Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia SR A. S.

Protokolant sekr. sąd. M. U.

po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w L.

przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 8874,45 zł (osiem tysięcy osiemset siedemdziesiąt cztery złote czterdzieści pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 maja 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2261 zł (dwa tysiące dwieście sześćdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt II C 690/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 lipca 2017 roku, skierowanym przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w W., powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L. reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 8.874,45 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 maja 2017 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 7 lutego 2017 roku uszkodzeniu uległ pojazd marki O. o numerze rejestracyjnym (...), będący własnością D. P.. Poszkodowany w okresie od dnia 9 lutego 2017 roku do dnia 7 kwietnia 2017 korzystał z pojazdu zastępczego wynajętego od powoda. Poszkodowanemu za wynajęcie pojazdu zastępczego została wystawiona faktura VAT nr (...) z dnia 28 lutego 2017 roku na kwotę 4.557,15 złotych brutto, faktura VAT nr (...) z dnia 31 marca 2017 roku na kwotę 7.435,35 złotych brutto oraz faktura VAT nr (...) z dnia 7 kwietnia 2017 roku na kwotę 1.678,95 złotych brutto. Kwoty wskazane w tych fakturach zostały wyliczone jako iloczyn dni korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego oraz stawki najmu za dzień /57 dni x 195,00 złotych netto = 11.115,00 złotych netto (13.671,45 złotych brutto)/. Poszkodowany przelał na rzecz powoda roszczenie przysługujące mu względem pozwanego w związku z powstałą szkodą wynikającą z konieczności najmu pojazdu zastępczego. Pozwany wypłacił powodowi kwotę 4.797 złotych za 20 dni korzystania z pojazdu zastępczego przy stawce dobowej w wysokości 195 złotych netto. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania w pozostałej części. Odsetki za opóźnienie liczone są od daty upływu 30 dni od dnia zgłoszenia roszczenia pozwanemu, co miało miejsce w dniu 25 kwietnia 2017 roku.

(pozew k. 3-6, pełnomocnictwo k. 9, odpis KRS k. 39-40)

W dniu 3 sierpnia 2017 roku w niniejszej sprawie został wydany nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty k. 44)

W dniu 22 sierpnia 2017 roku pozwany reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym żądał oddalenia powództwa i zasądzenia zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności podnosząc, iż w dacie szkody sprawca kolizji nie posiadał obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwany wypłacił na rzecz powoda 4.797 złotych kwestionując okres najmu. Pozwany przyjął, że najem pojazdu winien zakończyć się po 14 dniach od czasu otrzymania kalkulacji szkody całkowitej tj. trwać do dnia 28 lutego 2017r. Wskazał, iż jest to wystarczający okres na zagospodarowanie pozostałości i zakup nowego samochodu. Ustalenie czasu niezbędnego do nabycia nowego pojazdu jest niezależne od posiadania przez poszkodowanego środków pieniężnych. Zdaniem pozwanego poszkodowany nie podjął działań zmierzających do zminimalizowania szkody przedłużając okres najmu poza okres, w którym mógł zbyć pozostałości pojazdu oraz zakupić nowy. Wygenerowane wysokie koszty najmu znacznie przewyższyły wartość szkody w uszkodzonym pojeździe. Zachowanie takie nie powinno korzystać z ochrony, bowiem stanowi naruszenie przepisu art. 5 k.c. Nadto, w ocenie pozwanego skoro poszkodowany nie poniósł wydatków za najem u powoda, to nie poniósł szkody, dlatego nie mógł skutecznie przelać na powoda wierzytelności z tego tytułu.

(sprzeciw k. 45-48, pełnomocnictwo k. 50, uchwała k. 51)

W piśmie z dnia 3 listopada 2017 roku pełnomocnik powoda poinformował o przekształceniu (...) sp. z o.o. w L. w (...) S.A. w L..

(pismo k. 70-72)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron pozostały niezmienione.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 lutego 2017 roku w Ł. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność D. P.. Sprawca zdarzenia w tej dacie nie był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej.

(okoliczności bezsporne, a także kserokopia notatki urzędowej k. 52-53).

Ubezpieczyciel, do którego zgłosił szkodę, zaproponował D. P. firmę powodową, która wynajmowała pojazdy zastępcze. Samochód był w tamtym czasie D. P. niezbędny do wożenia niepełnosprawnego syna na rehabilitację co drugi dzień oraz dojazdy do pracy. D. P. pokonywał do pracy 13 km w jedną stronę. D. P. nie posiadał innego pojazdu niż uszkodzony w zdarzeniu z dnia 7 lutego 2017 roku.

