Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2018r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR del. do SO Łukasz Franckiewicz

Protokolant: Malwina Rajter

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Środzie Śląskiej J. W.

po rozpoznaniu w dniach 23 sierpnia, 02, 09 października, 15, 29 listopada 2017r., 29 stycznia oraz 07 marca 2018r.

na rozprawie sprawy

M. K. (1) (K.)

syna K. i M. z domu P., urodzonego w dniu (...) w M., PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

I.  w okresie 04.03.2014r. do 10.03.2014r. przywłaszczył powierzone mu przez jego mamę M. K. (2) mienia znacznej wartości w kwocie 233.406 zł stanowiącego odszkodowanie z tytułu nabycia z mocy prawa przez Województwo (...) prawa własności nieruchomości za udział 4/6

- tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

II.  w okresie od maja 2015r. do kwietnia 2016r. w M. znęcał się psychicznie nad matką M. K. (2) w ten sposób, że uniemożliwiał jej swobodne poruszanie się w nieruchomości położonej w M. przy ul. (...) i zmuszał ją do określonego zachowania w postaci wyprowadzenia się ze wspólnie zamieszkałych pomieszczeń, w ten sposób, że blokował w okresie zimowym system grzewczy w miejscu jej przebywania w celu obniżenia temperatury pomieszczenia, nadto blokowa jej dostęp do codziennej żywności oraz znęcał się nad nią fizycznie poprzez szarpanie i ciąganie jej za oba ramiona i ręce

- tj. o przestępstwo z art. 207 § 1 k.k.

* * * * *

I.  uznaje oskarżonego M. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  uniewinnia oskarżonego M. K. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku;

III.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 06 czerwca 1997r., Dz. U. nr 88, poz. 553) w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 4 (czterech) lat próby;

IV.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 05 listopada 2009r., Dz. U. nr 206, poz. 1589) w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w punkcie I części wstępnej wyroku w całości poprzez zapłatę na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. K. (2) kwoty 233.406 (dwustu trzydziestu trzech tysięcy czterystu sześciu) złotych;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego M. K. (1) kwotę 2.220 (dwóch tysięcy dwustu dwudziestu) złotych tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru;

VI.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 630 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w części dotyczącej jego skazania, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 300 (trzystu) złotych;

VII.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 630 k.p.k. kosztami postępowania w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonego obciąża Skarb Państwa.

SSR (del. do SO) Łukasz Franckiewicz

Sygn. akt III K 351/16

UZASADNIENIE

Na podstawie wyników przewodu sądowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na mocy decyzji Wojewody (...) z dnia 20 lutego 2014r. M. K. (2) – jako współwłaścicielka w 4/6 części działki nr (...), o powierzchni 0,7552 ha położonej w gminie M., otrzymała odszkodowanie za wywłaszczenie z ww nieruchomości w wysokości 233.406 złotych. Pozostali współwłaściciele działki (po 1/6 udziałów), tj. M. M. (2) (z domu K.) i M. K. (1) otrzymali po 58.352 złote tytułem odszkodowania.

W dniu 10 marca 2014r., będąc w szpitalu w celu operacji biodra, M. K. (2) podpisała protokół przekazania ww pieniędzy, wskazując rachunek bankowy swojego syna M. K. (1) jako konto do wypłaty pieniędzy. Odszkodowanie M. K. (2) zostało przelane na konto jej syna M. K. (1).

Po opuszczeniu szpitala (...) zaczęła upominać się o zwrot swojej części odszkodowania. M. K. (1) powiedział jej, że przelał środki na lokatę i będzie można nimi dysponować za 6 miesięcy.

Dowód:

⚫

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1) k. 97 – 102, 232v- 235, 324v - 325;

⚫

częściowo zeznania świadka M. K. (2) k. 18 – 19, 27 – 28, 61 – 62, 65 – 67, 76 – 79, 235 – 240v, 259v – 260, 375v - 378;

⚫

częściowo zeznania świadka M. M. (2) k. 24 – 25, 260 – 263, 364v – 365v;

⚫

Kserokopia decyzji Wojewody (...) z dnia 20 lutego 2014r. k. 12 – 14;

⚫

Kserokopia protokołu przekazania k. 15

M. K. (2), M. M. (2) oraz M. K. (1) byli

współwłaścicielami (odpowiednio w częściach: 4/6 i po 1/6) nieruchomości położonej w M. przy ul. (...).

