Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA – Ewa Stefańska

Sędzia SA – Ewa Zalewska (spr.)

Sędzia SO (del.) – Tomasz Pałdyna

Protokolant: sekr. sąd. Beata Pelikańska

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2013r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko M. M., J. P., S. P. i M. Z.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 7 listopada 2012 r.

sygn. akt XX GC 791/10

I oddala apelację;
II zasądza od A. K. na rzecz J. P. i S. P. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego .

Sygn. akt VI ACa 231/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 listopada 2011 roku powód A. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firma (...) z siedzibą w miejscowości N. wniósł o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym solidarnie od pozwanych M. Z., M. M., S. P. i J. P.:

1. kwoty w wysokości 58.350,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 28 września 2010 roku do dnia zapłaty;

2. kwoty w wysokości 30.254,24 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

3. kwoty w wysokości 6.308,07 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

4. kwoty w wysokości 3.308,07 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

5. kwoty 4.640.30 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

6. kwoty 900 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

7. kwoty 66 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

oraz zwrotu kosztów procesu, z wyodrębnieniem kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż na podstawie tytułu wykonawczego z dnia 28 września 2005 roku wydanego przez Sąd Rejonowy w Białymstoku, Sąd Gospodarczy, (...) Wydział (...) (sygn. Akt VIII GNc 2204/05), złożył do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Śródmieścia wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko Spółce pod firmą (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W. (dalej: „Spółka). Mając na uwadze, iż postanowieniem z dnia 22 grudnia 2006 roku prowadzone przeciwko Spółce postępowanie egzekucyjne (sygn. Akt. XX KM 3282/05) zostało umorzone z powodu bezskuteczności egzekucji, odpowiedzialność za zobowiązania Spółki ponoszą w ocenie powoda pozwani, na podstawie przepisu art. 299 § 1 k.s.h., jako członkowie zarządu tej Spółki.

W odpowiedzi na pozew pozwani S. P. i J. P. wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych S. P. i J. P. kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia oraz wywodzili, że wobec rezygnacji z funkcji w zarządzie spółki C. A. Sp. o. o. w dniu 28 lipca 2005 r. nie mieli świadomości, ani wiedzy w zakresie roszczeń powoda, ani zobowiązań będących podstawą jego roszczeń, a stan majątkowy spółki nie uzasadniał zgłoszenia wniosku o ogłoszenie jej upadłości w czasie pełnienia przez nich funkcji członka zarządu. Pozostali pozwani nie udzielili odpowiedzi na pozew, nie zajęli stanowiska w sprawie.

Wyrokiem z dnia 7 listopada 2012 roku (zaocznym względem M. Z. i M. M.) Sąd Okręgowy oddalił powództwo w całości oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o stan faktyczny, ustalony w sposób następujący:

W dniu 8 sierpnia 2005 r. Sąd Rejonowy Sąd Gospodarczy w Białymstoku, (...) Wydział (...) wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (Sygn. akt VIII GNc 2204/05), w którym nakazał pozwanej Spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zapłacić na rzecz powoda A. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...). kwotę w wysokości 58.350.31 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 lipca 2005 r. wraz z kwotą 1.025,30 zł tytułem kosztów sądowych oraz kwotą 3.615,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. W dniu 28 września 2005 roku w/wym. nakaz zapłaty zaopatrzony został w klauzulę wykonalności.

Na podstawie powyższego tytułu wykonawczego, w dniu 4 października 2005 roku, powód skierował do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko dłużnikowi Spółce pod firmą (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W. poprzez:

a) zajęcie wierzytelności dłużnika z rachunku bankowego jak też odebranie dłużnikowi książeczki czekowej związanej z w/w rachunkiem, w razie jej wydania przez Bank dłużnikowi;

b) zajęcie i sprzedaż ruchomości znajdujących się w siedzibie dłużnika.