(zeznania świadka D. P. k. 90 )

D. P. zawarł z powódką umowy najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w okresie od 9 lutego 2017 roku do dnia 7 kwietnia 2017 roku. Powódka za wynajęcie pojazdu zastępczego wystawiła trzy faktury VAT: nr (...) z dnia 28 lutego 2017 roku na kwotę 4.557,15 złotych brutto, nr (...) z dnia 31 marca 2017 roku na kwotę 7.435,35 złotych brutto oraz nr (...) z dnia 7 kwietnia 2017 roku na kwotę 1.678,95 złotych brutto. Łącznie koszt wynajmu pojazdu zastępczego wynosił 13.671,45 złotych brutto. Stawka za dobę najmu została ustalona na 195 zł netto.

(kserokopie: umowy najmu samochodu k. 17-38, faktury k. 13- 15, zeznania świadka D. P. k. 90 )

W dniu 8 lutego 2017 roku D. P. zgłosił Towarzystwu (...) szkodę w pojeździe marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(zgłoszenie szkody w aktach szkody koperta k. 67)

W dniu 13 lutego 2017 roku sporządzono wycenę szkody i Towarzystwo (...) Biuro (...) w Ł., poinformowało poszkodowanego, że koszty naprawy pojazdu przekroczą jego wartość rynkową.

(pismo w aktach szkody koperta k. 67)

Decyzją z dnia 30 marca 2017 roku Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wypłacił D. P. odszkodowanie za szkodę całkowitą w pojeździe, w kwocie 6.600 złotych.

(decyzja w aktach szkody koperta k. 67)

Umową cesji zawartą w dniu 7 kwietnia 2017 roku D. P. przeniósł na powódkę wierzytelność wobec pozwanego w zakresie kosztów najmu od powódki pojazdu zastępczego.

(kserokopia umowy cesji k. 16)

W dniu 25 kwietnia 2017 roku powódka przekazała pozwanemu dokumenty dotyczące zgłoszenia roszczenia z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego.

(wydruk wiadomości e-mail k. 12)

Po uzyskaniu odszkodowania za uszkodzony samochód D. P. załatwiał z żoną formalności zmierzające do przyznania pożyczki. W ciągu 48 godzin otrzymali decyzję o przyznaniu pożyczki. Kwotę z odszkodowania oraz uzyskaną z pożyczki przeznaczył na zakup samochodu marki M. rok prod. 2003 rok. Wcześniej nie miał środków finansowych na zakup samochodu i nie mógł otrzymać odpowiednio wysokiej pożyczki. W dacie szkody D. P. osiągał dochód w wysokości około 2.100 złotych. Nie posiadał żadnych oszczędności. W ciągu ok. półtora tygodnia od uzyskania odszkodowania sprzedał także pozostałości uszkodzonego pojazdu.

(zeznania świadka D. P. k. 90 )

W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany, decyzją z dnia 4 lipca 2017 roku przyznał powódce odszkodowanie tytułem zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w kwocie 4.797 złotych, przyjmując okres 20 dni korzystania z pojazdu zastępczego (od 9 lutego do 28 lutego 2017 roku) przy stawce 195 złotych netto za jeden dzień najmu pojazdu.

(okoliczności bezsporne, kserokopia pisma (...) z dn. 4 lipca 2017r. k. 10)

W dniu 28 lipca 2017 roku została zarejestrowana w (...) S.A. w L., powstała w wyniku przekształcenia (...) sp. z o.o. w L..

(odpis krs k. 73-76)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności odnosząc się do dokonanego w trakcie niniejszego procesu przekształcenia strony powodowej należało wskazać, iż artykuł 553 ksh expressis verbis wyraża zasadę kontynuacji, polegającą na przyjęciu, że spółka przekształcona jest tożsama ze spółką przekształcaną. W dużym uproszeniu można powiedzieć, że to jest "ta sama spółka", ale w innej "szacie" prawnej, gdyż zmienia się typ spółki. Kontynuacja oznacza, że nie dochodzi do sukcesji uniwersalnej, tak jak ma to miejsce w przypadku łączenia się i podziału spółek, gdyż nie ma następcy prawnego, który mógłby wstąpić w miejsce poprzednika, jest tylko kontynuator, który prowadzi tę samą spółkę, ale w zmienionej przez proces przekształcenia formie prawnej. Spółka przekształcona kontynuuje działalność spółki przekształcanej i pozostaje w zakresie tych samych praw i obowiązków, jakie przysługiwały spółce przekształcanej (zob. post. SA w P. z 12.9.2013 r., I ACz 1170/13, (...) wyr. SA z 11.10.2012 r. (I ACa 620/12, L.). Zasada kontynuacji wywołuje skutki prawne zarówno w sferze cywilnoprawnej, jak i o charakterze administracyjnoprawnym, podatkowym i personalnym. W niniejszej sprawie na skutek przekształcenia Spółka (...) S.A. stała się zatem kontynuatorem spółki (...) sp. z o.o.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Stosownie do art. 98 ust. 1 pkt 3a ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 2060) do zadań Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego należy zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, o których mowa w art. 4 pkt 1 i 2, w granicach określonych na podstawie przepisów rozdziałów 2 i 3, za szkody powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej m.in. w mieniu i na osobie, gdy posiadacz zidentyfikowanego pojazdu mechanicznego, którego ruchem szkodę tę wyrządzono, nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Sprawca szkody w pojeździe marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie był ubezpieczony w dacie zdarzenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zatem odpowiedzialność za szkodę ponosi Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny.