W dniu 17 listopada 2014r. w Kancelarii Notarialnej P. K. we W. stawili się M. M. (2) oraz M. K. (1), który działał w imieniu własnym oraz jako pełnomocnik M. K. (2). Dokonali oni umownego działu spadku po ojcu K. K. (3) oraz nieodpłatnego zniesienia współwłasności w ten sposób, że wyłącznym właścicielem nieruchomości przy ul. (...) w M. stał się M. K. (1). M. M. (2) tytułem spłaty otrzymała 40.000 złotych. M. K. (2) dokonała powyższych czynności prawnych bez spłaty. M. K. (1) ustanowił na jej rzecz nieodpłatną, dożywotnią służebność osobistą mieszkania polegającą na prawie korzystania z budynku mieszkalnego przy ul. (...) w M. z możliwością swobodnego poruszania się po całej nieruchomości.

Dowód:

⚫

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1) k. 97 – 102, 232v- 235, 324v - 325;

⚫

częściowo zeznania świadka M. K. (2) k. 18 – 19, 27 – 28, 61 – 62, 65 – 67, 76 – 79, 235 – 240v, 259v – 260, 375v - 378;

⚫

częściowo zeznania świadka M. M. (2) k. 24 – 25, 260 – 263, 364v – 365v;

⚫

kserokopia aktu notarialnego Rep. A (...) k. 6 - 9

W lecie 2014 r. w nieruchomości przy ul. (...) w M. zamieszkała konkubina M. K. (1) R. O.. M. M. (2) miała żal do swojego brata M. K. (1), że przejął cały majątek rodzinny.

Dowód:

⚫

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1) k. 97 – 102, 232v- 235, 324v - 325;

⚫

częściowo zeznania świadka M. K. (2) k. 18 – 19, 27 – 28, 61 – 62, 65 – 67, 76 – 79, 235 – 240v, 259v – 260, 375v - 378;

⚫

częściowo zeznania świadka M. M. (2) k. 24 – 25, 260 – 263, 364v – 365v;

⚫

częściowo zeznania świadka R. O. k. 43 – 44, 76 – 79, 274v - 278v, 326 - 329;

⚫

zeznania świadka L. A. k. 58 - 59;

⚫

częściowo zeznania świadka T. K. k. 55 - 56;

Pod koniec 2014r. M. K. (2) zaczęła ponownie upominać się do syna M. K. (1) o zwrot swojej części odszkodowania. M. K. (1) nie chciał tego uczynić. Wówczas relację pomiędzy M. K. (1) i jego konkubiną R. O. - a M. K. (2) zaczęły się psuć. Zaczęło dochodzić pomiędzy nimi do sprzeczek, a R. O. i M. K. (1) sformułowali żądanie, żeby M. K. (2) partycypowała w kosztach zakupu jedzenia. Miała miejsce sytuacja, gdy M. K. (2) wraz z garnkiem udała się dokończyć gotowanie zupy do sąsiadki L. A..

Dowód:

⚫

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1) k. 97 – 102, 232v- 235, 324v - 325;

⚫

częściowo zeznania świadka M. K. (2) k. 18 – 19, 27 – 28, 61 – 62, 65 – 67, 76 – 79, 235 – 240v, 259v – 260, 375v - 378;

⚫

częściowo zeznania świadka M. M. (2) k. 24 – 25, 260 – 263, 364v – 365v;

⚫

częściowo zeznania świadka R. O. k. 43 – 44, 76 – 79, 274v - 278v, 326 - 329;

⚫

zeznania świadka L. A. k. 58 - 59, 264 – 265, 366v - 367

Syn M. T. K. od 2006r. na stałe zamieszkuje w (...). W okresie (...) 2015r. M. K. (1) wraz z M. K. (2) przebywali u T. K. z wizytą.