Postanowieniem z 22 grudnia 2006 r. Komornik Sądowy Rewiru (...) przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy umorzył postępowanie egzekucyjne w przedmiotowej sprawie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. W uzasadnieniu powyższego postanowienia wskazano, że egzekucja z wierzytelności i kont bankowych dłużnika okazała się bezskuteczna. Pismami z dnia 23 listopada 2009 roku powód wezwał pozwanych, jako członków zarządu Spółki do zapłaty kwoty 94.210,85 zł. W dniu 27 listopada 2009 roku powód wystąpił przeciwko pozwanym do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej. Na posiedzeniu w dniu 22 kwietnia 2010 roku Sąd Rejonowy w Siedlcach (...) Wydział (...), do którego powyższa sprawa została przekazana zgodnie z właściwością, stwierdził, iż do zawarcia ugody nie doszło.

W oparciu o powyższe okoliczności faktyczne Sąd Okręgowy uznał, że podnoszony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia powoda, który wynosił trzy lata, nie zasługuje na uwzględnienie. W dniu 27 listopada 2009 roku powód złożył wniosek o zawezwanie do próby ugodowej. Tym samym doszło do przerwania biegu przedawnienia roszczeń wynikających z nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym (Sygn. Akt VIII GNc 2204/05), których termin przedawnienia biegł od dnia doręczenia powodowi postanowienia Komornika Sądowego Rewiru (...) przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy z dnia 22 grudnia 2006 roku o umorzeniu postępowania egzekucyjnego przeciwko Spółce (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W.. W ocenie Sądu I instancji na powyższą kwalifikację nie wpływa błąd powoda polegający na mylnym skierowaniu wniosku do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy zamiast Sądu właściwego do przeprowadzenia tej czynności. Zgodnie bowiem z przepisem art. 200 § 3 k.p.c. czynności dokonane w sądzie niewłaściwym pozostają w mocy.

Niezależnie od powyższego powództwo, zdaniem Sądu Okręgowego, nie zasługiwało na uwzględnienie. Przesłanką solidarnej odpowiedzialności członków zarządu spółki z o.o. na podstawie przepisu art. 299 § 1 k.s.h. jest bowiem bezskuteczność egzekucji przeciwko spółce. Z przedstawionych w niniejszej sprawie dowodów, w ocenie Sądu I instancji wynika, że Komornik Sądowy Rewiru (...) przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy umorzył prowadzone przeciwko Spółce postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. W uzasadnieniu postanowienia o umorzeniu powyższej egzekucji, Komornik wskazał jednak, że bezskuteczna okazała się wyłącznie egzekucja z wierzytelności i kont bankowych dłużnika.

Z uzasadnienia powyższego postanowienia w żaden sposób zdaniem Sądu Okręgowego nie wynika natomiast, jaki był stan ruchomości dłużnika Spółki, o których zajęcie i sprzedaż wnosił powód, oraz czy istniała możliwość skutecznego prowadzenia egzekucji z tych składników majątku Spółki, a w aktach postępowania egzekucyjnego (Km 3282/2005) brak jest jakichkolwiek dowodów przeprowadzenia przez komornika czynności skierowanych do ruchomości Spółki (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W..

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy stwierdził, iż Komornik prowadzący postępowanie przeciwko Spółce zaniechał przeprowadzenia wszystkich niezbędnych czynności egzekucyjnych zgodnie ze złożonym przez powoda wnioskiem o wszczęcie egzekucji. Strona powodowa nie skorzystała natomiast z jakichkolwiek przysługujących jej środków prawnych, które doprowadziłyby do podjęcia przez Komornika zaniechanych czynności.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, w ocenie Sądu I instancji nie sposób stwierdzić, iż egzekucja przeciwko Spółce okazała się bezskuteczna. Sąd Okręgowy podkreślił, iż również w toku postępowania przed Sądem Okręgowym strona powodowa nie przedstawiła żadnych dowodów potwierdzających bezskuteczność egzekucji z pozostałych, niewskazanych w ww. postanowieniu o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, składników majątku Spółki.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej okoliczności sprawy Sąd I instancji stwierdził, iż fakt bezskuteczności egzekucji przeciwko Spółce nie został w żaden sposób wykazany przez stronę powodową, na której to spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie.