W tym miejscu należy wskazać, iż (...) spółka akcyjna w L. była legitymowany czynnie do wzięcia udziału w procesie w charakterze powoda w związku z nabyciem od poszkodowanego wierzytelności z tytułu szkody w postaci kosztów najmu pojazdu zastępczego na podstawie umowy przelewu wierzytelności. Tym samym, powódka wstąpiła w prawa dotychczasowego wierzyciela, przysługujące wobec pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody w pojeździe i należnego, a nie wypłaconego jeszcze odszkodowania, na podstawie art. 509§1 i 2 k.c. Powódka może zatem skutecznie realizować uprawnienia poprzedniego wierzyciela również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 13 ust. 3 w zw. z art. 34 i art. 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczenia obowiązkowych (…), odszkodowanie z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia mienia wypłaca się w kwocie odpowiadającej wysokości poniesionej szkody, w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, z ograniczeniem do sumy ubezpieczenia. Przy czym, ubezpieczeniem posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w czasie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę z związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy).

Naprawienie szkody (odszkodowanie) w tych granicach powinno obejmować wszystkie straty, które poszkodowany poniósł wskutek zaistnienia szkody, stanowiące normalne następstwo działania lub zaniechania z którego szkoda wynikała oraz korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.).

Zgodnie z zasadami określonymi w kodeksie cywilnym, podstawową funkcją odszkodowania jest, więc funkcja kompensacyjna: odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Cel ten realizuje naprawienie szkody uwzględniające indywidualną sytuację poszkodowanego. Aby odszkodowanie odpowiadało wymaganiu pełnego naprawienia szkody, musi uwzględniać realia konkretnej sprawy.

Wybór sposobu naprawienia szkody należy do poszkodowanego, który może żądać bądź to przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego, bądź zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 k.c.).

W judykaturze przyjmuje się, że pojęciowa identyczność szkody w prawie ubezpieczeniowym i cywilnym sprawia, że ustalając szkodę w ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej należy kierować się ogólnymi zasadami prawa odszkodowawczego, o ile przepisy prawa ubezpieczeniowego nie zawierają odmiennej regulacji (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 lipca 2001 roku, II CKN 72/99, opubl. L..).

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Przepis ten odnosi się do jednej z koniecznych przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej jaką jest związek przyczynowy. Wypowiedziano w nim zasadę adekwatnej przyczynowości. Bez spełnienia warunku, iż między określonym zdarzeniem obciążającym (przypisanym przez przepis prawny) zobowiązanego do odszkodowania a powstałą szkodą istnieje związek przyczynowy, roszczenie odszkodowawcze nie powstanie.

Analiza przepisów dotyczących zdarzeń wyrządzających szkodę, w szczególności zaś dotyczących odszkodowania, pozwala na to, by spojrzeć na odpowiedzialność odszkodowawczą oraz na odszkodowanie z uwzględnieniem zasadniczych celów, które mają one realizować. Mówimy w tym wypadku o funkcjach omawianej odpowiedzialności. Na pierwszym miejscu stawia się funkcję kompensacyjną, która zasadniczo wyraża się w tym, iż wierzyciel powinien mieć zwrócone wszystko to, co utracił wskutek zdarzenia wyrządzającego szkodę. Odszkodowanie winno zapewnić wierzycielowi wyrównanie poniesionego uszczerbku, ale nie więcej. Dlatego, mając na względzie wspomnianą funkcję, wyraża się kolejną myśl ogólną, iż wyrządzenie szkody nie może prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego.