Dowód:

⚫

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1) k. 97 – 102, 232v- 235, 324v - 325;

⚫

częściowo zeznania świadka M. K. (2) k. 18 – 19, 27 – 28, 61 – 62, 65 – 67, 76 – 79, 235 – 240v, 259v – 260, 375v - 378;

⚫

częściowo zeznania świadka T. K. k. 55 – 56, 263 – 264v, 421v - 423;

Świadek M. K. (2) w trakcie składanych zeznań nie ujawniała objawów choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego, ani innych zaburzeń czynności psychicznych. Jest ona zdolna do prawidłowego postrzegania i odtwarzania postrzeżeń.

Dowód:

opinie sądowo – psychiatryczne k. 438 – 441, 459 - 460

Oskarżony M. K. (1) jest rozwiedziony, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Nie pracuje, deklaruje, że utrzymuje się z hodowli drobiu, z której osiąga miesięczny dochód w wysokości 800 - 900 złotych oraz korzysta z pomocy syna w wysokości 500 – 600 złotych miesięcznie. Nie był dotychczas karany sądownie, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

Dowód:

⚫

wyjaśnienia oskarżonego k. 324v;

⚫

dane o karalności k. 292

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony M. K. (1) nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że w ustalił wraz z matką M. K. (2), iż pieniądze uzyskane z odszkodowania przeznaczy na remont nieruchomości przy ul. (...) w M.. Wyjaśnił, że wcześniej dokonywał remontów tej nieruchomości i jego matka powiedziała mu, że z odszkodowania będzie mógł sobie odebrać poniesione wcześniej nakłady. Wskazał, że to z inicjatywy jego siostry M. M. (2), jego matka zaczęła nalegać, aby pieniądze z odszkodowania znalazły się na koncie M. K. (2). Zaprzeczył znęcaniu się nad matką.

W postępowaniu jurysdykcyjnym oskarżony M. K. (1) nie przyznał się do zarzucanych mu czynów, odmówił składania wyjaśnień i podtrzymał wyjaśnienia składane uprzednio.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się wyjaśnieniach oskarżonego w części. W ocenie Sądu wiarygodna jest ta część jego wyjaśnień, w której wskazuje on, iż należna pokrzywdzonej M. K. (2) część odszkodowania – za jej zgodą – została przelana na jego konto. Te depozycje oskarżonego znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków L. A. /k. 264v/ oraz częściowo M. M. (2) /k. 260/. W tym zakresie niewiarygodne są zeznania samej pokrzywdzonej M. K. (2), która wskazywała, że podpisując dokumenty upoważniające oskarżonego do przyjęcia odszkodowania na swoje konto nie miała okularów i znajdowała się pod działaniem leków. Podobnej chyba z resztą oceny dokonał Prokurator, oskarżając M. K. (1) o przywłaszczenie, a nie oszustwo.

W zakresie przypisanego oskarżonemu przywłaszczenia, pozostała część jego wyjaśnień jest niewiarygodna. Nie budzi wątpliwości Sądu, iż oskarżony celowo unikał zwrotu swojej matce przyznanego jej odszkodowania. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż część pieniędzy mogła zostać przeznaczona na remont nieruchomości przy ul. (...) w M.. Gdyby jednak oskarżony nie miał zamiaru zatrzymania pieniędzy matki dla siebie, to z pewnością postąpiłby inaczej z resztą środków znajdujących się na jego kontach. O winie oskarżonego w tym zakresie przekonują jego działania podejmowane już w trakcie niniejszego procesu. Gdy Sąd, na wniosek Prokuratora, dokonywał kolejnych zabezpieczeń majątkowych na rachunkach bankowych oskarżonego, ten tuż przed wydaniem postanowienia przelewał środki pieniężne, uniemożliwiając ich zajęcie. I tak w dniu 25 sierpnia 2017r. (w dniu wydania przez Sąd postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym) M. K. (1) dokonał wypłaty gotówką kwoty 35.000 złotych /k. 361/. Jeszcze w dniu 21 lipca 2017r. M. K. (1) przelał na konto walutowe swojego syna T. K. 21.321,77 (...) (równowartość 101.178,19 złotych). – k. 400. Tego typu zachowania wskazują jednoznacznie, iż mimo toczącego się postępowania, oskarżony nie zamierzał dobrowolnie oddać matce stanowiących jej własność pieniędzy. Nawet gdyby oskarżony nie dysponował już całością pieniędzy, to winien oddać matce choćby taką kwotę, jaką posiadał, a nie dokonywać kolejnych przelewów uniemożliwiając zajęcie środków pieniężnych.

