) spowodował u pokrzywdzonego ranę tłuczoną wargi górnej oraz guza okolicy czołowej lewej z otarciem naskórka ,które to obrażenia skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała i rozstrojem zdrowia nie dłużej niż 7 dni

tj. o czyn z art. 13§1 kk w zw z art. 280§1 kk

I.  uznaje oskarżonego M. P. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. 1 w części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 13§1 kk w zw z art. 280§1 kk i art. 157§2 kk w zw z art. 11§2 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 280 §1 kk przy zast. art. 11 §3 kk wymierza mu karę 2 (dwóch) lat i 6 ( sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  uznaje oskarżonego J. C. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. 2 w części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 13§1 kk w zw z art. 280§1 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 280 §1 kk wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

III.  na podstawie art. 46 § 2 kk orzeka wobec każdego oskarżonego obowiązek zapłaty nawiązki na rzecz pokrzywdzonego A. G. w wysokości po 1250 (jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie czynności narządu ciała,

IV.  na podstawie art. 41a § 1 kk orzeka wobec oskarżonych zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonym A. G. oraz zbliżania się do pokrzywdzonego A. G. na odległość mniejszą niż 50 m,

V.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu M. P. (1) okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie tj. od dnia 26/11/2017 roku godz. 18.10 do dnia 19/02/2018 roku,

VI.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu J. C. okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie tj. od dnia 27/11/2017 roku godz. 23.55 do dnia 19/02/2018 roku,

VII.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. B. K. kwotę 804 zł powiększoną o należny podatek Vat tytułem nieopłaconej pomocy prawnej,

VIII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 Ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonych w całości od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty , kosztami tymi obciążając Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 25/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 26 listopada 2017 roku około godziny 13.50 pokrzywdzony A. G. udał się do swojego garażu mieszczącego się w B. przy ul. (...), aby samochodem pojechać do L.. Idąc minął po drodze trzech mężczyzn, z których znał z widzenia J. C. i M. P. (1). Kątem oka zauważył, że zawrócili oni i szli za nim. M. P. (1) rzucił kamieniem do garażu. Kiedy pokrzywdzony był już w środku, wszedł za nim M. P. (1) i zapytał go czy ma papierosy. Pokrzywdzony odpowiedział mu że nie ma, wsiadł do auta i zamknął drzwi. J. C. i P. T. stali na zewnątrz. J. C. był w takiej odległości, że widział co robi i jak się zachowuje M. P. (1). Następnie M. P. (1) otworzył drzwi i zażądał od pokrzywdzonego telefonu i pieniędzy. A. G. odpowiedział że nie ma. Wtedy M. P. (1) uderzył pokrzywdzonego kilka razy w głowę. M. P. ponownie zażądał telefonu i wobec odmowy uderzył pokrzywdzonego w twarz. W między czasie wyciągną z kieszeni pokrzywdzonego słuchawki, które odrzucił. Pokrzywdzony wystraszył się i próbował wydostać się z garażu. Kiedy wychodził J. C. zasłonił mu drogę i odepchnął go do wnętrza garażu oraz uderzył w twarz. Pokrzywdzonemu jednak udało się wydostać z garażu i uciec. W tym czasie obok w garażu przebywał J. T. (1) usłyszał on żądanie wydania pieniędzy i telefonu. Kiedy wyszedł na zewnątrz zauważył dwóch mężczyzn stojących przed garażem. P. chwili wybiegł z garażu pokrzywdzony. Miał widoczne obrażenia na twarzy. Za nim wyszedł M. P. wziął oponę z garażu i rzucił nią w kierunku J. T.. Na skutek działania oskarżonego M. P. (1) pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci: rany tłuczonej wargi górnej oraz guza okolicy czołowej lewej z otarciem naskórka a powyższe obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. Pokrzywdzony zawiadomił Policje oraz udał się na pogotowie.

Pokrzywdzony zażądał od oskarżonych nawiązki w kwocie 2500 złotych tytułem zadośćuczynienia.

Dowód:

zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, k. 7-8

zeznania świadka A. G., k. 210

dokumentacja medyczna, k. 4

zeznania świadka J. T. (1), k. 198

opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej, k. 108

protokół okazania, k. 4-5

M. P. (1) ma 25 lat. Posiada wykształcenie gimnazjalne, bez zawodu. Jest kawalerem. Nie ma dzieci. Był karany. Obecnie jest tymczasowo aresztowany. W swoich wyjaśnieniach przed sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu twierdząc że J. C. nie brał udziału w zdarzeniu.

Dowód: dane osobopoznawcze, k. 102

Karta karna, k. 100

Odpisy wyroków, k. 123- 124

J. C. ma 33 lata. Posiada wykształcenie podstawowe, z zawodu jest murarzem. Jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Był karany. Obecnie jest tymczasowo aresztowany. Nie występowało u J. C. zniesienie lub ograniczenie rozumienia znaczenia zarzucanego mu czynu ani pokierowania swym postepowaniem

Dowód: karta karna, k.104-105

Dane osobopoznawcze, k. 106

Opinia sądowo-psychiatryczna, k. 115-117

Sąd zważył, co następuje.

