Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2018 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko P. S.

związane z wypowiedzeniem umowy o pracę

1.  Oddala powództwo.

2.  Zasądza od powódki M. K. na rzecz pozwanego P. S. kwotę 180 zł tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt IV P 9/18

UZASADNIENIE

Powódka M. K. wniosła przeciwko P. S. o zapłatę odszkodowania w wysokości 4808 zł netto tj. trzymiesięczne wynagrodzenie za skrócony okres wypowiedzenia art. 36 ¹ § 1 i sprostowanie świadectwa pracy zgodnie z redukcją jej stanowiska pracy a w piśmie procesowym z 28.01.2018 r. jako podstawę faktyczną odszkodowania wskazała rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia ze stanowiska szwaczki i redukcję etatu krojczyni. W uzasadnieniu pozwu podała, że ze względu na brak pracy na dwa stanowiska krojczyni, została przeniesiona na stanowisko szwaczki. W piśmie procesowym z 28.01.2018 r. powódka wskazała, że jej umowa czasowa na stanowisku krojczyni wygasła z chwilą przeniesienia jej na stanowisko szwaczki z powodu braku pracy na stanowisku krojczyni. Nastąpiła redukcja etatu i że powinna dostać nowa umowę jako szwaczka i mieć podane na jaki czas jest zatrudniona na nowym stanowisku. Nie dostała nowej umowy ani wypowiedzenia ze stanowiska szwaczki więc dochodzi odszkodowania.

Pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu podniósł, iż Strony postępowania łączył stosunek pracy na podstawie umowy zawartej na czas określony od dnia 16 stycznia 2017r. do dnia 31 grudnia 2017 r. Umowa została rozwiązana w trybie art. 30 § 1 pkt 4 Kodeksu pracy tj. z upływem czasu, na który była zawarta. Pozwany pracodawca nie był zobowiązany zatem do wypowiedzenia powódce umowy o pracę. Nie doszło do przeniesienia powódki na inne stanowisko – szwaczki. Powódka przez cały okres zatrudnienia pracowała na stanowisku krojczej, a jedynie w sytuacjach uzasadnionych potrzebami pracodawcy i organizacją pracy w zakładzie pracy wykonywała dodatkowe polecenia, które polegały na naprawie i szyciu odzieży roboczej. Żądanie odszkodowania nie ma jakiegokolwiek uzasadnienia faktycznego, jak i prawnego. Pozwany również nie ma wiedzy na jakiej podstawie powódka wydedukowała, że doszło do skrócenia okresu wypowiedzenia w trybie art. 36 ¹ KP, podczas gdy jej umowa nie została wypowiedziana.

Sąd ustalił co następuje:

Powódka M. K. zawarła z pozwanym P. S. umowę o pracę na czas określony od 16 stycznia 2017r. do dnia 31 grudnia 2017 r. na stanowisku krojczej w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: umowa o pracę na czas określony k. 3).

Pozwany pracodawca 31.12.2017 r. wydał powódce świadectwo pracy iż w okresie od 16.01.2017 r. do 31.12.2017 r. pracowała w wymiarze czasu pracy na stanowisku krojczej a stosunek pracy ustał z upływem czasu na który umowa była zawarta art. 30 § 1 pkt. 4 k.p.

(dowód: świadectwo pracy k. 5-6).

Powódka została zaliczona do 31.12.2018 r. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

(dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 4 ).

W nagłówkach list płac powódki za styczeń i luty 2017 r. wpisano (...) a za miesiące od sierpnia do grudnia 2017 r. (...)/SZWALNIA”

(dowód: listy płac k.10-13).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Na podstawie art. 25 § 1 k.p. umowę o pracę zawiera się na czas nie określony, na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy.

W niniejszej sprawie bezsporne było, iż powódka zawarła z pozwanym umowę o pracę na czas określony od 16 stycznia 2017r. do dnia 31 grudnia 2017 r. na stanowisku krojczej w pełnym wymiarze czasu pracy i że ta umowa wygasła z upływem czasu na który umowa była zawarta art. 30 § 1 pkt. 4 k.p.

Sąd jest związany podstawą faktyczną powództwa i nie może orzekać ponad żądanie (art. 321 kpc).

Powódka wniosła o odszkodowanie z tytułu skróconego okresu wypowiedzenia a następnie z tytułu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia ze stanowiska szwaczki i redukcję etatu krojczyni.