Apelację od wyroku złożył powód, zaskarżając orzeczenie w całości, zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie:

I. przepisów prawa materialnego:

1. art. 299 § 1 k.s.h., a to w skutek uznania, że w niniejszej sprawie nie zaistniała niezbędna przesłanka odpowiedzialności członka zarządu za zobowiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w postać bezskuteczności egzekucji,

II. przepisów postępowania:

1. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

- niewłaściwą ocenę przeprowadzonych w sprawie dowodów i w konsekwencji błędne ustalenie, że powód nie wykazał w toku procesu bezskuteczności egzekucji w stosunku do Spółki;

- sprzeczność ustaleń Sądu I Instancji ze zgromadzonym materiałem dowodowym i w konsekwencji przyjęcie, że nie zachodzi w niniejszej sprawie niezbędna przesłanka odpowiedzialności członka zarządu za zobowiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w postaci bezskuteczności egzekucji;

- pominięcie, że w odpisie pełnym Spółki z Krajowego Rejestru Sądowego, w dziale 4 w rubryce 4, są wpisane informacje o dwóch postępowaniach egzekucyjnych w stosunku do Spółki umorzonych z uwagi na fakt, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych (art. 824 § 1 pkt. 3 k.p.c.), a w skutek tego pominięcia uznanie, że nie została w toku procesu wykazana przez powoda przesłanka bezskuteczności egzekucji;

- pominięcie, że w opinii biegłego sporządzonej na potrzeby niniejszej sprawy stwierdzono, że w stosunku do Spółki prowadzono również inne postępowania egzekucyjne, które okazały się bezskuteczne;

2. art. 233 k.p.c. w zw. z art. 244 § 1 k.p.c. oraz w zw. z art. 234 k.p.c., a to poprzez całkowite pominięcie, że z dokumentów urzędowych załączonych do pozwu wynika domniemanie prawne w postaci bezskuteczności egzekucji, które nie zostało obalone, a które wiąże Sąd;

3. art. 252 k.p.c., a to poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji pominięcie, że to na pozwanych spoczywał ciężar dowodu obalenia domniemania prawnego wynikającego z załączonych do pozwu dokumentów urzędowych, tj. wykazanie, że Spółka posiadała jakiekolwiek składniki majątkowe, z których możliwe byłoby przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego, a co do których powód nie skierował egzekucji pomimo, że mógł to zrobić.

Wobec powyższego skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zgodnie z żądaniem powoda oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu za obydwie instancje, z wyodrębnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu:

Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy dokonał w sprawie ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny przyjmuje za swoje. Tym samym, za niezasadne uznane zostały zarzuty powoda dotyczące naruszenia w zaskarżonym rozstrzygnięciu art. 233 § 1 k.p.c. Sąd I instancji dokonując oceny materiału procesowego, zgormadzonego zgodnie z regułami obowiązującymi w postępowaniu w sprawach gospodarczych (art. 479 ¹² § 1 k.p.c. i art. 479 ¹⁴ § 2 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu), trafnie ustalił, iż powód nie wykazał przesłanki bezskuteczności egzekucji w stosunku do Spółki, w której zarządzie pozwani pełnili funkcje.

Jako podstawę dla ustalenia bezskuteczności egzekucji wobec Spółki powód wskazywał dowody w postaci postanowienia Komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z dnia 22 grudnia 2006 roku (k. 20 akt KM 3282/05), a nadto złożony do akt sprawy odpis pełny z KRS Spółki (k. 43-46) oraz opinię biegłego (k.295-327), z których wynikać ma, iż w stosunku do Spółki prowadzono także inne postępowania egzekucyjne, które okazały się być bezskuteczne.