Mając powyższe na uwadze, nie budziło wątpliwości Sądu popełnienie przez oskarżonego przestępstwa przywłaszczenia. Przepis art. 284 § 2 k.k. penalizuje zachowanie polegające na przywłaszczeniu sobie powierzonej cudzej rzeczy ruchomej. Z uwagi na wysokość przywłaszczonej przez oskarżonego kwoty, koniecznym było ujęcie w kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu art. 294 § 1 k.k.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisany mu występek, Sąd mając na uwadze ustawowe zagrożenie przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. karą pozbawienia wolności od jednego roku do dziesięciu lat wymierzył M. K. (1) karę dwóch lat pozbawienia wolności.

Analiza elementów strony podmiotowej i przedmiotowej czynu oskarżonego, prowadzi do przekonania, iż kara ta będzie współmierna do winy i stopnia szkodliwości społecznej czynu oskarżonego, a także uczyni zadość wymaganiom prewencji indywidualnej i ogólnej.

Równocześnie Sąd doszedł do przekonania, iż w odniesieniu do oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna, że pomimo niewykonania kary pozbawienia wolności będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa, wobec czego warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres czterech lat próby. Zdaniem Sądu tak określony okres próby będzie czasem odpowiednim na weryfikację postawionej wobec oskarżonego prognozy kryminologicznej.

Jednocześnie – po myśli art. 46 § 1 k.k. – Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w całości.

W ocenie Sądu rozstrzygnięcie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności zmobilizuje oskarżonego do wywiązania się z nałożonego obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonej. Będzie on bowiem miał świadomość, iż niewykonanie tego obowiązku będzie mogło skutkować zarządzeniem wykonania wymierzonej mu kary pozbawienia wolności.

Ferując rozstrzygnięcie w zakresie warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności oraz nałożenia obowiązku naprawienia szkody Sąd, zgodnie z art. 4 § 1 k.k., stosował przepisy względniejsze dla oskarżonego, tj. obowiązujące w chwili czynu. Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 69 § 1 k.k. możliwym jest jedynie warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności nieprzekraczającej jednego roku, a nadto przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary obligatoryjnym jest orzeczenie przynajmniej jednego z obowiązków próby (art. 72 k.k.).

Podobnie rzecz ma się z art. 46 k.k. W wyniku nowelizacji kodeksu karnego dokonanej ustawami z dnia 20 marca 2015r. (wchodzącej w życie w dniu 18 maja 2015r.) oraz 20 lutego 2015r. (wschodzącej w życie w dniu 01 lipca 2015r.) zmianie uległ stan prawny min. w zakresie obowiązku naprawienia szkody i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Ww środki kompensacyjne utraciły charakter środków karnych po wydzieleniu rozdziału Va „Przepadek i środki kompensacyjne” z rozdziału V k.k. „Środki karne”. W dotychczasowym stanie prawnym twierdzono zasadnie, iż obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, określony w art. 46 k.k., miał podwójną funkcję i dwoisty charakter. Po pierwsze miał on funkcję kompensacyjną, zasadzającą się w naprawieniu pokrzywdzonemu szkód doznanych przestępstwem. Po drugie funkcję represyjną, stanowiąc dolegliwość dla sprawcy przestępstwa. Głównym celem nowelizacji k.k. w tym zakresie było jednoznaczne przesądzenie o cywilnoprawnym charakterze omawianej instytucji, a zatem o prymacie funkcji kompensacyjnej nad represyjną. (Mikołaj Iwański w: Nowelizacja prawa karnego 2015, Komentarz, pod red. Włodzimierza Wróbla, s. 181).