Szkoda może obejmować straty, które poszkodowany poniósł ( damnum emergens). Pod pojęciem damnum emergens przyjęto ujmować każde pogorszenie się sytuacji majątkowej poszkodowanego, wskutek zmniejszenia się posiadanych aktywów lub też zwiększenia jego pasywów (zob. A. Rembieliński, Komentarz, s. 295).

Stosownie zaś do treści art. 826 § 1 k.c. w razie zajścia wypadku ubezpieczający obowiązany jest użyć dostępnych mu środków w celu ratowania przedmiotu ubezpieczenia oraz zapobieżenia szkodzie lub zmniejszenia jej rozmiarów.

Przepis ten nakłada na ubezpieczającego, ale również na ubezpieczonego (zob. J. Łopuski, [w:] Komentarz 1989, t. II, s. 739), obowiązek zajmowania aktywnej postawy w razie zajścia wypadku w tym znaczeniu, że powinien on użyć wszelkich dostępnych mu środków w celu zmniejszenia szkody. Przepis nie precyzuje, jakich środków powinien użyć ubezpieczający w celu zmniejszenia szkody i zabezpieczenia zagrożonego mienia ("wszelkie dostępne mu środki"). Wina umyślna lub rażące niedbalstwo ubezpieczającego przy wykonywaniu obowiązków określonych w § 1 uzasadnia odmowę zapłaty odszkodowania w całości lub w części.

Należy wskazać, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Jeśli zatem uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy, to koszty najmu przez poszkodowanego samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004r., sygn. akt II CK 494/03, LEX Nr 145121).

Różnorodność okoliczności związanych z następstwami wypadku komunikacyjnego oraz sytuacją życiową poszkodowanego nie pozwala jednak na formułowanie kazuistycznych wskazań; podlegają one indywidualnej ocenie. Oczywistym jest przy tym, że samochód w sposób bardziej wszechstronny i funkcjonalny zaspokaja potrzeby życiowe właściciela, a korzystanie z niego stało się obecnie standardem cywilizacyjnym i taka jego funkcja będzie się umacniać.

Uwzględnić należy jednak, że z zasady proporcjonalności może natomiast wynikać zbędność najmu pojazdu zastępczego, jeżeli właściciel nie używał samochodu albo dysponuje innym samochodem nadającym się do wykorzystania. Używanie samochodu w sposób sporadyczny może z kolei uzasadniać celowość wykorzystania w sposób ekwiwalentny innego środka komunikacji.

(por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011r., sygn. akt III CZP 5/11, OSNC z 2012r., Nr 3, poz. 28).

Należność dochodzona w pozwie stanowiła różnicę między kosztami wynajmu samochodu zastępczego ustalonymi w fakturach przez powódkę, a wysokością odszkodowania, wypłaconego przez pozwanego.

Między stronami niesporna była wysokość zastosowanej stawiki za najem pojazdu (195zł netto za dobę). Sporny z kolei pozostawał okres najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego ponad 20 dni.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 listopada 2011 roku wskazał, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. W przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 roku, III CZP 5/11).

Szkoda równoznaczna jest z uszczerbkiem majątkowym, obejmującym różnicę pomiędzy obecnym stanem majątkowym, a stanem majątkowym, jaki zaistniałby, gdyby nie zdarzenie wywołujące szkodę. Pojęcie straty obejmuje także niezaspokojone przez poszkodowanego, ale wymagalne zobowiązania na rzecz osoby trzeciej (zob. uchwała SN z dnia 10.07.2008 r. sygn. akt III CZP 62/08). Tym samym przyjąć należy, że koszty najmu samochodu zastępczego, choć nie pokryte bezpośrednio przez poszkodowanego, mogą wchodzić w skład szkody, jaką poniósł on w wyniku zniszczenia lub uszkodzenia pojazdu. Refundacji podlega zatem czynsz najmu pojazdu zastępczego pokryty przez poszkodowanego lub przez niego nie zaspokojony, ale wymagalny.

Podstawą ustalenia okresu wynajmowania pojazdu zastępczego, przy likwidacji szkody całkowitej, nie może być okres naprawy pojazdu uszkodzonego, lecz okres niezbędny do nabycia nowego pojazdu (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku - I Wydział Cywilny z dnia 11 kwietnia 2014 r. I ACa 10/14)