W ocenie Sądu Apelacyjnego przedstawione dowody nie były wystarczające dla wykazania bezskuteczności prowadzonej przez powoda egzekucji wobec Spółki, w rozumieniu art. 299 § 1 k.s.h.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do wskazywanego postanowienia Komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec Spółki stwierdzić należało, iż okoliczności faktyczne sprawy nie pozwalały uznać tego dowodu za wystarczający. Zdaniem Sądu Apelacyjnego argumentacja skarżącego, odwołująca się do tez wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2008 r. (sygn. akt III CSK 364/07 LEX nr 490434) nie zasługiwała na uwzględnienie. Judykat ten zakłada bowiem, iż dla wykazania bezskuteczności egzekucji wystarczające jest stwierdzenie, iż nie doszło do zaspokojenia roszczeń wierzyciela w postępowaniu wszczętym i prowadzonym według przepisów k.p.c. o postępowaniu egzekucyjnym. Nie ma więc potrzeby wykazywania, że wierzyciel wykorzystał wszelkie sposoby egzekucji, bo wystarczy wykazanie bezskuteczności zaspokojenia przy wykorzystaniu jednego z nich. Przeciwne stanowisko, do którego Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie się przychylił, przedstawiono m.in. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2003 r. (sygn. akt V CKN 416/01, OSNC 2004/7-8/129, Biul.SN 2003/12/15, M.Prawn. 2004/2/80 LEX nr 82131), gdzie stwierdzono, iż organ egzekucyjny jest związany wnioskiem o wszczęcie egzekucji, a więc m.in. wskazanym w nim sposobem egzekucji (art. 797 i 799 k.p.c.). Wobec tego nie można wykluczyć, że nastąpi ukończenie postępowania egzekucyjnego bez zaspokojenia wierzyciela ze wskazanych przez niego we wniosku praw majątkowych spółki - dłużnika (art. 816 k.p.c. w związku z art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c.), pomimo przysługiwania jej innych praw majątkowych pozwalających na zaspokojenie, jednak nie objętych wnioskiem. W takiej sytuacji, gdy istnieje majątek spółki pozwalający na zaspokojenie wierzyciela, nie sposób uznać przewidzianej w art. 298 § 1 k.h. (obecnie 299 § 1 k.s.h.) przesłanki bezskuteczności egzekucji za spełnioną, (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2000 r., II CKN 628/98, nie publ.). Odmienne stanowisko nie da się pogodzić z przyświecającym ustanowieniu subsydiarnej odpowiedzialności członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością celem zmierzającym do zapewnienia wierzycielom spółki ochrony w razie niemożności uzyskania zaspokojenia z jej majątku. Konsekwencją powyższego stanowiska musi być zaś uznanie, iż przewidziana w art. 299 § 1 k.s.h. przesłanka odpowiedzialności członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za zobowiązania spółki w postaci bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce oznacza bezskuteczność egzekucji z całego majątku spółki (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2005 r. sygn. akt II CK 152/05 OSNC 2006/7-8/134, Biul.SN 2005/12/10, M.Prawn. 2006/17/935 LEX nr 164198; por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2010 r. sygn. akt II CSK 372/09 LEX nr 577688 oraz Komentarz aktualizowany do art. 299 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeksu spółek handlowych pod red. Andrzeja Kidyby LEX/el., 2013).

Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności faktycznych analizowanej sprawy uznać należy, iż przedstawione postanowienie Komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec Spółki nie obejmowało swym zakresem całego majątku Spółki. Jak wynika bowiem z akt postępowania egzekucyjnego Km 3282/05 umorzenie postępowania egzekucyjnego nastąpiło wobec okoliczności, iż egzekucja z wierzytelności i kont bankowych dłużnika okazała się bezskuteczna. Trafnie zauważył przy tym Sąd Okręgowy, iż już w samym wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego wierzyciel zlecił prowadzenie egzekucji także z ruchomości Spółki, której to czynności Komornik nie zrealizował (k.2-3 akt Km 3282/05). Następnie zaś, pomimo ograniczenia przez Komornika czynności jedynie do zwrócenia się do banków o zajęcie wierzytelności z rachunków bankowych, podczas wysłuchania wierzyciela w trybie art. 827 § 1 k.p.c. wierzyciel nie domagał się dalszego prowadzenia postępowania, nie wskazał innego majątku dłużnika (k.19 akt KM 3282/05). Nie skorzystał również z żadnych innych środków prawnych mogących zmierzać do wyegzekwowania od Komornika skierowania egzekucji do innych składników majątku dłużnika, chociażby wskazanych pierwotnie ruchomości.

