Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w pozwie przeciwko K. G. złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 8 września 2017 roku domagał się zasądzenia kwoty 500 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości 14% w skali rocznej, jednakże nie większej niż odsetki maksymalne za opóźnienie od dnia 21 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów sądowych w wysokości 30 złotych oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w dniu 21 marca 2017 roku pozwana zawarła z powodem umowę pożyczki odnawialnej, przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość. Pozwana aplikując o pożyczkę sama wybrała jej wysokość oraz sposób spłaty, zobowiązując się do spłaty 500 złotych tytułem kwoty wypłaconej pożyczki do dnia 20 kwietnia 2017 roku. Strony ustaliły także w umowie wysokość odsetek za opóźnienie na poziomie 14% w ujęciu rocznym. Pozwana po upływie przewidzianego w umowie terminu nie spełniła swojego świadczenia. Powód kilkakrotnie wzywał pozwaną do spłaty zadłużenia, jednakże bezskutecznie.

Sąd Rejonowy (...)postanowieniem z dnia 19 października 2017 roku stwierdziwszy brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Szczytnie, jako sądowi właściwości ogólnej strony pozwanej.

Pozwana K. G. zawiadomiona o terminie rozprawy, nie stawiła się na rozprawę, nie usprawiedliwiła swojej nieobecności, nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 720 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Według art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Ponadto, zgodnie z art. 232 zd. 1 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Co do zasady oznacza to, że powód winien wskazać podstawę faktyczną powództwa obejmującą wszystkie okoliczności istotne dla rozpoznania jego żądania i przedłożyć dowody na okoliczność przytoczonych faktów w zakresie przysługiwania mu roszczenia dochodzonego pozwem, a pozwany winien wskazać podstawę faktyczną i przedłożyć dowody na okoliczność istnienia faktów niweczących roszczenia strony powodowej (tak Sądu Najwyższy między innymi w wyrokach z 14 lutego 2002 roku, V CKN 745/00 i 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06).

Przy dochodzeniu roszczeń z umów pożyczki, podobnie jak przy dochodzeniu roszczeń z wszystkich innych rodzajów umów, powód musi więc wykazać nie tylko fakt zawarcia samej umowy, ale jeżeli z jej treści nie wynika wprost wysokość należności, które w związku z umową musi ponieść pozwany, również fakt, iż należności w określonej pozwem wysokości z danej umowy wynikają oraz wskazać okoliczności faktyczne, na podstawie których pozwany został nimi obciążony.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż powód nie udowodnił, aby przysługiwała mu wierzytelność z umowy zawartej z pozwaną. Powód nie wykazał, że pozwana rzeczywiście złożyła oświadczenie woli o zawarciu umowy, z której wywodzi on swoje roszczenia. Na okoliczność złożenia przez pozwaną oświadczenia woli o zawarciu umowy pożyczki na kwotę 500 zł nie przedłożono bowiem żadnych dowodów.

Reasumując, powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, nie sprostał ciążącemu na nim na podstawie art. 6 k.c. obowiązkowi udowodnienia twierdzeń, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne - istnienia i wysokości przysługującego mu względem pozwanej roszczenia. Żądanie pozwu nie zasługuje więc na uwzględnienie.

Pozwana została zawiadomiony o terminie rozprawy, nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie wyraziła swego stanowiska w sprawie. W tych warunkach sąd wydał wyrok zaoczny.

W myśl przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przewidziane powyżej domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważanie czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądanie pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i tylko wtedy, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Nie zwalnia ono powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku.

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę twierdzenia strony powodowej nie uzasadniają żądania pozwu. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie wykazał, aby przysługiwała mu względem pozwanej wierzytelność dochodzona pozwem. Wobec braku dowodów na istnienie wierzytelności dochodzonej pozwem, Sąd na podstawie art. 6 k.c. powództwo oddalił.

Na marginesie Sąd wskazuje, iż wprawdzie ustawodawca wyraził zakaz dołączania jakichkolwiek dowodów do powództwa wniesionego drogą elektroniczną, to wobec skierowania sprawy do rozpoznania w postępowaniu procesowym przed sąd właściwości ogólnej pozwanego, zgodnie z art. 232 k.p.c. - na powodzie w dalszym ciągu spoczywał obowiązek przedstawienia dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodził on skutki prawne.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S.,(...)