Sprawstwo i wina oskarżonych nie budzą wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zeznaniach A. G. oraz J. T. (1) jak również na dowodach z dokumentów w postaci opinii lekarza sądowego na okoliczność rodzaju powstałych obrażeń u pokrzywdzonego na skutek działania oskarżonego M. P..

Przede wszystkim zauważyć należy, iż pokrzywdzony konsekwentnie od początku postepowania podawał tożsamą wersję zdarzenia. Rozpoznał sprawców, a poszczególne działania każdego z nich szczegółowo opisał. Jest on osobą obcą dla oskarżonych, nie miał z nimi konfliktu a zatem nie ma żadnych podstaw, aby przyjąć aby swoimi zeznaniami próbował fałszywie oskarżać któregokolwiek z nich. Drobne rozbieżności pomiędzy zeznaniami nie zmieniają tej oceny. Zauważyć należy, iż zdarzenie działo się bardzo szybko, było dynamiczne co uzasadnia przyjętą ocenę zeznań świadka. Nadto jego zeznania korelują z zeznaniami J. T. (1). Treść zeznań w/w świadków przedstawia cały obraz zdarzenia. Dokonując ustaleń w sprawie Sąd oparł się również na opinii biegłego lekarza sądowego na okoliczność powstałych obrażeń ciała u pokrzywdzonego. O wiarygodności zeznań pokrzywdzonego świadczy treść opinii biegłego, z której jednoznacznie wynika jakich obrażeń doznał pokrzywdzony, a co koresponduje z treścią jej zeznań co do sposobu działania oskarżonych.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonych są niewiarygodne i jest to wyłącznie przyjęta linia obrony mająca na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej lub też zmniejszenie swojej odpowiedzialności karnej dozwolona wprawdzie w ramach procesowych uprawnień oskarżonych, jednakże w konfrontacji z innymi dowodami nie mogącą się ostać.

Ustalenia dotyczące okoliczności osobistych oskarżonych oraz ich uprzedniej karalności Sąd poczynił w oparciu o wyjaśnienia oskarżonych, dane z karty karnej i odpisy wyroków.

Dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd nie dał wiary zeznaniom P. T.. Przede wszystkim zauważyć należy, iż jest to znajomy oskarżonych. Razem z nimi przebywał w chwili zdarzenia. Z racji tej niewątpliwie ma interes w tym, żeby wersję zdarzenia przedstawić jak najkorzystniej dla oskarżonych jednocześnie mając w tym własny interes, aby samemu uniknąć odpowiedzialności karnej.

Wyniki przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego jednoznacznie wskazują na to, że M. P. (1) poprzez to, że w dniu 26 listopada około godz. 14 w garażu przy ul. (...). W. działając wspólnie i w porozumieniu z J. C., używając przemocy wobec A. G. usiłował dokonać kradzieży należących do w/w przedmiotów to jest pieniędzy i telefonu w ten sposób, że zapytał pokrzywdzonego o papierosy, a gdy A. G. oświadczył ,że nie ma, rzucił w niego kamieniem, następnie wszedł do garażu, w którym pokrzywdzony wsiadał do samochodu m-ki N. (...) otworzył drzwi tego pojazdu i zażądał wydania telefonu a gdy pokrzywdzony oświadczył, że nie ma to zażądał pieniędzy, przy czym wobec kolejnej odmowy ze strony pokrzywdzonego uderzył go trzykrotnie pięścią w twarz ,powodując ranę tłuczoną wargi górnej oraz guza okolicy czołowej lewej z otarciem naskórka ,które to obrażenie skutkowały naruszeniem czynności narządu ciał i rozstrojem zdrowia trwającym nie dłużej niż 7 dni ,następnie wyciągnął z kieszeni kurtki pokrzywdzonego słuchawki i odrzucił ,a kiedy pokrzywdzony próbował uciec z garażu, został zatrzymany przez J. C., który odepchnął go w stronę wnętrza garażu i uderzył pięścią w okolicę głowy ,lecz mimo to A. G. udało się wyswobodzić, a przypadkowy świadek odstraszył sprawców zachowaniem swoim wyczerpał znamiona czynu z art. 13§1 kk w zw z art. 280§1 kk i art. 157§2 kk w zw z art. 11§2 kk