Reasumując, przesłankę bezskuteczności egzekucji w rozumieniu art. 299 § 1 k.s.h. można uznać za spełnioną w przypadku ukończenia egzekucji skierowanej do całego majątku spółki bez zaspokojenia wierzyciela. W przypadku zaś ukończenia, bez zaspokojenia wierzyciela, postępowania egzekucyjnego skierowanego jedynie do części majątku spółki, tylko wtedy, gdy z okoliczności sprawy wynika, że także pozostały majątek spółki nie pozwalałby na uzyskanie zaspokojenia wierzyciela.

W kontekście powyższego zauważyć należy, iż dowód w postaci postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec spółki jest jednym z najważniejszych, lecz nie jedynym dopuszczalnym dowodem, mogącym potwierdzać fakt bezskuteczności egzekucji w rozumieniu art. 299 § 1 k.s.h. Skarżący w apelacji zaznaczał, iż o bezskuteczności egzekucji świadczyć ma także okoliczność umorzenia także innych postępowań egzekucyjnych skierowanych przeciwko Spółce z uwagi na stwierdzenie braku wystarczających środków na pokrycie kosztów postępowania egzekucyjnego. Fakt ten wynikać miał z przedłożonego odpisu z KRS Spółki oraz z opinii biegłego sądowego. W ocenie Sądu Apelacyjnego dowody te także nie były wystarczające dla przyjęcia, iż w chwili gdy prowadzone było przedmiotowe postępowanie egzekucyjne wobec Spółki, co miało miejsce w grudniu 2006 r., nie istniał inny majątek z którego wierzyciel mógłby się zaspokoić. Zwrócić należy bowiem uwagę, iż wpisy dotyczące postępowań egzekucyjnych ujawnione w KRS dotyczą postanowień z dnia 14 listopada 2007 roku oraz 3 stycznia 2008 roku, a więc sytuacji finansowej Spółki, jaka istniała około w rok i później po zakończeniu przedmiotowej egzekucji. Wyniki tychże postępowań komorniczych nie mogły więc w sposób miarodajny obrazować sytuacji Spółki z chwili kiedy toczyła się egzekucja na rzecz powoda. Nadto z opinii biegłego sądowego (k. 295-327) wynika, iż w dacie gdy egzekucja była prowadzona, Spółka prowadziła działalność gospodarczą na szeroką skalę, że mogła mieć majątek trwały. Nadto z dokumentacji z Urzędu Skarbowego wynika, że Spółka na koniec grudnia 2005 r. miała nadpłatę podatku w kwocie 170 zł. Wskazuje się tu także, że Spółka miała pewne zaległości podatkowe w podatku od osób prawnych za 2005 r., ale zostały one za pośrednictwem poborców podatkowych uregulowane (k. 286). Deklarowane w Urzędzie Skarbowym przychody w 2005 roku przekroczyły 3 mln zł, zaś dochód wyniósł prawie 500.000 zł (k.286). Zwrócić należy przy tym uwagę, iż sam charakter prowadzonej przez Spółkę działalności – restauracja – przy opisanej wyżej skali jej działalności, nakazuje przypuszczać, iż Spółka mogła dysponować w czasie prowadzenia przez powoda postępowania egzekucyjnego pewnym majątkiem ruchomym, do którego egzekucja ta mogła być skierowana. Nie bez znaczenia pozostawała także okoliczność, iż znana była wierzycielowi siedziba Spółki, na adres której dokonywane były doręczenia pism przez Komornika, które były w imieniu Spółki bezpośrednio podejmowane. W tych okolicznościach, brak jakiejkolwiek aktywności powoda, w trakcie prowadzonego postępowania egzekucyjnego, ocenić należało jako działanie niestaranne. Biegły jednoznacznie stwierdził, iż niezrozumiałe było dla niego takie zachowanie powoda jako wierzyciela. Skarżący nie wykazał tym samym, by prowadzona wobec Spółki egzekucja była bezskuteczna.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należało, iż Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. uznając, iż powód nie udowodnił by spełniona została przesłanka bezskuteczności przeprowadzonej wobec Spółki egzekucji.