Orzekając obowiązek naprawienia szkody na podstawie aktualnego brzmienia art. 46 k.k. Sąd ma obowiązek stosować przepisy prawa cywilnego (wprost, a nie odpowiednio). Po nowelizacji należy zaakceptować możliwość zasądzenia odsetek za opóźnienie w ramach art. 46 k.k. – co najmniej od daty wyrokowania, a w uzasadnionych przypadkach także od daty wcześniejszej, może to być dzień wezwania dłużnika do zapłaty odszkodowania, lub nawet dzień wyrządzenia szkody. (Michał Jakubowski w: op. cit., s. 194 - 200).

Rekonstruując stan faktyczny w oparciu o zeznania świadków Sąd miał na uwadze, iż przyczyną zainicjowania tejże sprawy był rodzinny konflikt o pieniądze. Oskarżony przywłaszczył należne matce odszkodowanie, a także otrzymał w darowiźnie nieruchomość przy ul. (...) w M.. Z rodzinnego majątku siostra oskarżonego M. M. (2) otrzymała jedynie 40.000 złotych tytułem spłaty za udział w spadku po ojcu (tj. z tytułu przeniesienia własności domu na oskarżonego oraz 1/6 odszkodowania za wywłaszczenie działki przez Wojewodę (...).

W tym rodzinnym sporze część świadków zeznawała na korzyść oskarżonego, a część chciała przekonać Sąd o jego winie.

Dlatego też do zeznań tychże świadków Sąd podszedł ze szczególną ostrożnością, weryfikując je w oparciu o inny materiał dowodowy.

Świadkowie skonfliktowani z oskarżonym, zeznający na korzyść M. K. (2), przejawiali tendencję do przejaskrawiania jego zachowań. W ocenie Sądu zeznania M. K. (2), M. M. (2), czy M. W. nie mogą stanowić podstawy do skazania oskarżonego za czyn z art. 207 k.k.

Ich relacja nie znajduje potwierdzenia w zeznaniach świadków nie będących zaangażowanych w niniejszy spór, tj. J. B., D. O.. Co prawda, świadkowie ci mieli mniejszy kontakt z oskarżonym i jego matką, niż członkowie ich rodzin, to jednak również z uwagi na podejmowane działania mieli okazję zaobserwować zachowania oskarżonego i M. K. (2). Świadkowie ci zgodnie zeznawali, iż przyczyną konfliktu rodzinnego były sprawy majątkowe, a w omawianych zdarzeniach nie dostrzegali zachowań mogących przekonywać o znęcaniu się oskarżonego nad matką. Wskazać należy choćby na zeznania świadka J. B., który jako dzielnicowy nie stwierdził w rodzinie oskarżonego znęcania się i z tego właśnie powodu wnioskował o zamknięcie procedury niebieskiej karty.

Istota przestępstwa znęcania się polega na jakościowo innym zachowaniu się sprawcy, aniżeli na zwyczajnym znieważeniu lub naruszeniu nietykalności osoby pokrzywdzonej.

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lutego 2003r. (IV KKN 312/99, Lex nr 77436) przestępstwo określone w art. 207 § 1 k.k. może być popełnione umyślnie i to wyłącznie z zamiarem bezpośrednim. Przesądza o tym znamię intencjonalne "znęca się", charakteryzujące szczególne nastawienie sprawcy. Pojęcie "znęcanie się" na gruncie art. 207 k.k. zawiera w sobie istnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić w niewielkim stopniu.

O uznaniu za "znęcanie się" zachowania sprawiającego cierpienie psychiczne ofiary powinna decydować ocena obiektywna, a nie subiektywne odczucie pokrzywdzonego. Za znęcanie się nie można uznać zachowania sprawcy, które nie powoduje u ofiary poważnego cierpienia moralnego, ani w sytuacji, gdy między osobą oskarżoną, a pokrzywdzoną dochodzi do wzajemnego "znęcania się" ( por. M. Szewczyk [w:] A. Zoll (red.), G. Bogdan, K. Buchała, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz do art. 117-277. Tom II, Zakamycze, 1999).