Ustalenie czasu niezbędnego do nabycia innego pojazdu w przypadku wystąpienia szkody całkowitej jest sytuacją nieporównywalną do wystąpienia szkody częściowej i nie jest możliwe wyłącznie na podstawie kryteriów obiektywnych. Należy każdy przypadek badać oddzielnie i czynić ustalenia odnośnie do czasu najmu pojazdu pozostającego w adekwatnym związku przyczynowy ze zderzeniem pojazdów, w tym poprzez badanie możności nabycia nowego pojazdu w miejsce uszkodzonego przez konkretnego poszkodowanego z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy (dysponowanie odpowiednimi środkami finansowymi, możliwością zagospodarowania wraku, wiedzą o rynku motoryzacyjnym, dostępnością na rynku pojazdów odpowiadających stanem pojazdowi uszkodzonemu, etc.). Przyjęcie poglądu przeciwnego wiązałoby się zatem z przerzuceniem ciężaru naprawienia szkody na poszkodowanego. Zauważyć bowiem należy, że powszechnie przyjęte jest nauce i praktyce prawa cywilnego, ustalanie wysokości szkody metodą deferencyjną, tj. poprzez porównanie majątku poszkodowanego sprzed i po zdarzeniu wywołującym szkodę. Oznacza to, że abstrahowanie od zdolności finansowych poszkodowanego i oczekiwanie na substytuowanie uszkodzonej rzeczy bez wypłaty odszkodowania przez sprawcę szkody lub ubezpieczyciela, wiązałoby się z wymaganiem, by poszkodowany nakładem własnych sił i środków powiększał swój majątek, wyrównując jego stan do daty sprzed szkody. (Michał P. Ziemiak, Glosa do uchwały SN z dnia 22 listopada 2013 r., III CZP 76/13, PiP z 2015 r., nr 8, s. 123-128).

Pojazd marki O. niezbędny był D. P. do dojazdów do pracy oraz do wożenia niepełnosprawnego dziecka na rehabilitację. Był to jedyny pojazd poszkodowanego, z którego mógł korzystać. Poszkodowany zgłosił szkodę towarzystwu ubezpieczeniowemu dzień po zdarzeniu. Decyzją z dnia 30 marca 2017 roku Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wypłacił D. P. odszkodowanie za pojazd. Po wypłacie odszkodowania poszkodowany sprzedał pozostałości pojazdu, podjął z żoną czynności zmierzające do uzyskania pożyczki. Kwotę z odszkodowania oraz uzyskaną z pożyczki przeznaczył na zakup nowego pojazdu. Poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego do dnia 7 kwietnia 2017 roku. Mając te okoliczności na uwadze, a także konieczność właściwego zweryfikowania ofert sprzedaży pojazdów, w ocenie Sądu poszkodowany od czasu otrzymania odszkodowania podjął bez zbędnej zwłoki czynności zmierzające do nabycia nowego samochodu. W tych okolicznościach czas najmu do pojazdu zastępczego do dnia 7 kwietnia 2017 roku nie był nadmierny, a uzasadniony okolicznościami. Poszkodowany nie mógł nabyć nowego pojazdu przed wypłatą odszkodowania przez pozwanego, bowiem nie dysponował odpowiednimi środkami finansowymi.

Zgodnie z załączonymi umowami najmu pojazdu zastępczego został on wynajęty przez D. P. od powódki na okres od 9 lutego 2017 roku do dnia 7 kwietnia 2017 roku. Koszt najmu pojazdu zastępczego przy uwzględnieniu tego okresu oraz bezspornej dobowej stawki najmu wynoszącej 239,85 złotych brutto wynosił zatem 13.671,45 złotych brutto (57 dni x 239,85 złotych brutto). Poszkodowany nie miał możliwości odliczenia podatku VAT. Tak ustalona kwota pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodzącym i nie jest sprzeczna z obowiązkiem dążenia poszkodowanego do minimalizacji szkody.

Powódka otrzymała od pozwanego z tytułu odszkodowania kwotę 4.797 złotych, dlatego zasadne było zasądzenie na jej rzecz dalszej kwoty 8.874,45 złotych (13.671,45 złotych – 4.797 złotych).

O odsetkach od zasądzonej kwoty tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego Sąd orzekł w oparciu o art. 481 k.c. w związku z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W dniu 25 kwietnia 2017 roku powódka przekazała pozwanemu dokumenty dotyczące zgłoszenia roszczenia z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego, a zatem żądanie zasądzenia ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia 26 maja 2017 roku zasługiwało na uwzględnienie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia swoich praw. Ponieważ pozwany jest stroną przegrywającą, obowiązek uiszczenia wynikłych stąd kosztów spoczywa na nim. Koszty te obejmują łączną kwotę 2.261 złotych, w tym opłatę od pozwu w kwocie 444 złotych, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika strony powodowej w wysokości 1.800 złotych określone w § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł ustalona na podstawie załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku „o opłacie skarbowej” (Dz. U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.).