Odnosząc się jeszcze do pozostałych zarzutów apelacji wskazać należy, iż z przedstawionego postanowienia Komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, jako dokumentu urzędowego wynika, iż bezskuteczne okazało się być postępowanie egzekucyjne skierowane jedynie do części majątku dłużnika tj. wskazanych w uzasadnieniu wierzytelności i kont bankowych Spółki. Z dokumentu tego nie można zaś wyciągać wniosku, iż dowodzi on urzędowo tego, iż w dacie jego wystawienia, dłużna Spółka nie posiadała jakiegokolwiek majątku mogącego podlegać egzekucji. Trzeba wskazać, iż w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2005 r., sygn. Akt II CK 152/05 , OSNC 2006/7-8/134 Sąd ten jednocześnie wskazał, iż postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z powodu bezskuteczności egzekucji jest wystarczającym dowodem dla stwierdzenia, że bezskuteczna okazała się egzekucja z całego majątku dłużnika, jeżeli nie wynika z niego nic innego. W przedmiotowej sprawie z postanowienia o umorzeniu egzekucji z dnia 22 grudnia 2006 roku jednoznacznie wynika, że bezskuteczna była tylko egzekucja skierowana do części majątku, co wynika treści tego postanowienia.

Co się zaś tyczy zarzutu związanego z rozkładem ciężaru dowodowego stwierdzić należało, iż obowiązek wykazania bezskuteczności egzekucji Spółki spoczywał na powodzie. W jego interesie leżało zatem wykazanie, że czynności egzekucyjne skierowane zostały do całego znanego majątku dłużnika, bądź że pomimo braku przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego co do całego majątku dłużnika zaspokojenie się wierzyciela nie byłoby z oczywistych względów możliwe. Powód zadaniu temu nie podołał. Gdyby komornik podjął próbę zajęcia ruchomości oraz pozostałych czynności, o których podjęcie wnioskował powód we wniosku egzekucyjnym i nie odniosłyby one żadnego rezultatu lub np. powód wykazałby, że ich podejmowanie było bezcelowe, gdyż np. dłużnik nie przebywał pod jakimkolwiek znanym adresem lub np. sądowa próba wyjawienia majątku nie dała żadnych wyników, to wtedy z oczywistych względów trudno byłoby wymagać od powoda podejmowania dalszych czynności egzekucyjnych. W takiej sytuacji to na pozwanych przeszedłby ciężar wykazania, że egzekucja była wówczas skuteczna, że nie było podstaw do składania wniosku o ogłoszenie upadłości w okresie, w którym rym pełnili funkcje członków zarządu.

W konsekwencji stwierdzenia, iż nieuzasadnione były zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji prawa procesowego, Sąd Apelacyjny podzielił także ocenę prawnomaterialną zaprezentowaną przez Sąd I instancji, przyjmując iż powództwo oparte o dyspozycję art. 299 § 1 k.s.h. w ustalonych okolicznościach faktycznych nie zasługiwało na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania przed Sądem Apelacyjnym orzeczono zgodnie z dyspozycją art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c., obciążając nimi w całości stronę przegrywającą tj. powoda. Na sumę tych kosztów składało się wynagrodzenie dla profesjonalnego pełnomocnika pozwanych ustalone stosownie do dyspozycji § 6 ust. 6) w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez skarb państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.(Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.) w wysokości pojedynczej stawki minimalnej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2011 r. sygn. akt IV CZ 142/10 LEX nr 785282).