Kryterium przedmiotowo-podmiotowe zachowania się sprawcy, wyczerpującego znamiona czynu określonego w art. 207 § 1 k.k., na pewno nie może ograniczać się do systematyczności lub zwartego czasowo lub miejscowo zdarzenia, jeżeli nie towarzyszy temu intensywność, dotkliwość i poniżanie w eskalacji ponad miarę oraz cel przewidziany w pojedynczych czynnościach naruszających różne dobra chronione prawem /np. nietykalność osobista, godność osobista, mienie/ (por. wyrok SN, Prokuratura i Prawo 1997, nr 2, poz. 8).

W przedmiotowej sprawie nie sposób, w ocenie Sądu przyjąć, iż oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim znęcania się nad swoją matką M. K. (2). Jak wynika z przeprowadzonej oceny dowodów zachowanie oskarżonego wobec matki nie nosiło cech przestępstwa. Jest wysoce prawdopodobne, że w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia pomiędzy matką, a oskarżonym dochodziło do nieporozumień i utarczek słownych. Nie sposób jednak przyjąć, że oskarżony czynił to w celu wyrządzenia matce dotkliwych cierpień.

Zdaniem Sądu nie sposób przyjąć, że oskarżony zabraniał matce czegokolwiek. Owszem M. K. (1) sformułował żądanie, aby jego matka dokładała się do kosztów zakupu żywności, ale zwrócić należy uwagę na zeznania samej pokrzywdzonej: „Jak już syn mi powiedział, to choćby tam leżała kupa złota czy pieniędzy, to ja bym nie ruszyła” /k. 237/. Z zeznań M. K. (2) wynika równocześnie, że poza jedną sytuacją, gdy syn ją złapał za ręce przy zlewie, nie było innych zdarzeń polegających na szarpaniu, popychaniu, czy naruszaniu jej nietykalności cielesnej /k. 377/. Co więcej świadek sama zeznała, że sama popchnęła świadka przy lodówce, gdy chciała przejść, a syn stał z boku: „ja go trochę popchnęłam i tyle” /k. 377/. Także pretensje syna do matki o niezachowanie porządku, o jakich zeznawała M. K. (2) nie wyczerpują znamion znęcania się. Zdaniem Sądu można je jedynie oceniać w kategoriach moralnych, czy syn ponad 80 – letniej kobiety, który przejął cały rodzinny majątek nie powinien okazać większej wyrozumiałości i cierpliwości dla starej matki.

Podkreślenia wymaga również, że w okresie (...) 2015r. oraz w okresie objętym aktem oskarżenia oskarżony wraz z matką wyjeżdżał do (...) oraz na wycieczkę do C.. Mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.) mało prawdopodobnym jawi się taka sytuacja, gdyby istotnie oskarżony znęcał się nad matką.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż oskarżony swoim działaniem nie wyczerpał znamion art. 207 § 1 k.k.

W ocenie Sądu akt oskarżenia o czyn z art. 207 k.k. w niniejszej sprawie jest wyrazem determinacji M. K. (2) i M. M. (2) w dążeniu do ukarania oskarżonego, który przywłaszczył należące do matki pieniądze. Przekonuje o tym również stanowisko samej M. K. (2), która w głosach stron oświadczyła, iż „chce tylko, żeby mi oddał te pieniądze”.

Po myśli art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. K. (2) kwotę 2220 złotych tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru. Ferując rozstrzygnięcie w tym zakresie Sąd miał na uwadze przepisy § 17 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 5 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 03 października 2016r.

Orzeczenie o pozostałych kosztach procesu znajduje uzasadnienie w treści art. 627 k.p.k., art. 632 pkt 2 k.p.k. oraz art. 630 k.p.k. W części dotyczącej skazania oskarżonego Sąd zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa należne koszty procesu, wymierzając stosowną opłatę, zaś kosztami postępowania w części dotyczącej uniewinnienia oskarżonego Sąd obciążył Skarb Państwa.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć adw. I. J.;

3.  kal. 14 dni od dnia doręczenia.