Natomiast J. C. poprzez to, że w dniu 26 listopada około godz. 14 w garażu przy ul .(...). W. (woj. (...)) działając wspólnie i w porozumieniu z M. P. (1) ,używając przemocy wobec A. G. usiłował dokonać kradzieży należących do ww przedmiotów to jest pieniędzy i telefonu w ten sposób, że stanął w wejściu do garażu w którym przebywał pokrzywdzony, a M. P. (1) zapytał pokrzywdzonego o papierosy, a gdy A. G. oświadczył ,że nie ma ,rzucił w niego kamieniem ,następnie wszedł do garażu ,w którym pokrzywdzony wsiadał do samochodu m-ki N. (...) otworzył drzwi tego pojazdu i zażądał wydania telefonu a gdy pokrzywdzony oświadczył ,że nie ma to zażądał pieniędzy, przy czym wobec kolejnej odmowy ze strony pokrzywdzonego uderzył go trzykrotnie pięścią w twarz a następnie M. P. (1) wyciągnął z kieszeni kurtki pokrzywdzonego słuchawki i odrzucił a kiedy pokrzywdzony próbował uciec z garażu to zatrzymał go i odepchnął go w stronę wnętrza garażu i uderzył go pięścią w okolicę głowy, lecz mimo to A. G. udało się wyswobodzić,a przypadkowy świadek odstraszył sprawców, przy czym M. P. (2) spowodował u pokrzywdzonego ranę tłuczoną wargi górnej oraz guza okolicy czołowej lewej z otarciem naskórka ,które to obrażenia skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała i rozstrojem zdrowia nie dłużej niż 7 dni zachowaniem swoim wyczerpał znamiona czynu z art. 13§1 kk w zw z art. 280§1 kk

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych oczywistym jest, że oskarżeni używali przemocy w stosunku do osoby pokrzywdzonego. Nie ulega również wątpliwości, że czynności te były spowodowane w celu zabrania mu telefonu i pieniędzy. Użyta przez oskarżonych przemoc została zastosowana w celu zaboru.. Nadto pokrzywdzony nie dał oskarżonym żadnych powodów do takiego zachowania.

Za współsprawstwo odpowiada ten, kto wspólnie i w porozumieniu z inną osobą wykonuje czyn zabroniony. Tę postać sprawczą A. W. określa jako "oparte na porozumieniu wspólne wykonanie czynu zabronionego, które charakteryzuje się po stronie każdego ze wspólników (partnerów) odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego" (Wąsek, Kodeks karny, s. 235). Przenosząc powyższe na realia przedmiotowej sprawy zauważyć należy iż kiedy oskarżeni zauważyli pokrzywdzonego ruszyli za nim, szli za nim aż do garażu. Jeden z nich (M. P.) wszedł do garażu gdzie zażądał telefonu i pieniędzy, a kiedy tego nie otrzymał uderzył pokrzywdzonego, drugi natomiast (J.C.) z widząc to nie zapobiegł temu, a w konsekwencji kiedy pokrzywdzony próbował uciec z garażu zaatakował go zasłaniając mu drogę i pchając w stronę garażu, a następnie uderzał pokrzywdzonego. Dlatego też mając powyższe na uwadze niewątpliwym jest że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu.

Wymierzając oskarżonym karę pozbawienia wolności Sąd, stosownie do dyrektyw wymiaru kary, określonych w art. 53 § 1 k.k, baczył, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego, uwzględnił stopień społecznej szkodliwości czynu, jakiego każdy oskarżony się dopuścił oraz wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa

Wymierzając karę Sąd uznał, że stopień winy każdego oskarżonego i społecznej szkodliwości przypisanego im czynu były wysokie. Należy zauważyć że działanie oskarżonych nie znajduje żadnego uzasadnienia. Należy bowiem podkreślić, że przemoc, jakiej używali oskarżeni była intensywna, byli oni wcześniej karani. Sąd zwrócił uwagę, że oskarżeni usiłowali dokonać czynu z art. 280§1kk co niewątpliwe charakteryzuje się niższym stopniem społecznej szkodliwości czynu niż dokonanie. Miarkując kary Sąd wymierzył oskarżonemu M. P. karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności gdyż jego zachowanie było bardziej intensywne. Dlatego też, w ocenie Sądu, J.C. należało wymierzyć karę 2 lat pozbawienia wolności.

Za orzeczeniem kary bezwzględnej, w ocenie Sądu przemawia również wychowawczy cel karania, którego jak słusznie podnosi się w piśmiennictwie i judykaturze nie należy identyfikować z pobłażliwością. W ocenie Sądu, jedynie pobyt w zakładzie karnym stanowić może dla oskarżonych nauczkę, która powstrzyma ich przed popełnianiem kolejnych przestępstw i wdroży do poszanowania porządku prawnego i zasad współżycia społecznego

Na podstawie art.46§1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonych środek karny w postaci nawiązki poprzez zapłatę kwoty po 1250 złotych na rzecz pokrzywdzonego tytułem zadośćuczynienia za naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na skutek działania oskarżonych. Jednocześnie ich wysokość zadośćuczyni mu w związku z czynem którego się dopuścili na nim oskarżeni.

Na podstawie art. 41a§1 kk biorąc pod uwagę zachowanie oskarżonych oraz postawę pokrzywdzonego w celu rzeczywistej jego ochrony Sąd orzekł wobec oskarżonych zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonym oraz zakaz zbliżania się do pokrzywdzonego na odległość mniejszą niż 50m. .

Pozostałe orzeczenia uzasadniają przywołane w sentencji wyroku przepisy.