Odszkodowanie za nieuzasadnione lub niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę przysługuje w wypadkach przewidzianych w Kodeksie pracy. Więc zasądzenie odszkodowania musi znaleźć oparcie w jednym z przepisów kodeksu pracy.

W niniejszej sprawie nie doszło, na skutek oświadczeń woli stron stosunku pracy, do wypowiedzenia umowy o pracę i skrócenia okresu wypowiedzenia ani do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu redukcji etatu. Pracodawca nie złożył powódce oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę ani o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Skoro nie doszło do wypowiedzenia umowy o pracę i skrócenia okresu wypowiedzenia ani do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia to brak było podstaw do zasądzenia odszkodowania.

W przypadku umowy na czas określony, umowa rozwiązuje się z upływem czasu na który była zawarta i brak jest podstawy do żądania odszkodowania.

Przepis artykułu 42 § 4 k.p. dopuszcza możliwość powierzenia pracownikowi innej pracy niż określona w umowie, bez potrzeby wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy lub płacy, pod warunkiem że jest to uzasadnione potrzebami pracodawcy, nie powoduje obniżenia wynagrodzenia i odpowiada kwalifikacjom pracownika, a okres powierzenia innej pracy nie przekracza 3 miesięcy w roku kalendarzowym.

Artykuł 42 § 4 KP jest unormowaniem wyjątkowym w stosunku do regulacji zawartej w art. 42 § 1–3 KP, stanowiącym podstawę do zmiany rodzaju pracy bez potrzeby wypowiadania dotychczasowych warunków pracy i płacy. Stąd też do czasowego powierzenia innej pracy nie znajdzie zastosowania odesłanie do przepisów o wypowiadaniu umów o pracę zawarte w art. 42 § 1 KP. Tym samym, od polecenia powierzającego inną pracę nie przysługuje odwołanie do sądu. W rezultacie pracownik, któremu powierzono inną pracę, nie ma roszczeń przysługujących w razie nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę (art. 45 KP) bądź jej warunków (art. 45 w zw. z art. 42 § 1 KP). Przepisy KP nie przewidują odszkodowania z tytułu wadliwego powierzenia pracownikowi pracy na zasadach art. 42 § 4 KP. Powierzenie innej pracy nie podlega ocenie w aspekcie zgodności z art. 45 KP, dlatego nie wchodzi w grę roszczenie o odszkodowanie, o którym mowa w art. 47 ¹ w zw. z art. 47 KP. Pracownik, który twierdzi, że wskutek powierzenia mu innej pracy doznał szkody, może dochodzić jej naprawienia wyłącznie na ogólnych zasadach zawartych w KC. Przepisem, który może stanowić podstawę prawną obowiązku odszkodowawczego pracodawcy jest art. 471 KC, stosowany w zw. z art. 300 KP (zob. uzasadnienie do wyr. SN z 25.7.2003 r., I PK 269/02, OSNP 2004, Nr 16, poz. 280 i Kodeks pracy. Komentarz red. dr hab. Krzysztof Walczak, rok 2018 wyd. 25 Legalis).

Powódka nie wskazywała nawet, iż z tytułu czasowego powierzenia jej innej pracy poniosła jakąś szkodę i jakiej ona była wysokości oraz że powierzenie jej innej pracy pozostawało w normalnym związku przyczynowym z powstałą szkodą.

Powódka w trakcie stosunku pracy nie kwestionowała, że powierzenie jej okresowo innej pracy niż określona w umowie o pracę jest podyktowane uzasadnionymi potrzebami pracodawcy albo że odpowiada jej kwalifikacjom.

Stosownie do przepisu art. 97 § 2 ¹ k.p. pracownikowi przysługuje , w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo do wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. Oznacza to, że dopiero nieuwzględnienie przez pracodawcę wniosku o sprostowanie świadectwa, daje pracownikowi prawo (otwiera drogę) do wystąpienia w ciągu 7 dni od dnia zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

Zatem dopiero w wypadku nieuwzględnienia przez pracodawcę tego żądania pracownikowi przysługuje droga sądowa (vide: Świadectwo pracy. Komentarz prof. dr hab. W. M., K. W., Rok wydania: 2002,Wydawnictwo: C.H. B.).

W rozpoznawanej sprawie powódka w swoich wyjaśnieniach przyznała, iż nie wnosiła do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy, zatem to żądanie należało oddalić jako przedwczesne.

Mając na uwadze powyższe argumenty sąd oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i § 9 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.), zasadzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 180 zł tytułem kosztów procesu.